Η χαρτογράφηση, δηλαδή η τοποθέτηση-η απογραφή-των στοιχείων που μας ενδιαφέρουν προσωπικά πάνω σε ένα χαρτί, είναι μία απόλυτα προσωπική υπόθεση, η οποία χρησιμοποιεί βέβαια το υφιστάμενο υπόβαθρο που έχουν κατασκευάσει άλλοι πριν από εμάς, αλλά σε κάθε περίπτωση ο χάρτης δεν έχει νόημα χωρίς την δική μας παρέμβαση, διότι αυτή η προσωπική μας επέμβαση θα φέρει τον χάρτη σε ατομική χρήση για τις προσωπικές μας ανάγκες.

Όσα, δηλαδή, έχουν ήδη σημειωθεί πάνω στο χαρτί του χάρτη της ζωής, καθημερινής και νοητής, δεν είναι σκουπίδια, αλλά είναι πολύτιμες πληροφορίες που σημείωσαν οι πριν από εμάς, και μας προσφέρονται δωρεάν για να τις μελετήσουμε, να τις αποδεχτούμε, να τις τροποποιήσουμε, ή ακόμη και να τις απορρίψουμε ως μη χρήσιμες για την δική μας περίπτωση. Οπωσδήποτε, όμως, η κάθε ενέργεια αποδοχής ή απόρριψης προϋποθέτει την ατομική μας εμπλοκή στην χαρτογράφηση.

Διότι δεν πρόκειται για έργο που αφορά άλλους – εκτός εάν είναι κάποιος επαγγελματίας χαρτογράφος – αλλά αφορά την προσωπική μας πορεία μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα. Άρα όσα σημείωσαν από την δική τους πείρα οι άλλοι είναι πολύτιμα, αλλά η δική μας παρέμβαση σε όλη αυτή την παλαιά χαρτογράφηση έχει κομβική σημασία για την προσωπική μας πορεία. Και τα γυαλιά και το κολλύριο που έφερε η διδασκαλία του Χριστού είναι τα φίλτρα και τα εφόδια, με τα οποία καθένας ενδιαφερόμενος καλείται να χαρτογραφεί την δική του πορεία, ώστε να φτάνει στους δικούς του στόχους.

Δεν υπάρχουν κοινές πορείες, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Καθένας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση ζωής, με τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, και αυτά καλείται να καλλιεργεί και να αξιοποιεί στην δική του καθημερινότητα για να πετυχαίνει τους ατομικούς του στόχους. Κάθε επιτυχία του, μπορεί να φαίνεται ατομική, ωστόσο αποφέρει κέρδος και σε πολλούς άλλους, που μπορεί εμείς να μην τους ξέρουμε, αλλά εκείνοι έχουν ωφεληθεί και αυτό είναι το σημαντικό.

Διότι η δική μας άγνοια, δεν σημαίνει και ανυπαρξία πραγμάτων που εμείς μεν αγνοούμε, αλλά αυτά υπάρχουν και καθορίζουν την ζωή όλων μας. Και η διδασκαλία του Χριστού έχει αυτό το προσόν. Ζητά από το άτομο να κάνει το καλύτερο που μπορεί, γιατί αυτό σίγουρα θα φέρει στην ατομική του ζωή κάτι καλό, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι και πολλοί ή λίγοι άλλοι άγνωστοι θα ωφεληθούν άμεσα ή έμμεσα στο παρόν ή το μέλλον. 

Η Ανάσταση του Χριστού – και κανενός άλλου φυσικού και ιστορικού προσώπου – έφερε την επανάσταση. Διότι, για όσους ενδιαφέρονται να κατανοήσουν το γεγονός και την δύναμη, αλλά και την λειτουργία που την προκάλεσε για μια μόνο φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, παίζει τον σημαντικότερο ρόλο.

Αυτή η εμπειρία που μάς μεταφέρουν οι αυτόπτες μάρτυρες εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια μέσω της Καινής Διαθήκης, έχει καταλυτική σημασία στην προσέγγιση της χαρτογράφησης του ατομικού και κοινωνικού μας περιβάλλοντος, διότι άλλαξε την οπτική των αξιών της ζωής, και μετέθεσε το μεγαλύτερο τμήμα στην επέκεινα του τάφου ζωή, ένα στοιχείο που δεν είναι κατανοητό μέσα στον καθημερινό μας μόχθο για τον άρτο τον επιούσιο.

Διότι, κατά κανόνα ερμηνεύουμε λάθος τα γεγονότα, είτε από ενθουσιασμό είτε από σκοπιμότητα ή άγνοια, με αποτέλεσμα να μην χαρτογραφούμε ορθά και κατά την αλήθεια τις αξίες της ζωής, θεωρώντας τα ευτελή αλλά σπουδαία πράγματα της καθημερινότητας, ως τα μόνα σπουδαία και ανταποκρινόμενα στις βαθύτερες επιθυμίες μας για ζωή.

Και αυτό δημιουργεί σύγχυση στην ένταση της καθημερινότητάς μας. Διότι περιπίπτουμε ή στην απόλυτη αδράνεια της καθημερινότητας μετατοπίζοντας τα πάντα στην μετά τον τάφο ζωή, ή τα δίνουμε όλα για την καθημερινότητα, ξεχνώντας ότι η μετά θάνατο παρουσία έχει κορυφαία – την υψηλότερη – αξία της ζωής, διότι δεν συνδέεται μόνο με την απλή καθημερινότητα, αλλά προσφέρει και άλλους ορίζοντες προσέγγισης μέσα μεν από την χαρτογράφηση της απλής καθημερινότητας, αλλά και μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητας.

Τότε η χαρτογράφηση έχει ισορροπία και ορθή κλίμακα χωρίς ακραίες παρεκκλίσεις, άρα, στην περίπτωση αυτή η καθημερινότητα προσφέρει μεν την απόλαυση των αναγκαίων, αλλά δεν στερεί το άτομο από την πρόγευση μιας άλλης περιοχής του κόσμου μέσω της ελπίδας και της πίστης, η οποία δεν είναι μεν ορατή για επεξεργασία ακόμη στην ατομική μας καθημερινότητα, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο – το μόνο βέβαιο στην ατομική μας ζωή – ότι θα έρθει ως καθημερινότητα στο μέλλον. Αυτή η μη ακόμη ορατή περιοχή του κόσμου, προξενεί και κεντρίζει το ενδιαφέρον για καλύτερη καθημερινότητα, αλλά ανοίγει και τα μάτια του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε να καλλιεργούμε το σήμερα αλλά με το βλέμμα και στο ατομικό μας μέλλον. 

Η πρόβλεψη είναι το καλύτερο πράγμα στην ατομική καθημερινότητα των γεγονότων που μάς αφορούν. Και επειδή η πρόβλεψη παραπέμπει στην μαγεία και τον απέραντο κόσμο της σύγχυσης, ο Χριστός χρησιμοποίησε την λέξη προνοώ, δηλαδή όχι γενικά έχω μια πληροφορία για το πώς θα είναι ο καιρός και οι εξελίξεις στην ατομική μου καθημερινότητα, αλλά να έχω και αίσθηση της δικής μου συμμετοχής στο γεγονός που θα έρθει, διότι αυτό αφορά το δικό μου συμφέρον. Και η δική μου επιτυχία, είναι προφανές ότι θα συμβάλλει θετικά και στην προσπάθεια των άλλων που έχουν αντίστοιχα θέματα στην δική τους καθημερινότητα.

Η πρόβλεψη, δηλαδή, είναι μια έννοια γενικού και απροσδιόριστου ενδιαφέροντος, ενώ η προ-νόηση, δηλαδή η ατομική πληροφορία για κάτι που αφορά την δική μου ζωή στην καθημερινότητα, είναι πολύ πιο σπουδαία για τα αποτελέσματα που θα προκύψουν. Μάλιστα σημειώνει ότι η μη προ-νόηση για τα γεγονότα και τις καταστάσεις που μας αφορούν, εμφανίζει στοιχεία και χαρακτήρα μη σώφρονος ανθρώπου σε βαθμό απιστίας και μη κατανόησης του ρόλου της πίστεως στην Ανάσταση του Χριστού.

Διότι το γεγονός της Αναστάσεως προκάλεσε παγκόσμια μεταβολή των χαρτογραφήσεων της καθημερινής ζωής κάθε ατόμου, που ενδιαφέρεται για την προσωπική του ζωή στην καθημερινότητα, αλλά έχει και ανησυχίες για το μέλλον, εγγύς, απώτερο και απώτατο ή και αιώνιο. Η Ανάσταση δηλαδή εκ των νεκρών έδωσε νέους ορίζοντες προβληματισμού, διότι μετέθεσε τα όρια του προβληματισμού, θέτοντας πιο μακροχρόνιους στόχους στην ανάγκη της δικής μας προσωπικής αντίληψης για τον κόσμο και τις εδώ δραστηριότητες.

Έδωσε, η Ανάσταση, νέα πνοή στους προβληματισμούς και τις αξίες της ζωής, θέτοντας κρίσιμα θέματα ως τμήμα της ατομικής ατζέντας στην καθημερινότητα της ζωής. Διότι τα στοιχεία της ατομικής μας καθημερινότητας έγινε κατανοητό ότι προσδιορίζουν και το μέλλον κάθε ατόμου, ανάλογα με το πόσο καλά “προνοεί” για το δικό του συμφέρον στο μέλλον, αλλά και όσων έχουν σχέση με τον ίδιο και το περιβάλλον του.

Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι μόνο ένα μεταφυσικό θέμα με προεκτάσεις στην ατομική μας οπτική του κόσμου, αλλά αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο όλων των υπολογισμών της ατομικής μας καθημερινότητας, δίνοντας αξία σε ξεχασμένα στοιχεία που υφίστανται, αλλά εμείς αγνοούμε τον ρόλο τους στην ατομική και κοινωνική μας καθημερινότητα.