Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η απώλεια των αισθήσεών μας όταν ολοκληρώνεται ο κύκλος της επίγειας ζωής μας σημαίνει ότι παύουμε να επικοινωνούμε – αμφίδρομα – με τον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, και αυτό σημαίνει ότι παύει να λειτουργεί το αποτύπωμα του κόσμου πάνω μας και το δικό μας πάνω στον κόσμο. Αυτό είναι το όριο των δραστηριοτήτων και των σχέσεων που έχουμε με τον κόσμο και τις δραστηριότητες που εμπλέκονται μεταξύ μας.

Και, φυσικά, αυτό που απομένει είναι το ερώτημα εάν υπάρχει μετά θάνατο ζωή. Διότι εάν δεν υπάρχει, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για το μέλλον. Εάν όμως υπάρχει και λειτουργεί και ένας άλλος κόσμος μετά τον δικό μας θάνατο, τότε τα πράγματα είναι περίπλοκα, διότι πρέπει να έχουμε λάβει τα μέτρα μας, τόσο για να τον κατανοήσουμε εκείνο τον κόσμο, όσο και να αντιληφθούμε τις σημερινές μας ευκαιρίες για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο Χριστός

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν απέκλεισε την επέκεινα του τάφου ζωή, αν και έδωσε λίγες πληροφορίες στην διδασκαλία του για το θέμα αυτό, αφού έδωσε την πλήρη εικόνα της σύγχρονης κάθε μέρα ζωής και τις διαστάσεις που αυτή μπορεί να περιλαμβάνει, όχι για να περνάμε στερημένα, αλλά για να κατανοούμε την αλήθεια των πραγμάτων και να κάνουμε επιλογές που από την μια θα βελτιώνουν την προσωπική και κοινωνική μας καθημερινότητα, αλλά και από την άλλη δεν θα αποκλείουν και τις μελλοντικές συνέπειες στην επέκεινα του τάφου ζωή.

Και αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο καθένας έχει τις δικές του ευθύνες στην προτίμηση των καθημερινών του επιλογών. Διότι, καλές επιλογές δεν σημαίνει μόνο καλύτερη καθημερινότητα σήμερα και αύριο, αλλά σημαίνει και επελευθέρωση χώρου στην ατομική μας συνείδηση και στην πρακτική καθημερινότητα, προκειμένου να εμβαθύνουμε στην εξερεύνηση και κατανόηση του κόσμου, όχι μόνο της απλής καθημερινότητας, αλλά και στον μη ορατό κόσμο, ένα κόσμο που γίνεται κατανοητός μόνο μέσα από την καλλιέργεια του εφοδίου της πίστης που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε μέσα στο υπαρξιακό μας σύστημα.

Διότι πίστη δεν είναι το αντικείμενο της πίστης, αλλά είναι η λειτουργία της πίστης η οποία παράγει το υλικό και τα όργανα που μας συνδέουν με τον μη ορατό κόσμο, τον έσω και τον επέκεινα του προσωπικού μας εαυτού. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επαίνεσε την λογική της πίστης του Εκατόνταρχου και αντάμειψε την αναζήτηση της Σαμαρείτισσας που αναζητούσε την αλήθεια του δημιουργού της.

Επίλογος

Η πίστη δεν είναι θέμα μόνο αντικειμένου στο οποίο απευθύνεται, αλλά είναι θέμα δομικής εσωτερικής λειτουργίας του κάθε ατόμου, το οποίο και επιλέγει το προσωπικό αντικείμενο της πίστης του και τον τρόπο που θα συνδέεται και θα συνδιαλέγεται μαζί του.

Τα σημάδια και τα αποτυπώματα που υπάρχουν στο σώμα μας είναι οι μάρτυρες για τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες κατά την διάρκεια της ζωής μας. Και όλα αυτά τα “παίρνουμε μαζί μας” όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής μας και τίποτα δεν μένει στη γη, γιατί αν συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή είτε να τα παίρναμε μαζί μας είτε να έμεναν ως “δώρο” στην επόμενη γενιά θα ήταν τραγικό, γιατί κανείς δεν θα ήξερε από πού να φυλαχθεί.

Και όσο προχωρούν οι αιώνες της ζωής της ανθρωπότητας, τόσο πιο αποκαλυπτική και κατανοητή από όλους είναι η εικόνα της αλήθειας των πραγμάτων. Μπορεί εμείς να παραβλέπουμε ή να μην θέλουμε να κατανοήσουμε την αλήθεια των πραγμάτων που μας περιβάλλουν – με την γενικότερη έννοια, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Απλά εμείς την αγνοούμε, ενώ υπάρχει και επηρεάζει την προσωπική αλλά και την ζωή γενικότερα.

Αυτό αποδεικνύει ότι δεν εξαρτώνται όλα από την δική μας γνώμη, γιατί δεν έχουμε όλη τη γνώση, ώστε να κατανοούμε τα πάντα, δηλαδή οι αποφάσεις μας να έχουν πεδίο επίγνωσης όλων των παραμέτρων. Άρα, η άγνοια, μερική ή ολική μας υποχρεώνει, από τη μια να είμαστε προσεκτικοί, και από την άλλη να εντείνουμε κάθε μέρα τις προσπάθειές μας να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας όσο γίνεται καλύτερα, γιατί αυτό θα αποβεί προς όφελός μας και όχι προς ζημία.

Διότι, όποιος πει ότι τα ξέρει όλα ψεύδεται, γιατί ακόμη και στα επιμέρους ζητήματα που μπορεί να είμαστε εξειδικευμένοι, κάθε μέρα αποκαλύπτονται και νέοι ορίζοντες που αλλάζουν την εικόνα, άρα και την αλήθεια των πραγμάτων, όπως, τουλάχιστον μπορούμε εμείς να την περιγράψουμε και να την κατανοήσουμε.

Αυτό δίνει περιθώρια βελτίωσης, δηλαδή μέσω της ταπείνωσής μας ότι δεν τα ξέρουμε όλα – (αμφιβάλλω και αν όσα λέμε ότι ξέρουμε τα ξέρουμε ορθά και σωστά στις πραγματικές τους διαστάσεις) – και από την άλλη μας οδηγεί στην αναζήτηση, καθημερινή και συνεχή, στο να ανακαλύπτουμε κάθε τι νέο που μπορεί να ανοίξει τους ορίζοντές μας, προσωπικούς και κοινωνικούς.

Και αυτό είναι η μεγάλη αλήθεια, δηλαδή ότι έχουμε την δυνατότητα να βελτιώνουμε τις γνώσεις και την εμπειρία από την επαφή μας με τον κόσμο και τον βαθύτερο εαυτό μας, ώστε να σκεφτόμαστε καλύτερα, να  επιλέγουμε το καλύτερο και να αποφασίζουμε το ωφέλιμο για την δική μας περίπτωση και ανάγκη. Άλλωστε, ο ορισμός της αιώνιας ζωής, όπως μας τον εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, δεν είναι τίποτα άλλο από την συνεχή βελτίωση της γνώσης μας για τον δημιουργό και τον ίδιο τον Χριστό μέσα από τις πληροφορίες της Βίβλου αλλά και την προσωπική μας εμπειρία μέσα στην καθημερινότητα.

Η κοσμοσυρροή γύρω μας δεν είναι πάντα ο καλύτερος δείκτης ευημερίας.

Αντίθετα, για να αξιοποιηθεί το φαινόμενο της κοσμοσυρροής στην προσωπική μας καθημερινότητα, πρέπει να καταβάλλουμε μεγαλύτερες προσπάθειες κατανόησης του κόσμου, τόσο των προσωπικών μας δυνατοτήτων και αναγκών, όσο και των αρνητικών για την προσωπική μας ζωή επιδράσεων. Όλα όσα λέγονται ή γράφονται, δεν είναι όλα προς το δικό μας συμφέρον, αλλά υπάρχουν και πράγματα τα οποία μπορεί να προκαλέσουν ζημιά στην δική μας περίπτωση.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επισημαίνει ότι πρέπει ο καθένας να προσέχει πρώτα τον εαυτό του, αλλά και τα “δώρα” που προσφέρονται από το κοινωνικό μας περιβάλλον, διότι αυτά μπορεί να είναι επίπλαστα, δηλαδή χωρίς ωφέλιμο για μένα περιεχόμενο, και πρέπει να τα κρατήσω σε απόσταση ή και να τα απορρίψω ως επικίνδυνα ή ανώφελα για μένα προσωπικά. Για τον λόγο αυτό και η οδηγία της διδασκαλίας του Χριστού είναι τα πάντα δοκιμάζετε το καλόν κρατείτε, για να το αξιοποιήσετε στην δική σας προσωπική ζωή.

Και το καλόν και ωφέλιμο στο σύγχρονο κόσμο δεν είναι πάντα εύκολα ανιχνεύσιμο, διότι μπορεί να καλύπτεται με ένα κάλυμμα που δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια της ουσίας των πραγμάτων. Και αυτό ονομάζεται στην γλώσσα της πίστης Φαρισαϊσμός, δηλαδή άλλο φαίνεται και άλλο είναι στην ουσία και στην πραγματικότητα. Διότι, αυτό που ενδιαφέρει καθένα μας δεν είναι μόνο το καλό και όχι το αποκρουστικό φαινόμενο – απαραίτητο και αυτό στην καθημερινή μας διαχείριση των πραγμάτων – αλλά το ενδιαφέρον πρέπει να είναι η αλήθεια στην ουσία του πράγματος, ώστε να μπορεί να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα στην δική μας προσωπική και κοινωνική μας ζωή.

Το δεύτερο σε σειρά αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνο είναι το θέμα της πλεονεξίας, δηλαδή η ακατάσχετη συσσώρευση πραγμάτων τα οποία υποτίθεται ότι χρειάζομαι, ωστόσο, στην πράξη δεν έχουν και τόση σημασία. Μάλιστα, στην πλεονεξία η διδασκαλία του Χριστού αποδίδει τον όρο “ειδωλολατρία”, και αυτό αποτελεί ένα σήμα κινδύνου για όλους που ζούμε στη σύγχρονη εποχή με τους ατέρμονες δρόμους επιλογών μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Διότι, μπορεί οι σύγχρονοι δρόμοι να είναι χωρίς όριο, ατέρμονες, ωστόσο, αυτό δεν έχει αξία, γιατί η προσωπική μου ζωή περιβάλλεται από πραγματικά φυσικά όρια, άρα η απεραντοσύνη του σύμπαντος και της γης δεν ανταποκρίνεται στην δική μου πρακτική αναζήτηση και διεκδίκηση, διότι είναι ανωφελές και μάλλον επιζήμιο για τον ψυχικό και σωματικό μου κόσμο.

Τα προσωπικά μας όρια και εφόδια είναι το μέτρο για την κατάκτηση των ατομικών μας στόχων στην καθημερινότητα και όχι οι θεωρητικές δυνατότητες που μπορεί να αφορούν άλλους και όχι εμάς προσωπικά.

Οι σύγχρονοι δρόμοι δεν έχουν κανένα όριο προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα όρια εξαρτώνται από τους δικούς μας σκοπούς και στόχους. Καθένας μπορεί να γυρίζει με τα πόδια, με το ποδήλατο ή το αυτοκίνητο ή ακόμη και με το αεροπλάνο, χωρίς ποτέ να σταματήσει την πορεία του, εκτός εάν έχει ο ίδιος αποφασίσει να διακόψει την πορεία του. Οι σύγχρονοι δρόμοι είναι στην πραγματικότητα απέραντοι, δηλαδή χωρίς ορατό φυσικό όριο.

Και αυτό είναι ευλογία, αλλά μπορεί να μετατραπεί και σε εφιάλτη, εάν γίνουν λάθη στους υπολογισμούς και στους στόχους μας. Διότι, ούτε ο διαθέσιμος στον καθένα μας χρόνος είναι απέραντος, ούτε και οι δυνάμεις μας είναι ανεξάντλητες. Ο χρόνος περιορίζεται από τον κοινό μας θάνατο και οι δυνάμεις μας περιορίζονται από την ικανότητα του σώματός μας να ανανεώνεται και να παραμένει στην ζωή κάτω από τις συνθήκες που διαμορφώνονται.

Αυτό σημαίνει ότι καθένας πρέπει να θέτει στόχους και να ξεκινά την πορεία του προς τα εκεί, έχοντας υπόψη του αυτή την αλήθεια των πραγμάτων, δηλαδή τα όρια μέσα στο οποία έχει την ικανότητα να κινηθεί, αλλά και τις δυνάμεις και τις ικανότητες που μπορεί να διαθέσει κατά την διάρκεια της πορείας του στους σύγχρονους δρόμους της δικής μας καθημερινότητας.

Βασική προϋπόθεση είναι η κατανόηση και επίγνωση της αλήθειας των προσωπικών μας ικανοτήτων και εφοδίων που μπορεί να διαθέτουμε, αλλά και των πραγμάτων μέσα στα οποία κινούμαστε ή θα κινηθούμε. Τα λάθη πληρώνονται εδώ σήμερα και η προοπτική του μέλλοντος είναι σκοτεινή εάν τα λάθη μας είναι μεγαλύτερα από τα εφόδια που διαθέτουμε κάθε φορά.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν μίλησε μόνο για το μέλλον του σύμπαντος, αλλά προσγείωσε την διδασκαλία του στα ανθρώπινα καθημερινά μέτρα, δηλαδή στην πρακτική καθημερινότητα κάθε ανθρώπου και στις ατομικές του ενέργειες για την προσωπική του επιβίωση και κατάκτηση των στόχων που θέτει καθημερινά. Το “κατανοήσατε τα κρίνα και τους κόρακας” δεν ήταν ένα χαζό παράδειγμα, αλλά υπόδειξη μιας ουσιαστικής αλήθειας των πραγμάτων, ότι, δηλαδή, η ζωή και η ποιότητα της ζωής δεν εξαρτώνται από το πόσα πολλά μπορούμε να διαθέσουμε και να αποκτήσουμε, αλλά από την ορθή και σώφρονα διαχείριση των εφοδίων που μπορεί να έχουμε ή να αποκτήσουμε.

Διότι, το να αποκτήσουμε και άλλους στόχους μέσα στην καθημερινότητα είναι εύκολο, αλλά το δύσκολο είναι να τους κατακτήσουμε με τα εφόδια που διαθέτουμε, και ακόμη πιό δύσκολο είναι να τα διατηρήσουμε όλα στο μέλλον, όσο σύντομο ή μακροχρόνιο και αν είναι αυτό. Η αφθονία των πραγμάτων που διαθέτουμε, μπορεί να ικανοποιεί τις καθημερινές μας ανάγκες, αλλά η ποιότητα και το μήκος ζωή μας δεν εξαρτώνται από την αφθονία, αλλά από τις επιλογές που θα μας φέρουν στην προσωπική μας αυτάρκεια. 

Η ανάγκη να επιβιώσουμε σε κάθε εξωτερική συνθήκη αλλά και με κάθε έλλειψη που μπορεί να παρουσιαστεί στην καθημερινή μας ζωή, είναι η κινητήρια δύναμη για να υπερβούμε τις προκλήσεις, οι οποίες θα εμφανιστούν στην διάρκεια του βίου μας.

Κανείς άνθρωπος επί γης δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτές τις προκλήσεις – ανάγκες, διότι αυτά είναι κομμάτι της προσωπικής μας ζωής, ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο που μπορεί να ζει κάποιος. Επομένως, το να αποφεύγουμε τις προκλήσεις είναι ένα θέμα, και το να ενισχύουμε τον οργανισμό μας με εφόδια και εμπειρία είναι το άλλο θέμα.

Διότι, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει όλες τις αιτίες που προκαλούν τις προκλήσεις στην ζωή του, γιατί η ζωή έχει αυτό τον αναλλοίωτο χαρακτήρα. Δηλαδή, ο άνθρωπος να παλεύει με τα προβλήματά του, άσχετα αν αυτά τα προβλήματα προέρχονται από το φυσικό ή κοινωνικό μας περιβάλλον, ή προέρχονται από τα εσωτερικά μας ερωτήματα για την ζωή και τον θάνατο, το άδικο και το δίκαιο, και μυριάδες άλλες επιμέρους εστίες ερωτημάτων και προβλημάτων που μας εμπλέκουν στο καθημερινό γίγνεσθαι.

Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε άτομο, από την στιγμή της γέννησής του “εξοπλίζεται” με εφόδια και δύναμη ζωής, προκειμένου να είναι έτοιμος για ο,τιδήποτε εμφανιστεί στο μέλλον στην ζωή του. Αυτή ακριβώς η αλήθεια, δηλαδή ότι καθένας ήδη από την γέννησή του εξοπλίζεται με στοιχεία – εφόδια που θα τα χρησιμοποιήσει στην διάρκεια του βίου του, είναι ένα στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει, εάν ενδιαφερόμαστε για τις πραγματικές διαστάσεις της ζωής και όχι για τον αφελή και ανέξοδο ωχαδερφισμό.

Καθένας, δηλαδή, που παίρνει την ζωή στα σοβαρά και θέλει να την ζήσει στην πληρότητά της, είναι φυσικό να αντιλαμβάνεται ότι καθένας που έρχεται στη ζωή είναι εφοδιασμένος με τα προσωπικά του εφόδια, τα οποία θα αξιοποιήσει στον προσωπικό του σύγχρονο κάθε μέρα δρόμο. Από τα σωματικά μας προσόντα μέχρι τις ψυχικές μας δυνάμεις, καθένας διαθέτει την ποσότητα και την ποιότητα εφοδίων που ο ίδιος θα έχει ανάγκη, ή θα έχουν ανάγκη όσοι εξαρτώνται από αυτόν.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός δεν απαξίωσε κάθε εφόδιο που μπορεί να διαθέτει κάποιος (ακόμη και οι τρίχες της κεφαλής σας είναι αριθμημένες!), αλλά έθεσε ως στόχο, από την μια την μέγιστη αξιοποίηση όλων των εφοδίων και δεξιοτήτων που διαθέτει καθένας, και από την άλλη την αναζήτηση του ίδιου του δημιουργού μας, προκειμένου να λάμβάνουμε νέες δυνάμεις, επέκεινα των δυνάμεων που ήδη διαθέτουμε, προκειμένου, εκτός από την καλύτερη καθημερινότητα, να υπάρχει και η προοπτική της αιωνιότητας.