Οι δρόμοι είναι ανοικτοί και καθένας καλείται να πορευτεί, καθένας καλείται να διαβεί την θύρα και να ακολουθήσει την πορεία μέσα από τους στενούς δρόμους της καθημερινότητας του 21ου αιώνα. Η πύλη έχει ανοίξει, και οι πορείες είναι διαθέσιμες για τις προσωπικές μας επιλογές. Και φυσικά, η αριστεία παραμένει το μεγάλο ζητούμενο. Διότι, για να επιδιώξω κάτι πρέπει να γνωρίζω ότι υπάρχει. Για να κατακτήσω κάτι, πρέπει να υφίσταται αυτό το κάτι και να έχει αξία, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην διδασκαλία του τοποθετεί τις αξίες στην δική του περιοχή και όχι την δική μας. Διότι εμείς την δουλεία την γνωρίζουμε μόνον μέσα από τον φόβο, την στέρηση και την καλλιέργεια της γης, ενώ εκείνος έχει άλλη άποψη. Διότι μας δημιούργησε για να είμαστε άρχοντες και όχι “αρχόμενοι” και δούλοι άλλων. Να είμαστε άρχοντες στην γνώση και την εμπειρία της ζωής, και όχι ασπόνδυλα όντα, χωρίς άποψη και αξιοπρέπεια.

Οι ικανότητες του ανθρώπου είναι πολύ πέραν των όσων εμείς μέχρι σήμερα έχουμε δοκιμάσει. Υπάρχουν απύθμενες και αβυσσαλέες διαστάσεις ζωής τις οποίες αγνοούμε. Διότι αν το λίγο που γνωρίζουμε κάνει την καθημερινότητά μας ευκολότερη, προφανώς τα μεγέθη που αγνοούμε είναι πολλαπλάσια σε μέγεθος και έκταση, και καθένας καλείται να αφήσει πίσω τις μετριότητες των καθημερινών απαιτήσεων και να επιδοθεί στην προσωπική του αναζήτηση των νέων δυνατοτήτων και της αριστείας.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι διδασκαλία θρησκείας, αλλά είναι εφόδιο ζωής στην καθημερινότητα, και φως χωρίς φυσικά όρια. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι επιλογές του, όταν βρισκόταν μαζί μας στην γη, δεν ήταν οι καθιερωμένες, αλλά ακολούθησε άλλη πορεία, επιλέγοντας άτομα της σύγχρονης τότε κοινωνίας, χωρίς κοινωνικές και θεσμικές προϋποθέσεις. Επέλεξε επαγγελματίες της καθημερινότητας, στάθηκε δίπλα τους και τους δίδαξε όχι πώς να μεγαλώσουν τις επιχειρήσεις τους – αυτό το ήξεραν καλά οι ίδιοι και δεν είχαν ανάγκη για άλλο δάσκαλο, αλλά τους δίδαξε τους νέους ορίζοντες που φέρνουν άλλη διάσταση στην προοπτική της αριστείας.

Ο Χριστός αποκάλυψε την ταυτότητα του δημιουργού, άνοιξε την θύρα και υπέδειξε την οδό. Υπέδειξε τις διαδικασίες, μέσα από τις οποίες ο ενδιαφερόμενος αναζητητής μπορεί να φτάσει στον δημιουργό του. Όλα τα άλλα, τα ζητήματα, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, οι πίκρες, οι λύπες και οι χαρές της καθημερινότητας είναι στιγμές και εμπειρίες, αλλά δεν είναι το τέλος και το ζητούμενο. Οι ορίζοντες που άνοιξε ο Χριστός με την διδασκαλία του αλλά και την καθημερινή πρακτική μέχρι την ανάσταση, είναι ο ασφαλής οδηγός για κάθε “ορθοτομούντα” τον λόγο αναζητητή.

Η υψηλή σημασία της αριστείας, της αναζήτησης της καλύτερης επίδοσης και απόδοσης της καθημερινής μας ζωής, καταφαίνεται και από το γεγονός ότι βασικό τμήμα της διδασκαλίας του Χριστού κινείται στην βάση αυτής της αλήθειας. Κανείς που δεν αναζητεί την αριστεία, την καθημερινή βελτίωση προς την τελειότητα, δεν μπορεί να έλθει σε συναίσθηση των αξιών της ζωής, πολύ περισσότερο των αξιών που οδηγούν και στην επέκεινα του τάφου πραγματικότητα. Ο “βολεμένος” που αρκείται μόνον στο μέτριο σήμερα χωρίς αναζητήσεις για το πολύτιμο αύριο, αυτοκαταδικάζεται σε προσωπικό μαρασμό και μικροπρέπεια, και τελικά ζει χωρίς το όραμα του καλύτερου αύριο.

Σε όλη την διάρκεια της διδασκαλίας του, ο Χριστός μετατόπιζε τους ορίζοντες προς το καλύτερο και το άριστο. Διότι, βασική προϋπόθεση για να λειτουργήσει η δύναμη της αναστάσεως είναι οι προοπτικές αξιοποίησης αυτών των δυνάμεων. Προοπτικές που μπορεί να περιλαμβάνουν το καλύτερο σήμερα και το καλύτερο αύριο, αλλά στο τέλος έχουν ως υψηλή παρακαταθήκη την επέκεινα του φυσικού ορίου ζωή του ατόμου που αναζητεί τον δημιουργό και τις δημιουργικές του δυνάμεις.

Το παράδειγμα των δούλων στους οποίους ανατίθεται η διαχείριση των υπαρχόντων του κυρίου του σύμπαντος κόσμου, είναι μια πρόκληση αλλά και μια πρόσκληση για αναζήτηση της αριστείας. Η προσωπική μας δύναμη και τα εφόδια με τα οποία είμαστε εξοπλισμένοι, είναι οι δυο παράγοντες που θα καθορίσουν την επιτυχία του σήμερα, αλλά και την προοπτική του αύριο.

Οι δούλοι που ο Χριστός χρησιμοποιεί ως παράδειγμα στην παραβολή του, είναι διαχειριστές και όχι αναζητητές του επιούσιου άρτου. Είναι άρχοντες, εξουσιάζουν, έχουν ικανότητες, και διαχειρίζονται όσα εκείνος μας άφησε φεύγοντας. Η δική μας μικρή δύναμη, μπορεί να πολλαπλασιαστεί με την δική του ανανεωτική και παρεμβατική λειτουργία, όπως αποδεικνύεται από την φύση, τα πτηνά και τα άνθη. Η μόνη λειτουργία που απομένει στην δική μας ευθύνη είναι το ενδιαφέρον για να αυξήσουμε τον πλούτο που εμείς οι ίδιοι διαθέτουμε.

Τα υπάρχοντα που εμπιστεύτηκε στους δούλους του δεν είναι ταπεινά και άχρηστα, αλλά είναι πολύτιμα δεδομένα, που μπορεί να μεταμορφώσουν τόσο τον δικό μας προσωπικό κόσμο, όσο και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Η μεταμορφωτική δύναμη της διδασκαλίας του Χριστού δεν διακρίνει χρώματα δέρματος και γλώσσες, αλλά διακρίνει μόνον καρδιές εμπιστοσύνης και αξιοπρέπειας, λογισμούς προς την κατεύθυνση της αριστείας, στόχους χωρίς τοπικά και χρονικά όρια.

Ο δημιουργός του σύμπαντος μας καλεί να παραλάβουμε τον δικό του θησαυρό και με βάση αυτή την ύπαρξη να κινηθούμε προς τους δικούς του ορίζοντες. Ορίζοντες που δεν έχουν φυσικά όρια, αλλά εκτείνονται πέραν και του φυσικού κόσμου που καλούμαστε να κυριεύσουμε και να κατανοήσουμε. Η παρουσία του δημιουργού μέσα στην καθημερινότητα είναι η καλύτερη εγγύηση για την αριστεία του αύριο και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η οπτική γωνία με την οποία ο Χριστός βλέπει τον κόσμο, και μας εξηγεί πώς εκείνος βλέπει και εκτιμά τα γεγονότα, είναι κρίσιμο θέμα στην κατανόηση αλλά και στην εφαρμογή της διδασκαλίας του.

Διότι, καθένας από μας ακούει την διδασκαλία, ωστόσο, την κατανοεί με βάση τις δικές του προσλαμβάνουσες παραστάσεις, την δική του εμπειρία και τις δικές του ικανότητες. Για τον λόγο αυτό και είναι ανάγκη να παραμένουμε στην ακοή της δικής του διδασκαλίας και, παρατηρώντας την δική μας πραγματικότητα – και όχι τα “θα” του απώτερου μέλλοντος – να προσαρμόζουμε τα δεδομένα της προσωπικής μας ημέρας στην δική του προοπτική.

Και στο θέμα αυτό, της προοπτικής του εγγύς αλλά και του απώτερου μέλλοντος, η αριστεία παίζει καθοριστικό ρόλο, ακριβώς γιατί εκεί τίθενται οι στόχοι και γαλουχείται η προοπτική της ζωής μας. Η πίστη είναι το καθοριστικό στοιχείο με το οποίο αποκτούμε την υπομονή και την σύνεση για να κατανοήσουμε, αλλά και να παρακολουθούμε την πορεία της υλοποίησης των όσων σχεδιάσαμε ή θα θέλαμε για το δικό μας καλό. Άρα, η διδασκαλία του Χριστού δεν αλλάζει απλά τα δεδομένα και τις προοπτικές, αλλά θεμελιώνει και εξοπλίζει το φυσικό πρόσωπο με την δική του οπτική γωνία του κόσμου, της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας.

Και το θέμα των δούλων, σκηνικό καθημερινό στην εποχή του Χριστού, θα μπορούσε να γίνει το καλύτερο παράδειγμα για την δική του και όχι την δική μας πραγματικότητα. Διότι δεν έχω υπόψη μου κανέναν άνθρωπο σαν εμάς, που θα άφηνε τα υπάρχοντά του σε δούλους. Διότι ο δούλος, αυτός που έχει στερηθεί την ελευθερία και τα πολιτικά του δικαιώματα, πρώτα απ’ όλα έχει μέσα του αιώνιο μίσος, ένα μίσος που στρέφεται εναντίον των πάντων και για τα πάντα. Κανείς δούλος δεν υπήρξε ποτέ χαρούμενος δούλος. Η θλίψη είναι το μόνιμο συστατικό της καρδιάς και της συνείδησης του ατόμου, είτε εν επιγνώσει είτε ασυνείδητα. Και είναι γεγονός ότι η ανεξήγητη θλίψη, και μάλιστα η αναίτια προσωπικά θλίψη, γεννά μυριάδες ενοχλητικά έντομα και παράσιτα μέσα στον ψυχικό μας κόσμο. Ακόμη και η απλή οικονομική δουλεία, το λάθος δάνειο που καλούμαι να αποπληρώνω με υψηλό κόστος στέρησης της καθημερινής μου ελευθερίας κινήσεων, είναι ένα μέτρο για να κατανοήσουμε την έννοια της δουλείας, αν και δεν μπορεί να υπάρχει ποσοτική σύγκριση με την δουλεία της εποχής του Χριστού.

Ωστόσο, με βάση την διήγηση των Ευαγγελίων, οι δούλοι του Χριστού δεν είναι γεωργοί της γης ούτε ποιμένες προβάτων. Είναι διαχειριστές. Και μάλιστα, διαχειριστές πολυτίμων πραγμάτων. Και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε την διαφορά ανάμεσα στον βιοπαλαιστή γεωργό ή ποιμένα προβάτων και τον διαχειριστή πολυτίμων και πραγμάτων και μεγάλων περιουσιών. Όχι γιατί η απασχόληση με την γεωργία και την κτηνοτροφία είναι υποτιμητική ή αναξιοπρεπής, αλλά γιατί δύσκολα μέσα από την απλή καλλιέργεια της γης και της ποίμανσης των προβάτων μπορεί κάποιος να αποκτήσει πλούτη αναγκαία για το παρόν και για το μέλλον.

Η διαχείριση της περιουσίας που άφησε ο Χριστός για όποιον επιθυμεί να την κατανοήσει και να μάθει τους τρόπους της καθημερινής της διαχείρισης, είναι μακράν η πιο υπεύθυνη και πιο παραγωγική επένδυση του μέλλοντος, εγγύτερου και απώτατου. Και το συστατικό της αριστείας είναι το κύριο χαρακτηριστικό των επιλογών μεταξύ του καλού και του άριστου.

Η αναζήτηση του καλύτερου, η προσπάθεια και η επιθυμία να κατακτήσω το καλύτερο που μπορώ σήμερα, αλλά και να αφήσω περιθώρια για νέες αναζητήσεις στο μέλλον, είναι ένα κρίσιμο θέμα στην καθημερινή μας ζωή. Διότι όλοι θέλουμε το καλύτερο σήμερα, το άριστον, αλλά κανείς δεν θέλει να στερηθεί το δικαίωμά του για αριστεία και στο μέλλον, κάτω από άλλες συνθήκες και κάτω από άλλες παραμέτρους.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι φορτίο, αλλά είναι επένδυση στο σήμερα και στο μέλλον. Διότι, από την μια προσθέτει δυνάμεις σε όσες ήδη έχουμε προσωπικά, από την άλλη ελευθερώνει τους ορίζοντες του νου και της ψυχής μας. Ελευθερώνει τις εσωτερικές μας δυνάμεις, προσανατολίζει τις εσωτερικές μας δυνάμεις, ενεργοποιεί και προσθέτει στις υφιστάμενες εσωτερικές μας δυνάμεις, και τελικά μας καθιστά καλύτερους για το σήμερα, ζηλωτές της αριστείας για το αύριο και το μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού είναι απλή αλλά όχι απλουστευτική. Είναι κατανοητή αλλά όχι ρηχή. Είναι εύπλαστη αλλά όχι εύθραυστη. Αντίθετα, η διδασκαλία του Χριστού ξεκινά από τα απλά και τα εύκολα κατανοητά, για να προσφέρει στην συνέχεια την αλλαγή συνειδήσεως, και να αναζητήσει την δική μας αγάπη και το προσωπικό μας ενδιαφέρον για την εξερεύνηση του κόσμου βαθύτερα και ουσιαστικότερα.

Το παράδειγμα με τους δούλους αναφέρεται σε μια καθημερινή εικόνα για την εποχή εκείνη, και προφανώς όλοι οι ακροατές του μπορούσαν να κατανοήσουν το μήνυμα που ήθελε να δώσει ο Χριστός, εφόσον βέβαια δεν τον ακολουθούσαν μόνον για να βρίσκουν εύκολο φαγητό ή να δουν κάποιο θαύμα του.

Η διάκριση ανάμεσα στην εικόνα που είχε τότε ο κόσμος για τους δούλους, και στην εικόνα που συνθέτει ο Χριστός για τους ανθρώπους που αναζητούν τον δημιουργό τους και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τον κόπο και το υψηλό κόστος των προσωπικών τους αναζητήσεων, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική. Οι δούλοι των ανθρώπων ήταν στα χωράφια για σπορά και θερισμό ή στα κοπάδια για την φροντίδα των ζώων. Και φυσικά αυτό δηλώνει ότι οι δούλοι αυτοί, όχι μόνον είχαν χάσει τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους, αλλά βίωναν μια κόλαση καθημερινότητας, χωρίς ποτέ να ξέρουν τις τους περιμένει αύριο.

Αντίθετα, η εικόνα των δούλων που περιγράφει ο Χριστός για την δική του άποψη ζωής, ξεχωρίζει σε όλους τους τομείς. Και αυτό κάνει την διαφορά. Εδώ ο κύριος των δούλων αναγνωρίζει μεν την απώλεια της ελευθερίας που είχαν στερηθεί, αλλά τους μετακινεί στη σφαίρα της αναζήτησης της ελευθερίας τους μέσα από την γνώση και την εμπειρία. Όχι μόνον έχουν αξιοπρεπή καθημερινότητα με διατροφές και ενδύματα, αλλά διαχειρίζονται ένα μυθικό πλούτο για λογαριασμό του κυρίου τους. Και το κυριότερο: η ορθή, συνετή και νουνεχής διαχείριση των σημερινών αξιών, επιφυλάσσει για τους ίδιους νέες εκπλήξεις αριστείας και χαρά για όσα έρχονται στο μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Στους ανθρώπους της καθημερινότητας είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή η έννοια της αριστείας, ακριβώς γιατί το βάρος της καθημερινότητας εξαντλεί όλες τις φυσικές και ψυχικές μας δυνάμεις. Φυσικά, όχι της αριστείας με στόχο να τα καταφέρνω καλύτερα, αλλά της αριστείας που εμπεριέχει την επιθυμία να προαχθώ σε κάτι καλύτερο, το οποίο δεν γνωρίζω και προφανώς δεν έχω εμπειρία.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός έθεσε νέες βάσεις σκέψης και αντίληψης του κόσμου. Μιας αντίληψης που θεμελιώνεται και στηρίζεται στην καθημερινή και αληθινή πραγματικότητα, αλλά δεν εξαντλείται και δεν περιορίζεται από αυτήν.

Ο Χριστός άνοιξε νέους δρόμους κατανόησης του φυσικού και του μη ορατού ακόμη κόσμου – ακόμη και σήμερα, πολύ δε περισσότερο τότε που δεν υπήρχε internet και μικροσκόπια – με σκοπό να παρακινήσει κάθε ενδιαφερόμενο να αναζητήσει όχι μόνον το κατά την φύση καλύτερο, αλλά και το επέκεινα του φυσικού κόσμου καλύτερο, ήτοι την αριστεία που δεν γνωρίζει τέλος, την βελτίωση όχι κατά τα ανθρώπινα πρότυπα, αλλά κατά το πρότυπο του δημιουργού.

Αυτή ήταν όλη η προσπάθεια του Χριστού. Να παρακινήσει και να προσελκύσει κάθε εχέφρονα και ουσιαστικό αναζητητή της αλήθειας, παγκόσμιας και καθημερινής, να αναζητήσει πρώτα την δύναμη της ανάστασης, προκειμένου να εφοδιαστεί με εφόδια που δεν εξαντλούνται μόνον στις καθημερινές μας ανάγκες, αλλά παραμένουν αμείωτα – και μάλλον επαυξανόμενα – σε όλη την διάρκεια του επίγειου βίου μας, έχοντας και την προοπτική της αιωνιότητας.

Για τον λόγο αυτό και έθεσε σε πρώτη θέση και σε πρώτη προτεραιότητα την αναζήτηση της δικής του θέασης του κόσμου, της δικής του καθημερινότητας, της δικής του “βασιλείας” όπως ήταν τότε κατανοητή η έννοια της άσκησης της εξουσίας σε λειτουργίες εκτός του χρόνου, δηλαδή εκτός του φυσικού και μετρήσιμου με το ρολόι κόσμου.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η έννοια του μετρήσιμου χρόνου είναι πεπερασμένη, περιοριστική, και κατανοητή μόνον από τις κινήσεις του ήλιου που καθορίζει τον 24ωρο, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι στο διάστημα και μάλιστα στο εκτός του ηλιακού μας συστήματος διάστημα, ο χρόνος δεν έχει τα χαρακτηριστικά της δικής μας έννοιας, αλλά είναι μια συνισταμένη απροσδιόριστου χαρακτήρα.

Η θέαση του κόσμου με τις παραμέτρους της διδασκαλίας του Χριστού είναι μια άλλη προοπτική ζωής, μια άλλη καθημερινότητα, με άλλα στοιχεία αριστείας, με παραμέτρους που δεν κινούνται μόνον προς την βελτίωση της καθημερινότητας, αλλά μετακινούν τους ορίζοντες του ενδιαφερόμενου ατόμου στην φύση της δικής του αναστάσεως και πορείας προς τον δημιουργό.