Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Οι ταχύτητες της σύγχρονης ζωής είναι πρωτόγνωρες για την ιστορία της ανθρωπότητας.

Ποτέ στο παρελθόν οι άνθρωποι δεν μετακινούνταν με τις σημερινές ταχύτητες και επιταχύνσεις, Από τα αυτοκίνητα που μπορεί να αναπτύξουν ταχύτητες μέχρι και 200 χιλιόμετρα την ώρα ή τα αεροπλάνα με 1000 χιλιόμετρα την ώρα, αλλά και τις ταχύτητες μεταφοράς δεδομένων και επικοινωνιών, είναι προφανές ότι αυτή είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τον άνθρωπο επί γης.

Ποτέ στο παρελθόν οι άνθρωποι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τέτοιο συναγωνισμό και ανταγωνισμό σαν αυτόν που υπάρχει σήμερα σε όλη την ανθρωπότητα. Και είναι αυτονόητο ότι καθένας σήμερα καλείται όχι να εγκαταλείψει τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αλλά να αποκτήσει ικανότητες επιβίωσης, ώστε να πετυχαίνει τους  στόχους του.

Και αυτό συνεπάγεται συνεχή προπόνηση και κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει, αλλά και ταυτόχρονα μια καλύτερη επαφή με τις πηγές της ενέργειας, όχι της φυσικής μόνο, αλλά και της μη ορατής, εκείνης, δηλαδή, της ενέργειας που λειτουργεί στον εσωτερικό μας κόσμο, στις σκέψεις και τα συναισθήματα, στους ορθούς υπολογισμούς και αποφάσεις, αλλά και στους σύγχρονους τρόπους εκτέλεσης των αποφάσεών μας.

Διότι μπορεί μια σκέψη να είναι σωστή, αλλά όλα κρίνονται στον τρόπο και στον χρόνο που θα εκτελεστεί η τελική πράξη, από την οποία και θα προκύψουν τα θετικά ή τα αρνητικά αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η ατομική άσκηση και εξάσκηση παίζει καθοριστικό ρόλο στις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας. Διότι, δεν αρκεί μόνο να μου αρέσει κάτι, αλλά πρέπει να είμαι ικανός και να το αποκτήσω και να το διατηρήσω και στο μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Η γνώση και η εξάσκηση στην πράξη μάς κάνει πιό ώριμους και ικανούς να αντιλαμβανόμαστε ορθά το περιβάλλον, κοινωνικό και φυσικό, παράλληλα με την επίγνωση του εαυτού μας, των ατομικών, δηλαδή, δυνατοτήτων και εφοδίων που καθένας διαθέτει σε διαφορετικό βαθμό από κάποιον άλλον. Και αυτό, όπως συμβαίνει σε κάθε αγώνα, είτε ποδόσφαιρο είτε μπάσκετ αλλά και σε κάθε προσωπικό αγώνα για οτιδήποτε μπορεί να αντιμετωπίσουμε, απαιτεί εσωτερική προετοιμασία και εμπειρία που αποκτάται μέσα από την καθημερινή εξάσκηση.

Κανείς αγώνας δεν διεξάγεται αν οι εμπλεκόμενοι δεν είναι επαρκώς εξασκημένοι, και κανένας αγώνας δεν κερδίζεται χωρίς την ατομική προπόνηση και την συνεργασία με τους συμπαίκτες. Η προπόνηση και η εξάσκηση, παράλληλα με τον συντονισμό μεταξύ των παικτών είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για ένα καλό και νικηφόρο αγώνα.

Όσοι έχουμε ταξιδέψει με αεροπλάνο έχουμε εμπειρία των αιθέρων, δηλαδή της ατμόσφαιρας, του ουρανού, και τί σημαίνει σύγχρονοι δρόμοι. Διότι ο νους μας δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στα σοκάκια της γειτονιάς, αλλά πρέπει να έχουμε άποψη για ένα μεγαλύτερο σύμπαν από το ορατό. Οι σύγχρονοι δρόμοι δεν περιορίζονται καν στην γήινη ατμόσφαιρα, αλλά, τώρα πλέον, έχουμε διανύσει ως ανθρωπότητα πολύ πιο μακρινούς δρόμους και έχουμε δει με τα φυσικά μας μάτια άλλες αποστάσεις και διαστάσεις, θέματα τα οποία στο παρελθόν είχαν μυθικό και όχι πραγματικό χαρακτήρα υπόστασης.

Και αυτό από τη μια καταδεικνύει το περιορισμένο των γνώσεων και των εμπειριών μας, και από την άλλη μας προκαλεί να αναζητήσουμε και πιο σύγχρονους κάθε εποχή δρόμους για να φτάσουμε στους προορισμούς μας. Εξαρτάται, βέβαια, από τους δικούς μας στόχους και τις δικές μας δυνατότητες. Διότι, αν δεν έχουμε στόχους κίνησης και εξερεύνησης, ποτέ δεν θα μάθουμε τίποτα περισσότερο από ό,τι γνωρίζουμε σήμερα.

Αντίθετα, αν αναλογιστούμε τα άγνωστα μήκη και πλάτη που μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε, τότε, όχι μόνο θα υπάρξει ενθουσιασμός και χαρά – όπως συμβαίνει σε κάθε νέο που ανακαλύπτουμε προσωπικά, αλλά θα υπάρξει και μια απελευθέρωση από το τέλμα και την αδράνεια που συνήθως μας χαρακτηρίζει όλους.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός με την διδασκαλία του δεν ήρθε για να μας κάνει έγκλειστους σε μια στερεότυπη επανάληψη τύπων και σημείων, αλλά ήρθε για να μας αποκαλύψει το μυστικό της χαράς από την ανακάλυψη νέων δρόμων για την δική μας καθημερινότητα. Διότι, δεν ήθελε ο Χριστός να μας εγκλωβίσει στην παραδοσιακή αντίληψη για την γνώση μας για τον θεό μέσα από θυσίες ζώων στα είδωλα, αλλά ήθελε να μας υποδείξει την θύρα και την οδό, μέσω των οποίων θα βαδίσουμε την προσωπική μας καθημερινότητα, αλλά και θα κατακτούμε συνεχώς νέους ορίζοντες γνώσεων και εμπειριών από την προσέγγισή μας στον δημιουργό, μια διαδικασία την οποία ο ίδιος την εξήγησε και είναι διαθέσιμη για όλους όσοι ενδιαφέρονται για ένα καλύτερο αύριο και ένα διαχρονικό παρόν.

Αυτό είναι εύκολα κατανοητό από το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από ύψος εισοδήματος και κοινωνικής τάξης θέλουμε να έχουμε χρόνο ανάπαυσης και ανανέωσης, και αυτό γίνεται μέσα από μια μετακίνησή μας σε ένα άγνωστο ή σε μια άλλη περιοχή που δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με την περιοχή που ζούμε σήμερα. Η μετακίνηση σε ένα καινούριο δρόμο είναι η προϋπόθεση για κάθε αλλαγή στην προσωπική ζωή μας, αλλά και η ιδεολογική μας εξέλιξη έχει ευεργετικά αποτελέσματα ως προς την βελτίωση των στόχων και των επιθυμιών που καθένας έχει για την ατομική του ζωή.

Η ασυμμετρία και η ποικιλία των σύγχρονων προκλήσεων που δεχόμαστε καθημερινά πρέπει να έχει το αντίδοτό της και την επάρκεια της προετοιμασίας από το καθένα άτομο χωριστά, αλλά και από την κοινωνία των ανθρώπων γενικά, όταν πρόκειται για ζητήματα που επηρεάζουν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων. Χωρίς ποτέ να χάνουμε το ατομικό αίσθημα ευθύνης, κάθε πρόβλημα στην καθημερινότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ευθύνη και έλεγχο των αποτελεσμάτων από τον τρόπο που τα έχουμε αντιμετωπίσει, προκειμένου από τη μια να αποκτήσουμε μια νέα εμπειρία, και από την άλλη να λάβουμε τα μέτρα μας για την επόμενη παρόμοια πρόκληση.

Με λίγα λόγια, κάθε στιγμή αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και προβλήματα τόσο στην προσωπική όσο και στην κοινωνική μας ζωή, αλλά η ευθύνη για την ορθή αντιμετώπιση επαφίεται στον καθένα χωριστά κατ’ αρχήν, αλλά και στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα, χωρίς ποτέ να παραβλέπεται ο ρόλος του ενός, του καθενός ατόμου.

Διότι, το σύνολο δεν είναι μια ιδέα, ένας αριθμός μόνο, αλλά έχει και περιεχόμενο, το οποίο συνίσταται και το απαρτίζουν συγκεκριμένοι άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, και στους οποίους κατανέμεται η ευθύνη της αντιμετώπισης των ζητημάτων της καθημερινότητας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην διδασκαλία του δεν απέκλεισε την ευθύνη που έχει ένα κοινωνικό σύνολο, αλλά εστίασε σε μια μικρή ομάδα ατόμων, οι οποίοι είχαν ενδιαφέρον να μάθουν και να υλοποιήσουν ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης και ερμηνείας της συμμετοχής του δημιουργού στην καθημερινή τους πρακτική ζωή και όχι μόνο στα θρησκευτικά τους καθήκοντα. 

Και αυτή η επιλογή των λίγων ανθρώπων δεν ήταν τυχαία, αλλά ανταποκρινόταν στην φυσική εξελικτική διαδικασία, όπως, για παράδειγμα, η λίγη και μικρή εμφανισιακά ζύμη, μπορεί να αλλάξει ένα μεγαλύτερο σύνολο αλεύρου, και αυτός είναι ο φυσικός κανόνας της ζωής. Τα μεγάλα προέχονται από τα μικρά, τα οποία μεγαλώνουν και αποκτούν μεγάλες διαστάσεις και όχι το αντίθετο.

Αυτή η φυσική πραγματικότητα είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τις επιλογές του Χριστού, ο οποίος απευθύνθηκε στο παγκόσμιο σύνολο, αλλά μέσα από τις φυσικές διαδικασίες ενός μικρού θαύματος που μεγαλώνει για να κατακτήσει μεγαλύτερα σύνολα. Το “μικρό ποίμνιο”, όπως και το μικρό κομμάτι προζύμι, δεν είναι αδυναμία – αν και αριθμητικά είναι αποκαρδιοτικό – αλλά είναι δύναμη, έτοιμη να φέρει σε εξελικτικό δυναμισμό την ενέργεια και τις δυνάμεις που περικλείει μέσα του, όπως ένας μικρός σπόρος, από τον οποίο θα προέλθει ένα μεγάλο δένδρο αργότερα.

Ο καταιγισμός των πληροφοριών που φτάνουν στον καθένα μας σήμερα μοιάζει με κύματα μιας θαλασσοταραχής, γιατί, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάθε πληροφορία και γνώση επιφέρει ένα βάθος και μια ποικιλία επιλογών, στοιχεία τα οποία δεν είναι απαραίτητα για τον καθένα στο μεγαλύτερο σύνολό τους. Υφιστάμεθα, δηλαδή, ένα ιδιότυπο bullying από μύριες πλευρές, το οποίο μπορεί να μας παρασύρει σε σκέψεις, απόψεις, επιλογές και αποφάσεις ή και τελικές πράξεις, για τις οποίες, κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν διαφορετικές.

Και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, από το οποίο κανείς δεν εξαιρείται, γιατί τα μηνύματα φτάνουν σε όλους μας μέσα από τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, χωρίς πολλά από αυτά να τα έχουμε αναζητήσει εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν, δηλαδή, καλοθελητές που μέσα από την δυνατότητα επικοινωνίας που διαθέτουμε – κινητό, ηλεκτρονικός υπολογιστής, τηλεόραση, κλπ, – μας στέλνουν μηνύματα με δική τους πρωτοβουλία, και εμείς θα πρέπει να είμαστε ενήμεροι και με εσωτερική δύναμη, ώστε να επιλέγουμε τις προσωπικές μας επιλογές και όχι κατ’ ανάγκη όσα εκείνοι μας προτείνουν.

Αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι καθένας πρέπει να προσέχει τον εαυτό του, ώστε να θωρακίζεται με δυο αποφασιστικούς παράγοντες. Ο πρώτος είναι η πρακτική αυτοπροστασία – αν δεν θέλω εγώ δεν μπορεί κανείς άλλος να ανοίξει την τηλεόρασή μου ή τον υπολογιστή μου ή το τηλέφωνό μου – και ο δεύτερος είναι η εσωτερική μου επάρκεια και επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, τόσο του εαυτού μου όσο και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζω, ώστε οι σκέψεις, οι επιλογές και οι αποφάσεις – και τελικά οι ατομικές μου πράξεις – να συμφωνούν με τις δικές μου ανάγκες και όχι τις ανάγκες κάποιων άλλων έξω από μένα και το στενό μου περιβάλλον.

Αυτό προϋποθέτει μια ατομική διαδικασία ενίσχυσης του εσωτερικού μου κόσμου, εκεί, δηλαδή, όπου γίνονται οι σκέψεις, οι επιλογές και οι προσωπικές μου αποφάσεις. Διότι, κάθε πράξη μας, από την απλούστερη ως την πιό σημαντική, έχει ένα βάθος εσωτερικής διεργασίας, μέσω της οποίας φτάνουμε στις επιλογές και τις αποφάσεις, αλλά και στον τρόπο και στον χρόνο που θα εκτελέσουμε μια πράξη με την δική μας ευθύνη. Αυτό το τελευταίο στοιχείο, δηλαδή η ενίσχυση του εσωτερικού μας κόσμου, προϋποθέτει μια κυρίαρχη απόφαση και ένα συνεχές στάδιο δοκιμών και ατομικού διαγωνισμού, ώστε να προκύπτει η πείρα – η έξις – η οποία και θα ενισχύει την διάκρισή μου, ως προς όλα τα γεγονότα που έγιναν ήδη ή που πρόκειται να κάνω την επόμενη στιγμή ή το απώτερο μέλλον.

Χωρίς αυτή την προϋπόθεση κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί με επιτυχία στην καθημερινή θαλασσοταραχή που μας χτυπάει από παντού μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει στενή θύρα και θλιμμένη οδός κατά την διδασκαλία του Χριστού.

Οι σύγχρονοι δρόμοι παρουσιάζουν σήμερα πολλές και πρωτόγνωρες προκλήσεις. Από τους χωματόδρομους του παρελθόντος, στα καλντερίμια των τελευταίων αιώνων και σήμερα στους δρόμους των αεροπλάνων στην ατμόσφαιρα και στους δρόμους επικοινωνίας και μεταφορών του internet, το θέμα των προκλήσεων και των ατομικών επιλογών κάθε στιγμή στην διακίνησή μας είναι ένα επείγον ζητούμενο.

Δεν αρκεί πλέον η παλιά πρακτική, αλλά κάθε φορά πρέπει να επιλέγουμε το δρόμο που αντιστοιχεί στην προσωπική μας ανάγκη και στα προσωπικά μας δεδομένα. Άλλος, που διαθέτει μεγάλα κεφάλαια, έχει ιδιωτικό αεροπλάνο, άλλος έχει ιδιωτικό αυτοκίνητο, αλλά τελικά όλα τα μέσα μεταφοράς και μετακίνησης έχουν το ίδιο σκοπό: την επικοινωνία και την μεταφορά πραγμάτων και ιδεών, ώστε να έχουμε μια ευκολότερη καθημερινότητα.

Και αυτός ακριβώς ο όγκος των διαθέσιμων δρόμων αποτελεί πρόκληση κάθε μέρα για κάθε κάτοικο πάνω στη γη που ζει και κινείται για ένα καλύτερο σήμερα, αλλά και για ένα μέλλον με ανοιχτούς ορίζοντες, χωρίς τεχνικούς ή ιδεολογικούς περιορισμούς. Καθένας καλείται να οργανώνει την ατομική του ζωή με βάση τις προσωπικές του πεποιθήσεις και τα ατομικά εφόδια που διαθέτει, προκειμένου να κατακτήσει τους σημερινούς του στόχους, αλλά και να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο για ένα καλύτερο αύριο και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Εκείνο που συνήθως όλοι παθαίνουμε είναι το γεγονός ότι μας παρασύρει η κινητικότητα του σήμερα σε μια πορεία που – συνήθως – αφήνει ελάχιστα περιθώρια ελπίδας ή και ακόμη κανένα αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον. Ενώ όλοι ξέρουμε ότι όλα θα μείνουν εδώ και τίποτα δεν μπορεί να έλθει μαζί μας μετά την ταφή, ωστόσο, εξαντλούμε τις δυνάμεις που διαθέτουμε μόνο στην καθημερινή ανάγκη, παραβλέποντας τις ανάγκες που μπορεί ή σίγουρα θα έλθουν στο μέλλον.

Και εδώ η διδασκαλία του Χριστού ήλθε να δώσει τους νέους ορίζοντες. Χωρίς να παραβλέπει τις ανάγκες του σήμερα, οποιεσδήποτε και αν είναι αυτές (από τροφή, ενδυμασία, μέχρι κοινωνικότητα, οικονομία, κλπ), ανοίγει ένα παράθυρο στο μέλλον, όχι με αυστηρούς κανόνες απαγορεύσεων, αλλά με καλλιέργεια της ατομικής συνείδησης, ώστε οι καθημερινές μας επιλογές να μην περιορίζονται μόνο στις ανάγκες του σήμερα, αλλά να αφήνουν περιθώρια επέκτασης και προβολής στο μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Η ανταποδοτικότητα ή μισθαποδοσία όπως την ονόμασε ο ίδιος ο Χριστός είναι η εγγύηση, η οποία μέσα από την ατομική μας εμπειρία μπορεί να ενισχύσει την πίστη στον δημιουργό του κόσμου και να κατεβάσει τις δικές του ανεξάντλητες δυνάμεις ενέργειας στο ατομικό μας καλάθι του κάθε νοικοκύρη.