Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η μεταφορά των επιθυμιών και των ιδεών στην πρακτική καθημερινότητα είναι ατομική υπόθεση, αλλά κρύβει και κινδύνους, εάν κάποιος δεν είναι ώριμος να καταλάβει τα όριά του και να περιοριστεί στις δικές του δυνάμεις, που μπορεί να διαθέσει για την υλοποίηση των σχεδίων και των ιδεών του. Διότι, επιθυμία δεν σημαίνει και κάτι καλό πάντοτε, αφού μπορεί να επιθυμούμε κάτι άπιαστο, άρα μη εφαρμόσιμο στην καθημερινή μας ζωή.

Κάθε καλή επιθυμία δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνει και πράξη, για τον λόγο αυτό και ο Χριστός συνέστησε την άμεση επικοινωνία με τον ίδιο τον ζωντανό δημιουργό, προκειμένου να εξασφαλίζεται και η δική του – του δημιουργού- “σύμφωνη γνώμη”, δεδομένου ότι πολλές φορές πέφτουμε έξω, όχι μόνο στον στόχο, αλλά και στις δυνατότητες που μπορεί να υπάρξουν την δεδομένη στιγμή για τη δεδομένη προσπάθεια. Με λίγα λόγια, δεν αρκεί η επιθυμία και η ιδέα, αλλά πρέπει να έχει εξασφαλιστεί και η γενικότερη συμφωνία των δεδομένων, ώστε το άτομο να μην μείνει από δυνάμεις και δεδομένα κατά την φάση της υλοποίησης, αλλά να ολοκληρώνει το έργο του με επιτυχία και χαρά.

Και αυτό σημαίνει ότι η ανακάλυψη του θελήματος του ζωντανού δημιουργού για κάθε ζήτημα της πρακτικής μας ζωής είναι κυρίαρχο ζήτημα. Διότι, στα δικά μας μάτια μπορεί να φαίνονται όλα τέλεια, αλλά δεν γνωρίζουμε τους παράγοντες που μπορεί να εμφανιστούν κατά την εκτέλεση του έργου. Για τον Ιάκωβο πχ, τον αδελφό του Ευαγγελιστή Ιωάννη, είχε ζητήσει η μητέρα τους να καθίσουν δεξιά και αριστερά του Χριστού, αλλά ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό δεν μπορούσε να το εξασφαλίσει ούτε ο ίδιος, παρά μόνο ο δημιουργός. Το ότι λίγο αργότερα θανατώθηκε με μαχαίρι με εντολή του Ηρώδη, αυτό δεν το είχε προβλέψει κανείς. Η επιθυμία της μητέρας ήταν καλή, αλλά τα γεγονότα κανείς δεν ήξερε πώς θα εξελιχθούν.

Και αυτός είναι ο λόγος που είναι καλό να μην προτρέχουμε του χρόνου και του θελήματος του ζώντος δημιουργού. Υπάρχουν καλά πράγματα που αρέσουν, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι για την ατομική μας ζωή θα είναι και εφαρμόσιμα και με καλό αποτέλεσμα. Προηγείται η εξασφάλιση της συμμετοχής του δημιουργού, ώστε να έχουμε την υψηλότερη κατά το δυνατόν εξασφάλιση στην ατομική μας πληροφόρηση. Διότι, κάθε τι καλό δεν σημαίνει ότι θα αποβεί καλό και για την δική μου περίπτωση. Κανείς δεν ξέρει το καλό και το κακό πέραν ενός ανθρώπινου ορίου.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός συνέστησε την μετάνοια, δηλαδή την συνεχή ανανέωση-αποβολή παλαιών και πρόσληψη νέων δεδομένων- του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε να κρίνουμε με αλήθεια την πραγματικότητα, και όχι μόνο σύμφωνα με το ατομικό μας συμφέρον, όπως αυτό εμφανίζεται στον δικό μας ανθρώπινο ορίζοντα μόνο. 

Η διάκριση μεταξύ ιδεών-σκέψεων από τις πράξεις είναι προσωπική και ατομική υπόθεση. Καθένας διαχειρίζεται με ατομική ευθύνη, τόσο τις σκέψεις και τα συναισθήματα στον εσωτερικό του κόσμο, όσο και τις πράξεις τις οποίες εκτελεί σε εφαρμογή των δικών του σκέψεων και αποφάσεων. Υπάρχει, δηλαδή, ένας προσωπικός χώρος μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, τον κόσμο των σκέψεων και των αποφάσεων, στον οποίο δεν μπορεί να εισέλθει κάποιος χωρίς την δική μας θέληση.

Αυτό είναι απόλυτο μέχρι σήμερα. Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει τον εσωτερικό μας κόσμο, εάν εμείς δεν του το επιτρέψουμε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Και αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό, ώστε να πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, για να αποδίδουμε τις ευθύνες εκεί που πρέπει και όχι στον κακό αέρα! Διότι, αυτό που επηρεάζει τις σκέψεις και τις αποφάσεις μας δεν είναι μόνο ο εξωτερικός κόσμος, αλλά είναι η δική μας απόφαση, και μάλιστα κυρίως αυτή, να ανοίξουμε την σκέψη και την θέλησή μας στις προτάσεις κάποιων άλλων, χωρίς να έχουμε αντιληφθεί το τί πρόκειται να ακολουθήσει.

Και εάν μεν είναι θέμα άγνοιας, αυτή μπορεί να αποκατασταθεί με την πάροδο του χρόνου. Εάν όμως είναι θέμα λάθους εκτιμήσεων, τότε η ευθύνη ανήκει σε μας, να αναθεωρήσουμε τις αποφάσεις και να πράξουμε το ορθό, προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι σύμφωνο με την δική μας θέληση. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει ισχυρό χαρακτήρα με αυτοσυγκράτηση και ελεύθερη από δεσμευτικούς παράγοντες βούληση. Διότι, δεν αρκεί μόνο η γνώση της διάκρισης του καλού από το κακό-επιζήμιο, αλλά πρέπει να υπάρχει και η δύναμη να εκτελέσουμε το καλό.

Το καλό πάντα είναι περισσότερο δύσκολο, γιατί έχουμε συνηθίσει να μην αντιδρούμε στο κακό, αλλά μάλλον να αποφεύγουμε τον κόπο να ψάξουμε το καλό, ξέροντας ότι μπορεί να μας στοιχίσει σε κόπο και δαπάνη, οπότε το αφήνουμε για το μέλλον ή στην τύχη. Όσοι όμως ενδιαφέρονται για την ζωή και την δράση και όχι για τον Ωχαδερφισμό, ξέρουν ότι χωρίς την δική μας θέληση δεν μπορεί να προκύψει κάτι ωφέλιμο για την προσωπική μας ζωή. Αυτό σημαίνει ότι οι σκέψεις απαιτούν επεξεργασία πριν τις πράξεις και οι πράξεις απαιτούν προσοχή κατά την εκτέλεσή τους, ώστε το αποτέλεσμα να είναι καλό και ευάρεστο σε όλους διαχρονικά και όχι μόνο για εκείνη την στιγμή.

Ο Χριστός δεν εμπλέκεται σε πράξεις που εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε, αλλά βαδίζει μαζί μας ώστε να ενισχύει τα χέρια και τα πόδια στον δρόμο της επιτυχίας και όχι της αποτυχίας. Το θεμέλιο και ο σκοπός είναι το καλό, το ευάρεστο και στο τέλος το τέλειο, με ορίζοντα την διαχρονικότητα και την προοπτική της αιωνιότητας. 

Επειδή η ατομική μας ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ιδέες, [απλές ή σύνθετες δεν έχει σημασία, όπως δεν έχει και σημασία το τί αφορούν], και στη συνέχεια πράξεις και έργα, [απλά ή σύνθετα και γι’αυτά δεν έχει σημασία στο θέμα που καλύπτουν μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα], είναι βασικό στοιχείο της προσωπικής μας αντίληψης η κατανόηση ότι, χωρίς ιδέες δεν μπορεί να υπάρξουν έργα, μικρά ή μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα – δεν έχει σημασία – άρα εκείνο που μπορούμε ακόμη – πριν από κάθε πράξη ή έργο – να κάνουμε εμείς είναι να βάζουμε τη σκέψη μας να επεξεργάζεται σε ύψιστο βαθμό – και όχι επιφανειακά μόνο – κάθε τι, από το οποίο θα οδηγηθούμε σε πράξη εφαρμογής αργότερα.

Και μπορεί αυτό το θέμα να είναι θέμα λόγου και όχι μηχανικής πράξης, αλλά ακόμη και στον λόγο που πρόκειται να εκφωνήσουμε – ακόμη και για τα απλά και καθημερινά ζητήματα – πρέπει να υπάρξει η ανάλογη επεξεργασία, ώστε να μην μετανοούμε αργότερα για κάτι που είπαμε ή κάναμε, χωρίς να το έχουμε σκεφτεί καλύτερα. Διότι, ό,τι λέμε – συνήθως – είναι δεσμευτικό. Όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και στον ίδιο μας το εαυτό. Διότι, εκφράζοντας με λόγο κάτι που σκεφτήκαμε, αυτόματα το περιεχόμενο και η επίδρασή του αποτυπώνεται μέσα μας, με αποτέλεσμα να αποτελεί τμήμα του εσωτερικού μας κόσμου, από τον οποίο θα περάσουν αργότερα και άλλα ζητήματα, στα οποία η αρνητική [η αργή, όπως λέει το Ευαγγέλιο] σκέψη ή πράξη που προηγήθηκε, έχει αφήσει το αρνητικό της αποτύπωμα, και συνεπώς μπορεί να επηρεάσει την νεότερη σκέψη και πράξη μας.

Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν είναι ούτε αθώο ούτε απλό. Διότι, οι συνέπειες των λαθών μας δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, αλλά μένουν μέσα μας τα αποτυπώματά τους, τα οποία θα φέρουν τις δυσάρεστες ή τις ευχάριστες συνέπειες μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι η επεξεργασία των σκέψεων και των ιδεών, από τις οποίες θα οδηγηθούμε σε μια πράξη, είναι ο κρίσιμος χώρος και χρόνος, προκειμένου να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες ή να καλλιεργήσουμε τις θετικές προοπτικές της ατομικής μας ζωής.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι είναι απαραίτητο να αφήνουμε χρόνο μεταξύ σκέψης και απόφασης, ώστε να γίνεται η κατάλληλη προεργασία μέσα μας, πριν εμφανιστεί στον κοινωνικό μας περίγυρο. Διότι, μέσα μας καλλιεργείται το καλό ή το κακό, το οποίο όταν γίνει πράξη, θα επηρεάσει εμάς, αλλά και όλους όσοι σχετίζονται τώρα ή στο μέλλον με την δική μας παρουσία.

Η πρακτική ζωή αντανακλά και τις ιδέες και τις πεποιθήσεις μας. Ό,τι σκεφτόμαστε ή φανταστούμε, αυτό εκφράζουμε και υλοποιούμε με τα έργα που γίνονται αντιληπτά από τους γύρω μας. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να αποκρύψει τις ιδέες που επεξεργάστηκε μέσα του, στον εσωτερικό του κόσμο, αυτό θα εμφανιστεί στα έργα του είτε άμεσα είτε έμμεσα. Οι ατομικές μας επιλογές στην διαχείριση των δυνάμεων που διαθέτουμε, ο τρόπος που εκτελούμε τα έργα μας, αποδεικνύουν το περιεχόμενο, αλλά και τις διεργασίες που έχουν γίνει μέσα μας σιωπηλά και μακριά από τα μάτια και τις αισθήσεις των γύρω μας.

Δεν χρειάζεται να αποκαλύψουμε τις σκέψεις και τις επιλογές μας, εφόσον τα έργα μας αποδεικνύουν χωρίς κανένα άλλο μέσον, το περιεχόμενο που έχει επεξεργαστεί ο εσωτερικός μας κόσμος. Η καλή συμπεριφορά στην οδήγηση, η εκτίμηση προς το πρόσωπο του άλλου, η ευαισθησία και η κρίση μας για  τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αποδεικνύονται από την εικόνα των έργων μας χωρίς άλλη απόδειξη. Με λίγα λόγια, τα έργα μας μιλούν καλύτερα από τα λόγια μας, και εκφράζουν – τα έργα – όχι μόνο τις προθέσεις και τις αρετές μας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διαχειριστήκαμε όλη την υπόθεση, μέχρι να φτάσουμε στην υλοποίηση των σκέψεων και των πεποιθήσεων, τις οποίες με μη ορατό τρόπο επεξεργάστηκε ο εσωτερικός μας κόσμος.

Και αυτό αποτελεί την ασφάλειά μας, όταν πρόκειται να κρίνουμε τις πράξεις κάποιου τρίτου ή του ίδιου του εαυτού μας. Η εικόνα που παράγεται και βγαίνει προς τα έξω, αποκαλύπτει και τα πλέον μύχια της ψυχής και του εσωτερικού μας κόσμου γενικά. Διότι, η προσποίηση μπορεί να είναι στα λόγια και να ξεγελάσουμε τον εξωτερικό παρατηρητή, αλλά οι πράξεις αποκαλύπτουν με ασφάλεια τον πυρήνα, αλλά και την επεξεργασία που συντελέστηκε μέσα μας, για να προκύψει το αποτέλεσμα που κρίνεται. Εμείς, βέβαια, θεωρούμε ότι με τα λόγια θα πείσουμε για τις ορθές μας σκέψεις και τα καλά μας συναισθήματα, ωστόσο, αυτό, εάν δεν αποδειχθεί από τα ίδια τα πράγματα και τα έργα μας, παραμένει μια προσωπική φαντασία, η οποία δεν μπορεί να ωφελήσει κανέναν, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ο “φαρισαϊσμός”, δηλαδή το ξεγέλασμα των άλλων για κάτι που δεν ισχύει στην πραγματικότητα, είναι μια επικίνδυνη λογική, η οποία εάν συνεχιστεί, μπορεί να οδηγήσει την ζωή μας σε αδιέξοδα και δουλείες. Αντίθετα, η ειλικρινής στάση χωρίς υστεροβουλίες, αποφέρει ελευθερία στο άτομο και υγεία στους γύρω του. Αυτός ήταν ο κανόνας της διδασκαλίας του Χριστού, άσχετα εάν εμείς δεν πετύχαμε να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς την υποκριτική και την αναληθή στάση απέναντι στην αλήθεια της καθημερινής αλλά και της διαχρονικής μας καθημερινότητας. 

Η ιδέα, όταν πρόκειται για θέματα αφηρημένα, είναι πολύτιμη, διότι συνδέεται με την φαντασία και το όραμα, άρα με την ελπίδα που είναι πολύτιμο στοιχείο της καθημερινής μας ζωής. Η πίστη και η ελπίδα για κάτι είναι τα πολύτιμα στοιχεία με τα οποία καθένας οργανώνει τη ζωή του. Οι ιδέες μας, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια μακρινή φαντασία, αλλά είναι και ένα όργανο του εσωτερικού μας κόσμου, με το οποίο προ-εργαζόμαστε και επεξεργαζόμαστε μια πραγματικότητα που θα έρθει στο μέλλον το ατομικό ή το κοινωνικό.

Και αυτή η εικόνα από το μη ορατό ακόμη μέλλον είναι η ιδέα, η όψη και η εικόνα μιας πραγματικότητας, που δεν έχει ακόμη εμφανιστεί στον φυσικό κόσμο. Και αυτό είναι καταπληκτικό. Διότι, είναι στο δικό μας χέρι να αξιοποιήσουμε την ιδέα και να την κάνουμε πράξη και έργο, αλλά είναι στο χέρι μας να την απορρίψουμε, όταν αυτή δεν συμφωνεί με την δική μας θέληση. Κανένα έργο δεν γίνεται στον φυσικό κόσμο, από τα κτίρια μέχρι τα φάρμακα, εάν δεν έχει προηγηθεί μια ιδέα, ένα σχέδιο και τα απαραίτητα υλικά για να υλοποιηθεί. Αυτός είναι ο παγκόσμιος Νόμος για όλη την δημιουργία διαχρονικά, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, ο οποίος, εκτός από μέρος της δημιουργίας είναι και επιφορτισμένος με την ευθύνη της δικής του δημιουργίας. Διότι, ο άνθρωπος δεν είναι άβουλο όν που εκτελεί μόνο εντολές με μηχανικό τρόπο, αλλά συμμετέχει, είτε στον σχεδιασμό είτε στην φάση της υλοποίησης, με την δική του ικανότητα, δηλαδή, να σχεδιάζει το δικό του μέρος και να το παρακολουθεί κατά την εκτέλεσή του. Για τον λόγο αυτό και είναι υπεύθυνος ο άνθρωπος για ό,τι κάνει, διότι έχει το εφόδιο των ιδεών, δηλαδή να παίρνει και να διαμορφώνει πράγματα πριν αυτά γίνουν, ώστε να έχει τον χρόνο να επεξεργάζεται την αλήθεια και την ανάγκη αυτού του έργου, ενώ διαθέτει και την ικανότητα να παρακολουθεί και να ελέγχει το έργο κατά την εκτέλεσή του. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι που παρακολουθεί τα γεγονότα, αλλά διαθέτει και ικανότητα παρέμβασης, τόσο κατά τον σχεδιασμό, όσο και κατά την εκτέλεση, ώστε το έργο που ξεκίνησε από μια ιδέα, να υλοποιείται σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο. Και αυτή ακριβώς η αλήθεια για τις ικανότητες του ανθρώπου, αλήθεια που αποδεικνύεται από την ιστορία χιλιάδων ετών, είναι το μεγάλο μυστικό. Διότι ο άνθρωπος έχει την ικανότητα – άσχετα εάν δεν την αξιοποιεί – να αντιλαμβάνεται το μέλλον που δεν είναι ακόμη ορατό και να παρεμβαίνει για την δική του προστασία και το δικό του συμφέρον. Και αυτός ήταν ένα από τους κύριους άξονες της διδασκαλίας του Χριστού. Μην αφήνετε τα γεγονότα να εξελίσσονται, αλλά μπορείτε να παρεμβαίνετε κατά την περίοδο που αυτά σχεδιάζονται, άρα έχετε περιθώριο να τα αξιοποιήσετε προς το δικό σας συμφέρον και όχι για την δική σας ζημία. Και αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της προσευχής επικοινωνίας με τον δημιουργό. Από τη μια να αφήνουμε στην άκρη τα δικά μας μίζερα μέτρα και σταθμά, και από την άλλη να ζητάμε αυτά τα έργα να αποβαίνουν προς το συμφέρον, το ατομικό ή το κοινωνικό, το προσωρινό ή το διαχρονικό. Το σύμπαν – άρα και η δική μας καθημερινότητα – δεν ζει μόνο μια στιγμή, αλλά όλες οι στιγμές σχηματίζουν μια αλυσίδα χρόνου, ο οποίος εκτείνεται από το ακαθόριστο παρελθόν στο ατέρμονο  και άγνωστο μέλλον. Και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τις δικές του παρεμβάσεις, ώστε να γίνονται όλα στα πλαίσια του αγαθού, του ευάρεστου και του τέλειου.