Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η μεταφορά των ιδεών σε πράξη και έργα απαιτεί όραμα, σχέδιο, υλικά και δύναμη, αναλογα με το εύρος των ιδεών που θέλουμε να κάνουμε πράξη, δηλαδή να τις μεταφέρουμε από την θεωρία στην πραγματική πρακτική ζωή. Και εδώ βρίσκονται τα λάθη, δηλαδή στους πρακτικούς υπολογισμούς μας. Διότι, πολλές φορές οι ιδέες μας είναι καλές και ωφέλιμες, αλλά μας λείπουν τα υπόλοιπα, δηλαδή ο καλός σχεδιασμός, τα υλικά και η δύναμη για να φτάσει η πορεία στο θετικό της αποτέλεσμα.

Διότι, διαφέρει κατά το περιεχόμενο ο στόχος από τον σκοπό, αφού ο στόχος μπορεί να είναι ένα καθορισμένο σημείο χώρου ή χρόνου, ενώ ο σκοπός περιλαμβάνει και πολλά άλλα στάδια, που μπορεί να μεσολαβούν μέχρι να φτάσει κάποιος στον στόχο. Και αυτό σημαίνει ότι, ενώ ο στόχος μπορεί να παραμένει ως σημείο άφιξης, η διαδρομή δεν είναι καθόλου αμελητέα, διότι τα λάθη της διαδρομής καθορίζουν πολλές φορές και την επιτυχία στον στόχο. Εάν, δηλαδή, κάποιος βάλει ως στόχο να πάει με το αυτοκίνητο από το σπίτι του στην Καβάλα, δεν πρέπει να αρκεστεί μόνο στον καθορισμό του στόχου, την Καβάλα, αλλά θα πρέπει να κάνει και την ετοιμασία για το ταξίδι, θα πρέπει να ξεκινήσει, και, κυρίως θα πρέπει κάθε στιγμή να προσέχει στο ταξίδι του, διότι μπορεί ένα λάθος δικό του ή λάθος των άλλων, να αποκόψει το άτομο από τον στόχο του και να μην φτάσει ποτέ.

Διότι, ο στόχος είναι πολύτιμος και χωρίς αυτόν δεν ξεκινά κανείς για να κατακτήσει οτιδήποτε, όμως ο σκοπός [από το ρήμα σκοπέω, παρατηρώ γύρω μου, φροντίζω, μεριμνώ – εξ ου και η σκοπιά στα στρατόπεδα] παραμένει ενεργός σε κάθε στιγμή, από την αφετηρία μέχρι την άφιξη, διότι μπορεί να συμβεί οτιδήποτε και να χαθούν όλα.

Στην παραβολή των 10 παρθένων ο στόχος ήταν να φτάσουν στην οικία του γάμου, όμως για τις μισές από αυτές ο στόχος δεν κατακτήθηκε, όχι γιατί άλλαξε ο στόχος, αλλά δεν είχαν βάλλει το μυαλό τους να επεξεργαστεί όλα τα πιθανά σενάρια, για να φτάσουν με ασφάλεια μέχρι τον τελικό στόχο. Η αναμονή έξω από το σπίτι του γάμου δεν ήταν ο στόχος, Αλλά αυτός ο ενδιάμεσος απρόβλεπτος σταθμός καθόρισε τελικά και το αποτέλεσμα, και οι φρόνιμες πέτυχαν, ενώ όσες απρόσεκτα είχαν αρκεστεί μόνο στην χαρά του γάμου, έμειναν τελικά έξω και δεν έφτασαν ποτέ στον στόχο τους.

Άρα ο στόχος είναι πολύτιμος, αλλά ο σκοπός περιλαμβάνει και όλα τα ενδιάμεσα στάδια φροντίδας, προκειμένου να πετύχουμε τον τελικό στόχο.

Ωστόσο αυτό δεν είναι τελεσίδικο. Διότι, δεν δίνεται στο άτομο μία μόνο ευκαιρία στη ζωή του, αλλά οι ευκαιρίες είναι καθημερινές, όχι για να κατακτήσουμε τον τελικό στόχο με παράνομα μέσα, αλλά για να δουλέψουμε πάνω στο σχέδιο που υπάρχει πίσω από τον στόχο. Χωρίς την ατομική επεξεργασία αυτού του σχεδίου – όπως κάνουμε για όλες μας τις πράξεις καθημερινά – κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα πετύχει τον στόχο του. Οι καθημερινές νίκες προκαθορίζουν και το τελικό αποτέλεσμα της νίκης ή της αποτυχίας. 

Στην προσπάθειά του ο Χριστός να φέρει εξορθολογισμό στην τότε κοινωνική κατάσταση υπέδειξε στους ενδιαφερόμενους ακροατές του τί είναι αυτό που πρέπει να προσέχουν πρώτα, και όλα τα άλλα θα έβρισκαν την δική τους θέση μέσα στην καθημερινότητα. Και το πρώτο πράγμα ήταν η εύρεση της αλήθειας των πραγμάτων που κινούνται γύρω από την ατομική και κοινωνική μας καθημερινότητα.

Διότι, μπορεί η Εκκλησία να διδάσκει την αλήθεια, αλλά αυτό δεν έχει πρακτική αξία για το άτομο, εάν δεν φέρει την διδασκαλία αυτή στην δική του πρακτική καθημερινότητα. Η θεωρία και οι ιδέες της διδασκαλίας είναι πολύτιμες, αλλά αποβαίνουν μάταιες και ατελέσφορες για το άτομο, εάν δεν μεταφέρει την αξία τους στην ατομική του καθημερινότητα. Εάν δηλαδή κάποιος δεν αξιοποιήσει το περιεχόμενο της διδασκαλίας, τότε, η μεν διδασκαλία είναι θησαυρός, αλλά το άτομο εκείνο δεν κατάλαβε και δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες που του έδινε αυτός ο θησαυρός.

Με λίγα λόγια, ο θησαυρός είναι εδώ, αλλά πρέπει ο ενδιαφερόμενος να τον ανακαλύψει και να τον μεταφέρει στο προσκήνιο της ατομικής του καθημερινότητας, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Είναι, δηλαδή, απολύτως απαραίτητη η ατομική επιθυμία και θέληση να βελτιώσει το άτομο την δική του πρώτα ζωή στα πλαίσια της γύρω του κάθε φορά πραγματικότητας. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση ο θησαυρός αποβαίνει όχι μόνο άκαρπος, αλλά και επικίνδυνος. Διότι δόθηκε ο θησαυρός, αλλά το άτομο ή δεν κατάλαβε ή είναι αδιάφορο για το καλύτερο μέλλον του ιδίου και του κοινωνικού του περιβάλλοντος.

Στην παραβολή των ταλάντων ο Χριστός εξήγησε τί συμβάλλει στην βελτίωση και την καλύτερη προοπτική της ατομικής ζωής ενός ατόμου. Καθένας έχει τα δικά του τάλαντα και με αυτά τακτοποιεί καθημερινά τα ζητήματα που τον ενδιαφέρουν εκείνον τον ίδιο. Η διδασκαλία του Χριστού δεν έρχεται να αντικαταστήσει την ευθύνη του ατόμου, αλλά να βοηθήσει το άτομο στις επιλογές του, δηλαδή να επιλέγει το καλό και το καλύτερο, αφήνοντας πίσω του το αρνητικό ή το καταστρεπτικό. Η άγνοια δεν δικαιολογείται, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου η γνώση είναι παντού και καθένας ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει την διδασκαλία του Χριστού στην γλώσσα που καταλαβαίνει, και να την κάνει ατομικό του κτήμα. Διότι, μόνο η καλλιέργεια φέρνει καρπό σε ένα κτήμα.

Εάν, δηλαδή, το κτήμα δεν καλλιεργηθεί, σταδιακά θα γεμίσει σκουπίδια και αγκάθια, και όχι μόνο δεν θα υπάρξει κέρδος, αλλά θα αποτελεί και αρνητικό στοιχείο στην ζωή των άλλων. Και ενώ το κτήμα και ο θησαυρός έχουν δοθεί για να φέρνουν καλό στον άνθρωπο, τελικά με την αδράνεια και την αδιαφορία ο θησαυρός παραμελείται και φέρνει  κατάκριση στον ιδιοκτήτη, σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο Χριστός. Και, φυσικά, το άτομο έχει ήδη χάσει τον ορθό προσανατολισμό του, και πορεύεται σε ατομικά αδιέξοδα μέχρι να ανακαλύψει το λάθος και να επιστρέψει από την αδράνεια και την αδιαφορία, στην καλλιέργεια του θησαυρού που ήδη διαθέτει.

Διότι αυτή η καλλιέργεια της πρακτικής εφαρμογής της διδασκαλίας θα φέρει τον προσωρινό επίγειο πλούτο, αλλά και την καλύτερη προοπτική για τον μέλλον του, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο της ζωής. Υπάρχουν τάλαντα και όποιος τα αξιοποιεί ωφελείται ο ίδιος και οι γύρω του για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον.  

Σκοπός κατά την διαχείριση των ιδεών που θέλουμε να γίνουν πράξη είναι το κέρδος και η ωφέλεια, αφού ο παγκόσμιος νόμος της ζωής, δηλαδή της φύσης και των ανθρώπινων κοινωνιών είναι το όφελος. Όλοι, δηλαδή, κάνουμε και σκεπτόμαστε μυριάδες πράγματα στην καθημερινή μας ζωή, αλλά πάντοτε το κοινό αίσθημα επιβάλλει την ανταπόδοση, δηλαδή το κέρδος και το όφελος. Εάν κάποιος ισχυριστεί το αντίθετο, πλανάται και προσπαθεί να πλανήσει και άλλους στο δικό του μελλοντικό αδιέξοδο.

Διότι, μπορεί να ακούγεται ανώτερο ο εθελοντισμός από την ανταμοιβόμενη προσφορά έργου, ωστόσο, αργότερα αυτό δεν μπορεί να σταθεί. Διότι, η πραγματικότητα δεν μπορεί να καλυφθεί με προσωρινές πινελιές, αφού ο χρόνος θα αφαιρέσει το επίστρωμα και θα αποκαλυψθεί η αλήθεια που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Και τότε η πτώση είναι μεγαλύτερη και πιο θορυβώδης, διότι δεν χάνεται μόνο το προσωρινό κέρδος – εάν υπήρχε, αλλά χάνεται και η βαθύτερη εκτίμηση προς το άτομο και την προσφορά του.

Άρα, καλός ο εθελοντισμός χωρίς καμία ανταμοιβή, αλλά αυτός πρέπει να έχει σταθερά θεμέλια και όχι αλλότριους στόχους, οι οποίοι θα εμφανιστούν αργότερα όταν το οικοδόμημα του εθελοντισμού καταρρεύσει. Με λίγα λόγια, καλές οι ιδέες και η επιφάνεια με τα χειροκροτήματα των άλλων, αλλά εάν δεν υπάρχει βάση αληθείας και νόμιμος τρόπος μετατροπής μιας καλής ιδέας σε πράξη, τότε όλα είναι μάταια, και πολλές φορές οδυνηρά, για εκείνον που δεν έχει μεριμνήσει για την ανακάλυψη της αλήθειας πίσω και κάτω από τις ιδέες, τους στόχους και τους γενικότερους σκοπούς του.

Και η διδασκαλία του Χριστού είχε αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Να εξηγήσει στους ενδιαφερόμενους ότι μια καλή ιδέα για να γίνει πράξη, πρέπει να περάσει με επιτυχία τον έλεγχο πρώτα των ανθρώπων και της ανθρώπινης κοινωνίας, και κατόπιν από τον έλεγχο του πνεύματος του δημιουργού όπως αυτό έχει καταχωρηθεί στις αιωνίου αξίας Άγιες Γραφές, προκειμένου το στήριγμα να μην είναι μόνο στην καλή εικόνα που θα εκτιμήσουν οι άνθρωποι, αλλά να έχει αποκαλυφθεί και το αιώνιο θέλημα και σχέδιο του δημιουργού, ώστε το καλό έργο που προήλθε από μια καλή ιδέα, να είναι ενταγμένο σε ένα υγιές και αναπτυξιακό περιβάλλον, για να φέρει αποτελέσματα προσωρινής, αλλά και διαχρονικής αξίας, πρώτα για το ίδιο το άτομο και ύστερα και για τον κοινωνικό του περίγυρο.

Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού δεν ήταν να οδηγήσει τους ενδιαφερόμενους σε μια περιπέτεια προσωρινής εξαπάτησης των ανθρώπων, αλλά ήταν η εξήγηση του τρόπου, με τον οποίο κάθε ενδιαφερόμενος για το καλό, θα είχε βέβαια καλές προθέσεις και ιδέες, αλλά θα ήξερε και τον τρόπο που οι καλές προθέσεις και ιδέες θα έφερναν μόνιμο και θετικό αποτέλεσμα, για όποιον ήθελε να κάνει το καλό, το ευάρεστο και το τέλειο για τους γύρω του, αλλά και για τους μελλοντικούς μιμητές του. 

Η μετατροπή των ιδεών και της πίστης σε πράξεις είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα, διότι πρέπει να προχωρήσουν μαζί η θεωρία και η πράξη, χωρίς κανένα από τα δύο να θυσιάζεται χάριν του άλλου. Οι ιδέες και η φαντασία, όπως και ελπίδα και η πίστη, δεν ανήκουν στον μετρήσιμο κόσμο, άρα δεν είναι εύκολο να γίνει η διαχείρισή τους παράλληλα, καθώς το ένα πάει μπροστά και το άλλο ακολουθεί, με αποτέλεσμα οι ισορροπίες να είναι πρακτικά δύσκολες, και πολλές φορές να οδηγούν το όχημα του εσωτερικού μας κόσμου σε αδιέξοδα ή και σε κρημνούς χωρίς δυνατότητες επιστροφής στην κανονικότητα.

Και επειδή αυτό συμβαίνει κάθε στιγμή της καθημερινής μας ζωής, όλοι κατανοούμε τον αγώνα ενός ατόμου που αγωνίζεται να μετατρέψει τις ιδέες και τις επιθυμίες του σε πράξη αντιληπτή από το γύρω κόσμο. Και τούτο διότι κατά την υλοποίηση μιας ιδέας και μιας επιθυμίας, εμπλέκονται μυριάδες άλλες παράμετροι, οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν την πορεία κατά την φάση της υλοποίησης, και η προσπάθεια να καταντήσει στο μηδέν ή και αρνητικά.

Για τον λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός δεν αρκέστηκε στην θεωρητική μόνο διδασκαλία, αλλά καλούσε τους μαθητές που είχαν την διάθεση, να ανακαλύψουν τα μυστικά που θα έφερναν την πίστη και τις ιδέες-πεποιθήσεις τους σε πράξη μετρήσιμη. Μέσα από τις παραβολές και τα θαύματα που έκανε ο ίδιος πάνω στους ανθρώπους της εποχής και της περιοχής εκείνης, προσπαθούσε να τους εξηγήσει πώς πρέπει να ανακαλύπτουν τον στόχο και τον σκοπό, για τον οποίο τους είχε επιλέξει ο ίδιος. Και αυτό κράτησε περισσότερο από τρία χρόνια, αν και η φυσική τότε παρουσία του Χριστού, θα έλεγε κάποιος, θα έκανε εύκολα τα πράγματα. Οι μαθητές του Χριστού δοκίμαζαν, και μέσα από τις δοκιμές τους μάθαιναν τα μυστικά, όχι θεωρητικά αλλά πώς από την πίστη μπορεί να παραχθεί ένα πρακτικό έργο, χρήσιμο και ωφέλιμο για όλους.

Και είναι εύκολο να κατανοήσουμε εμείς σήμερα την διαφορά μεταξύ εκείνων των πρώτων μαθητών και της δικής μας ατομικής περίπτωσης. Πρώτον διότι εκείνοι ως Εβραίοι ήξεραν την Παλαιά Διαθήκη, άρα ήταν εύκολο να θυμηθούν τα γραπτά εκείνα και να κατανοήσουν τις εξηγήσεις που τους έδινε ο ίδιος ο Χριστός. Μάλιστα τους επισημαίνει ότι αν και ήταν μαζί τους τόσα χρόνια, δεν τους τα είχε εξηγήσει όλα, διότι το φορτίο των γνώσεων δεν θα είχαν αντοχή να το κρατήσουν χωρίς κακές συνέπειες σε εγωισμό και αυταρέσκεια.

Διότι, το ζητούμενο σε κάθε πράξη είναι το κέρδος και όχι η ζημία. Και αυτός είναι κρίσιμος παράγοντας, διότι εάν το άτομο δεν ωφεληθεί, τότε κανένας δεν θα ωφεληθεί. Αντίθετα, εάν το άτομο κερδίσει, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να κερδίσουν και οι άλλοι από τον πλούτο του ενός. Το μυστικό, δηλαδή, δεν είναι ο πλούτος, αλλά ο πλούτος που συνοδεύεται από ωφέλεια, πρώτα για τον κοπιόντα, και κατόπιν και για τον κοινωνικό του περίγυρο. 

Η διαχείριση των ιδεών και των εσωτερικών μας απόψεων για τα καθημερινά ζητήματα είναι κρίσιμο θέμα, από το οποίο εξαρτάται η ποιότητα και το μήκος ολόκληρης της ατομικής μας ζωής. Διότι, μπορεί να έχουμε τέλειες ιδέες και σκοπούς, ωστόσο, ο τρόπος που αυτές θα μετατραπούν σε πρακτικό όφελος είναι ο κρίσιμος παράγοντας που θα καθορίσει και το τελικό αποτέλεσμα. Δεν αρκεί, δηλαδή, η ιδέα και η επιθυμία που καλλιεργούνται μέσα μου, αλλά θα πρέπει να βρω τρόπους να τις μετατρέψω σε πρακτικό ωφέλιμο αποτέλεσμα, το οποίο να ανταποκρίνεται στους τελικούς μου σκοπούς.

Ο καλός και ωφέλιμος στόχος μπορεί να είναι η ευτυχία μου, αλλά αυτό δεν είναι μονοσήμαντο. Διότι, εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. πχ εάν κλέψω κάτι μπορεί να γίνω, πιθανόν, πλουσιότερος, αλλά αυτό δεν θα είναι μακροπρόθεσμα ωφέλιμο, διότι είτε θα συλληφθώ και θα πληρώσω για την πράξη μου, είτε δεν θα συλληφθώ, αλλά θα ζω με την εμπειρία της ταπείνωσης ότι βρέθηκα στην ανάγκη να κλέψω, και αυτό θα με συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής μου, εάν φυσικά είμαι λογικός και με αγαθή συνείδηση. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή θεωρώ την κλοπή “μαγκιά” και “κατόρθωμα”, τότε δεν μπορεί να γίνει καμιά συζήτηση, διότι κτίζουμε πέτρινο κτίριο στην επιφάνεια του νερού χωρίς υποστυλώματα.

Ο παραλογισμός και η αφροσύνη δεν μπορεί να αποτελέσουν κανόνα κανονικής ζωής, παρά μόνο διεστραμμένης και κακόβουλης. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ξεκαθάρισε από την αρχή της διδασκαλίας του, ότι δεν αναφέρεται σε ανθρώπους παραλόγους και πονηρούς, διότι εκεί δεν υπάρχει περιθώριο βελτίωσης των ζητημάτων που απασχολούν τους “κανονικούς”, δηλαδή του εχέφρονες ανθρώπους. Αντίθετα, είπε ο Χριστός, όποιος έχει περιεχόμενο λογικής και αγαθής συνειδήσεως, αυτός, εάν θέλει, μπορεί να μετατρέψει την δική του καθημερινότητα σε μια νέα πορεία, όπου δεν εφαρμόζεται το παράλογο και το παράνομο – με ό, τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα κάθε στιγμή, – αλλά εφαρμόζεται ο νόμος της κοινής λογικής με αναζητήσεις βαθύτερες των αιτιών που προκαλούν τα αιτιατά, δηλαδή τις πράξεις και τις δράσεις ενός ατόμου στην δική του καθημερινότητα.

Δεν “ισοπέδωσε”, δηλαδή, ο Χριστός τους ανθρώπους, αλλά απευθύνθηκε σε εκείνους που διέθεταν τότε, -και αυτό ισχύει και σήμερα, – την κοινή λογική και την εκτίμηση των αξιών στα μέτρα της κάθε εποχής. Ο Χριστός δεν ήρθε να καταργήσει τα υφιστάμενα, αλλά να φυτέψει ένα νέο κόσμο, τον κόσμο των αξιών και των συνεχών βελτιώσεων, πρώτα στο εσωτερικό των ενδιαφερομένων, και από αυτό να εμφανιστούν προς τα έξω τα καλά και συμφέροντα για το άτομο, αλλά και για την σύγχρονη του κοινωνία, το οποίο είναι και το ζητούμενο κάθε στιγμή σε κάθε κοινωνία ανθρώπων.