Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η προσωπική καθημερινότητα με τις δραστηριότητές της είναι διαφορετική από άτομο σε άτομο, ακόμη και αν ο αριθμός των ανθρώπων πάνω στη γη φαντάζει αμέτρητος.

Και αυτό συμβαίνει, για τον απλούστατο λόγο ότι καθένας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, η οποία μπορεί να έχει ομοιότητες με κάποια άλλη περίπτωση ενός άλλου ανθρώπου, ωστόσο, ποτέ αυτό δεν σημαίνει ταύτιση, και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να σημαίνει ομογενοποίηση, υποκατάσταση του ενός από κάποιον άλλον, ακριβώς, γιατί καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με άλλο χαρακτήρα σε μυριάδες σωματικές και ψυχικές διαφορετικές διαστάσεις.

Και μπορεί όλοι ή πολλοί να ταξιδεύουμε σε ένα δρόμο, αλλά κανένας δεν ταυτίζεται με κάποιον άλλον, ακριβώς, γιατί κινείται με την ατομική του ευθύνη στον ίδιο δρόμο, αλλά προς τον δικό του ατομικό προορισμό. Και αυτό δηλώνει το μέγεθος της δημιουργικής πραγματικότητας, η οποία, παρά την αύξηση των γνώσεών μας παραμένει κατά το κύριο μέρος της άγνωστη σε όλους μας.

Η κίνηση στους σύγχρονους δρόμους της καθημερινότητας, ενισχύει την ατομική μας κατανόηση ως προς την ευθύνη μας απέναντι στο χάος της άγνοιάς μας για το σύνολο της δημιουργίας. Ενώ, δηλαδή, είμαστε και μεις μέρος της ίδιας δημιουργίας, καθένας παραμένει μια ξεχωριστή μονάδα, χωρίς ποτέ να υπάρχει ταύτιση ή σύγχυση ως προς το κάθε άτομο της δικής μας ανθρώπινης κοινωνίας. Διότι πάντα υπάρχει ένας καλύτερος δρόμος για τον δικό μου προορισμό και στόχο της καθημερινότητας, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ταύτιση ή υποκατάσταση των ευθυνών απέναντι στην αλήθεια των πραγμάτων.

Καθένας είναι εφοδιασμένος με τα προσωπικά του εφόδια, και μπορεί να συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο ταυτόχρονα, αλλά ποτέ δεν μπορεί να υπάρχει σύγχυση και αφομοίωση του ενός από τον άλλον άνθρωπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο Χριστός ποτέ δεν ταύτισε τον ένα μαθητή του με τον άλλον. Αντίθετα, όταν ερχόταν η κάθε συγκεκριμένη στιγμή, καθένας είχε το προσωπικό του μερίδιο στην ένωσή του με τον διδάσκαλο.

Η παρουσία και αξιοποίηση της παρουσίας του δημιουργού – ξεκαθάρισε ο Χριστός – δεν είναι ομαδική, αλλά είναι ατομική μέσα σε ένα σύνολο συνοδοιπόρων στον ίδιο δρόμο, γιατί καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα, ο οποίος και τον καθοδηγεί στην προσωπική του εμπειρία κατά την πορεία του προς τον δημιουργό του. Οι καλύτερες επιλογές για το σήμερα και το αύριο, για το παρόν και το μέλλον είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση, και καθένας αξιοποιεί τα προσωπικά του εφόδια μέσα στους σύγχρονους δρόμους της ίδιας πρακτικής καθημερινότητας με όλους τους συγχρόνους μας.

Η κυκλοφορία και η κίνηση, πεζών και οχημάτων, στους σύγχρονους δρόμους είναι πρωτόγνωρη στην ιστορία της ανθρωπότητας και απέχει πολύ από την εικόνα που είχαν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού. Όταν λοιπόν έλεγε ο Χριστός “εγώ είμαι η οδός”, καθένας ακροατής ή μαθητής είχε την εικόνα των δρόμων της περιοχής, δηλαδή χωματόδρομους που οδηγούσαν από την μια περιοχή στην άλλη, χωρίς αυτό που σήμερα εμείς βιώνουμε καθημερινά στις προσωπικές μας μετακινήσεις.

Δηλαδή, αυτό που μας συνδέει με την εικόνα της εποχής του Χριστού δεν είναι ο δρόμος αυτός καθ’ αυτός, αλλά είναι η λειτουργία των δρόμων ως διαδικασία μεταφοράς και μετακίνησης από ένα σημείο της περιοχής σε άλλο σημείο, κοντινό ή μακρινό.

Κύριο, λοιπόν, χαρακτηριστικό των δρόμων ήταν ανέκαθεν η προσφορά ευκολίας για τις οποιεσδήποτε μετακινήσεις όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από σκοπό ή μέσον μετακίνησης. Η αφετηρία ήταν επιλογή του ενδιαφερόμενου, καθώς και το τέλος της προσωπικής του πορείας, η οποία ήταν πάντοτε – και παραμένει και σήμερα – απόλυτα εξειδικευμένη και προσωπική επιλογή.

Διότι μπορεί να υπάρχουν συνοδοιπόροι ή κάποιοι να κινούνται αντίθετα προς το δικό μου ρεύμα κυκλοφορίας, ωστόσο, αυτό δεν είναι πρόβλημα, γιατί καθένας ξέρει και έχει κάνει τις προσωπικές του επιλογές, τόσο για τον σκοπό και τον στόχο, όσο και για το μέσον και την ταχύτητα της μετακίνησής του. Όταν, λοιπόν, έλεγε ο Χριστός “εγώ είμαι η οδός που οδηγεί προς τον δημιουργό” καθένας καταλάβαινε τότε – αλλά και σήμερα – ότι δεν μπορεί να υπάρχει καμιά σύγχυση ως προς τον τρόπο και τις λεπτομέρειες της μετακίνησης. Ο δρόμος ήταν εκεί, τον είχαν ανοίξει άλλοι πριν από τον ενδιαφερόμενο περιπατητή, ο οποίος έπρεπε με αποκλειστική προσωπική ευθύνη να καθορίσει τον στόχο και την προσωπική του πορεία με τα εφόδια που ο ίδιος είχε επιλέξει.

Το κρίσιμο, δηλαδή, στοιχείο δεν ήταν ο δρόμος, γιατί γι’ αυτόν είχαν φροντίσει άλλοι. Ο ενδιαφερόμενος έπρεπε να επιλέξει μόνον τα εφόδια, να καθορίσει στον στόχο και τον σκοπό, και να ξεκινήσει την πορεία που ο ίδιος είχε αποφασίσει. Κανείς άλλος δεν είχε δικαίωμα να αλλάξει τον δρόμο και τον στόχο εκτός από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, ο οποίος και “πλήρωνε” με τον δικό του κόπο την πορεία προς τον δικό του προσωπικό προορισμό που ο ίδιος είχε επιλέξει να πορευτεί, για τους λόγους που μόνο αυτός ήξερε.

Και νομίζω ότι αυτό δεν άλλαξε από την εποχή του Χριστού. Όλοι οι δρόμοι είναι εδώ, κάποιοι άλλοι τους άνοιξαν πριν από μας, και εμείς απλά καλούμαστε να κάνουμε τις προσωπικές μας επιλογές, τόσο για την αφετηρία, όσο και για τον τελικό στόχο και τα εφόδια που  θα μας υποστηρίξουν κατά την διαδικασία της πορείας μας.

Και στην σύγχρονη εποχή, όπως πάντοτε, όλοι οι άνθρωποι πάσχιζαν για ένα καλύτερο αύριο, είτε αυτό ήταν αντικειμενικά ορθό είτε όχι. Καθένας, δηλαδή, απέβλεπε σε ένα καλύτερο προσωπικό αύριο, είτε ήταν αυτοκράτορας και κυβερνήτης είτε ήταν απλός εργαζόμενος για την επιβίωσή του. Αυτό ήταν ανέκαθεν το κίνητρο κάθε ανθρώπου, άσχετα από τα τελικά αποτελέσματα που εμείς μπορούμε να κρίνουμε εκ των υστέρων.

Κοινός, δηλαδή, παρονομαστής ήταν ανέκαθεν η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο δρόμο που θα φέρει στην ζωή μου μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα στην κατανόηση του εαυτού μας πρώτα, έπειτα της κοινωνικής πραγματικότητας και τέλος της δημιουργικής πραγματικότητας του σύμπαντος κόσμου, γιατί αυτοί είναι οι κύριοι άξονες πάνω στους οποίους υφαίνεται η καθημερινή μας ζωή.

Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε σκέψη και απόφασή μας, άσχετα από τον τρόπο που καθένας κατανοεί το μη ορατό υπόβαθρο της προσωπικής του ζωής. Το κύριο, δηλαδή, κίνητρο δεν είναι αποκομμένο από την εσωτερική μου λειτουργία, η οποία αποβλέπει όχι μόνο στο στιγμιαίο καλό και συμφέρον, αλλά και στο μακροπρόθεσμο ή ακόμη και το αιώνιο καλύτερο.

Διότι, καθένας που ζει πάνω στη γη όχι μόνο δεν θέλει να πεθάνει – αν και είναι η μόνη αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει ακόμη και αν είναι βασιλιάς -, αλλά εργάζεται και επενδύει σε ένα καλύτερο αύριο, σε ένα καλύτερο δρόμο που θα τον φέρει πιό κοντά στο προσωπικό του όραμα, στην δική του τελική ελπίδα. Λαμβάνοντας δε υπόψη μας ότι η αλήθεια της δημιουργίας μάς διδάσκει την υπαρκτή αφθονία και τον πλούτο που υπάρχει για όλους – άσχετα από τον τραγικό τρόπο που εμείς διαχειριζόμαστε τον υφιστάμενο φυσικό πλούτο – οδηγούμαστε στο φυσικό συμπέρασμα ότι αυτή η αλήθεια της αφθονίας και του υφιστάμενου φυσικού πλούτου είναι ο οδηγός για την επιλογή του καλύτερου προσωπικού μας δρόμου.

Ενός δρόμου του οποίου την είσοδο μας υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός και ο ίδιος μας δίδαξε με το πιό ξεκάθαρο μήνυμα τον τρόπο που πρέπει να περπατάμε και να ταξιδεύουμε πάνω σε αυτό το δρόμο, αποφεύγοντας απάτες και αδιέξοδα, τα οποία είτε μας οδηγούν στην προσωπική μας καταστροφή, είτε μας οδηγούν σε καθυστερήσεις στην απόλαυση αγαθών που έχουν ετοιμαστεί για μας, και τα προσωπικά μας λάθη μας εμποδίζουν στον στόχο μας.

Ο δρόμος είναι ανοιχτός και αναμένει τον ενδιαφερόμενο περιπατητή να κάνει το δικό του μίλι για να κερδίσει το σήμερα, αλλά και το διαχρονικό παρόν της δημιουργίας.

Οι δρόμοι είναι στατικές κατασκευές που χρησιμοποιούνται για την μετακίνηση και μεταφορά ανθρώπων και άλλων πραγμάτων. Οι δρόμοι ποτέ δεν μετακινούνται, αλλά μετακινούνται πάνω σ’ αυτόν όσοι τον χρησιμοποιούν. Ο δρόμος ποτέ δεν εκβιάζει κανένα να περπατήσει ή να τον χρησιμοποιήσει.

Η χρήση είναι στην επιλογή του ανθρώπου. Οι σύγχρονοι δρόμοι έχουν κανόνες χρήσης και η ευθύνη για την τήρηση των κανόνων δεν ανήκει στον δρόμο αλλά στον εκάστοτε χρήστη. Και, φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος υφίσταται, αλλά όλα εξαρτώνται από το καθένα άτομο: αν θέλει να τον περπατήσει ή να τον ταξιδέψει είναι δική του απόφαση και ο δρόμος δεν έχει αντίρρηση, φτάνει ο ενδιαφερόμενος να τηρεί τους κανόνες.

Δρόμος δεν υπάρχει χωρίς σημείο εκκίνησης και άφιξης. Και καθένας μπαίνει στον δρόμο από την θέση που βρίσκεται και φτάνει στον προορισμό τον οποίο ο ίδιος έχει αποφασίσει. Ο δρόμος δεν εκβιάζει κανένα να φτάσει στο τέλος του. Ειδικά στην σύγχρονη εποχή που χρησιμοποιείται και ο ουρανός και η θάλασσα, οι υφιστάμενοι δρόμοι είναι πρακτικά άπειροι και καθένας αποφασίζει από ποιό σημείο θα μπει στον συγκεκριμένο δρόμο για να φτάσει στον προορισμό που ο ίδιος έχει επιλέξει. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό δεν φτάνει ποτέ κανείς πουθενά.

Οι θολές εικασίες, τα μυθεύματα που εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, και η άγνοια της αλήθειας και της σύγχρονης πραγματικότητας, είναι οι κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Το μήκος του δρόμου, η αυστηρότητα των κανόνων κυκλοφορίας μέσα στην καθημερινότητα, φέρνει στο άτομο την κούραση και την απογοήτευση. Και ενώ κατά βάση επιθυμεί να φτάσει με ασφάλεια στον προορισμό που έχει επιλέξει, στην πορεία πέφτει σε παγίδες από άγνοια και αδυναμία, παρασύρεται από ψεύδη,φαντασιώσεις και μυθεύματα ανώνυμων και ανεύθυνων οδηγών που μας οδηγούν πολλές φορές στην λάθος έξοδο ή το αδιέξοδο.

Η φράση του Χριστού “εγώ είμαι η οδός και κανένας δεν φτάνει στην παρουσία του δημιουργού παρά μόνο αξιοποιώντας τον δικό μου δρόμο”, σημαίνει ότι καθένας οδοιπόρος προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να χρησιμοποιεί την δική μου υποδομή και τις δικές μου οδηγίες, προκειμένου ο δικός του σύγχρονος δρόμος να είναι ασφαλής, ευχάριστος και παραγωγικός μέσα στην καθημερινή του ζωή.

Η σύγχρονη πραγματικότητα μας υποχρεώνει να αναπροσαρμόσουμε τις αναζητήσεις μας στις δικές μας τις ανάγκες και τις δικές μας συνθήκες ζωής.

Διότι, από την εποχή του Χριστού η ζωή παραμένει η ίδια, αλλά μόνο ως προς τα ουσιαστικά της στοιχεία και όχι ως προς τους παράγοντες που δημιουργούνται κατά την διάρκεια του βίου μας. Η ζωή, δηλαδή, παραμένει ίδια ως προς τα βασικά της στοιχεία – αναπνοή, τροφή, νερό, προστασία, κλπ, – ωστόσο οι πηγές που τροφοδοτούν αυτές τις βασικές λειτουργίες της ζωής έχουν μεταβληθεί σε απίστευτο βαθμό, με αποτέλεσμα να χανόμαστε μέσα στο πλήθος των θεμάτων που αφορούν τις επιλογές μας πάνω στα προσφερόμενα αγαθά – ιατρική, φαρμακολογία, διεθνές εμπόριο καταναλωτικών αγαθών, κοινωνική προβολή, κλπ – με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να μην επαρκούν οι ώρες της ημέρας για να επιλέξουμε και να καταναλώσουμε τα αγαθά που μας προσφέρονται. Και μπορεί αυτό να μην είναι εκ προοιμίου κακό, ωστόσο, επιβαρύνει την καθημερινότητά μας με αμέτρητες δυνατότητες, άρα και χρόνο και δαπάνες για να τα αποκτήσουμε και να ωφεληθούμε – υποτίθεται – από όλα αυτά.

Διότι, απαιτούνται περισσότερες δυνάμεις αντίστασης στην πλεονεξία και την φιλαργυρία, όταν αυτά τα δυο δηλητηριώδη στοιχεία είναι καμουφλαρισμένα μέσα σε μυριάδες επιλογές ακόμη και για απλά πράγματα, όπως είναι η τροφή, η ενδυμασία και η κοινωνική προβολή και αναγνώριση. Διότι, όταν έλεγε ο Χριστός να φυλάγεστε από κάθε πλεονεξία, ήξερε ότι αυτό το σαράκι της πλεονεξίας και της φιλαργυρίας, συνυφασμένο με τις βασικές λειτουργικές ανάγκες της καθημερινότητας – τροφή, καθημερινής ανάγκης υλικά στοιχεία – ήταν δύσκολο να τα διακρίνει κάποιος και να μην υποπέσει στο τραγικό αμάρτημα του μη χορτασμού. Για τον λόγο αυτό είπε και την παραβολή του άφρονα πλούσιου, ο οποίος θα γέμιζε τις αποθήκες του με σιτηρά και γεωργικά προϊόντα της εποχής εκείνης – που δεν υπήρχαν καν ψυγεία – για τις – φανταστικές – ανάγκες της καλύτερης επιβίωσής του, χωρίς να έχει εξασφαλίσει πρώτα την διάρκεια της ίδιας της ζωής του.

Και αυτό είναι ένα βαθύ μάθημα για την δική μας πρακτική καθημερινότητα, που δεν γνωρίζουμε πού σταματά η ικανοποίηση μιας πραγματικής ανάγκης σε τροφές, σκεπάσματα, κοινωνική καταξίωση και προβολή, και πού αρχίζει το πεδίον της πλεονεξίας και του αχόρταγου πλουτισμού που δεν έχει – κατά κανόνα – καλό τέλος. Διότι, προσθέτοντας υλικά αγαθά που δεν είναι απολύτως απαραίτητα για την καθημερινότητα, ανοίγουμε θύρες σε μάταιους ατομικούς σύγχρονους αδιέξοδους δρόμους αυτοκαταστροφής. Και αυτό επιφέρει ζημία και κανένα όφελος.