Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Για να αντιληφθούμε και να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας που γίνονται στην σύγχρονη κάθε φορά εποχή είναι απαραίτητη η προσωπική μας παρατήρηση και η παραδοχή της αλήθειας των πραγμάτων χωρίς να ωραιοποιούμε την πραγματικότητα.

Και, φυσικά, αυτό δεν είναι εύκολο, διότι απαιτείται εξάσκηση και δύναμη εσωτερική για να δούμε και να αντέξουμε την αυτοκριτική μας. Με λίγα λόγια, δεν είναι εύκολο να παραδεχθούμε την αλήθεια των πραγμάτων, αλλά – κατά κανόνα – αναζητούμε δικαιολογίες για να ικανοποιήσουμε την συνείδησή μας (δεν φταίω εγώ, οι άλλοι και το περιβάλλον και οι συνθήκες  φταίνε) και να αποφύγουμε τον αυτοέλεγχο και – πολύ περισσότερο – αποφεύγουμε να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και να επιστρέψουμε στην προ του λάθους κατάσταση.

Αυτό σημαίνει ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την αλήθεια και την πραγματικότητα, δηλαδή αφαιρούμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να επανορθώσει το λάθος και να επουλώσει την πληγή που έχει ήδη δημιουργηθεί. Αυτή, ακριβώς, η κατάσταση αποδεικνύει την ισχνότητα των εσωτερικών μας δυνάμεων, οι οποίες δεν επαρκούν για την επανασύνδεση με την πραγματικότητα και την αναζήτηση νέας πορείας στους καθημερινούς μας δρόμους.

Δηλαδή, η επάρκεια των εσωτερικών μας δυνάμεων, – της θέλησης, της διάκρισης, της εμπιστοσύνης, της ορθής κατανόησης των πραγμάτων, κλπ, – δεν είναι ικανή να τροφοδοτήσει με στοιχεία τον εσωτερικό μας κόσμο, με αποτέλεσμα να έχουμε μια φθίνουσα και όχι αύξουσα εξέλιξη στην προσωπική μας καθημερινότητα. Και επειδή αυτό το στοιχείο της επάρκειας σε εσωτερική δύναμη είναι το κυρίαρχο στοιχείο που καθορίζει την προσωπικότητά μας, φτάνουμε στο σημείο να είμαστε αδύναμοι να αντιληφθούμε και να  αντιδράσουμε ανάλογα σε κάθε περίπτωση εξωτερικής ή και εσωτερικής πρόκλησης.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός στην διδασκαλία του έβαλε ως πρώτο στόχο την κατανόηση της προσωπικής μας κατάστασης κάθε στιγμή, αλλά και υπέδειξε τους λόγους που μας οδηγούν στις λάθος σκέψεις, στις λάθος αποφάσεις και επιλογές, με αποτέλεσμα την φθορά και όχι την ανανέωση μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Διότι, η κριτική είναι καλή και πολύτιμη, αλλά δεν αρκεί για να αποκατασταθεί η βλάβη που έχει ήδη επέλθει. Θα πρέπει καθένας που αντιλαμβάνεται το λάθος του να έχει πρώτα την δύναμη να το παραδεχθεί και στην συνέχεια να αποκαταστήσει τον σύγχρονο δρόμο του.

Και αυτό σημαίνει ότι καθένας καλείται να κατανοήσει τις πηγές αυτής της εσωτερικής δύναμης που προσφέρει μόνο η επίγνωση του ίδιου του δημιουργού, προκειμένου να σταθμίσει τις επόμενες σκέψεις και επιλογές του σύμφωνα προς το θέλημα και την γνώμη του δημιουργού.

Η πίεση που συσσωρεύεται σήμερα στον καθένα μας μέσα από τον σύγχρονο τρόπο ζωής με τους αμέτρητους – κατά κυριολεξία – δρόμους και τρόπους ζωής επιβάλλει και μια νέα αξιολόγηση των καθημερινών μας προσκλήσεων, άρα και των ατομικών μας τρόπων αντιμετώπισης αυτών.

Η μεγαλύτερη, δηλαδή, προσοχή δεν είναι στο πώς θα αποφεύγω τις προκλήσεις μόνο, όταν αυτό είναι εφικτό, αλλά και πώς θα ενισχύσω τον εσωτερικό μου κόσμο, την προσωπικότητά μου και τις μη ορατές δυνάμεις που διαθέτω – διάκριση, υπομονή, πίστη, αισιοδοξία, κλπ, – προκειμένου να είμαι έτοιμος σε κάθε πρόκληση από όπου και αν προέρχεται για να την αντιμετωπίσω με επιτυχία.

Διότι, η επιτυχία δεν μπορεί να έρθει αν δεν συντρέχουν οι δυο γνωστοί παράγοντες. Από τη μια η ατομική μου ικανότητα και από την άλλη εάν η πρόκληση δεν έχει ένα όριο, ώστε να μπορώ να την υποφέρω με επιτυχία. Και για τον δεύτερο παράγοντα – την ένταση της πρόκλησης – λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε, γιατί αυτό δεν εξαρτάται από μας. Για τον πρώτο παράγοντα όμως η ευθύνη για την ικανότητα και την δημιουργία στιβαρής υποδομής στην προσωπικότητά μας είναι έργο αποκλειστικά δικό μας, του ατομικού μας χαρτοφυλακίου ευθύνης, ώστε να υπάρχουν αποθέματα δυνάμεων, οι οποίες και θα αξιοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή, ώστε να μπορώ να ξεπεράσω την πρόκληση με επιτυχία και να σταθώ ακέραιος και χωρίς τραύματα τα οποία ενδέχεται να με καταστήσουν ευάλωτο στις επόμενες επιθέσεις.

Άρα, οι μεν εξωτερικοί παράγοντες παραμένουν εκτός δικού μας ελέγχου, όμως, η προετοιμασία είναι αποκλειστικά δικό μας καθήκον και ατομική μας ευθύνη. Όπως για τις δυνάμεις του φυσικού σώματός μας καθημερινά παίρνουμε τις αναγκαίες προμήθειες ώστε να είναι σε θέση μάχης, με ανάλογο τρόπο και ο εσωτερικός μας κόσμος, ο μη ορατός αλλά υπαρκτός και λειτουργικός στην πρακτική μας καθημερινότητα, έχει ανάγκη από αντίστοιχη τροφοδοσία με υλικά που θα του επιτρέπουν την αύξηση των ικανοτήτων του για να μπορεί να αντισταθεί την αναγκαία στιγμή και να κρατήσει την πορεία προς τον ατομικό του στόχο.

Διότι, οι στόχοι μας δεν είναι μόνο η ικανοποίηση της καθημερινής μας ανάγκης, αλλά – είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι – όλοι λειτουργούμε με την προβολή στο μέλλον, στο εγγύς και στο απώτερο ή και το απώτατο. Και αυτό σημαίνει ότι λειτουργούμε με βάση το εφόδιο της πίστης η οποία και μας κάνει ικανούς να σχεδιάζουμε και να αποφασίζουμε για πράγματα που δεν υπάρχουν ακόμη, αλλά θα μπορούσαμε να τα κατακτήσουμε αύριο ή στο μέλλον. Και ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να γνωρίζουμε σε βάθος τις οδηγίες της διδασκαλίας του Χριστού, ο οποίος και μας εξήγησε τον τρόπο που μπορεί ο άνθρωπος να πετύχει τον ατομικό του στόχο στις δικές του προοπτικές.

Η αφθονία των σύγχρονων επιλογών μάς επιβάλλει έμμεσα και μια αυξημένη ευθύνη ως προς τις προσωπικές μας επιλογές και αποφάσεις.

Διότι, τις συνέπειες που θα προέλθουν δεν θα τις υποστεί κάποιος τρίτος, αλλά θα τις υποστεί πρώτα ο κάθε δραστήριος άνθρωπος, αφού το κοινωνικό σύνολο συνήθως δεν αντιλαμβάνεται τις προσωπικές μας επιλογές, εάν πρόκειται για θέματα της προσωπικής μας ζωής. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας έχει ακέραιη την ευθύνη για οτιδήποτε αποφασίσει για τον εαυτό του, εφόσον οι συνέπειες θα αφορούν το δικό του άτομο και όχι κάποιους τρίτους. Με λίγα λόγια, καθένας αποφασίζει για τα προσωπικά του θέματα και ο ίδιος θα πληρώσει ή θα απολαύσει τις συνέπειες των πράξεών του.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού ξεκινά και αφορά πρώτα το ένα άτομο, την ατομική του συνείδηση και τον δικό του εσωτερικό κόσμο ο οποίος θα πρέπει να έρθει σε επίγνωση του εαυτού του, και στην συνέχεια στην επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων που αφορούν το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο περνάει την δική του καθημερινότητα.

Διότι, εάν δεν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας, αλλά και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, τότε κινδυνεύουμε να ζούμε ως μωρά, μη κατανοώντας την πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου με τις άπειρες δυνατότητες επιλογών που μας προσφέρει. Και αυτό είναι το πρώτο αλλά όχι το τελευταίο βήμα.

Πρώτα, δηλαδή, θα κατανοήσουμε τον εαυτό μας και το περιβάλλον, ιδιαίτερα το κοινωνικό που μεταβάλλεται συνεχώς και μας επηρεάζει, και στην συνέχεια, αφού πάρουμε τις σωστές για μας αποφάσεις, θα απαιτηθεί και η αντίστοιχη δύναμη στον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις και να κατακτήσουμε τους σκοπούς μας.

Και εδώ βρίσκεται ένα σοβαρό πρόβλημα. Διότι, συνήθως, υπερβάλλουμε ή υποτιμούμε τις δυνάμεις μας σε σχέση με τους στόχους, με αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα να μην έχουμε τις αναγκαίες δυνάμεις στον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να πράξουμε το ορθό και με σωστό τρόπο για να κατακτήσουμε τους στόχους μας. Διότι, καλό το θέλω, αλλά εάν δεν μπορώ να το φτάσω, τότε θα πρέπει ή να χαμηλώσω τους στόχους μου, ή να αναζητήσω έξτρα δύναμη, ώστε να μπορώ και να γνωρίζω το καλό για μένα, αλλά να έχω και την δύναμη να το κατακτήσω.

Και όσο μεγαλύτερη ανάγκη για δύναμη ζωής έχω, τόσο καλύτερα πρέπει να είμαι εξασκημένος εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού στην καθημερινότητα, ώστε την κρίσιμη στιγμή να διαθέτω την απαραίτητη κατάρτιση και επίγνωση της καλής λειτουργίας των θεμάτων της πίστης, ώστε να έχω και τα ανάλογα αποτελέσματα.

Οι άπειρες διαδρομές που μπορεί σήμερα να κάνει ένας άνθρωπος στους σύγχρονους δρόμους είναι μια ελευθερία αλλά και μια πρόκληση για σοβαρή σκέψη και προβληματισμό.

Διότι, κάθε είδους ανθρώπινη ελευθερία συνεπάγεται και μεγαλύτερη ατομική ευθύνη στις επιλογές, στις αποφάσεις και στις πράξεις. Αυτό σημαίνει ότι η σοβαρότητα πρέπει να προϋπάρχει σε κάθε άτομο που θέλει να βελτιώνεται η ζωή του στην καθημερινότητά του και όχι να μπαίνει σε κίνδυνο. Αυτό, για τους αναζητητές της αλήθειας της ζωής είναι ένα θέμα έρευνας και κατανόησης, τόσο του εαυτού μας, όσο και του περιβάλλοντος, φυσικού και κοινωνικού, μέσα στο οποίο βιώνουμε την προσωπική μας καθημερινότητα με τις πράξεις και τις διαδικασίες που αυτές οι πράξεις προβλέπουν στο δικό μας περιβάλλον.

Αυτός είναι και ο λόγος που όσοι αναζητούν την αλήθεια των πραγμάτων αξιοποιώντας τις οδηγίες της διδασκαλίας του Χριστού πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας, ώστε να μην είμαστε αναχρονιστές προσπαθώντας να εφαρμόσουμε πρακτικές των προηγούμενων εποχών, αλλά να είμαστε μέσα στους σύγχρονους δρόμους της σύγχρονης ζωής, ώστε να μπορούν να υπάρχουν απτά αποτελέσματα, τόσο στην πρακτική μας καθημερινότητα, όσο και στις προοπτικές του μέλλοντος και της αιωνιότητας. Διότι, στόχος δεν είναι μόνο μια καλύτερη καθημερινότητα – πράγμα για το οποίο όλοι κοπιάζουμε – αλλά και οι καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος και – για όσους ενδιαφέρονται – και της αιωνιότητας.

Και η διδασκαλία του Χριστού ακριβώς εκεί εστιάζει, δηλαδή, στην ισορροπία μεταξύ μιας καλύτερης καθημερινότητας – με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει για τον καθένα μας – αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος και της αιωνιότητας.

Είναι λάθος και πλάνη να αποκλείουμε ή να υποτιμούμε μια από τις δυο αυτές πλευρές της διδασκαλίας του Χριστού, δηλαδή, τόσο την βελτίωση της καθημερινότητας, όσο και την προοπτική του μέλλοντος. Διότι, τίποτα δεν είναι μόνο προσωρινό.

Κάθε τι που γίνεται σήμερα είναι κομμάτι της ζωής μας, άρα οι συνέπειες από τις απλές ή τις σύνθετες πράξεις μας θα φέρουν και μακροπρόθεσμα την συμβολή τους στην γενική πορεία της προσωπικής μας ζωής. Διότι, ο Χριστός δεν ξεχώρισε τις εσωτερικές μας σκέψεις και αποφάσεις από την πρακτική μας βαθμολογία των αξιών, αλλά συνέδεσε την θεωρία με την πρακτική ζωή και τις καθημερινές πράξεις, οι οποίες πρέπει να έχουν ως πρότυπο τον ίδιο το δημιουργό, δηλαδή να αντέχουν στην δική του κριτική με βάση τις δικές του πρακτικές και όχι μόνο στην ατομική μας ικανοποίηση ή των ανθρώπων που ωφελούνται από εμάς.

Η απώλεια των αισθήσεών μας όταν ολοκληρώνεται ο κύκλος της επίγειας ζωής μας σημαίνει ότι παύουμε να επικοινωνούμε – αμφίδρομα – με τον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, και αυτό σημαίνει ότι παύει να λειτουργεί το αποτύπωμα του κόσμου πάνω μας και το δικό μας πάνω στον κόσμο. Αυτό είναι το όριο των δραστηριοτήτων και των σχέσεων που έχουμε με τον κόσμο και τις δραστηριότητες που εμπλέκονται μεταξύ μας.

Και, φυσικά, αυτό που απομένει είναι το ερώτημα εάν υπάρχει μετά θάνατο ζωή. Διότι εάν δεν υπάρχει, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για το μέλλον. Εάν όμως υπάρχει και λειτουργεί και ένας άλλος κόσμος μετά τον δικό μας θάνατο, τότε τα πράγματα είναι περίπλοκα, διότι πρέπει να έχουμε λάβει τα μέτρα μας, τόσο για να τον κατανοήσουμε εκείνο τον κόσμο, όσο και να αντιληφθούμε τις σημερινές μας ευκαιρίες για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο Χριστός

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν απέκλεισε την επέκεινα του τάφου ζωή, αν και έδωσε λίγες πληροφορίες στην διδασκαλία του για το θέμα αυτό, αφού έδωσε την πλήρη εικόνα της σύγχρονης κάθε μέρα ζωής και τις διαστάσεις που αυτή μπορεί να περιλαμβάνει, όχι για να περνάμε στερημένα, αλλά για να κατανοούμε την αλήθεια των πραγμάτων και να κάνουμε επιλογές που από την μια θα βελτιώνουν την προσωπική και κοινωνική μας καθημερινότητα, αλλά και από την άλλη δεν θα αποκλείουν και τις μελλοντικές συνέπειες στην επέκεινα του τάφου ζωή.

Και αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο καθένας έχει τις δικές του ευθύνες στην προτίμηση των καθημερινών του επιλογών. Διότι, καλές επιλογές δεν σημαίνει μόνο καλύτερη καθημερινότητα σήμερα και αύριο, αλλά σημαίνει και επελευθέρωση χώρου στην ατομική μας συνείδηση και στην πρακτική καθημερινότητα, προκειμένου να εμβαθύνουμε στην εξερεύνηση και κατανόηση του κόσμου, όχι μόνο της απλής καθημερινότητας, αλλά και στον μη ορατό κόσμο, ένα κόσμο που γίνεται κατανοητός μόνο μέσα από την καλλιέργεια του εφοδίου της πίστης που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε μέσα στο υπαρξιακό μας σύστημα.

Διότι πίστη δεν είναι το αντικείμενο της πίστης, αλλά είναι η λειτουργία της πίστης η οποία παράγει το υλικό και τα όργανα που μας συνδέουν με τον μη ορατό κόσμο, τον έσω και τον επέκεινα του προσωπικού μας εαυτού. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επαίνεσε την λογική της πίστης του Εκατόνταρχου και αντάμειψε την αναζήτηση της Σαμαρείτισσας που αναζητούσε την αλήθεια του δημιουργού της.

Επίλογος

Η πίστη δεν είναι θέμα μόνο αντικειμένου στο οποίο απευθύνεται, αλλά είναι θέμα δομικής εσωτερικής λειτουργίας του κάθε ατόμου, το οποίο και επιλέγει το προσωπικό αντικείμενο της πίστης του και τον τρόπο που θα συνδέεται και θα συνδιαλέγεται μαζί του.