Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Κατά κανόνα, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή απ’ ότι την φανταζόμαστε. Διότι, με την φαντασία του ο άνθρωπος “χτίζει ανώγια και κατώγια”, αλλά μέχρι που να οικοδομηθούν όλα και να ολοκληρωθεί ένα έργο, περνάει πολύς καιρός και υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες.

Και αυτό ισχύει σε όλα τα θέματα της καθημερινότητας κάθε ατόμου πάνω στη γη όσο καιρό βρίσκεται στην παρούσα ζωή. Η φαντασία και η επιθυμία γεμίζει την ψυχή μας, αλλά για να προκύψει μια βιώσιμη πραγματικότητα, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια  και προσήλωση, δηλαδή “κάρφωμα με καρφιά” – αυτό σημαίνει προς-ήλωση -, προκειμένου να φτάσει ένα καλό έργο στο όριο της αρτιότητας και της διατήρησης σε όριο χρόνου μιας τουλάχιστον γενεάς, δηλαδή 30+ χρόνια. Γιατί η γνησιότητα κάθε έργου, ανθρώπινου ή θεϊκού, δοκιμάζεται όχι μόνο μέσα από τις μπόρες της ζωής, αλλά δοκιμάζεται και από την αντοχή του μέσα στα χρόνια.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι όποιος ακούει αλλά δεν εφαρμόζει στην καθημερινή του ζωή την δική του διδασκαλία, δεν μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, διότι το έργο του φθείρεται και δεν αντέχει στον χρόνο και στις μπόρες της ζωής. Στην παραβολή του γεωργού που σπέρνει τον σπόρο, ο χριστός διευκρίνισε ότι ο σπόρος που πέφτει σε χώμα χωρίς βάθος και ουσίες ανάπτυξης, σε λίγο θα λυγίσει από την ζέστη και την έλλειψη και θα οδηγηθεί στην ξηρασία και την ανυπαρξία. Αντίθετα, ο σπόρος που πέφτει σε καλό χώμα, αυτός θα παραμείνει και θα φέρει πολλαπλάσιο καρπό σε βάθος χρόνου. Με λίγα λόγια, χωρίς σπορά του λόγου στην αγαθή συνείδησή μας δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο καλό ουσιαστικό αποτέλεσμα που θα καρποφορεί και στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και καθένας που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το θέλημα του θεού για την προσωπική του ζωή πρέπει να αναζητήσει επίμονα – προσηλωμένα – την αναζήτηση του θελήματος του δημιουργού για την δική του προσωπική περίπτωση. Και αυτό έχει δυο όψεις. Από την μια τα καλά έργα και από την άλλη τη βαθύτερη καθημερινά επίγνωση του ίδιου του δημιουργού ο οποίος και παρέχει τα πάντα για κάθε ανάγκη στην δική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι αδυναμίες στην εκτέλεση ενός έργου, πολλές φορές είναι θέμα δύναμης, δύναμης μεγαλύτερης από αυτήν που μπορεί να διαθέτουμε.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός αλλά αργότερα και ο απόστολος Παύλος θέτουν το θέμα της ατομικής δύναμης, της δύναμης του εσωτερικού μας κόσμου, προκειμένου οι σκέψεις, οι υπολογισμοί, οι επιλογές, οι αποφάσεις αλλά και ο τρόπος που θα εκτελέσουμε ένα έργο να είναι συμβατές με το σχέδιο – θέλημα του δημιουργού, ο οποίος και μπορεί να μας εφοδιάσει με την αναγκαία extra δύναμη που θα απαιτηθεί, προκειμένου να βγούμε από αδιέξοδα στο οποία μπορεί να έχουμε οδηγηθεί από άγνοια ή λάθος επιλογές.

Η υπολογιστική μας δύναμη είναι αποφασιστικής σημασίας στην πρακτική μας καθημερινότητα. Διότι, τίποτα δεν γίνεται στην ζωή χωρίς δύναμη και μάλιστα ορθά αξιοποιημένη, για να έχει και τα αποτελέσματα που επιθυμούμε.

Από τα απλούστερα έως τα πιο σύνθετα και απαιτητικά πράγματα που κάνουμε καθημερινά είναι απαραίτητη η δύναμη και η ενέργεια που διαθέτουμε, τόσο στην διάσταση του σώματος, δηλαδή της σωματικής μας ικανότητας, όσο και στην διάσταση του εσωτερικού μας κόσμου, ο οποίος υπάρχει και λειτουργεί μέσα μας, και, με τις διαδικασίες που εκείνος μόνο γνωρίζει εσωτερικά, οργανώνουμε και θέτουμε σε εφαρμογή τα σχέδιά μας.

Μυστηριώδη και μαγικά πράγματα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο άγνωστα πράγματα, τα οποία καλούμαστε καθημερινά να εξερευνήσουμε και να κατανοήσουμε, αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς την δική μας επιλογή και απόφαση για κάθε πράξη μας. Και αυτό σημαίνει προσωπική εμπλοκή στις ευθύνες και στις αποφάσεις μας, αλλά και στον τρόπο που θα εκτελέσουμε κάθε απόφασή μας.

Ο θεός δεν επεμβαίνει στις δικές μας αποφάσεις, εάν εμείς δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον δικό του τρόπο σκέψης και ενέργειας αλλά κάνουμε του κεφαλιού μας. Η γνωστή εικόνα όλων μας, κατά την οποία τρέχουμε στον θεό για βοήθεια στις ανάγκες μας, είναι αποτέλεσμα των δικών μας λαθών και της δικής μας ολιγωρίας, διότι δεν γνωρίζουμε το μέλλον και αποφεύγουμε να προετοιμαστούμε για αυτό το μέλλον και ό,τι αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνει.

Όχι ότι το να προσφεύγουμε στον δημιουργό είναι λάθος, αλλά δεν είναι ο υγιής τρόπος και η αποτελεσματική σχέση μεταξύ δυο συγγενών. Ενώ, δηλαδή, σε όλες τις καθημερινές μας πρακτικές ακολουθούμε την αναγκαία προετοιμασία, όταν ερχόμαστε στην αναζήτηση του δημιουργού κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή γινόμαστε επιμηθείς και όχι προμηθείς. Και τότε τα πράγματα είναι δύσκολα, διότι έχει υποσκαφτεί ο παράγοντας πίστη, χωρίς την οποία κανείς δεν μπορεί να πάρει τίποτα από τον θεό.

Άρα, τα προσωπικά μας αδιέξοδα δεν είναι αποτέλεσμα της οργής του θεού, αλλά είναι αποτέλεσμα της πρακτικής μας άγνοιας και της αδυναμίας μας να υπερβούμε τις προκλήσεις της καθημερινής μας ζωής. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο μας έδωσε μαθήματα ο ίδιος ο Χριστός: να ακούτε και να εκτελείτε τις δικές μου οδηγίες στην καθημερινή σας πρακτική ζωή και όχι μόνο στην εκκλησιαστική σας ευσέβεια. Εάν θέλετε να αποφύγετε τα αδιέξοδα, μάθετε καλά τον δικό μου οδικό χάρτη, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας κάθε στιγμή της ζωής σας την αλήθεια των πραγμάτων, και η αλήθεια θα σας οδηγήσει στην ελευθερία από τα προσωπικά σας αδιέξοδα.

Στους σύγχρονους καιρούς η κοινωνική κριτική είναι το πιο εύκολο πράγμα, γιατί είναι ανέξοδη και είναι και πιο αληθοφανής, μια και στηρίζεται σε πληροφόρηση που υπάρχει άφθονη γύρω μας. Ωστόσο, αυτό δεν είναι πάντα χρήσιμο για την προσωπική μας ζωή, γιατί μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών χάνουμε πολλές φορές τον μπούσουλα και ασχολούμαστε με πράγματα που στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν, ή δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν στον βαθμό που εμείς νομίζουμε.

Με λίγα λόγια, πολλά από τα θέματα που μας απασχολούν δεν έχουν άμεσο ή ουσιαστικό λόγο στην προσωπική μας ζωή, με αποτελεσμα να παραμελούμε ή να μην δίνουμε σημασία σε άλλα ζητήματα που αφορούν κατά κύριο λόγο την προσωπική μας ζωή. Και αυτό είναι λάθος, διότι μας οδηγεί σε σπατάλη χρόνου και δυνάμεων, χωρίς πρακτική ανταπόδοση, όπως ενδόμυχα αναμένουμε όλοι.

Η σπατάλη, δηλαδή, χρόνου και δυνάμεων χωρίς ανταπόδοση είναι μια πρακτική του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος μαθαίνει μυριάδες πράγματα, αλλά τα περισσότερα από αυτά δεν τον αφορούν άμεσα, ενώ υπάρχουν θέματα που είναι πρώτης προτεραιότητας και δεν ασχολούμαστε καθόλου με αυτά. Και αυτή η σπατάλη χρόνου και δυνάμεων σε πληροφορίες που είναι – στην προσωπική μας πραγματικότητα – άχρηστες ή ελάχιστα χρήσιμες είναι μια πρακτική που μας παρασύρει μακριά από τα προσωπικά μας θέματα, για τα οποία έχουμε την αποκλειστική ευθύνη στην καθημερινότητά μας.

Το να προστατεύουμε και να προσέχουμε τον εαυτό μας από τις εξωτερικές επιδράσεις που φτάνουν με χίλιους τρόπους σε μας σήμερα, είναι μια ατομική ευθύνη, προσωπική και μη μεταφερόμενη, για τα λάθη της οποίας εμείς θα πληρώσουμε πρώτοι τις τυχόν συνέπειες από την λάθος έκθεση σε πληροφορίες που δεν μας αφορούν προσωπικά. Χάνοντας, δηλαδή, χρόνο και δύναμη σε θέματα που δεν έχουν άμεση σχέση με το δικό μας άτομο, κινδυνεύουμε να κληρονομήσουμε τα προβλήματα των άλλων και να παρασυρθούμε σε μια παράλογη καθημερινότητα η οποία δεν θα έχει θετικά αποτελέσματα στην δική μας σύγχρονη ατομική πορεία.

Η εμπειρία μας από την οδήγηση στον δρόμο είναι ένα καλό παράδειγμα για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλα τα γεγονότα, τα οποία μπορεί να συμβαίνουν γύρω μας, αλλά δεν μας αφορούν στην πραγματικότητα. Αντίθετα, η απασχόληση με τους διπλανούς συνοδοιπόρους μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος κινήσεις, για τις οποίες εμείς πρώτοι θα πληρώσουμε το τίμημα των λαθών μας.

Η ατομική ευθύνη – σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού – προέχει κάθε συλλογικής ευθύνης, γιατί το σύνολο δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά μπορούμε να ανακαλύψουμε τον δικό μας ρόλο στην πορεία προς μια ατομική καθημερινότητα με επιτυχίες στο παρόν αλλά και στο μέλλον.

Η ατομική ευθύνη στην σύγχρονη εποχή είναι πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα, γιατί με την σύγχρονη τεχνολογία μηδενίστηκαν οι αποστάσεις, και θέματα τα οποία γίνονται στην άκρη του κόσμου μεταφέρονται αυτόματα σχεδόν στην δική μας γνώση και μας επηρεάζουν, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ατομική μας υγεία και επιτυχία.

Άρα οι σύγχρονοι δρόμοι της προσωπικής μας ζωής είναι ένα μείζον θέμα και χρήζει της μεγάλης προσοχής από τον καθένα κάθε στιγμή της ζωής του. Γιατί λάθος εκτιμήσεις μπορεί να σημαίνει και λάθος επιλογές, λάθος αποφάσεις και, τελικά, λάθος πράξεις, με τις συνέπειες να μας ακολουθούν είτε ως χρέη, είτε ως ερινύες ακόμη και στον ύπνο μας.

Με λίγα λόγια, δεν μπορούμε να αφήνουμε τις εξελίξεις να τρέχουν χωρίς την δική μας συμμετοχή, διότι όλα εδώ πληρώνονται και τίποτα δεν μένει ως χρέος στην προοπτική του αιωνίου μέλλοντος. Και αυτό σημαίνει επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων που κινούνται γύρω μας και μας επηρεάζουν μέσα από τους σύγχρονους τρόπους και δρόμους επικοινωνίας, με αντίστοιχη προετοιμασία για τις συνέπειες που έρχονται στην προσωπική μας ζωή. Διότι, κανείς άνθρωπος πάνω στην γη διαχρονικά, δεν απέφυγε τις συνέπειες των δικών του πράξεων και, οπωσδήποτε, κανείς δεν απέφυγε την κοινή μοίρα των θνητών, δηλαδή τον θάνατο.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι περιοριστική, αλλά είναι διασταλτική, δηλαδή επιφέρει συνέπειες ανάπτυξης προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν, το οποίο δεν μπορεί πλέον να αλλάξει. Εκείνο που μπορεί να αλλάξει σε βάθος χρόνου είναι η ένταση των συνεπειών από τα λάθη του παρελθόντος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προσωπική μας καθημερινότητα. Οπωσδήποτε, η ανάπτυξη και η αύξηση που δίδαξε ο Χριστός δεν αφορά σε καμιά περίπτωση τα γεγονότα του παρελθόντος, αλλά αφορά την προοπτική του άγνωστου για όλους μας μέλλοντος, για το οποίο όλοι επιθυμούμε να είναι καλύτερο από το παρελθόν ή και το σήμερα ακόμη.

Τα χαρακτηριστικά της αύξησης – προζύμι, φυτά και δέντρα, κλπ – που δίδαξε ο Χριστός έχουν την γνωσιολογική βάση τους στο παρελθόν και στα γεγονότα που ήδη συντελέστηκαν, ωστόσο, δεν ήταν αυτός ο σκοπός του, δηλαδή να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος, αλλά ήταν ο σκοπός του να μας εξηγήσει πώς να αποφύγουμε τα λάθη στο προσωπικό μας μέλλον, γιατί από αυτό θα εξαρτηθεί η προσωπική μας ζωή σήμερα, αλλά και στο μέλλον.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν απέβλεπε στην απόδοση ευθυνών στους σύγχρονους για τα λάθη του παρελθόντος, αλλά απέβλεπε στην κατανόηση του σύγχρονου κάθε φορά κόσμου και στην ορθή ατομική πορεία μέσα στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι μέσα από τα αδιέξοδα που δοκίμασαν οι παλαιότεροι στους δικούς τους σύγχρονους τότε δρόμους.

Η αμεσότητα των επιρροών και των επιδράσεων που δεχόμαστε καθημερινά στους σύγχρονους δρόμους, δηλαδή στο σύνολο της καθημερινής μας συνύπαρξης με εκατομμύρια ανθρώπους, είναι κατανοητή από την εμπειρία μας στην οδήγηση ενός αυτοκινήτου στους σύγχρονους δρόμους της σημερινής κοινωνίας.

Ενώ, δηλαδή, σε άλλες, προηγούμενες εποχές τα λάθη του άλλου στην οδήγηση του ζώου που τον μετέφερε δεν είχαν καμιά σχεδόν συνέπεια σε μένα που συνοδοιπορούσαμε, σήμερα, στον 21ο αιώνα δεν συμβαίνει το ίδιο. Η πορεία μας εξαρτάται από το προπορευόμενο όχημα, και η παράβλεψη αυτή μπορεί να μας οδηγήσει σε ατύχημα με οδυνηρές συνέπειες. Το ίδιο συμβαίνει και με το όχημα που ταξιδεύει δίπλα μας, γιατί η συμπεριφορά ενός άλλου οδηγού μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες στην δική μου πορεία. 

Άρα, κρατάμε αποστάσεις από τους άλλους συνοδοιπόρους του ίδιου δρόμου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τί λάθη μπορεί να κάνει εκείνος, και αυτά τα λάθη θα έχουν επίδραση και συνέπειες στην δική σου πορεία, αν και εσύ μπορείς να μην έχεις κάνει κανένα λάθος. Δηλαδή, ο σύγχρονος τρόπος πορείας στην καθημερινότητα, δέχεται άμεσες και έμμεσες επιδράσεις από τους άλλους συνοδοιπόρους, χωρίς κανείς να μπορεί να αποφύγει αυτή την πραγματικότητα. Διότι, μπορεί εσύ να μην ήσουνα υπαίτιος ενός ατυχήματος, ωστόσο, οι συνέπειες των λαθών των άλλων μπορεί να επηρεάσουν και την δική σου ζωή, και αυτό σημαίνει επαγρύπνηση και όχι επανάπαυση κατά την πορεία της καθημερινής μας ζωής.

Αφού, λοιπόν, τα λάθη των άλλων μπορεί να επηρεάσουν την δική μου πορεία, είναι φυσικό να επιδιώκω την αυτοπροστασία μου, προκειμένου να είμαι κατά το δυνατόν ασφαλής, όσο εξαρτάται από την δική μου θέση στην κοινή με τους άλλους πορεία.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία έκανε μια βασική επισήμανση. Προσέχετε τους εαυτούς σας από όσα συμβαίνουν ή μπορεί να συμβούν κάθε στιγμή από τον οποιονδήποτε γύρω σας, διότι τα δικά του λάθη μπορεί να φέρουν συνέπειες και στην δική σας ζωή. Άρα, όσο εξαρτάται από εσάς, φροντίστε να είστε σε απόσταση ασφαλείας και να έχετε την προσοχή σας αυξημένη, όχι μόνο για να μην κάνετε εσείς κάποιο λάθος, αλλά γιατί μπορεί τα λάθη των άλλων να κάνουν ζημιά και στην δική σας πορεία.

Μάλιστα, θέτοντας τον θεμέλιο λίθο για την έναρξη της διδασκαλίας του, έκανε λόγο για την υποκριτική συμπεριφορά των θρησκευτικών αρχόντων της εποχής εκείνης, διότι η υποκρισία είναι ένα σαράκι, ένας ιός που προσβάλλει όλα τα ζωτικά μας όργανα, δηλαδή όλο τον εσωτερικό μας κόσμο από τον οποίο εξαρτάται η σκέψη, οι επιλογές και οι αποφάσεις μου για κάθε τι που θα πράξω την επόμενη στιγμή. Και αυτό ήταν – και παραμένει – κεντρικό ζημιογόνο στοιχείο, από την παρουσία και δράση του, δηλαδή της υποκρισίας. Διότι η υποκρισία ως παράσιτο αλλοιώνει την υγιή όρασή μας και βλέπουμε πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν, και παραβλέπουμε πράγματα που υπάρχουν και μπορεί να απειλούν την ατομική μας πορεία.