Η φυσική κατασκευή του ανθρώπου είναι σε λειτουργία εδώ και χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια. Αναπνέει, καταναλώνει τροφές και νερό, ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και της φύσης, οργανώνει την ζωή του με τον καλύτερο τρόπο κάθε μέρα και από την μια γενεά στην άλλη.

Στην εικόνα αυτή περιλαμβάνονται όλοι οι παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται η καθημερινότητά μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης διαχρονικά. Και μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές λεπτομέρειες από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο, ωστόσο η εικόνα του συνόλου παραμένει η ίδια. Συνεπώς, η τροφή, όπως και το νερό, είναι τα υλικά, μέσα από τα οποία το σώμα μας αναζητά τα απαραίτητα στοιχεία για την αύξηση και διατήρησή του στην ζωή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος εξεύρεσης των απαραίτητων στοιχείων παρά μόνον μέσα από την φύση μέσα στην οποία διάγουμε ολόκληρο τον βίο μας.

Και αυτό, από την μια δηλώνει την εξάρτησή μας από την συνολική δημιουργία – δεν γνωρίζω κανένα άνθρωπο που να ζει και να μην αναπνέει και να μην καταναλώνει τροφές και νερό – και από την άλλη θέτει και τους ορισμούς ορισμένων αρχών, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει: την αξία και την λειτουργία της ατομικότητας. Όλα εν τέλει καταλήγουν στο ένα πρόσωπο: Αυτό που γεννιέται, μεγαλώνει, κάνει τα δικά του έργα μέσα στην φύση και στην κοινωνία των ανθρώπων, και στο τέλος πεθαίνει. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής όλων των ανθρώπων επί γης.

Και μπορεί σήμερα να μας απασχολεί ένα ζήτημα, ωστόσο η ζωή δεν τελειώνει. Συνεχίζεται και μετά από αυτό το ζήτημα, μέχρις ότου ο θάνατος επιφέρει το μόνο βέβαιο στην ζωή του ενός ορισμένου ατόμου που γεννήθηκε και όχι, φυσικά, ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, όχι για να πάψουμε να ζούμε και να ενδιαφερόμαστε για την ζωή, αλλά για να προσθέσουμε ένα ακόμη ζήτημα στους προσωπικούς μας προβληματισμούς.

Και η μόνη απάντηση που έχουμε βρίσκεται μέσα στην διδασκαλία του Χριστού, η οποία μας ανοίγει μέσα από την δική του ανάσταση τον δρόμο προς την επέκταση της ύπαρξής μας και πέραν του φυσικού μας τέλους.

Η ιδιαιτερότητα του ρόλου και της διαχείρισης της τροφής είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Από τη μια γιατί χωρίς αυτή κανείς δεν μπορεί να ζήσει, και από την άλλη γιατί τα στοιχεία που αξιοποιούνται από το κάθε άτομο είναι απόλυτα εξαρτημένα από τις ανάγκες κάθε ατόμου χωριστά, άρα δεν μπορεί να υπάρξει μεταφορά στοιχείων από το ένα άτομο στο άλλο.

Η κατανάλωση της τροφής είναι μια απόλυτα προσωπική πράξη και κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλον. Το γεγονός, δηλαδή, ότι όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την επιβίωσή μας βρίσκονται μέσα στις τροφές είναι ένα καθολικό φαινόμενο για όλη την ανθρωπότητα.

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρούμε και στην διαδικασία της πρόσληψης και αφομοίωσης των στοιχείων που είναι αναγκαία για κάθε άτομο, χωρίς να μπορεί να μεταφερθούν αυτά τα στοιχεία από το ένα άτομο στο άλλο.

Με λίγα λόγια, κάθε άτομο έχει άλλες ανάγκες σε στοιχεία για την επιβίωσή του. Και μπορεί να καταναλίσκουμε όλοι τις ίδιες ομάδες τροφών, αλλά καθένας από τις τροφές αυτές θα αφομοιώσει τα στοιχεία που εκείνος και όχι κάποιος άλλος έχει ανάγκη για την επιβίωσή του.

Αυτή η αλήθεια, της ατομικής δηλαδή ευθύνης για την τροφοδοσία και την διαχείριση των στοιχείων από κάθε οργανισμό χωρίς σύγχυση με τους άλλους ανθρώπους του κοινωνικού μας συνόλου, είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο στοιχείο για την κατανόηση και εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Ενώ, δηλαδή, ζούμε και επηρεαζόμαστε από τους άλλους ανθρώπους, αυτό είναι εν μέρει αληθές, δεδομένου ότι η τελική ευθύνη ανήκει στο κάθε άτομο χωριστά και καμιά σύγχυση δεν μπορεί να υπάρξει.

Και μπορεί αυτό να θεωρηθεί εξαιρετικά απλουστευτικό, ωστόσο, η ορθή αντίληψη για τον ρόλο και την ευθύνη κάθε ατόμου στην καθημερινότητα είναι κρίσιμος παράγοντας, ο οποίος επηρεάζει τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους γύρω μας.

Τα στοιχεία της ενέργειας και της δύναμης που αντλεί κάθε άτομο από την αφομοίωση της διδασκαλίας του Χριστού μέσα στην συνείδησή του είναι το περιεχόμενο του ατομικού του χαρτοφυλακίου πίστης και αρετής, δηλαδή σηματοδοτεί την επάρκεια της τροφοδοσίας με δύναμη για την πορεία προς το αύριο, βασικό στόχο της διδασκαλίας του Χριστού.

Η αξία της τροφής έγκειται στην κατανάλωσή της από ένα φυσικό πρόσωπο. Δεν υπάρχει φυσική μεταφορά της αξίας, δηλαδή των θρεπτικών συστατικών, από το ένα άτομο στο άλλο, όσο κοντά και οποιοδήποτε σύνδεσμο και αν έχουν δυο ή περισσότερα άτομα. Τα θρεπτικά συστατικά είναι το πολύτιμο περιεχόμενο και είναι διαφορετικό σε ποσότητα και στοιχεία από άτομο σε άτομο. Η ατομικότητα των αναγκαίων για την επιβίωση στοιχείων είναι εκτός συζήτησης, και αφορά αποκλειστικά το φυσικό πρόσωπο το οποίο καταναλίσκει τις συγκεκριμένες τροφές.

Αυτή, ακριβώς, η εξατομικευμένη λειτουργία για την διατήρηση της ζωής ενός ατόμου είναι στοιχείο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, όταν προσεγγίζουμε την διδασκαλία του Χριστού και θέλουμε να την κατανοήσουμε και να την εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Αυτό, δηλαδή, που αποτελεί για μένα πολύτιμο στοιχείο την συγκεκριμένη στιγμή ή περίοδο της ζωής μου, μπορεί να μην αποτελεί για σένα κάτι αξιόλογο, και το αντίστροφο μπορεί να συμβαίνει σε σένα, δηλαδή πολύτιμα στοιχεία για σένα, για μένα να αποτελούν αδιάφορο υλικό αυτή την στιγμή.

Αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε την αξία των πραγμάτων σήμερα, όχι γιατί τα στοιχεία της διδασκαλίας του Χριστού είναι εφήμερα, αλλά είναι αναγκαία σε διαφορετικές στιγμές από άτομο σε άτομο. Και μπορεί να “αποθηκεύονται” κάποια στοιχεία στην συνείδησή μας για μελλοντική χρήση, ωστόσο αυτό είναι μόνο μια παράμετρος της αναγκαίας καθημερινής μας τροφής για την επιβίωση του εσωτερικού μας κόσμου και όχι η απόλυτη αλήθεια.

Διότι κάθε οργανισμός προσλαμβάνει τα αναγκαία στοιχεία από την τροφή που δέχεται, αφήνοντας τα υπόλοιπα στοιχεία για το μέλλον. Κάθε μια ημέρα έχει ανάγκη την δική της τροφή, τα δικά της αναγκαία στοιχεία για να διατηρηθεί σε λειτουργική ικανότητα, και αυτό είναι κατανοητό από τις φυσικές ανάγκες του σώματός μας.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι για όλους, αλλά λειτουργεί με την ατομική ευθύνη, τόσο για την πρόσληψη όσο και για την επεξεργασία της μέσα στην συνείδηση κάθε ατόμου, όπως συμβαίνει και με την φυσική μας διατροφή.

Ο απόλυτα προσωπικός τρόπος με τον οποίο λαμβάνουμε την τροφή είναι ένα ενδιαφέρον θέμα, γιατί ο Χριστός αξιοποίησε ακριβώς αυτή την εμπειρία, προκειμένου να γίνει κατανοητή η προσωπική ευθύνη για την άρτια κατάρτιση του ενός ατόμου στην ανοικοδόμηση και βελτίωση των εσωτερικών του ικανοτήτων, δηλαδή, στην ικανότητά του να λαμβάνει αποφάσεις ανάλογα με τις περιστάσεις, τις επικρατούσες συνθήκες και την προσωπική του ενεργητική δύναμη.

Διότι ο στόχος της διδασκαλίας του Χριστού δεν ήταν η “κοινωνία” συλλήβδην, αλλά η αναγωγή της προσωπικής ευθύνης κάθε ατόμου ξεχωριστά στον αρχικό δημιουργικό του ρόλο κατά τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και κατανόησης της δημιουργικής πραγματικότητας. Αν, δηλαδή, δεν ξεκινήσει κάποιος από την επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, προφανώς θα κάνει τραγικά λάθη, τόσο στους συλλογισμούς και τους υπολογισμούς, όσο και στον τρόπο που θα εκτελέσει και θα υλοποιήσει τις προσωπικές του αποφάσεις.

Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα για την προσωπική μας ζωή, γιατί όλοι ζούμε μαζί ως κοινωνία, αλλά – κατά κανόνα – δεν πεθαίνουμε μαζί. Διότι είναι εύκολο να μετακυλίουμε τις ευθύνες στις αποφάσεις των άλλων, αλλά αυτό δεν συμβάλλει στην προσωπική μας ωρίμανση. Μάλλον μας καθιστά εξαρτημένα άτομα, δούλους στις αποφάσεις των άλλων, και αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό του άρχοντα, δηλαδή δεν συνάδει με τον δημιουργικό ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε από τον δημιουργό του.

Τα όρια της αμφίδρομης επίδρασης κάθε ατόμου, είτε δηλαδή αφορά το όριο των επιδράσεων που δέχεται το άτομο είτε αφορά το όριο των επιδράσεων που το ίδιο ασκεί στον περίγυρό του, είναι μια κρίσιμη παράμετρος που έχει άμεσα και έμμεσα αποτελέσματα στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας στην καθημερινή μας ζωή.

Διότι, ούτε οι επιδράσεις που δεχόμαστε, ούτε οι δικές μας επιδράσεις στους άλλους δεν είναι άνευ σημασίας. Αντίθετα, αυτή η παράμετρος στοιχειοθετεί την πορεία μας προς την ώριμη σκέψη και δράση, για το προσωπικό μας συμφέρον και όχι μόνον. Διότι οι επιτυχίες μπορεί να έχουν διαφορετική ένταση και μέγεθος αλλά έχουν και κοινό αντίκτυπο, όπως αντίστοιχα και οι αποτυχίες κάθε ατόμου, τόσο για τον ίδιο, όσο και για το περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνει την καθημερινότητά του.

Η αποκλειστικότητα της τροφής για τον άνθρωπο που μετέχει σε ένα γεύμα είναι κανόνας απαράβατος διαχρονικά και παγκοσμίως. Μπορεί να υπάρχουν σχέσεις με άλλους συνδαιτυμόνες, μπορεί να μετέχουν στις ίδιες τροφές, ωστόσο, αυτό που καθορίζει τον ρόλο της τροφής είναι οι ανάγκες του ενός ατόμου, εκείνου δηλαδή που τις καταναλώνει. Κανείς δεν “παίρνει κιλά” γιατί κάποιος άλλος είναι χορτάτος και κανείς δεν “χάνει κιλά” γιατί κάποιος άλλος μένει νηστικός. Η τροφή είναι μια εξατομικευμένη παράμετρος για κάθε φυσικό οργανισμό και καμιά σύγχυση δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ των συνεπειών δύο ατόμων, ενός χορτάτου και ενός στερημένου τροφής.

Καθένας απολαμβάνει τις συνέπειες από την δική του κατάσταση. Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος, αν δεν τον ικανοποιεί η παρούσα κατάστασή του, είναι να μεριμνήσει για την κάλυψη της δικής του ανάγκης και όχι βέβαια ο “σφετερισμός” των αλλοτρίων, τα οποία ούτως ή άλλως δεν είναι βέβαιο ότι θα καλύψουν ουσιαστικά την δική του προσωπική ανάγκη.

Και αυτός ακριβώς ο αποκλειστικός χαρακτήρας της τροφής για κάθε ζωντανό οργανισμό είναι ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός αξιοποίησε, προκειμένου να γίνει κατανοητή η προσωπική ανάγκη κάθε ανθρώπου, διότι μπορεί να ζούμε μέσα στην κοινωνία, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματα και αδιάκριτα ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων στην πράξη. Καθένας είναι μια προσωπικότητα, με τις ατομικές της ανάγκες, και κάθε προσπάθεια να καλύψουμε τα κενά της δικής μας ζωής με τις επιτυχίες των άλλων είναι προφανώς ατελέσφορη.

Ολόκληρη η διδασκαλία του Χριστού απευθύνεται στο άτομο, διότι ένα άτομο γεννιέται και το ίδιο άτομο πεθαίνει, χωρίς συγχύσεις και παρερμηνείες. Οι προσωπικές μας επιλογές είναι δική μας ευθύνη και ο καθένας μας αναλαμβάνει το κόστος των επιλογών του ή απολαμβάνει τα κέρδη της συμμετοχής του στο κοινό δείπνο. Η διδασκαλία του Χριστού είναι απλή και για όλους, αλλά βιώνεται προσωπικά και αποδίδει τους προσωπικούς καρπούς χορτασμού στον μετέχοντα και όχι στον περαστικό.