Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η σωματική μας δύναμη και ικανότητα εξαρτάται από τις τροφές, τον αέρα και την κινητικότητα. Με τις πρώτες, τροφές και αέρα, λειτουργεί άρτια το σώμα μας. Με το δεύτερο εξασκείται για την προσαρμογή του στο φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον κάθε στιγμή, διότι οι αλλαγές, τόσο στο ίδιο το σώμα όσο και στο περιβάλλον είναι συνεχείς και κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, εάν δεν προσαρμόζεται στην σύγχρονη κάθε στιγμή πραγματικότητα, τόσο των δικών του ικανοτήτων, όσο και των εξωτερικών παραγόντων.

Η επιβράδυνση ή η διακοπή αυτής της κατανόησης των αλλαγών, είναι βέβαιο ότι σταδιακά θα φέρει το άτομο και την κοινωνία μέσα στην οποία βιώνει την ατομική του ζωή, σε πλήρες αδιέξοδο. Για τον λόγο αυτό και η κατανόηση αυτής της αλήθειας – δηλαδή των αλλαγών που συντελούνται σταδιακά αλλά μας επηρεάζουν τα μέγιστα – είναι πρώτη προτεραιότητα. Διότι, μπορεί ένα άτομο να είναι ικανό, αλλά ο κοινωνικός και φυσικός του περίγυρος να μην είναι ακόμη ώριμος να δεχθεί την δική του παρέμβαση όσο καλή και αν φαίνεται. Διότι, καλό δεν είναι μόνο αυτό που εγώ εκτιμώ ως τέτοιο, αλλά πρέπει να αποβαίνει καλό και για τους άλλους, εάν βεβαίως ενδιαφερόμαστε για την ζωή και όχι μόνο για την δική μας ικανοποίηση.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν έδωσε λευκή επιταγή στους μαθητές και ακολούθους του διαχρονικά, αλλά παρέπεμψε το θέμα στην κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, παράλληλα βέβαια και με το θέλημα του θεού. Διότι, το θέλημα του θεού είναι αγαθό, αρέσει σε όλους και έχει χαρακτηριστικά της τελειότητας. Σε καμιά περίπτωση το θέλημα του θεού δεν είναι κόντρα στο συμφέρον του ανθρώπου, ακόμη και όταν εμείς δεν βλέπουμε ακόμη το τέλος της υποθέσεως. Διότι, δεν είναι μόνο η προσωρινή προσωπική μας εκτίμηση για την αξία ενός γεγονότος, αλλά υπάρχει και το άγνωστο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο, το οποίο ο δημιουργός μόνο γνωρίζει και εμείς μόνο “στατιστικά” μπορούμε να υποπτευθούμε και να εκτιμήσουμε.

Κάθε σχέδιο που εξελίσσεται έχει τις δικές του στιγμές ωρίμανσης και πληρότητας. Και αυτός είναι παγκόσμιος και πανανθρώπινος απαράβατος κανόνας και νόμος, και κανένα έργο δεν μπορεί να ενταχθεί σε κανένα άλλο κανόνα εκτός από τον κανόνα που έθεσε ο αρχικός του δημιουργός. Διότι, κάθε σοβαρός δημιουργός, δεν προβλέπει μόνο τα στιγμιαία γεγονότα, αλλά θέτει και προστατευτικά τείχη, προκειμένου το έργο του να έχει αξία και στο μέλλον, χωρίς να αδικείται το παρόν.

Οι απαράβατοι νόμοι της φύσης και του σύμπαντος, η αλλαγή των συνθηκών ζωής και ύπαρξης κάθε στιγμή στον έμβιο κόσμο, είναι η απόδειξη της λειτουργικής πληρότητας όλου του κόσμου, άσχετα εάν εμείς παραμένουμε προσκολλημένοι μόνο στην παρούσα στιγμιαία εντύπωση, χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε τις επιπτώσεις των παρόντων στο μέλλον.

Η ανάγκη για δύναμη και ενέργεια στο σώμα και την ψυχή μας είναι αδήριτη και κανείς δεν ζει χωρίς αυτές της προϋποθέσεις. Έλλειψη υλικών που παράγουν την ενέργεια και, στην συνέχεια, την δύναμη που εμείς αξιοποιούμε στην καθημερινή μας κινητικότητα και συμμετοχή στην ζωή είναι “εκ των ων ουκ άνευ”, δηλαδή χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή, όπως εμείς την καταλαβαίνουμε.

Ο δημιουργός της ζωής έχει μεριμνήσει για τα υλικά που παράγουν την ενέργεια και την δύναμη ζωής, τόσο για το ορατό σώμα, όσο και για το μη ορατό, δηλαδή τον εσωτερικό μας κόσμο των σκέψεων και των συναισθημάτων, με τα οποία και από τα οποία το σώμα δέχεται τις εντολές και, με βάση την δύναμη που διαθέτει, τις εκτελεί. Και αυτό αφορά από τα απλούστερα έως τα συνθετότερα, διότι για όλα απαιτείται ενέργεια, τόσο για την μυϊκή λειτουργία των οργάνων του σώματος, όσο και για τις εσωτερικές μας λειτουργίες που θα κάνουν τις σκέψεις και τους υπολογισμούς μας, ώστε να πράξουμε αυτό που θέλουμε με τον τρόπο που θα είναι επικερδής και ωφέλιμος για μας.

Αυτός ο εσωτερικός μας και – κατά κανόνα – άγνωστος υπολογιστής που λειτουργεί και συντονίζει κάθε λειτουργία του σώματος και των σκέψεων, είναι το εφόδιο του δημιουργού, εφόσον, βεβαίως, πιστεύουμε ότι κάποιος κάποτε δημιούργησε τον άνθρωπο, όπως και την υπόλοιπη κτίση, προκειμένου να κάνει κάτι που εκείνος, ο δημιουργός είχε σχεδιάσει και είχε θέσει σε προοδευτική και εξελικτική διαδικασία, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα.

Διότι, από την καθημερινή μας πείρα ξέρουμε ότι τίποτα δεν υπάρχει εάν κάποιος δεν το έχει προγραμματίσει και δεν το έχει θέσει σε λειτουργική πραγματικότητα. Από τον καφέ και το τσάι μέχρι τα αεροπλάνα, τίποτα δεν υπάρχει που δεν το σχεδίασε κάποιος και δεν το έβαλε σε διαδικασία εξελικτικής λειτουργίας, ιδιαίτερα εάν πρόκειται για κάτι που δεν αφορά μόνο ένα άτομο, αλλά αφορά μεγάλους πληθυσμούς και την ανθρωπότητα ολόκληρη, και μάλιστα σε βάθος χρόνου λειτουργίας που για μας παραμένει το μεγάλο ζητούμενο.

Διότι όλοι προσπαθούμε να κατανοήσουμε το μήκος και την ποιότητα της δικής μας ζωής και έχουμε ερωτήματα, τόσο για το σχέδιο του δημιουργού, όσο και για το γιατί εξελίσσονται έτσι τα πράγματα, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν και το δικό μας άτομο. Κανείς δεν περνά την ζωή του χωρίς αυτούς τους προβληματισμούς, για τους οποίους δεν παίρνει απαντήσεις. Διότι, μπορεί να υπάρξει μια απάντηση για το γιατί συμβαίνει αυτό στην ζωή μου, αλλά όταν ερχόμαστε στα ερωτήματα που αφορούν όλη την ανθρωπότητα διαχρονικά, εκεί οι απαντήσεις δεν μας ικανοποιούν.

Και ο Χριστός ήρθε για να μας εξηγήσει τον δρόμο και τον τρόπο κατανόησης αυτών των ερωτημάτων. Η αδικία και το μίσος, που είναι οι μεγάλοι παράγοντες μαζί με την πλεονεξία και την υποκρισία όταν αυξάνονται, τότε ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα χάνουν τον έλεγχο και πέφτουν στην παγίδα. Αντίθετα, εάν αναζητούμε το δίκαιο και την αλήθεια, τότε τα πράγματα αλλάζουν πορεία και υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Ο δημιουργός δημιούργησε τον άνθρωπο και μερίμνησε να υπάρχουν τα υλικά για την τροφοδοσία του σώματος, αλλά και της ψυχής. Η διαχείριση όμως ανήκει στον άνθρωπο που έχει την ευθύνη για την ορθή λειτουργία της.

Η δύναμη, και κατά συνέπεια η ενέργεια και τα υλικά που την παράγουν, είναι ένα από τα βασικά συστατικά της καθημερινής μας ζωής, για όσο καιρό βρισκόμαστε πάνω στη γη. Όλοι οι άνθρωποι ζουν και κινούνται – με την ειδική και την γενική έννοια – μόνο μέσω της δύναμης που λειτουργεί στο σώμα τους. Κανείς δεν ξεφεύγει από τον κανόνα αυτό. Και όσο περισσότερο το κατανοούμε, τόσο καλύτερα το εκτιμούμε ως αγαθό και εφόδιο εκ μέρους του δημιουργού, ενώ με την πάροδο του χρόνου και της ηλικίας μας – προσωπικής και κοινωνικής – μαθαίνουμε πώς να το χρησιμοποιούμε, αλλά και πώς να το προστατεύουμε, όχι μόνο ως αγαθό που διαθέτουμε, αλλά και ως προς τις πηγές του και ως προς την καλύτερη αξιοποίηση στη ζωή μας.

Διότι, από εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα. Η κίνηση, η δραστηριότητα, οι σκέψεις, οι σωματικές και ψυχικές μας ικανότητες, όλα προέρχονται και εξαρτώνται από τον παράγοντα δύναμη, την οποία ο καθένας διαθέτει στην ατομική του ζωή και πάνω σε αυτό δεν χωρά καμία παρεξήγηση. Διότι, όσες δυνάμεις έχει στην διάθεσή του κάποιος, τόσες και μπορεί να χρησιμοποιήσει, χωρίς να υπάρχει σύγχυση. Καθένας έχει τα προσωπικά του αποθέματα και αυτά χρησιμοποιεί στην ατομική του καθημερινότητα, αν και πολλές φορές υπάρχει και εξωτερική συνδρομή που βελτιώνει τις δικές μας ικανότητες.

Ωστόσο, αυτό είναι κρίσιμος παράγοντας, διότι καθένας αξιοποιεί τις δικές του ικανότητες ως κέντρο, και κατόπιν έρχονται οι εξωτερικές προσθήκες. Η όλη, δηλαδή, διαχείριση της ατομικής μας δύναμης και ικανότητας εξαρτάται από το φυσικό άτομο, ανεξάρτητα από το πώς διαθέτει και πώς χρησιμοποιεί το δικό του χαρτοφυλάκιο.

Και ο Χριστός ήταν ξεκάθαρος όταν μιλούσε για τις ατομικές και προσωπικές μας ευθύνες. Κλείσε την πόρτα πίσω σου, μείνε μόνος, για να  πάρεις όσα ξέρεις ότι θα χρειαστείς αύριο, αλλά ο δημιουργός σου γνωρίζει και το μέλλον που πρέπει να αρχίσει να κτίζεται σήμερα, άρα θα σου προσθέτει και άλλα υλικά παραγωγής ενέργειας και δύναμης τα οποία εσύ μπορεί να μην τα γνωρίζεις, αλλά εκείνος που ξέρει πιό καλά από σένα το παρελθόν και τα αποτυπώματα που οι πράξεις σου έχουν αφήσει στον εσωτερικό σου κόσμο, θα μεριμνήσει για την ορθή και ισορροπημένη προμήθεια όλων όσων χρειάζεσαι, ανεξάρτητα από τις δικές σου γνώμες και εμπειρίες.

Η ατομική μας τροφοδοσία σε υλικά ενέργειας και δύναμης είναι μια πολύπλοκη – και άγνωστη εν πολλοίς – διαδικασία, στην οποία το φυσικό πρόσωπο, εσύ και εγώ, έχουμε ρόλο και να μην το παραβλέπουμε, αλλά τον κυρίαρχο – αλλά όχι τον μοναδικό – ρόλο τον παίζει ο δημιουργός που ξέρει και μπορεί καλύτερα να ανιχνεύσει τόσο το παρελθόν και τις καλές ή κακές του εμπειρίες, όσο και το μέλλον που δεν το ξέρει κανείς άλλος όσο εκείνος. 

Οι λειτουργίες του εσωτερικού μας κόσμου, όπως και οι λειτουργίες του φυσικού μας σώματος είναι άπειρες και απροσδιόριστες. Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει αποκωδικοποιήσει όλες τις λειτουργίες του σώματος – ξέρουμε ελάχιστα πράγματα αν και διαθέτουμε όλα τα σύγχρονα μέσα – διότι αυτές μεταβάλλονται από άτομο σε άτομο και από στιγμή σε στιγμή, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η κατάληξη σε ένα μόνο συμπέρασμα, αλλά να εξαρτάται κάθε στιγμή από το άτομο και την συγκεκριμένη περίσταση, χωρίς ακόμη και αυτό να είναι ασφαλές.

Επομένως, αφού για το φυσικό και ορατό σώμα δεν είμαστε ακόμη σε θέση να προσδιορίσουμε ακριβώς τις λειτουργίες του, πολύ περισσότερο ο μη ορατός εσωτερικός μας κόσμος να βρίσκεται πολύ μακριά από την κατανόηση των λειτουργιών του. Και αυτό είναι κρίσιμο σημείο, δηλαδή η κατανόηση του τρόπου λειτουργίας των εσωτερικών μας μη ορατών δεδομένων, διότι εν τέλει από αυτή την κατανόηση κρίνεται η γενική αλλά και η ειδική κάθε στιγμή συμπεριφορά μας.

Κανείς δεν ξέρει τί σκέφτεται ο διπλανός του, ακόμη και αν τον βλέπει και τον ακούει. Διότι, εμείς βλέπουμε το φαινόμενο, αλλά δεν βλέπουμε τις εσωτερικές του λειτουργίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, με αποτέλεσμα να έχουμε μια “φωτογραφική” γνώμη για την στιγμή αυτή και τίποτα περισσότερο. Διότι, μπορεί ο διπλανός μας να είναι ειλικρινής, όπως και εμείς, αλλά δεν ξέρουμε τί θα ακολουθήσει και για ποιον λόγο. Επομένως η άγνοια θέτει τον όρο της ταπείνωσης και της αναμονής, διότι δεν ξέρουμε σε βάθος το τί και το γιατί, με αποτέλεσμα να κάνουμε λάθος υπολογισμούς και να καταλήγουμε σε λάθος συμπεράσματα.

Ο Χριστός, πάνω στο θέμα αυτό συνέστησε υπομονή και διάκριση. Δηλαδή, να μην βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα, διότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τα πάντα, ούτε για τον εαυτό του, πολύ περισσότερο για τον τρίτο. Όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι διαθέτουμε τα ίδια αισθητήρια, αλλά δεν διαθέτουμε τα ίδια όργανα και τις ίδιες ευαισθησίες, ώστε να έχουμε κοινή γνώμη που θα συμφωνεί με την αλήθεια.

Και μπορεί για τα απλά θέματα της καθημερινότητας να έχουμε προσωπική γνώμη και αυτή να είναι αληθής και ορθή, αλλά όταν περνάμε στα βαθύτερα ερωτήματα, στο τί και στο γιατί, εκεί εξαρτάται από διάφορους – μυριάδες – αόρατους παράγοντες που επιδρούν πάνω στις συγκεκριμένες εικόνες που εμείς έχουμε, άρα κινδυνεύουμε να πέσουμε – και συνήθως αυτό συμβαίνει – σε λάθος ή ατελή συμπεράσματα, από τα οποία μοιραία θα προκύψουν και οι λάθος δικοί μας υπολογισμοί.

Ο εσωτερικός μας κόσμος είναι ανεξερεύνητος και κανείς δεν μπορεί να ξέρει με ασφάλεια όχι μόνο την λειτουργία του, αλλά πολύ περισσότερο, την πορεία της αλήθειας των πραγμάτων με τα οποία ερχόμαστε κάθε στιγμή σε επαφή, και η διαχείριση αυτών των πραγμάτων καθορίζει την ουσία αλλά και τον τύπο της καθημερινής μας επιβίωσης.

Για να έχουμε δύναμη στην προσωπική μας καθημερινότητα απαιτείται ύπαρξη στοιχείων από τα οποία θα παραχθεί ενέργεια και στην συνέχεια αυτή η ενέργεια θα μετατραπεί σε προσωπική δύναμη, όπως συμβαίνει σε όλη την ζωή και στην φύση.

Διότι, δύναμη δεν απαιτείται μόνο για να κινηθεί το σώμα (μυϊκή), αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από εσωτερική δύναμη σκέψης, συναίσθησης, επιλογών και τελικά αποφάσεων, προκειμένου να κάνουμε ο,τιδήποτε. Δηλαδή, απαιτείται και η σύμπραξη του εσωτερικού ψυχικού μας κόσμου, προκειμένου να κινητοποιηθεί το σύνολο του οργανισμού μας προς την κατεύθυνση που εμείς αποφασίζουμε, είτε πρόκειται για απλό βηματισμό, είτε πρόκειται για σύνθετες λειτουργίες, από τις οποίες θα προκύψει το ατομικό μας έργο και όφελος.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα. Διότι, η τροφοδοσία του σώματος με τα αναγκαία για την δική του ενέργεια στοιχεία, γίνεται εύκολα κατανοητή από τις ανάγκες, για τις οποίες μας ειδοποιούν τα όργανα του σώματος. Ο εσωτερικός όμως άνθρωπος δεν ανανεώνεται. Και αυτό, βεβαίως, έχει ως αποτέλεσμα, το μεν σώμα να αναπτύσσεται ομαλά – έχει άλλωστε όλες αυτές τις δυνατότητες από την πρόβλεψη του δημιουργού – ενώ ο εσωτερικός μας κόσμος παραμένει αδύναμος και ασθενής μπροστά τις εξωτερικές και εσωτερικές απειλές που δέχεται κάθε στιγμή του επίγειου βίου.

Και αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ώριμοι άνθρωποι, αλλά μας παρασύρει το παρόν και οι άλλοι, παραβλέποντας την αξία και τη σημασία της ατομικής ευθύνης και του μέλλοντος, εγγύς ή απώτερου. Διότι, εξήγησε ο Χριστός, το μεν παρόν έχει τις δικές του ανάγκες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μας απασχολήσει και το μέλλον, αφού το μεν παρόν παρέρχεται αλλά το μέλλον παραμένει αόρατο και άγνωστο.

Για τον λόγο αυτό και ο δημιουργός έχει θέσει μέσα στο φυσικό οργανισμό μας και τις δεξαμενές εκείνες, στις οποίες αποθηκεύονται τα μελλοντικά στοιχεία για τις ανάγκες του μέλλοντος, σε υπομονή, μακροθυμία, αγάπη και μυριάδες άλλες λειτουργίες οι οποίες θα τεθούν σε εφαρμογή όταν οι προσωπικές περιστάσεις το απαιτήσουν. Για τον λόγο αυτό και η πρώτη προτεραιότητα για κάθε ενδιαφερόμενο πρόσωπο δεν είναι μόνο η ικανοποίηση των παρόντων αναγκών, αλλά είναι και η πρόβλεψη για το μέλλον.

Διότι, εάν δεν προνοήσουμε για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο – για τους ενδιαφερόμενους για την διάσταση αυτή – τότε κινδυνεύουμε να μείνουμε μόνο στο σήμερα, εθελοτυφλώντας μπροστά στην αλήθεια που έρχεται αύριο και στο μέλλον. Και αυτές οι εσωτερικές μας αποθήκες που βρίσκονται μέσα στο σώμα μας και λειτουργούν για την υγεία και ισορροπία του εσωτερικού μας (ψυχικού) κόσμου, εάν παραμένουν φτωχές ή κενές, τότε τα προβλήματα του αύριο θα αντιμετωπίζονται όλο και πιο δύσκολα. Η πρόβλεψη είναι καλύτερη από την επαναπαυση στην καλή μας τύχη.