Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η επιμόρφωση είναι ένα στοιχείο αναγκαίο για κάθε άνθρωπο. Τα παιδιά επιμορφώνονται μέσα από την απασχόλησή τους με τα παιχνίδια τους, ενώ οι μεγαλύτεροι στην ηλικία επιμορφώνονται μέσα από τα σχολεία και την καθημερινή τριβή με την κοινωνία. Μάλιστα, στις μέρες μας η τεχνολογία μας καλεί και μας προκαλεί να μάθουμε όσο γίνεται περισσότερα, και αυτό αποτελεί σήμερα μια πρακτική όλων των ζωντανών ανθρώπων επι γης.

Καθένας, δηλαδή, “επιμορφώνεται” ανάλογα με τα προσωπικά του ενδιαφέροντα, γιατί αυτό απαιτούν οι καιροί και οι καταστάσεις, προκειμένου όλοι να μπορούμε να συνυπάρχουμε και να βελτιώνεται η προσωπική και κοινωνική μας ζωή. Κανένας δεν μένει στα παλιά, όσο και αγαπητά και αν είναι, όπως τα παιδικά παιχνίδια, γιατί αυτά δεν μπορούν πλέον να καλύψουν τις ανάγκες, όπως τις κάλυπταν την ανέμελη περίοδο της παιδικότητας ή τις παλιότερες εποχές. Σήμερα όλοι αναζητούμε την γνώση και την επιμόρφωση, ανεξάρτητα από το επάγγελμά μας και την οικογενειακή μας ζωή, γιατί αυτό απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί.

Όλοι μαθαίνουμε τί είναι το κινητό τηλέφωνο, τί είναι οι εφαρμογές του, πού θα βρούμε απαντήσεις στα πρακτικά ερωτήματα της καθημερινότητας, από τον αριθμό τηλεφώνου έως τον πληθυσμό της Κίνας, και μυριάδες άλλα θέματα που μας απασχολούν πολύ ή λίγο καθημερινά. Και μπορεί να μην είμαστε μάγειροι, αλλά ξέρουμε ότι αν θέλουμε να κάνουμε ένα φαγητό που δεν γνωρίζουμε, καλό είναι να μαθαίνουμε από το ιντερνετ, γιατί αλλιώς θα χάσουμε τον χρόνο και τα υλικά μας!

Και ενώ αυτά είναι τα δεδομένα για την προσωπική μας πρακτική ζωή, όταν ερχόμαστε στα θέματα της βελτίωσης του εσωτερικού μας ανθρώπου, στα θέματα δηλαδή της θέλησης και της προετοιμασίας, εκεί αποφεύγουμε να ερευνήσουμε οι ίδιοι ή και να ρωτήσουμε – κατά κανόνα – κάποιον άλλον, προκειμένου να αποφύγουμε τα λάθη μας. Ο εγωισμός ότι τα ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους άρα δεν χρειάζομαι τίποτα παραπάνω, η νωθρότητα και η παιδική ανεμελιά και αδιαφορία, είναι οι κύριοι παράγοντες που συντελούν στο να αποφεύγουμε να αναζητήσουμε απαντήσεις για το τί και το γιατί, ξέροντας ότι αυτό θα μας κοστίσει χωρίς να κερδίσουμε κάτι, και ότι αυτό είναι δουλειά άλλων.

Ωστόσο, αυτό δεν μας απαλλάσσει από την προσωπική ευθύνη, γιατί τα λάθη μας τα πληρώνονται πρώτα εμείς και, συνήθως, οι συνέπειες των λαθών μάς συνοδεύουν για πολλά χρόνια ή και για πάντα, ανάλογα με το αποτύπωμα που αφήνουν στην συνείδησή μας. Και ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό είναι το πρώτο. Να αναζητούμε μέσα μας τις αιτίες κάθε αιτιατού και να μην στρέφουμε το μέτρο σύγκρισης με την ανώνυμη κοινωνία. Διότι το κόστος των δικών μας λαθών θα απαιτήσει την δική μας αποπληρωμή και όχι από τους τρίτους.

Η αξία της παιδικής ηλικίας και η αναγκαιότητα για απασχόληση με ανώδυνα και ανέμελα παιχνίδια δεν μπορεί να είναι η δικαιολογία για την ανώριμη και λάθος συμπεριφορά ενός ώριμου στην ηλικία ανθρώπου. Τα παιδικά χρόνια και τα ευχάριστα παιχνίδια είναι για την παιδική ηλικία μόνο, και στην συνέχεια πρέπει να αντικατασταθούν με ώριμες σκέψεις και υπεύθυνες ενέργειες, διότι τα λάθη που μπορεί να γίνουν δεν επιδέχονται δικαιολογίες.

Για τον λόγο αυτό και κανείς δεν θέλει στην δουλειά του παιδιά ή ανθρώπους με ανεύθυνες παιδικές αντιλήψεις και πράξεις, γιατί αυτό μπορεί να φέρει καταστροφή και όχι ανοικοδόμηση και βελτίωση της ζωής μας. Οι ώριμοι άνθρωποι πρέπει να έχουν τέλεια μυαλά αλλά παιδικές ευαισθησίες, ώστε να μην κάνουν λάθη που πληγώνουν τους άλλους και μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Η κακία φωλιάζει μέσα στον ώριμο άνθρωπο και τον φέρνει σε λάθος επιλογές, αποφάσεις και πράξεις. Το καταστάλαγμα της ανέμελης παιδικής περιόδου είναι η βάση που μπορεί να μας οδηγήσει στην αξιολόγηση των πραγμάτων, ώστε με ώριμη σκέψη να κάνουμε πράξεις που θα ωφελούν και όχι το αντίθετο.

Στην ζωή της πίστης αυτός είναι ο κανόνας: παιδικά συναισθήματα και παιδικές ευαισθησίες, αλλά τέλειες σκέψεις και ώριμες αποφάσεις, χωρίς οι παιδικές αναμνήσεις να αντικαθιστούν την αναγκαία σοβαρότητα της ώριμης ζωής. Και ο Χριστός, ενώ ευλόγησε τα παιδιά και ζήτησε να επιστρέψουμε στην παιδική απλότητα της πίστης, ωστόσο, για τους ώριμους στην ηλικία ακροατές του είχε την απαίτηση να σκέφτονται με φρόνιμα δεδομένα και με αξιολόγηση κάθε λεπτομέρειας της καθημερινής αλλά και της εκκλησιαστικής μας ζωής.

Δεν είπε δηλαδή να γίνετε παιδιά στις αντιλήψεις και τις δράσεις σας, αλλά να γίνετε παιδιά ως προς την κακία και ώριμοι πολίτες στις αντιλήψεις και τις πράξεις σας. Διότι, το αντίθετο, δηλαδή η παιδική συμπεριφορά σε ένα ώριμο άνθρωπο ονομάζεται μωρία και όχι παιδική αφέλεια. Και η μωρία είναι κατάσταση μη αποδεκτή από τον θεό και τους ανθρώπους.

Ο στρουθοκαμηλισμός και η ηθελημένη άγνοια της αλήθειας στην πραγματική ζωή είναι λάθος και τα λάθη πληρώνονται και, μάλιστα, με βαρύτερο κόστος για τους ικανούς που “απέφυγαν” να ενηλικιωθούν, γιατί αυτό βολεύει στην προσωπική τους ανευθυνότητα. Διότι η ανευθυνότητα δεν συμβαδίζει με την ώριμη και παραγωγική ζωή, ενώ είναι το τέλειο περιβάλλον για παιδιά και βρέφη μέχρι και εκείνα να περάσουν στην περίοδο της προσωπικής τους ωριμότητας. Η τελειότητα είναι το ζητούμενο και όχι η εποχιακή αφέλεια των παιδιών.

Στη σύγχρονη ζωή όλοι ξέρουμε την αξία της παιδικής ηλικίας και τον ρόλο της στην μελλοντική εξέλιξη της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου, μια αξία που ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους και προσπαθούσαν να δώσουν στο παιδί αυτό που είχε ανάγκη για την δική του την ηλικία.

Ωστόσο, κανείς δεν ήθελε το καλό του το παιδί να μείνει μόνο στην παιδική ηλικία και στις παιδικές χαρές από τα παιχνίδια, αλλά ήθελε – όπως θέλουμε και μεις – το παιδί να μεγαλώσει και να αρχίσει να βλέπει και να αντιμετωπίζει τον κόσμο και τον εαυτό του με την ευθύνη που είναι αναγκαία για κάθε περίσταση και για κάθε ατομική περίπτωση.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι τα παιχνίδια και η παιδική απασχόληση με αυτά ξαφνικά μετατράπηκε σε αιτία των ατομικών αποτυχιών του νέου ανθρώπου. Διότι, κάθε ηλικία έχει τις δικές της ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι καθένας, ανάλογα με την προσωπική του περίπτωση και ηλικία, αντιμετωπίζει τα ζητήματα της δικής του καθημερινότητας, είτε αυτά αφορούν τα εσωτερικά του λάθη και υπολογισμούς, είτε αφορούν τις συγκρούσεις με τον κόσμο και τον ανταγωνισμό για την κοινή επιτυχία.

Τα παιδικά χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί, αλλά οι κακές ή καλές αναμνήσεις και εμπειρίες, συνοδεύουν τον κάθε ενήλικα ως βάση για το προσωπικό του μέλλον, άσχετα από τους θετικούς ή αρνητικούς σχηματισμούς στο εσωτερικό της δικής του συνείδησης. Διότι, ό,τι πέρασε στην προσωπική μας εμπειρία δεν διαγράφεται, αλλά επηρεάζει την συμπεριφορά και την ζωή μας γενικότερα για όσα χρόνια ζήσουμε πάνω στη γη. Όταν πεθάνουμε, μαζί μας τα παίρνουμε όλα, θετικά και αρνητικά, και κανείς δεν νοιάζεται πλέον για τις ατομικές εμπειρίες του θανόντος.

Άρα, ενόσω ζει ο άνθρωπος επηρεάζεται από τα γεγονότα, και η επίδραση αυτή κατασταλάζει την χαρά ή το δηλητήριο στην ατομική του συνείδηση, και αυτό το καταστάλαγμα από την προσωπική μας εμπειρία μάς συνοδεύει, ενώ αυτά καθ’ αυτά τα γεγονότα έχουν ήδη παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι χαρές του παιδιού συνοδεύουν την ενήλικη συμπεριφορά του ως καλή βάση, πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν οι προσωπικές του επιτυχίες. Τα τραύματα του παιδιού συνοδεύουν την ενήλικη συμπεριφορά του ως κακό και ασθενές υπόβαθρο για τις αποτυχίες του.

Και ο Χριστός εξήγησε ότι η καλή συμπεριφορά και ο καλός τρόπος ανατροφής των παιδιών δεν εμποδίζει την ενήλικη συμπεριφορά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα προσαρμόζουν την επίκαιρη κάθε φορά χαρά ή λύπη στους κανόνες που υπαγορεύουν την ενήλικη πλέον ζωή τους, χωρίς να πρέπει να “έχουν τα Lego τους” για να απολαύσουν ολόκληρο τον βίο τους. Κάθε ηλικία μας έχει τους δικούς της κανόνες χαράς και λύπης, επιτυχίας και αποτυχίας, και καλούμαστε καθένας μας να ανακαλύπτει αυτούς τους κανόνες για το δικό του συμφέρον στην προσωπική του καθημερινότητα. 

Τα παιδικά παιχνίδια είναι πολύτιμα, γιατί σε αυτά εξασκούνται τα παιδιά πριν βγουν στον ώριμο κόσμο, όπου θα αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις, τόσο από την συμπεριφορά των ανθρώπων και της κοινωνίας, όσο και του φυσικού περιβάλλοντος. Και αυτή ακριβώς η περίοδος των παιδικών παιχνιδιών είναι η βάση για την ψυχική και σωματική συμμετρία, κάτι που όλοι καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι ως βάση για τα επόμενα χρόνια της παρουσίας μας στον κόσμο αυτό.

Κανείς δεν παραπονιέται γιατί ένα βρέφος ή ένα μικρό παιδάκι παίζει με τα παιχνίδια του. Διότι καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς. Γιατί από κάπου και με κάποιον τρόπο κάθε βρέφος πρέπει να μπει μέσα στην κοινωνική ζωή, όχι ξαφνικά και απροσδόκητα, αλλά με μια ισορροπία σωματικών, διανοητικών και ψυχικών δεδομένων, διότι αυτά θα του εξασφαλίζουν μια καλή βάση για να στηρίξει τις επιθυμίες και τα προσωπικά του οράματα για το ατομικό του μέλλον.

Και μπορεί μερικοί να θεωρούν χαμένο χρόνο το παιχνίδι για ένα παιδί, ωστόσο η μελλοντική ισόρροπη ανάπτυξη απαιτεί μια σταθερή βάση, τόσο για το σώμα του παιδιού, όσο και για τον ψυχικό του κόσμο και κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει ως αλήθεια για όλους τους ανθρώπους επί γης. Η ισόρροπη αυτή ανάπτυξη και εξέλιξη στον σωματικό και ψυχικό οργανισμό κάθε παιδιού καλλιεργεί τον μελλοντικό άνθρωπο που θα κληθεί να συναγωνιστεί και να ανταγωνιστεί με τους λοιπούς ανθρώπους και τις ιδιαίτερες κάθε φορά συνθήκες.

Και είναι προφανές ότι όσο καλύτερα είναι τα θεμέλια στο σώμα και στον εσωτερικό άνθρωπο κάθε νέου παιδιού, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να αποφύγει ο νέος άνθρωπος, μετά την ενηλικίωσή του τα λάθη και τις παγίδες, που μπορεί να τον οδηγήσουν στα αδιέξοδα των ώριμης περιόδου της ζωής του. Αυτό ακριβώς το δεδομένο, της βάσης,δηλαδή, που δημιουργείται σε ένα παιδί για το μέλλον του είναι κρίσιμος παράγοντας, τόσο για την σωματική ικανότητα όσο και για την ψυχική του δύναμη.

Διότι, όλοι ξέρουμε ότι στην καθημερινή μας ζωή δεν μετράει μόνον η σωματική μας δύναμη, αλλά κυρίαρχο ρόλο παίζουν και οι δυνάμεις του εσωτερικού – ψυχικού μας κόσμου, οι οποίες, ούτως ή άλλως, κατοικούν μέσα στο κάθε σώμα, δηλαδή, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι επιλογές, οι εκτιμήσεις, ο συνολικός τρόπος λειτουργίας της προσωπικότητάς μας, τα οποία και καθορίζουν την πορεία και τις πράξεις του σώματος. Και στην περίπτωση των παιδικών παιχνιδιών, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει για την αξία και την συμβολή τους στην ασφαλέστερη προετοιμασία κάθε παιδιού για να ενηλικιωθεί μέσα στον σύγχρονο του κόσμο. Και ο Χριστός έφερε ως παράδειγμα για μίμηση την απλότητα αλλά και την εσωτερική διάθεση των παιδιών που ζουν με την παιδική απλότητα, αλλά την ίδια περίοδο προετοιμάζονται και για το προσωπικό τους μέλλον.

Η ανάγκη για πληροφόρηση που έχουμε όλοι αποδεικνύει την παγκόσμια αλήθεια ότι ο άνθρωπος, εσείς και εγώ, αναζητούμε την αλήθεια της παραγωγής ενός αποτελέσματος. Κανείς ζωντανός άνθρωπος επί γης διαχρονικά δεν αγνόησε αυτή την πραγματικότητα, ότι δηλαδή πρέπει να μάθω το γιατί, διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν μου αρκεί το τί, δηλαδή το αιτιατόν, το παράγωγο μιας πράξης. Αντίθετα, όσο πιο σοβαρό είναι το αποτέλεσμα μιας πράξης, τόσο μεγαλύτερη είναι η δίψα μας για να πληροφορηθούμε ή να ανακαλύψουμε την αλήθεια εμείς, καθένας μας χωριστά.

Διότι, πολλά πράγματα είναι εξηγήσιμα, αλλά δεν ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους, διότι καθένας έχει τις δικές του αμφιβολίες για την αλήθεια ή την ορθότητα των πληροφοριών ή της εμπειρίας του. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας πρέπει να ψάξει και να ανακαλύψει τις δικές του λεπτομέρειες που θα ικανοποιήσουν το αίσθημα της πληρότητας. Διότι σε αντίθετη περίπτωση, πάντα θα υπάρχουν αμφιβολίες, εάν η ικανοποίησή μας δεν έχει την αναγκαία – για το δικό μας πρόσωπο – πληρότητα, δηλαδή δεν ανταποκρίνεται στα προσωπικά βαθύτερα ερωτήματα.

Και εφόσον το θέμα που μας απασχολεί είναι απλό θέμα της πρακτικής μας καθημερινότητας, η μη εξερεύνηση σε βάθος όλων των αναγκαίων για την δική μου πληρότητα πληροφοριών δεν κοστίζει και τίποτα σπουδαίο. Όταν όμως πρόκειται για ζητήματα που έχουν συνέπειες στο βάθος χρόνου και σε βάθος αντανάκλασης στο προσωπικό μας περιβάλλον, τότε η ανάγκη για πληρότητα πληροφοριών μεγαλώνει και, όσο σοβαρότερο είναι το θέμα, τόσο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια καταβάλλουμε, ώστε να ικανοποιηθούν σε πλάτος και βάθος όλα τα θεωρητικά μας ερωτήματα.

Και αυτό δηλώνει ότι πρόκειται για ατομικές εκτιμήσεις, άσχετα αν είμαστε οκτώ δισεκατομμύρια πάνω στη γη σήμερα. Διότι, μπορεί να βιώνουμε την ίδια είδηση για ένα γεγονός, αλλά η επίδραση του ίδιου γεγονότος δεν είναι ποτέ ισοπεδωτική. Αντίθετα, καθένας έχει ένα εσωτερικό αισθητήριο που τον ειδοποιεί για την πληρότητα της πληροφορίας και αυτό το αισθητήριο, που βρίσκεται και λειτουργεί μέσα στον καθένα μας, έχει διαφορετικές εκτιμήσεις, τόσο για την αιτία που προκάλεσε ένα αιτιατόν, μια πράξη, ένα γεγονός, και η μόνη λύση είναι η προσωπική αναζήτηση μέχρι να ικανοποιηθούν όλες οι σημαντικές λεπτομέρειες που προκάλεσαν το συγκεκριμένο γεγονός στην δική μας ή την ζωή ατόμων που σχετίζονται μαζί μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν έθεσε ως βάση της διδασκαλίας του το τελικό μόνο αποτέλεσμα στην κοινωνία, αλλά υπέδειξε και τους τρόπους της προσωπικής μας αναζήτησης για την αποκάλυψη της αλήθειας των πραγμάτων, διότι αυτό επιβάλλει η κοινή λογική και το κατανοητό Δίκαιο.