Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Άνεμος ελευθερίας (13)

Η ελευθερία είναι κορυφαίο ανθρώπινο αγαθό για όλη την ανθρωπότητα.

Δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος επί γης ο οποίος να μην απολαμβάνει τα αγαθά της ελευθερίας και, παράλληλα, να μην μισεί την δουλεία και την εξάρτηση από άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα σε βασικούς τομείς της καθημερινής του ζωής (πχ η σκέψη, οι απόψεις, οι πεποιθήσεις, η κινητικότητα, και χιλιάδες άλλα καθημερινά στοιχεία που συνθέτουν τον κορμό της καθημερινής μας ζωής).

Η εξάρτηση και η στέρηση της ελευθερίας περιορίζουν τους ορίζοντες για το αύριο και για οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Αντίθετα, η ελευθερία είναι η βάση για κάθε προοπτική, είτε αυτή αφορά ζητήματα της απλής καθημερινότητας, είτε αφορά ζητήματα του μέλλοντος, εγγύς ή απώτερου.

Και, όπως συμβαίνει για την εθνική ελευθερία, για την οποία διαθέτουμε όλες τις δυνάμεις της χώρας, αντίστοιχα είναι αυτονόητο ότι όταν πρόκειται για την προσωπική μας ελευθερία, είτε για την απόκτηση, είτε για την διατήρηση ή επέκτασή της, είναι αναγκαίο να διαθέσουμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές, οικονομικές, ψυχικές, κλπ, προκειμένου να κατακτήσουμε ή να διατηρήσουμε το αγαθό της ατομικής μας ελευθερίας και απεξάρτησης.

Διότι, τότε μπαίνει η ζωή μας σε ωριμότητα, αφού θα έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για τις προσωπικές μας αποφάσεις και επιλογές, άρα καλλιεργούμε ένα άνθρωπο για το μέλλον και όχι μόνο για να θεραπεύσει τις τυχόν πληγές του παρελθόντος.

Και αυτή η καλλιέργεια του νέου ανθρώπου στο περιβάλλον της προσωπικής ελευθερίας είναι η βάση για κάθε κίνηση από το παρόν προς το μέλλον, από την στασιμότητα στην πρόοδο, από τις κακές ή μέτριες συνθήκες του παρελθόντος σε ένα νέο ορίζοντα με θετικές προοπτικές για το μέλλον.

Και για όσους ενδιαφέρονται όχι μόνο για ένα καλύτερο αύριο αλλά ενδιαφέρονται και για την προοπτική της αιωνιότητας, αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία θα αποκατασταθεί η επικοινωνία με τον δημιουργό, μια επικοινωνία η οποία, σύμφωνα με τις εξηγήσεις που μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, περιέχει κάθε πλούτο και κάθε πληροφορία συνέσεως και σοφίας για την προοπτική της αιωνιότητας.

Διότι, κάθε στιγμή της καθημερινότητας, πετυχημένη η αποτυχημένη, αποτελεί τμήμα της προσωπικής μας διαχρονικότητας, δηλαδή τμήμα της αιωνιότητας. Αυτή η αξία που έδωσε ο Χριστός στην υπεύθυνη διαχείριση και αξιοποίηση της προσωπικής μας ελευθερίας μπορεί να γίνει ο νέος για κάθε άνθρωπο και για κάθε ημέρα της ζωής του θετικός σκοπός.

Όπως κάθε φυσική δημιουργία και οντότητα, έτσι και ο άνεμος έχει τις δικές του αρχές λειτουργίας, προκειμένου να παράγεται το έργο για το οποίο υπάρχει.

Και μπορεί τον άνεμο να μην τον βλέπουμε, ωστόσο, όχι μόνον ξέρουμε ότι υπάρχει, αλλά ότι είναι απαραίτητος για την ποιότητα της καθημερινής μας πρακτικής ζωής και υγείας. Και μπορεί την κινητικότητα του ανέμου να μην την ελέγχουμε, ωστόσο ξέρουμε με βεβαιότητα ότι ο αέρας που αναπνέουμε είναι το βασικό συστατικό της καθημερινής μας επιβίωσης, διότι χωρίς αυτόν ο άνθρωπος αφανίζεται σε λίγα λεπτά.

Και μπορεί εμείς από συνήθεια να μην θεωρούμε σπουδαίο το στοιχείο του αέρα και των κυμάτων του, ωστόσο, αν το σκεφτούμε καλύτερα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι χωρίς τον αέρα και τις μη ορατές αλλά ανανεωτικές διαδρομές του ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιζήσει για το μέλλον του.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός χρησιμοποίησε το φαινόμενο του αέρα και των ανέμων, προκειμένου να μας εξηγήσει τί συμβαίνει στο μη ορατό – ακόμη – αλλά υπαρκτό κόσμο. Διότι μπορεί το πνεύμα να μην το βλέπουμε, ωστόσο υπάρχει και λειτουργεί με τις ευεργετικές συνέπειες που παρατηρούμε και στην ύπαρξη και κίνηση του ανέμου.

Αυτό σημαίνει ότι όσο απαραίτητη είναι η αναπνοή, δηλαδή η ανανέωση του αέρα που εισέρχεται στο σώμα μας, τόσο απαραίτητη είναι και η ύπαρξη και ανανέωση του πνεύματος για την επιβίωση της ψυχής, του εσωτερικού μας κόσμου και της εσωτερικής μας λειτουργίας γενικότερα.

Αν πάψει, δηλαδή, να εισέρχεται νέος άνεμος στις αποθήκες της ψυχής και του εσωτερικού μας κόσμου, τότε οι ευαίσθητες λειτουργίες του εσωτερικού μας κόσμου (συναισθήματα, κλπ) μεταπίπτουν σε κατάσταση δυσλειτουργίας και σταδιακά επέρχεται η σκλήρυνση και η αναλγησία, δηλαδή η μη ορθή κατανόηση της αλήθειας των γύρω θεμάτων – πραγμάτων και των αναγκαίων προσωπικών μας ανακλαστικών για την επιβίωσή μας.

Και η απομάκρυνση από την αλήθεια είναι το πρώτο βήμα για την κίνησή μας προς την λάθος κατεύθυνση, δηλαδή στην λανθασμένη σκέψη, στους λανθασμένους υπολογισμούς και, τελικά, στην διάπραξη λαθών και αμαρτιών που θα μας οδηγήσουν σε εξαρτήσεις και ανεπιθύμητη δουλεία.

Η εδραίωση των σκέψεών μας και των εσωτερικών μας συλλογισμών στην υγιή ατμόσφαιρα της ελευθερίας είναι η απαραίτητη βάση για την ορθή πορεία προς την επέκεινα του σήμερα προοπτική μας.

Η γνώση της αλήθειας των πραγμάτων, και μάλιστα η βαθιά γνώση – η επίγνωση -, οδηγεί στην ελευθερία από τα όποια δεσμά κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο του παρελθόντος ή του λανθασμένου σχεδιασμού του μέλλοντος. Αυτή είναι η βασική αρχή, χωρίς την τήρηση της οποίας ένα άτομο δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις λανθασμένες προκαταλήψεις ή τους λάθος σχεδιασμούς για το προσωπικό του μέλλον.

Διότι, καθένας μας σκέφτεται, υπολογίζει, αποφασίζει και προβαίνει σε πράξεις μέσα στην καθημερινή του ζωή, και η άγνοια της αλήθειας των πραγμάτων είναι βέβαιο ότι θα τον οδηγήσει σε λάθος εκτιμήσεις και τελικά σε λάθος αποφάσεις και πράξεις, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το προσωπικό του μέλλον και τις εξελίξεις στην καθημερινή του ζωή ή και στην προοπτική του δικού του μέλλοντος.

Διότι όλες οι σημερινές μας αποφάσεις έχουν ένα υπόβαθρο στο παρελθόν μας, αλλά έχουν και μια προοπτική στο προσωπικό μας – και όχι μόνο – μέλλον. Καμιά πράξη μας δεν είναι τυχαία, αλλά στηρίζεται στο ιδεολογικό και υπαρξιακό μας παρελθόν, αλλά και θα αποτελέσει τμήμα του συνόλου της προσωπικής μας ζωής, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι κάθε σκέψη και συλλογισμός μας είναι κρίσιμο θέμα, τόσο για τις αποφάσεις που θα λάβουμε και μπορεί να μας οδηγήσουν σε ορθές ή λάθος αποφάσεις, όσο και για τις πράξεις μας οι οποίες θα επιφέρουν και τα οριστικά αποτελέσματα με τις δικές τους συνέπειες.

Για τον λόγο αυτό και ο  Χριστός δεν έθεσε την ελευθερία στην κοινωνική της διάσταση – εθνική, πολιτική, κοινωνική κλπ -, αλλά εξήγησε ότι το κλειδί βρίσκεται μέσα μας, εκεί που μόνον εμείς έχουμε την ευθύνη των προσωπικών μας αποφάσεων, οι οποίες όταν εκτελεστούν θα μας οδηγήσουν στην ελευθερία ή την δουλεία, δηλαδή στην εξάρτηση από την γνώμη και την θέληση ενός τρίτου, ο οποίος θα έχει την εξουσία να μας οδηγήσει στις δικές του αποφάσεις και πράξεις χωρίς την δική μας συγκατάθεση, δηλαδή θα είμαστε δούλοι και εξαρτημένοι από την θέληση και την εξουσία μιας τρίτης, ξένης προς εμάς εξουσίας.

Με λίγα λόγια η διδασκαλία του Χριστού καθορίζει τα πράγματα με αφετηρία την προσωπική μας εξουσία πάνω στις αποφάσεις μας, εξηγώντας ότι κάθε άλλη προσέγγιση περιλαμβάνει και εξωτερικούς παράγοντες που δεν μπορούμε εμείς να τους καθορίσουμε.

Κάθε άτομο πάνω στη γη από την στιγμή της ενηλικίωσής του έχει την ευθύνη τόσο της έρευνας, όσο και της διόρθωσης της προσωπικής του προοπτικής στην ζωή.

Ελευθερία δεν σημαίνει αδιαφορία για την αλήθεια των πραγμάτων, και τούτο γιατί οι λανθασμένες αποφάσεις και οι συνέπειες που θα ακολουθήσουν θα πληρωθούν στο ακέραιο και κανείς δεν μπορεί να εξαλείψει τα χρέη μας από το προσωπικό μας χαρτοφυλάκιο ζωής.

Είναι δηλαδή προφανές ότι τα λάθη των επιλογών μας δεν αφορούν άλλους, αλλά την κύρια ευθύνη την έχουμε εμείς οι ίδιοι προσωπικά, και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο στην δική μας εποχή, όπου οι μυριάδες πληροφορίες που φτάνουν σε μας κάθε στιγμή δημιουργούν την λανθασμένη εντύπωση της κοινής ευθύνης και όχι της ατομικής και προσωπικής μας ευθύνης για τις προσωπικές μας αποφάσεις.

Η επιλογή συντρόφου, η επιλογή κατοικίας, η επιλογή επαγγέλματος είναι μερικές από τις κατηγορίες στις οποίες η ευθύνη των αποφάσεων δεν είναι “κοινή”, διότι καθένας θα ωφεληθεί ή θα ζημειωθεί πρώτος από τις επιλογές του.

Διότι μπορεί να έχουμε φίλους και “κολλητούς”, αλλά η κύρια ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που αποφασίζει και όχι στους άλλους. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό το θέμα, δηλαδή της κατανόησης της ατομικής μας ευθύνης, δεν είναι ασήμαντη παράμετρος, αλλά είναι η κύρια αιτία της προσωπικής και ατομικής μας ευτυχίας ή δυστυχίας.

Διότι, κάθε απόφαση και κάθε πράξη μας εντάσσεται μεν στην καθημερινότητα, αλλά είναι προφανές ότι ταυτόχρονα είναι και τμήμα της γενικότερης πορείας της προσωπικής μας ζωής, και, για όσους έχουν ενδιαφέροντα και για αναζητήσεις πέραν του ορατού κόσμου, είναι και τμήμα της προοπτικής της αιωνιότητας.

Και αυτός ήταν ο λόγος που ο Χριστός επικέντρωσε την διδασκαλία του στην ατομική ευθύνη και όχι στις κοινωνικές διαστάσεις που μπορεί να έχουν οι αποφάσεις όσων ανθρώπων ασκούν εξουσία μέσα στην καθημερινότητά μας. Διότι το άτομο κάνει λάθη και αμαρτίες, το άτομο γεννιέται και πεθαίνει, το άτομο απολαμβάνει τις καλές ή τις κακές συνέπειες από τις προσωπικές του επιλογές και αποφάσεις.

Άρα, εκεί κρύβονται τα μυστικά της επιτυχίας μιας καλής καθημερινότητας ή της αποτυχίας μιας κόλασης μέσα στην καθημερινότητα: στις προσωπικές μας επιλογές για κάθε σοβαρό ή μη θέμα που μπορεί να μας απασχολήσει σήμερα ή στο εγγύς ή απώτερο μέλλον.

Και επειδή ο άνθρωπος γεννιέται μόνος του και πεθαίνει μόνος του, αυτή είναι μια αλήθεια που πρέπει να αποτελεί την βασική παράμετρο στην προσωπική μας κρίση και τις επιλογές μας.

Όπως η εθνική ελευθερία για να αποκτηθεί και να διατηρηθεί σε βάθος χρόνου έχει ανάγκη από μέθοδο και χρήση πολύπλοκων και δαπανηρών μέσων, έτσι και η ατομική ελευθερία για να αποκτηθεί και να διατηρηθεί σε λειτουργική ισχύ σε βάθος χρόνου έχει ανάγκη από μέθοδο και χρήση πολύπλοκων και δαπανηρών μέσων, τα οποία καταβάλλονται εξ ολοκλήρου και προσωπικά από τον ενδιαφερόμενο άνθρωπο.

Πολύ περισσότερο, εάν κάποιος ενδιαφέρεται για διατήρηση της προσωπικής του ελευθερίας όχι σε βάθος χρόνου αλλά σε βάθος αιωνιότητας (διαχρονικότητας), πρέπει να καταβάλλει υψηλό κόστος, τόσο για την απόκτηση όσο και για την διατήρηση αυτής στο διηνεκές.

Με λίγα λόγια, από τον καθένα μας εξαρτάται τί στόχους έχει στην προσωπική του ζωή, και πόσο διαθέσιμος είναι να πληρώσει και να πληρώνει για όσο χρόνο απαιτηθεί το κόστος απόκτησης και διατήρησης της προσωπικής του ελευθερίας, προκειμένου να πετύχει τους στόχους που ο ίδιος έχει θέσει στην προσωπική του ζωή.

Και επειδή η ελευθερία είναι προϋπόθεση για κάθε σχεδιασμό του μέλλοντος, είναι προφανές ότι καθένας μας καλείται, κατά τα προσωπικά του ενδιαφέροντα, να θέσει τους στόχους του, αλλά και να υπολογίσει το κόστος που θα απαιτηθεί για να διατηρήσει την προσωπική του ελευθερία, τόσο στην συνείδησή του, όσο και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο θα εξελιχθεί το μέλλον του.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ήλθε σε αντιπαράθεση με τους ακροατές του την εποχή εκείνη, προκειμένου να τους οδηγήσει στην κατανόηση, όχι μόνο της αξίας της ατομικής ελευθερίας, αλλά και στις διαδικασίες απόκτησης και διατήρησης μέχρι το απώτατο μέλλον.

Διότι, κάθε πράξη μας αφορά το παρόν, αλλά ταυτόχρονα εντάσσεται και στο γενικότερο πλαίσιο της ζωής μας, με αποτέλεσμα οι συνέπειες από τις σκέψεις, τους σχεδιασμούς και τις πράξεις μας, να είναι καθοριστικές κάθε στιγμή της καθημερινότητας.

Οι ακροατές τότε του Χριστού, Εβραίοι της περιοχής της Παλαιστίνης, είχαν βαθιά πίστη και εκτίμηση στην γενεαλογική τους καταγωγή. Ήταν περήφανοι για τους δικούς τους προγόνους, και θεωρούσαν αρκετό αυτό το στοιχείο για την εξέλιξή τους στο μέλλον και στην κατάκτηση του θεϊκού τους προορισμού.

Και ο Χριστός έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: καθένας που κάνει λάθη στις επιλογές του και διαπράττει αμαρτίες, εκείνος πληρώνει τα δικά του λάθη και δεν υπάρχει συμψηφισμός με τους άλλους ανθρώπους, είτε προγόνους είτε σύγχρονους. Το κρίσιμο στοιχείο βρίσκεται στην αναγνώριση της προσωπικής ευθύνης των δικών μας πράξεων και όχι στις πράξεις των άλλων.