Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η επωνυμία συμβάλλει στην επιτυχία και, αντίστροφα, η επιτυχία συμβάλλει στην επωνυμία, δηλαδή να γίνουμε γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό, κάτι που θα προκαλέσει και μεγαλύτερο πλούτο στην ατομική μας ζωή. Η προβολή, δηλαδή, του έργου και της προσωπικότητάς μας έρχεται να συμπληρώσει το απόθεμα που ήδη διαθέτουμε, τόσο σε εξωτερικά στοιχεία [υπάρχοντα, κινητές και ακίνητες αξίες] όσο και σε πληρότητα του εσωτερικού μας κόσμου [σκέψεις, αισθήματα, κλπ]. Με λίγα λόγια η επιτυχία και η επωνυμία παρέχουν στο άτομο την δυνατότητα να αυξήσει γενικά τον πλούτο του, και αυτό πολλές φορές γίνεται σκοπός και τρόπος ζωής.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτό απαιτεί και μια ισορροπία εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, δηλαδή να υπάρχουν αποθέματα ψυχής, προκειμένου οι εξωτερικές συνθήκες να μην αποβούν εις βάρος του ψυχικού-εσωτερικού μας κόσμου, διότι στην περίπτωση αυτή το κόστος είναι βαρύ και πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει την ατομική ζωή σε αδιέξοδο.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν απέκλεισε την δόξα από τους άλλους ανθρώπους, αλλά την έθεσε κάτω από το πρίσμα της διατήρησης της ατομικής πίστης στον ίδιο τον δημιουργό, διότι σε διαφορετική περίπτωση το άτομο κινδυνεύει να χάσει μέρος ή και το όλον  του εσωτερικού του αποθέματος, και να πλανάται χαμένος σε ορίζοντες νεκρούς από χαρά και πληρότητα. Έθεσε, δηλαδή, την δόξα που μας αποδίδουν οι άλλοι άνθρωποι κάτω από το πρίσμα της διατήρησης της πίστης στον δημιουργό, διότι μόνο έτσι θα διατηρηθεί και η ισορροπία μεταξύ εξωτερικής αναγνώρισης και εσωτερικής πληρότητας.

Διότι, το όργανο που χρησιμοποιεί κάθε άνθρωπος για να λάβει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη διαθέτει, είναι το όργανο της πίστεως, το οποίο είναι ένα ευαίσθητο – ίσως το πιο ευαίσθητο – εφόδιο του εσωτερικού μας κόσμου, διότι με αυτό το εφόδιο που υφίσταται μέσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό, ξεφεύγουμε από τα παρόντα και οραματιζόμαστε τα μελλοντικά, κάτι που είναι το όχημα της τροφοδοσίας του εσωτερικού μας κόσμου με ελπίδα, για κάτι καλύτερο από αυτό που διαθέτει καθένας σήμερα. Και είναι προφανές, ότι εάν αυτό το εφόδιο της πίστης ελαττωθεί, θα ελαττωθούν και οι δυνατότητες καλύτερης κατανόησης του κόσμου, άρα και του εαυτού μας και της γύρω πραγματικότητας. Αντίθετα, εάν αυτό το εφόδιο της πίστης καλλιεργηθεί και αναπτυχθεί μέσα μας σε βαθμό αναγκαίο για την προσπάθεια που καταβάλλουμε, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πετύχουμε τους σκοπούς της ζωής μας.

Η αντίθετη πορεία, δηλαδή να επιδιώξουμε την επωνυμία πάση θυσία για να πλουτίσουμε, ενέχει σοβαρούς κινδύνους αυτοκαταστροφής στο μέλλον, και στην περίπτωση αυτή η επιστροφή θα είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Στην διδασκαλία του Χριστού η ενδεικνυόμενη πορεία είναι από την ανωνυμία να φτάσει κάποιος στην επωνυμία μέσα από σκληρή δουλειά, χωρίς όμως να χάσει ποτέ την ευαισθησία της ατομικής συνειδήσεως και την δική του ικανότητα ορθής αντίληψης του γύρω κόσμου, μέσα από την δύναμη και τα λοιπά εφόδια που χορηγεί ο δημιουργός. 

Η ανωνυμία προφυλάει το άτομο από την έκθεση στην κριτική και την κατάκριση των άλλων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας ξέρει ο κόσμος, αλλά αυτοί που μας ξέρουν δεν έχουν τίποτα εναντίον μας που να μην μπορούμε να το ελέγξουμε αν είναι αληθές και να το αποκαταστήσουμε στην αλήθεια που μόνο εμείς γνωρίζουμε. Ανήκουν, δηλαδή, στο δικό μας ελεγχόμενο περιβάλλον και αυτό εξυπηρετεί την προσωπική μας ασφάλεια στον εσωτερικό μας κόσμο, και προστατεύει το απόθεμα της ψυχής που διαθέτουμε. Ο ανώνυμος πληθυσμός που δεν μας ξέρει είναι επικίνδυνος, εάν πέσουμε στην δική τους κριτική, χωρίς ούτε αυτοί να ξέρουν, αλλά και εμείς οι ίδιοι να μην μπορούμε να αντισταθούμε.

Για τον λόγο αυτό η ανωνυμία είναι προνόμιο για τον καθένα που θέλει να προστατεύσει τον εαυτό του και το έργο του. Διότι, η ανεπίκαιρη έκθεση στην κριτική των άλλων μπορεί να αποβεί καταστροφική για τον δικό μας κόσμο και τα δικά μας συμφέροντα.  Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν εξέθεσε όλη την διδασκαλία του στους ξένους – αν και είπε εξαιρετικές αλήθειες εις επήκοον όλων – αλλά επέλεξε εκείνους που θα ήταν σε θέση να κατανοήσουν τα μηνύματα της διδασκαλίας του για ολόκληρο τον κόσμο σε βάθος χρόνου, μια πρακτική η οποία εκείνη την περίοδο φαινόταν ανίσχυρη, αλλά λόγω της διαχρονικής και αιώνιας αξίας της, εκτιμήθηκε σε βάθος αιώνων μέχρι σήμερα.

Και αυτό δηλώνει ότι η προσωρινή εκείνη ανωνυμία των μαθητών και του δασκάλου, όχι μόνο δεν επηρέασε αρνητικά την ίδια την διδασκαλία και την αξία της, αλλά αντίθετα έφερε και φέρνει τους καρπούς σε όποιον θελήσει να εντρυφήσει στο περιεχόμενο της διδασκαλίας προς ίδιον όφελος δια μέσου των αιώνων. Ο Χριστός δεν πρόβαλε τον εαυτό του χωρίς βάση και αλήθεια, αλλά αυτό δεν ήταν αποδεκτό εκείνη την περίοδο από τους ακροατές και το περιβάλλον μέσα στο οποίο έκανε την διδασκαλία του. Όμως, ξέροντας την αξία των λόγων του, προτίμησε την διαχρονικότητα και όχι μόνον την προσωρινότητα, αφού το περιεχόμενο είχε – και έχει – αντοχές μέσα στον χρόνο, προκειμένου να φέρει τους καρπούς του στον κατάλληλο καιρό, δηλαδή όταν τα χειροκροτήματα δεν θα ενθουσιάζουν μόνο, αλλά θα αποτελούν και μια διέξοδο από την κληρότητα της καθημερινής μας ζωής.

Αυτό δηλώνει ότι στόχος του Χριστού δεν ήταν να απολαύσει τιμές, αλλά να εκτελέσει το δικό του έργο, ένα έργο που προσφέρει ελπίδα για όσους θέλουν να το ακολουθήσουν με τον δικό του τρόπο. Αν κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει προσωπικούς ή αλλότριους τρόπους που δεν εφάρμοσε ο Χριστός, αυτός απολαμβάνει την δική του αμοιβή στην καθημερινότητα με βάση τα πιστεύω του, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου. 

Η διάθεση που έχουμε όλοι να πετύχουμε στην ζωή την καθημερινή είναι θεϊκό δώρο, διότι αυτή μας παρακινεί να κάνουμε οτιδήποτε κάνουμε. Κινητήρια, δηλαδή, δύναμη δεν είναι μόνο τα μέλη του σώματός μας, αλλά είναι και η διάθεση, οι σκέψεις, οι υπολογισμοί, οι αποφάσεις και η εμπειρία, μέσα από τα οποία προέρχεται τελικά η πράξη που θα γίνει και θα αξιολογηθεί. Με λίγα λόγια, όλα προετοιμάζονται και επεξεργάζονται μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, τον εσωτερικό και μη ορατό από τρίτους έσω άνθρωπο, και κατόπιν συμβαίνουν όλα όσα θα γίνουν πράξη και θα κριθούν από τους άλλους.

Αυτό σημαίνει ότι το κέντρο δεν είναι οι πράξεις, αλλά η προετοιμασία για τις πράξεις, μια προετοιμασία η οποία αποτελεί καθαρά προσωπικό και ατομικό ζήτημα για τον καθένα άνθρωπο. Όσο λοιπόν καλύτερα γίνεται η προετοιμασία, με όσες πληροφορίες και δύναμη καθένας διαθέτει, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να κάνουμε λιγότερα λάθη και να πετύχουμε τον στόχο στην καθημερινή πρακτική ζωή μας. Πολύ περισσότερο, το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Και εδώ τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα.

Διότι, αυτή η διάσταση του μέλλοντος προκαλεί φόβο, όταν ξεφεύγει από τα συνήθη μέτρα της γύρω κοινωνίας μας. Διότι η κοινωνία έχει το δικό της περίγραμμα, τους δικούς της κανόνες και το δικό της περιεχόμενο. Εκείνος, λοιπόν, που θα επιχειρήσει να υπερβεί αυτά τα κοινωνικά δεδομένα, κινδυνεύει να εκτεθεί ως σπουδαίος και επώνυμος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ατομική του ζωή. Συνεπώς, καλές είναι οι ιδέες και οι απόψεις, αλλά ο εσωτερικός μας κόσμος πρέπει να είναι άγρυπνος, διότι σε περίπτωση που υπάρξουν αντιστάσεις απ’ έξω, το άτομο κινδυνεύει να χάσει και αυτά τα οποία διαθέτει στο ατομικό του χαρτοφυλάκιο, μέσα στον εσωτερικό του κόσμο.

Η επωνυμία, συνεπώς, είναι καλή και όλοι την θέλουμε, αλλά απαιτείται και η εσωτερική πληρότητα, ώστε η αναγνώριση από τους άλλους να είναι μια πρόσθετη αξία και όχι αφαιρετική, η οποία θα ζημιώσει τις υπάρχουσες ήδη κατακτήσεις μας. Και όσοι ενδιαφέρονται για την ζωή στο μέλλον, ξέρουν πολύ καλά, ότι καλύτερα είναι να είσαι ταπεινός, αυτάρκης και απλός, παρά να εμφανίζεσαι σπουδαίος, αλλά χωρίς το ανάλογο αντίκρυσμα στον εσωτερικό σου κόσμο, στοιχείο που θα προστατεύσει και τις πράξεις από ανεπιθύμητη κατάκριση και φθορά. Ο Χριστός εξήγησε ότι καθένας κρίνεται, όχι μόνο για τις πράξεις του, αλλά και για τους συλλογισμούς που τον οδήγησαν σε μια πράξη αξιέπαινη μεν από τους άλλους ανθρώπους, αλλά χωρίς ο ίδιος να μπορεί να ωφεληθεί από την επωνυμία και την αναγνώριση των άλλων. 

Επωνυμία είναι η κοινωνική κατάσταση κατά την οποία είμαι γνωστός σε ανθρώπους που εγώ δεν γνωρίζω, αλλά με αναγνωρίζουν εκείνοι. Δεν σημαίνει, δηλαδή, ότι δεν έχω επώνυμο, αλλά ότι το επώνυμό μου δεν είναι γνωστό έξω από τα δικά μου στενά όρια, έξω, δηλαδή πέρα από φίλους και συγγενείς. Και αυτό είναι σημαντικό να διευκρινιστεί, ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος επί γης που να μην έχει επώνυμο – και αριθμό φορολογικού μητρώου για τους ενήλικες – διότι η εγγραφή στα μητρώα της κοινωνίας είναι αυτόματη και όλοι οι ζώντες κατά την διάρκεια του βίου αποδίδουμε λόγο για τις πράξεις μας, ακόμη και αν αυτές δεν είναι καλές ή κακές, όπως πχ να πληρώνουμε τους φόρους που επιβάλλει το κράτος.

Με λίγα λόγια, καθένας που γεννιέται πάνω στη γη έχει επώνυμο – και όνομα – αλλά δεν είναι γνωστός πέρα από τα φυσιολογικά του όρια. Η επωνυμία, επομένως, δεν είναι υπαρξιακό κομμάτι της ζωής μας, αλλά είναι ένα πρόσθετο στοιχείο που ενσωματώνεται στην ατομική μας καθημερινότητα, και πολλές φορές μας επηρεάζει στις σκέψεις, στους υπολογισμούς, τις επιλογές και τις αποφάσεις, ακόμη και πριν γίνουν αυτές πράξεις ορατές από τους άλλους. Η επωνυμία, δηλαδή, δεν είναι αυθεντικό και βασικό στοιχείο της προσωπικότητάς μας, αλλά αποτελεί ένα πρόσθετο στοιχείο, το οποίο  έρχεται να προστεθεί και να μπολιαστεί στην υπαρξιακή μας υπόσταση. Και ως εδώ τα πράγματα είναι κατανοητά και διαχειρίσιμα από το καθένα άτομο.

Τα πράγματα γίνονται δύσκολα όταν η προβολή του ονόματός μας ξεπερνά τα όρια των επιλογών μας, και γίνεται γνωστό σε μεγαλύτερο πληθυσμό, με αποτέλεσμα αυτός ο πληθυσμός να επηρεάζεται από την δική μου ζωή ως επώνυμου, αλλά παράλληλα και εγώ να επηρεάζομαι από τους άγνωστους “φίλους” και followers – κατά την σύγχρονη ορολογία – και πρέπει και εγώ να έχω την αντοχή και την δύναμη να διατηρήσω το profile μου στο επίπεδο που το κοινό των followers να συνεχίζει να ικανοποιείται, ώστε να διατηρείται η εικόνα που έχουν σχηματίσει για μένα. Και αυτό σημαίνει ότι, πολλές φορές για να το πετύχει ο επώνυμος, απαιτείται μεγαλύτερη και σοβαρότερη θυσία αξιών και περιεχομένου, άρα το άτομο υφίσταται μια αφαίρεση από τον εσωτερικό του κόσμο και τις αξίες της ζωής του, προκειμένου να φανεί στους άλλους ότι είναι αυτό που εκείνοι νομίζουν και όχι αυτό που ο ίδιος πραγματικά είναι.

Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα στους ανθρώπους που θέλουν να αυξήσουν την πίστη στον εσωτερικό τους κόσμο. Διότι η προσπάθεια διατήρησης μιας εικόνας, που δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια και την πραγματικότητα, έχει πολλές φορές υψηλό κόστος στις αξίες του εσωτερικού μας κόσμου, με αποτέλεσμα να χάνουμε την επαφή με την αλήθεια και την πραγματικότητα και να υψώνουμε αξίες που δεν έχουν αντίκρισμα στον ατομικό μας εσωτερικό κόσμο, άρα γίνεται αφαίρεση σταδιακή, η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε λάθος εκτιμήσεις γύρω από τα σοβαρά ζητήματα της ζωής. Η επωνυμία είναι καλή όταν προέρχεται από τους ξένους, αλλά ο Χριστός εξήγησε ότι ο εσωτερικός μας κόσμος έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε κατάκτηση στον κόσμο της σύντομης ζωής μας πάνω στη γη. 

Η επίγνωση της αντιπαροχής ως στοιχείο της πίστης αποτελεί ίσως τον πλέον σημαντικό παράγοντα για τα αποτελέσματα που καθένας προσδοκά από την εξάσκηση της πίστης του. Διότι, εάν δεν έχει αποτέλεσμα η πίστη ενός ατόμου, τότε ή δεν ξέρει τα πράγματα ή του διαφεύγουν κρίσιμες παράμετροι της διαδικασίας και λειτουργίας της πίστης του, με αποτέλεσμα να μην παίρνει αυτό που στην πραγματικότητα έχει ανάγκη για την ατομική του ζωή.

Εάν το αντικείμενο της πίστης είναι πραγματικό και όχι πλασματικό ή φανταστικό, και εάν η πίστη εξασκείται από συνείδηση καθαρή και με επίγνωση, τότε θα πρέπει να υπάρχουν και τα ανάλογα αποτελέσματα, όχι με μαγικό τρόπο, αλλά με κατάκτηση της αλήθειας των πραγμάτων. Διότι, ο θεός, εάν το αντικείμενο της πίστης είναι ο θεός και όχι κάτι άλλο, αντιπαρέχει ανάλογα με την αξία που καθένας του παραχωρεί, προκειμένου να αυξήσει το εσωτερικό του εκτόπισμα πίστης, και ανάλογα να πάρει εκείνο που έχει πραγματικά ανάγκη εκείνη την στιγμή.

Το λάθος που κάνουμε όλοι είναι ότι θεωρούμε τον θεό “παντοκράτορα”, αλλά στο μυαλό μας είναι ή θα πρέπει να γίνει – θαυματοποιός, προκειμένου να δούμε τα αποτελέσματα άμεσα, χωρίς την δική μας συμμετοχή σε αυτό το “θαύμα”. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ ο θεός δεν κάνει θαύματα σαν αυτά που κάνει ένας μάγος για να μας εντυπωσιάσει και να βγάλει το μεροκάματό του. Αντίθετα, όταν ο θεός ενεργεί, η ανθρώπινη συμμετοχή είναι επιβεβλημένη, διότι δεν αρκεί μόνο η προσωρινή λύση  ενός προβλήματος, αλλά ο θεός εφοδιάζει, τον ενδιαφερόμενο να τον γνωρίσει, και με πρόσθετα εφόδια, ώστε η λύση να προσθέσει πίστη και ενεργά στοιχεία στον εσωτερικό του κόσμο, ώστε το αποτέλεσμα να είναι μακροχρόνιο και όχι περιστασιακό μόνο. Διότι, η λύση ενός ανθρώπινου προβλήματος, πχ υγείας, δεν είναι μόνο ένα θέμα – αν και εμείς από ανάγκη επικεντρώνουμε την προσοχή μας μόνο σ’ αυτό – αλλά είναι και το απόθεμα στον εσωτερικό μας κόσμο, ο οποίος και θα μας συντροφεύει μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Άρα, η μισθαποδοσία δεν είναι ένα θέμα απλό, αλλά είναι ένα θέμα που απαιτεί πίστη, αλλά αυτή πρέπει να συνοδεύεται και με  άνοιγμα του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε η λύση του προβλήματος που μας απασχολεί σήμερα, να ενταχθεί μέσα σε μια πορεία αλήθειας για το ατομικό μας μέλλον, το οποίο και θα μας ακολουθήσει άμεσα. Και ο Χριστός αυτό ακριβώς εξήγησε. Μην έρχεστε στην εκζήτηση του θεού μόνο για να φάτε καλά και να λυθούν τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά να ξέρετε ότι ο δημιουργός σας ενδιαφέρεται και για το μέλλον σας.

Και θα πρέπει να μάθετε τον τρόπο που ενεργεί ο θεός μέσω της πίστης, διότι εκείνο που πρέπει να μάθετε είναι η μισθαποδοσία και η αντιπαροχή. Εάν εσείς παραδώσετε τον εσωτερικό εαυτό σας με τα ελαττώματα και τις αρετές σας, εκείνος θα ανταποδώσει πολύ περισσότερα και πιο πολύτιμα, που τώρα δεν μπορείτε να τα καταλάβετε. Στο μέλλον όμως αυτά θα γίνουν η αφετηρία για ένα πιο λαμπρό προσωπικό μέλλον, επίγειο και διαχρονικό, με την προοπτική του αιώνιου μέλλοντος, μακράν της επίγειας καθημερινής φθοράς και διαφθοράς που σας περιβάλλει και σας οδηγεί στην απελπισία και στην επανάληψη των λαθών σας.