Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η παροχή και η χρήση της ενέργειας στην καθημερινή μας ζωή είναι συνεχής και απαράβατη για κάθε ζωντανό οργανισμό. Χωρίς την παροχή και την χρήση της η ζωή τελειώνει, ανεξάρτητα από χρόνο και τόπο. Το σώμα δεν μπορεί να περιμένει επ’ άπειρον την ενέργεια από τις τροφές και τον αέρα της αναπνοής. Έχει όρια, και μάλιστα εξελικτικά. Στην αρχή αδυναμία, στην συνέχεια ασθένεια και τέλος τον θάνατο και την απώλεια της ζωής όπως εμείς την καταλαβαίνουμε.

Αυτή η αλήθεια της σταδιακής πορείας προς τον θάνατο, ενώ είναι αιώνια και παγκόσμια, σπάνια μας απασχολεί, διότι όλοι τρέχουμε για τα καθημερινά πράγματα, χωρίς να μας απασχολεί το μέλλον, και, κυρίως, το απώτερο και το αιώνιο για όσους ενδιαφέρονται για την προοπτική της αιωνιότητας. Ωστόσο, είναι προφανές από την ιστορία και την προσωπική μας εμπειρία στην ζωή, ότι τίποτα δεν ικανοποιεί τον άνθρωπο, εάν δεν έχει προοπτικές μέλλοντος.

Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν έχει ελπίδα προοπτικής μέλλοντος. Η ζωή του είναι ήδη νεκρή, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν και είναι αλήθεια ότι οι καθημερινές μας απολαύσεις σε μικροπράγματα ενισχύουν την αίσθηση της αυτάρκειας και της ικανοποίησης για λίγο. Αλλά για αυτούς που προβληματίζονται όχι μόνο για την καλύτερη καθημερινότητα αλλά και για την προοπτική του μέλλοντος και μάλιστα του αιώνιου, η καλή προσωρινή ικανοποίηση δεν δίνει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.

Για τον λόγο αυτό και οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα στο σύνολό της, ανέκαθεν, όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, αναζητούσε απαντήσεις για τα μεγάλα καυτά ερωτήματα, δηλαδή την καλύτερη ποιότητα της καθημερινότητας, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος. Και ο Χριστός ήρθε να καλύψει αυτή ακριβώς την ανάγκη. Από την μια ενίσχυσε την ατομική μας δράση για την υφιστάμενη τότε – αλλά και σήμερα – καλή ποιότητα καθημερινής ζωής, και από την άλλη υπέδειξε με την διδασκαλία του αλλά και το δικό του παράδειγμα, ένα νέο ορίζοντα ζωής.

Ένα ορίζοντα χωρίς όρια – αν και είναι σχήμα οξύμωρο με τα δικά μας ανθρώπινα μέτρα – όπου το άτομο εξομοιώνεται σταδιακά με τον δημιουργό του, όχι μόνο της δικής του ατομικής ζωής, αλλά με τον δημιουργό του κόσμου, ορατού και μη ορατού, ανιχνεύσιμου και μη. Διότι, η ατομική μας ζωή είναι ένα πολλοστημόριο της ζωής του σύμπαντος, πολύτιμου μεν, αλλά και ανολοκλήρωτου κύκλου ζωής. Διότι, στον σύντομο χρόνο της ζωής μας, ακόμη και αν είναι περισσότερα από εκατό έτη, δεν δίνονται απαντήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.

Μόνο η προοπτική της αιωνιότητας, όπως την εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, διορθώνει την ατομική μας προοπτική με βάση την προοπτική και την εικόνα του ίδιου του δημιουργού. Οι μικρές δικές μας απαντήσεις στα ερωτήματα της καθημερινότητας, δεν καλύπτουν όλο το φάσμα των ερωτημάτων που θέτει η ίδια η δική μας καθημερινότητα. Μόνο η εναρμόνισή με την εικόνα που έχει ο δημιουργός μπορεί να διορθώνει την ατομική μας εικόνα του σήμερα, καθώς θα ανακαλύπτει και θα διορθώνει τα λάθη των δικών της μικρών υπολογισμών.

Η παραμέληση των ατομικών μας υποχρεώσεων φέρνει κακά αποτελέσματα. Και ο δημιουργός δεν εμπλέκεται στην δική μας διαχείριση. Διότι, καθένας είναι υπεύθυνος για τα μεγέθη και τον τρόπο που διαθέτει τις δικές του δυνάμεις, όσες, δηλαδή, διαθέτει καθένας ατομικά.

Για τα αδιέξοδα που οδηγούμαστε όταν βάζουμε σε λειτουργία περισσότερες ηλεκτρικές συσκευές, δεν φταιει ο πάροχος του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά η δική μου κακή διαχείριση της διαθέσιμης ενέργειας. Το ίδιο ισχύει και σε όλες τις επιλογές που καλούμαστε να διαχειριστούμε σε όλες τις καθημερινές μας πράξεις. Πριν, δηλαδή, αποφασίσουμε μια πράξη, καθένας επιλέγει τον τρόπο και τον χρόνο, ανάλογα με το δικό του όφελος και τις δικές του δυνατότητες. Διότι, όλα μπορώ να τα επιλέξω, αλλά εγώ καλούμαι να επιλέξω αυτό το οποίο εγώ κρίνω – καθένας κρίνει – ότι είναι για το ατομικό μας όφελος, δηλαδή θα καλύψει την ανάγκη, χωρίς να απαιτείται άλλη παρέμβαση.

Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες μας τις ανάγκες τα δικά του υλικά, από τα οποία θα παραχθεί η απαραίτητη δύναμη και ενέργεια που έχουμε ανάγκη εμείς την συγκεκριμένη στιγμή και για τις συγκεκριμένες ανάγκες. Προσοχή. Αυτό είναι πρόβλεψη του δημιουργού. Αλλά εμείς καλούμαστε, όπως και σε όλα τα άλλα πράγματα της καθημερινότητας να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ώστε να επωφεληθούμε από τις δικές μας επιλογές και την πρόβλεψη του δημιουργού.

Εάν εμείς αγνοήσουμε τον δικό μας ρόλο, τότε και ο ρόλος του δημιουργού ματαιώνεται ή και ακυρώνεται, αφού δεν έγινε χρήση από εμάς. Διότι, ο δημιουργός έχει δώσει όλα τα εφόδια, ώστε και το “θέλειν” και το “ενεργείν” να γίνονται προς το ατομικό μας συμφέρον, αλλά και γενικότερα για το συμφέρον του κόσμου, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο, αλλά και αιώνιο. Διότι, κανείς δεν εργάζεται μόνο για το τώρα ή το σήμερα, αλλά όλοι – χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές – εργαζόμαστε και για το αύριο αλλά και για το απώτερο μέλλον της προσωπικής μας ή της οικογενειακής μας ζωής. Μέσα στο καθημερινό μας έργο, εμπεριέχονται και τα σπέρματα που θα αποδώσουν τον καρπό τους αργότερα, όπως συμβαίνει με την συνταξιοδοτική πρακτική, δηλαδή αποθηκεύουμε οικονομικές δυνάμεις για την περίοδο που θα πάψουμε να έχουμε την δύναμη για την εργασία που κάναμε όλη μας την ζωή.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο της πρόβλεψης είναι εφόδιο του δημιουργού σε κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στη γη, ώστε να μπορεί να επιβιώνει, όχι μόνο όταν τα πράγματα είναι καλά και ειρηνικά, αλλά και όταν έρχονται οι φουρτούνες της ζωής με τις ασθένειες και τον θάνατο. Και η πρόβλεψη του δημιουργού δεν είναι πτωχή – όπως αποδεικνύεται από τα αποθέματα της φύσης – αλλά είναι πλούσια και ανεξερεύνητη για να επιβιώνει κάθε ζωντανός οργανισμός σε κάθε περίσταση της επίγειας ζωής του.

Η ύπαρξη και η παροχή των υλικών από τα οποία παράγεται η ενέργεια και στη συνέχεια η δύναμη με την οποία όλοι ζούμε την καθημερινότητά μας είναι έργο του δημιουργού. Χωρίς αυτά τα υλικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει η ζωή, όπως εμείς την κατανοούμε. Η διαχείριση, ωστόσο, των υλικών που παράγουν την ενέργεια και την ατομική μας δύναμη είναι απόλυτα προσωπική μας υπόθεση, και καθένας διαχειρίζεται τον εαυτό του και τις πηγές της δύναμής του με τον τρόπο που ο ίδιος κατά κανόνα αποφασίζει.

Αυτό, η διαχείριση δηλαδή των υλικών και της ενέργειας-δύναμης που παράγεται μέσα στα δικά μας όρια – φυσικά και μη ορατά – είναι η δική μας ευθύνη. Κάθε έλλειψη οφείλουμε εμείς να την διαπιστώσουμε και να την καλύψουμε. Και κάθε περίσσευμα εμείς οφείλουμε να το διοχετεύσουμε εκεί που θα μας χρειαστεί στο μέλλον. Ο ελεύθερος χρόνος, το περίσσευμα των υλικών με τα οποία αναπτύσσεται το σώμα, οι οικονομίες, οι κοινωνικές μας δυνατότητες, όλα αυτά υπόκεινται – κατά κανόνα – στην ατομική μας διαχείριση.

Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες τις ατομικές μας ανάγκες. Όμως η διαχείριση της ατομικής μας καθημερινότητας δεν είναι έργο του δημιουργού, αλλά είναι έργο αποκλειστικά δικό μας και οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο για το δικό μας συμφέρον. Οι προτιμήσεις, οι επιλογές, οι τρόποι διαχείρισης και χιλιάδες άλλες λεπτομέρειες δεν είναι δουλειά του δημιουργού αλλά είναι προσωπικές υποθέσεις, και καθένας τα διαχειρίζεται με τον τρόπο που ο ίδιος κρίνει ότι θα τον ωφελήσει περισσότερο. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική προσέγγιση, αλλά εκτίμηση της καθημερινής μας πραγματικότητας.

Ο δημιουργός μάς καλεί να τον γνωρίζουμε, δηλαδή να βελτιώνουμε καθημερινά την οπτική γωνία με την οποία κατανοούμε τους ρόλους μας στην διαχείριση των πραγμάτων που μας έχει εμπιστευτεί. Και ο Χριστός δεν άλλαξε τους ρόλους. Μας υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριζόμαστε τα καθημερινά μας ζητήματα με τέτοιο τρόπο, ώστε από την μια να πετυχαίνουμε με λιγότερα λάθη – κανείς δεν είναι αλάνθαστος – και από την άλλη να μεταμορφωνόμαστε με βάση την λογική του δημιουργού, ώστε να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σημερινά μας όρια και τις σημερινές μας υποχρεώσεις στην διαχείριση των αγαθών που εκείνος έχει μεριμνήσει να διαθέτουμε και να διαχειριζόμαστε εμείς καθένας προσωπικά.

Η ατομική ευθύνη για αύξηση της επίγνωσης του ρόλου και των μεθόδων του δημιουργού δεν καταργήθηκε από τον Χριστό, αλλά εξηγήθηκε ο τρόπος με τον οποίο καθένας που ενδιαφέρεται για την ζωή, την παρούσα αλλά και του μέλλοντος, δηλαδή του αύριο και εξής, θα βρίσκει την γνώση και την πληροφορία, ώστε στην ατομική του καθημερινότητα να πλουτίζει και να μην χάνει από τα δικά του λάθη. Διότι, κάθε λάθος έχει προσωπικό κόστος για το σήμερα αλλά και το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο.

Η ασφάλεια της παραγωγής ενέργειας για κατανάλωση είναι ένα από τα πιό σοβαρά θέματα που απασχολούν όλο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος που να μην καταναλώνει ενέργεια, και μάλιστα σε ποσότητες και δραστηριότητες που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Από τα κινητά μας τηλέφωνα μέχρι τα αεροπλάνα και τα σπίτια, όλα απαιτούν ενέργεια για να είναι λειτουργικά και να διατηρούνται σε βάθος χρόνου και βαθμούς χρήσης. Και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό όταν το κινητό ή το αεροπλάνο βρίσκεται σε κατάσταση μη λειτουργίας, διότι ολοκληρώθηκε ο κύκλος της “ζωής” του, δηλαδή δεν είναι πλέον χρήσιμο για ένα άτομο.

Με λίγα λόγια, η ενέργεια και η δύναμη που αυτή παράγει ή προσφέρει στο ένα φυσικό πρόσωπο και κατ’ επέκταση και στην σύγχρονη κοινωνία, είναι ένα μεγάλο, και ίσως το σοβαρότερο θέμα της σύγχρονης, αλλά, κατά την ταπεινή γνώμη μου, ήταν ανέκαθεν το πιό σοβαρό ζήτημα. Η αύξηση της δύναμης ενός μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, σε συνδυασμό με την στέρηση ενός άλλου μέρους κατοίκων, οδηγούσε σε πολέμους με κύριο αντικείμενο την αύξηση της δύναμης, δηλαδή των παραγόντων εκείνων από τους οποίους προέρχεται η δύναμη, δηλαδή των υλικών της ενέργειας.

Και αυτό είναι κατανοητό στην εποχή του 21ου αιώνα, όπου χώρες που διαθέτουν πλούσια κοιτάσματα ενεργειακών πόρων θεωρούνται προνομιούχες σε σχέση με άλλες χώρες που δεν διαθέτουν αυτούς τους ενεργειακούς πόρους. Αυτή η ανισότητα οδηγεί σε υπερηφάνεια. Διότι ο έχων αισθάνεται ότι έχει περισσότερα δικαιώματα από τον μη έχοντα, άρα ξυπνούν ιστορικές μνήμες που μας οδηγούν σε παράλογες απαιτήσεις και πολέμους από τους οποίους κανένας δεν βγαίνει κερδισμένος.

Και ο Χριστός ξεκαθάρισε. Η ζωή ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από την ποσότητα των αγαθών που διαθέτει. Η αυτάρκεια είναι η βάση της ευτυχίας, ανεξάρτητα από την ποσότητα. Και η πλεονεξία είναι το κίνητρο της παρανομίας και όλων των κακών που αντιμετώπιζε και ακόμη αντιμετωπίζει η ανθρώπινη κοινωνία. Κάθε σώφρων θέλει να προστατεύσει αυτά που ήδη έχει αποκτήσει, χωρίς να πάψει να εργάζεται για κάτι καλύτερο, αλλά μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής και ατομικής αξιοπρέπειας. Η υπέρβαση των κανόνων της σύγχρονης κάθε φορά κοινωνίας φέρνει το άτομο ή και την κοινωνία στη σφαίρα των παραλογισμών, όπου το νερό της γης δεν μας αρκεί και ψάχνουμε νερό σε άλλους πλανήτες, η γη δεν μας χωράει και ψάχνουμε άλλους γαλαξίες, και ο παραλογισμός μας δεν έχει όρια.

Η ορθή διαχείριση των υλικών που παράγουν την ενέργεια για το σώμα και τον εσωτερικό μας κόσμο – των σκέψεων και των συναισθημάτων – είναι το μεγάλο μάθημα από την διδασκαλία του Χριστού. Η πλεονεξία, παντρεμένη με τις πραγματικές μας ανάγκες, είναι ο ολισθηρός δρόμος που οδηγεί στα αδιέξοδα της προσωπικής αλλά και της κοινωνικής μας καθημερινότητας. Η δύναμη για την ορθή διαχείριση αυτών των δυνατοτήτων έρχεται μόνο μέσα από την οδηγία του δημιουργού και τα μαθήματα που παίρνουμε από τα αρνητικά και θετικά παραδείγματα του παρελθόντος και του παρόντος.

Η σύνδεση με τον πάροχο της ενέργειας και η διαχείριση της δύναμης που προκύπτει από την εφαρμογή της ενέργειας μέσα στο σώμα και τον εσωτερικό-ψυχικό-μας κόσμο είναι έργο που εξαρτάται από την δική μας θέληση και απόφαση. Κανείς δεν μας υποχρεώνει-εκτός από την προσωπική μας ανάγκη-να αναζητήσουμε πάροχο για ενέργεια και δύναμη, σε περίπτωση μη επάρκειας για την καθημερινή μας ανάγκη. Οι επιλογές είναι δικές μας και η μέριμνα για την προστασία των δυνάμεων που αποκτήσαμε ή έχουμε από το παρελθόν είναι προσωπική και ατομική υπόθεση, ανεξάρτητα από εξωτερικούς παράγοντες.

Η απόφαση για την “υπογραφή του πρωτοκόλλου σύνδεσης” είναι προσωπική και στιγμιαία. Η διάρκεια ισχύος της σύνδεσης είναι χωρίς χρονικό όριο από πλευράς παρόχου. Η διάρκειά της, ωστόσο, περιέχει και ένα προσωπικό και ατομικό στοιχείο: την τήρηση των όρων σύνδεσης. Παράβαση των όρων εκ μέρους του φυσικού προσώπου συνεπάγεται όχι διακοπή της σύνδεσης εκ μέρους του παρόχου, αλλά δυσλειτουργία της σύνδεσης με αποτέλεσμα η ενέργεια και η δύναμη να μην επαρκούν για τις ατομικές μας ανάγκες.

Και σε αυτή την περίπτωση όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν φταίει ο πάροχος, αλλά η κακή μας διαχείριση, τόσο στην πρακτική της μορφή, καλώδια και συνδέσεις εξωτερικές, δηλαδή οι παραδοσιακές συνήθειες, αλλά-κυρίως-η αδιαφορία και η λάθος διαχείριση της ενέργειας που θα οδηγήσουν σε ελάττωση ή και διακοπή της ροής της ενέργειας. Διότι, για να φτάσει η ενέργεια στον προσωπικό μας χώρο απαιτούνται φυσικοί διάδρομοι και συνδέσεις. Αλλά η χρήση είναι θέμα αποφάσεων που δεν σχετίζονται κατά κανόνα με τα καλώδια και τις συνδέσεις, δηλαδή τα εξωτερικά στοιχεία, αλλά είναι θέματα εσωτερικής διαχείρισης και μέριμνας, ώστε η παροχή να είναι απρόσκοπτη και η χρήση λογική, ώστε να παράγεται η δύναμη που εμείς θα χρησιμοποιήσουμε.

Ο Χριστός δεν υποτίμησε τον ρόλο των εξωτερικών παραγόντων, αλλά παρουσίασε και την ουσία της σύνδεσής μας με τον δημιουργό, ώστε διατηρώντας τις ικανές εξωτερικές μας παραμέτρους, να παίρνουμε ενέργεια και να αποκτούμε δύναμη ανάλογα με τις προσωπικές μας ανάγκες. Διότι, άλλες είναι οι ανάγκες σήμερα, άλλες ήταν χθες και άλλες θα είναι αύριο και στο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Για τον λόγο αυτό δεν αρκεί η κάλυψη των σημερινών μου μόνο αναγκών, αλλά παράλληλα πρέπει να προετοιμάζεται και το ανάλογο μέλλον, ώστε να έχουμε αποθέματα για κάθε ανάγκη που θα προκύψει στο μέλλον.

Διότι, ο δημιουργός δεν μεριμνά μόνο για το σήμερα, αλλά προμηθεύει και αποθηκεύει μέσα μας, στο σώμα και στον ψυχικό-εσωτερικό μας κόσμο και όλα εκείνα τα στοιχεία που εμείς δεν τα ξέρουμε, αλλά εκείνος γνωρίζει ότι θα είναι χρήσιμα για μας κάποια στιγμή. Η πρόνοια και η πρόβλεψη είναι το στοιχείο κάθε καλού δημιουργού, ώστε την ώρα της ανάγκης να μην τρέχουμε, αλλά να διαθέτουμε όλα τα αναγκαία και για την νέα πρόκληση που θα εμφανιστεί στην ατομική μας καθημερινότητα όταν εμείς δεν θα το περιμένουμε.