Βασικό χαρακτηριστικό ενός ταξιδιού είναι η κινητικότητα. Κινητοποίηση για την επιλογή του προορισμού, κινητικότητα κατά την προετοιμασία, κίνηση κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Ακόμη και όταν επιστρέφουμε από το ταξίδι, η αίσθηση ότι ακόμη ταξιδεύουμε παραμένει για πολλές ώρες ή και ημέρες στην καθημερινότητά μας.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει το διεγερτικό και ανανεωτικό στοιχείο που υπάρχει μέσα σε κάθε ταξιδιωτική εμπειρία. Διεγερτικό γιατί μας εξαναγκάζει σε δραστηριότητα που πιθανόν δεν θα είχαμε αν δεν υπήρχε το ταξίδι. Ανανεωτικό, γιατί σε κάθε ταξίδι κάτι νέο μαθαίνουμε από την εμπειρία μας, όμως και κάτι αφήνουμε πίσω μας. Κάτι που προφανώς δεν ήταν και το καλύτερο, αλλά πιθανότατα ήταν κάτι που μας ενοχλούσε, ήταν βάρος στην ψυχή μας και θα θέλαμε να το ξεχάσουμε.

Και αυτοί οι δυο παράγοντες, η διέγερση και το ενδιαφέρον από την μια, και από την άλλη η ανανεωτική εμπειρία που απολαμβάνουμε, είναι βαθύτερες συνιστώσες της ατομικής μας συνείδησης που επηρεάζουν καταλυτικά την ατομική μας καθημερινότητα, αλλά και την μακροπρόθεσμη προοπτική της ζωής μας.

Αφήνοντας πίσω δυσάρεστα ή ακόμη και ευχάριστα που όμως η επίδρασή τους έπαψε να έχει αξία στην ζωή μας, μεταφερόμαστε σε μια άλλη πραγματικότητα που δεν είχαμε νωρίτερα. Μπορεί να είχαμε ελπίδα και εικόνες από αυτό που θα ζούσαμε στο μελλοντικό μας ταξίδι, όμως η πράξη του ταξιδιού, η μεταφορά σε άλλο χώρο και άλλες εμπειρίες, αποδεικνύει την αλήθεια.

Εικόνες που έχουν τραβήξει άλλοι και όχι εμείς, εμπειρίες που περιγράφουν άλλοι και όχι εμείς, δώρα και αναμνηστικά που μας φέρνουν άλλοι και όχι εμείς, είναι ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την προσωπική εμπειρία και αξία του προσωπικού μας ταξιδιού. Και αυτές οι συνισταμένες και οι παράμετροι έχουν μεγαλύτερη αξία όταν το θέμα δεν είναι ένα ταξίδι αναψυχής, αλλά αυτό καθ’ αυτό το ταξίδι της ίδιας της προσωπικής μας ζωής.

Η εναλλαγή του τοπίου δεν συμβαίνει μόνον όταν ταξιδεύουμε σε εξωτικά μέρη, αλλά γίνεται ακόμη και όταν βλέπουμε το ίδιο πράγμα από άλλη οπτική γωνία και με άλλη ψυχολογική διάθεση. Η κάτοψη και η άνοψη του ίδιου πράγματος δεν είναι το ίδιο. Είναι διαφορετικά θέματα που προσφέρουν άλλες γνώσεις και εμπειρίες. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σε όλη την ζωή μας.

Μπορεί να μην πηγαίνουμε μακρινά ταξίδια, όμως αν ανανεώνεται ο ψυχικός μας κόσμος, τότε κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα, όχι γιατί άλλαξε κάτι από την θέση που βρίσκομαι, αλλά γιατί ψυχικά μετακινήθηκα: από την απόρριψη και την κατάπτωση, στην εξερεύνηση και κατανόηση άλλων μορφών της ίδιας ζωής.

Και αυτό είναι πολύτιμο γιατί ο εσωτερικός μου κόσμος ανανεώνεται, η εσωτερική μου διάθεση ανορθώνεται, τα εσωτερικά μου αισθητήρια μπαίνουν σε λειτουργία από την αδράνεια που ήταν μέχρι πριν λίγο. Η ζωή είναι εδώ. Οι παράμετροι της ζωής άπειροι και αχανείς, και καθένας καλείται να βρει και να πατεί σε σταθερό έδαφος για να ταξιδεύει και να εξερευνά τις νέες οπτικές γωνίες που προσφέρει η ζωή, όχι μόνον η καθημερινή αλλά και η της αναστάσεως, της οποίας το βάθος και το πλάτος κινείται έξω από τις συμβατικές φυσικές μας διαστάσεις του χώρου και του χρόνου.

Ταξιδεύοντας όλα αλλάζουν, αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και δεν ζούμε με κλειστά μάτια στην φαντασία του χθες, δεν χαιρόμαστε μόνον με τις επιτυχίες του παρελθόντος.

Αν βλέπουμε, αν παρατηρούμε την κάθε στιγμή, τότε η ζωή μας – ταξιδεύοντας – είναι μια πολύχρωμη ταινία εμπειριών. Τα παλιά περνάνε και όλα γίνονται νέα, καινούρια, καινά. Φτάνει να συνεχίζεται το ταξίδι της ζωής και των νέων καθημερινών εμπειριών. Να ξεδιπλώνεται μπροστά μας η νέα καθημερινή πραγματικότητα, που μπορεί να μοιάζει με την χθεσινή, αλλά στην πράξη μας οδηγεί σε μια άλλη θύρα, σε μια άλλη πραγματικότητα.

Το “έσεσθε ουν υμείς τέλειοι” είναι δείκτης πορείας, δείκτης που διατηρεί τον μεταβολισμό της ψυχής – και του σώματος – σε διαρκή εγρήγορση και ζωντάνια, αποφεύγοντας την νωθρότητα, αποφεύγοντας την μόνιμη ικανοποίηση, ανανεώνοντας τις αναζητήσεις για το καλύτερο και το άριστο.

Η διατήρηση των παλαιών εμπειριών μπορεί να είναι πρόξενος χαράς, αλλά δεν ανταλλάσσεται ισόποσα με την αξία του νέου καθημερινού φάσματος της ζωής. Ο ίδιος ο Χριστός παρέμεινε μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ μας, και αφιέρωσε τον εαυτό του και την διδασκαλία του στην επισήμανση της αλήθειας των πραγμάτων, όχι μόνον της ορατής αλλά και της μη εισέτι ορατής, αλλά υπαρκτής στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον.

Δεν εντάχθηκε στο υφιστάμενο ιερατείο των ημερών του, νόμιμο κατά πάντα και μη αμφισβητούμενο από κανέναν ούτε και από τον ίδιο, αλλά έζησε την εμπειρία μιας άλλης πραγματικότητας, που δεν ήταν άλλη από την καθημερινή αναζήτηση του θελήματος του ζώντος θεού μέσα στην σύγχρονη τότε πραγματικότητα.

Δεν εντάχθηκε στην υφιστάμενη θρησκευτική ιεραρχία του έθνους του, όχι γιατί ήταν λανθασμένη και παράνομη, αλλά γιατί ήθελε να διδάξει και να υποδείξει σε όλους τους ανθρώπους, ότι ο δημιουργός είναι ζωντανός, επικοινωνεί με το δημιούργημά του και ξεδιπλώνει το δικό του ταξίδι στα μάτια και την εμπειρία όσων ενδιαφέρονται για την ζωή και το μέλλον και όχι για τις δάφνες του παρελθόντος που δεν μπορούν πλέον να είναι η “μάντιδα δάφνη και η λαλούσα πηγή”.

Ο ίδιος δεν ζήτησε από τους ακροατές του να εγκαταλείψουν την πατροπαράδοτη θρησκεία τους, αλλά να επιδοθούν στην κατανόηση της αναζήτησης της αλήθειας, όχι μόνον των φυσικών πραγμάτων, αλλά και όλων εκείνων που δεν φαίνονται – (το καλό και το κακό, το μίσος και η αλήθεια, ο πόνος, η θλίψη, η χαρά και η ειρήνη) – αλλά έχουν καταλυτική αξία στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων επί γης.

Ο ναός του Σολομώντα, μνημείο αναφοράς τότε για το έθνος του, δεν ήταν ο στόχος για την κατάληψή του και την αντικατάσταση των υφιστάμενων ιερέων και αρχιερέων με τους δικούς του μαθητές. Στόχος του Χριστού ήταν οι καρδιές των ανθρώπων, Εβραίων και Χαναναίων, Σαμαρειτών και Ελλήνων, όχι για να εγγραφούν στα Εβραϊκά ληξιαρχεία, αλλά για να κατανοήσουν την λειτουργία του ζώντος θεού μέσα από τα παραδείγματα – θετικά και αρνητικά – των παλαιοτέρων. Όλων εκείνων που είχαν μια μακρά ιστορική διαδρομή, διαφορετική καθένας στον καιρό του, αλλά όλους του συνέδεε κάτι ουσιαστικό: η πίστη στον μη ορατό δημιουργό της ζωής, ο οποίος έχει θέλημα αγαθό, ευάρεστο και τέλειο, αλλά ποτέ δεν το επιβάλλει, αφήνοντας την επιλογή, άρα και την ευθύνη σε μας.

Ανάλογα με το μήκος και την διάρκεια του ταξιδιού είναι και η προετοιμασία. Για μικρές αποστάσεις, μικρή ή καμιά προετοιμασία. Για μεγάλες και μακράς διάρκειας, προφανώς απαιτείται αντίστοιχα μεγάλη προετοιμασία και επιλογή εφοδίων, αφού φυσικά δεν μπορούμε να πάρουμε τα πάντα μαζί μας. Και είναι φυσικό, ένα ταξίδι μεγάλο και μάλιστα χωρίς επιστροφή, να απαιτεί μεγαλύτερη και σχολαστικότερη προετοιμασία και επιλογές εφοδίων.

Και ενώ αυτά είναι λογικά, και, φυσικά, όλοι τα εφαρμόζουμε στην καθημερινότητα, όταν ερχόμαστε στο μόνο σίγουρο ταξίδι όλων μας, ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και μάλιστα αιώνιας διάρκειας, εκεί παριστάνουμε τους ανήξερους και αδιαφορούμε για όλα. Τόσο για την ενημέρωση του ταξιδιού, όσο και για τα τυχόν εφόδια που απαιτούνται για το μοναδικό αυτό ταξίδι της μοναδικής μας ζωής.

Και ενώ έχουμε χρονικά περιθώρια που εκτείνονται σε όλη την διάρκεια του ώριμου βίου μας, ωστόσο, αφήνουμε τον χρόνο αναξιοποίητο, χωρίς βαθύτερες αναζητήσεις για το που και το πως, και, φυσικά, φτάνουμε στις κρίσιμες στιγμές της αναχώρησης απροετοίμαστοι – κατά κανόνα – και με μόνο εφόδιο την ελπίδα, αν υπάρχει και αυτή και δεν την έχουμε ήδη απεμπολήσει έναντι πινακίου φακής.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός έζησε μαζί μας για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να μπορούμε να μιμηθούμε την δική του εικόνα, όπως παρουσιάζεται μέσα από τις περιγραφές των αυτοπτών μαρτύρων και όχι όπως καθένας τα θυμάται από διάφορες ιστοριούλες και καλλιτεχνικές μυθοπλασίες. Το δικό του παράδειγμα ζωής και θανάτου, η δική του προσωπική ιστορία, τα όσα εκείνος έκανε ή τα όσα δεν έκανε εκείνος, πρέπει να μας γίνουν στοιχεία μίμησης.

Η γνώση και κατανόηση της δικής του διδασκαλίας, η εφαρμογή αυτής της διδασκαλίας στην καθημερινότητά μας με γνώμονα την προσωπική μας αδυναμία και την πορεία προς την τελειότητα που ο ίδιος μας υπέδειξε, είναι οι άξονες πάνω στους οποίους καθένας από μας καλείται να οργανώνει την καθημερινή του προετοιμασία για το ταξίδι στο άγνωστο μέλλον, στο επέκεινα του ορατού φάσματος του κόσμου σύμπαν.

Ένα ταξίδι που είναι δύσκολο, αλλά δεν αγνοεί και δεν παραβλέπει την σημερινή καθημερινότητα. Ένα ταξίδι που έχει ήδη ξεκινήσει από την ώρα της προσωπικής μας γέννησης, και ο εφοδιασμός με εφόδια για το ταξίδι διαρκεί όσο και ο επίγειος βίος μας. Ένα ταξίδι που μας δίνει τον αναγκαίο χρόνο προετοιμασίας, με μόνο συνδετικό κρίκο διαχρονικά το εφόδιο της πίστης. Ένα εφόδιο που αναζητεί καθημερινά την προσωπική μας φροντίδα για να αυξηθεί, και να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις προσωρινές αλλά και τις μελλοντικές τρικυμίες και αναταράξεις, που ποτέ δεν λείπουν από τα μεγάλα ταξίδια της ζωής.

Κατά κανόνα ένα ταξίδι σημαίνει μετακίνηση του σώματος και όσα αυτό συμπεριλαμβάνει. Ο ταξιδιώτης μεταφέρει το σώμα του και όσες κινητές αξίες μπορεί να πάρει μαζί του. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από τις φυσικές αποσκευές, μεταφέρει και τον εσωτερικό του κόσμο, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις, και φυσικά την συνείδησή του την οποία δεν μπορεί ποτέ να αποχωριστεί.

Άρα, η κουρασμένη ή θάλλουσα συνείδησή μου συνεχίζει και μετά την μετακίνησή μου να επιδρά πάνω στις σκέψεις και το σύνολο του εσωτερικού μας κόσμου, ακριβώς γιατί είναι το υπαρξιακό μας στοιχείο που ποτέ δεν μπορούμε να αποχωριστούμε. Ενώ δηλαδή μπορούμε να κάνουμε αλλαγές σε διάφορα στοιχεία της καθημερινότητας, δεν μπορεί αυτό να συμβεί με τον ίδιο τρόπο και στην συνείδησή μας, η οποία τρέφεται από το παρελθόν και ελπίζει στο μέλλον.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός μίλησε και δίδαξε όχι μόνον τις εξωτερικές αλλαγές που είναι απαραίτητες για την ανανέωσή μας, αλλά κυρίως δίδαξε τον δρόμο για αλλαγές στον εσωτερικό μας χώρο, στον χώρο της συνείδησης. Η διδασκαλία του δηλαδή δεν μπορεί να γίνει κατανοητή και εφαρμόσιμη μόνο με εξωτερικές βελτιώσεις, αλλά απαιτείται η επίδρασή της και στην εσωτερική μας δεξαμενή πεποιθήσεων και αντιλήψεων για τον κόσμο και την προσωπικότητά μας.

Και όσο βαθύτερα γίνεται κατανοητή η διδασκαλία του Χριστού, όπως αυτή περιγράφεται ακριβώς στα Ιερά Γράμματα – και όχι όπως την θυμόμαστε από τις παιδικές μας αναμνήσεις και τα περιστασιακά ακούσματα, τόσο η επίδρασή της μεταμορφώνει τον εσωτερικό μας κόσμο σε μια άλλη πραγματικότητα αντίληψης. Πραγματικότητα που λαμβάνει υπόψη της όχι μόνον το ορατό φάσμα της ζωής, αλλά και το μη προς το παρόν ορατό φάσμα, το οποίο ωστόσο είναι εδώ και θα εμφανιστεί στο μέλλον, εγγύς ή απώτερο.

Αυτό φυσικά είναι πολύτιμο, διότι με την καλλιέργεια της πίστης, το φως της συνειδήσεως μας ακτινοβολεί σε μεγαλύτερη απόσταση από το σήμερα και την απλή επιβίωση, προς το επερχόμενο αύριο. Άρα δημιουργεί και μια νέα προοπτική, αφού έχω ακόμη χρόνο να βελτιώσω την θέση μου σε σχέση με τα επερχόμενα γεγονότα. Και αν μεν πρόκειται για θέματα της απλής επιβίωσης στην καθημερινότητα, τότε και οι συνέπειες της επίγνωσης αυτής μπορεί να βελτιώσουν την καθημερινότητα. Αν όμως πρόκειται για μελλοντικές συνθήκες ζωής, τότε προφανώς το κέρδος είναι μεγαλύτερο και η αποφυγή τραυμάτων σήμερα θα δημιουργήσει ασφαλέστερο μέλλον για την προσωπικότητά μας.

Άρα η διδασκαλία του Χριστού δεν αποβλέπει μόνον σε προσωρινές αξίες και διευθετήσεις ημερησίων αναγκών, αλλά αποβλέπει και στην κατάρτιση επιβίωσης, ακόμη και κάτω από άλλες συνθήκες ζωής που μπορεί να έλθουν στο μέλλον. Άρα και η καθημερινότητα βελτιώνεται, αλλά και η προοπτική της αιωνιότητας παραμένει μέσα στις ατομικές μας επιλογές.

Μια ισχυρή παράμετρος ενός ταξιδιού είναι ο χρόνος. Όχι μόνον ο χρόνος που θα αρχίσει, αλλά και η συνολική διάρκεια αυτού του ταξιδιού, δηλαδή ο χρόνος ανάμεσα στην έναρξη και την άφιξη στον προορισμό. Και φυσικά η φύση μας διδάσκει ότι όλα συντελούνται όχι μόνον μέσα στον χρόνο, αλλά και κατά διαδοχήν μέσα στον χρόνο.

Δεν πρόκειται δηλαδή για “μπάζα” ριγμένα εδώ και εκεί, αλλά πρόκειται για “αλυσίδα”, δηλαδή για γεγονότα που συνδέονται και διαδέχονται το ένα το άλλο, με αυστηρούς κανόνες χρονικής διάρκειας έκαστο. Κάθε πράγμα έχει ανάγκη τον χρόνο του για να αρχίσει και να ολοκληρωθεί, πριν το επόμενο αρχίσει την δική του εμφάνιση και την δική του λειτουργία μέσα στον δικό του χρόνο, δηλαδή μέχρι που να εμφανιστεί το επόμενο και να εξαφανιστεί το προηγούμενο.

Αυτό το μάθημα παίρνουμε από την φύση, από τις διαδικασίες με τις οποίες λειτουργεί η φύση, εξ ου και η φυσική επιστήμη, δηλαδή η επιστήμη που μελετά και ερευνά τις φυσικές ακολουθίες όλων των πραγμάτων που βρίσκονται μέσα στην φύση και αφορούν την καθημερινή μας ζωή. Για να έλθει η άνοιξη, πρέπει πρώτα να έλθει ο χειμώνας και η διακοπή των επιφανειακών δραστηριοτήτων, άσχετα αν μέσα, στο εσωτερικό των φυσικών όντων, οι λειτουργικές δραστηριότητες είναι ακατάπαυστες.

Αυτό το μάθημα που μαθαίνουμε από την παρατήρηση των φυσικών φαινομένων, είναι χρήσιμο και στην κατανόηση των διαδικασιών που λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού. Τα γεγονότα, και οι εμπειρίες μας από αυτά, διαδέχονται το ένα το άλλο, και αυτή η ομαλή διαδοχή των γεγονότων και των εμπειριών συνιστά αυτό που λέμε ταξίδι και ταξιδιωτική εμπειρία.

Αυτό σε μεγαλύτερη κλίμακα είναι και το ταξίδι της ζωής μας. Διαδοχή γεγονότων και εμπειριών, στοιχεία για τα οποία όλοι ευχόμαστε να εξελίσσονται ομαλά και χωρίς αναταράξεις. Και αυτή η συνολική εικόνα του ταξιδιού υποδηλώνει και τις προσωπικές περιπέτειες και επιλογές μέσα στην καθημερινότητα, μια εμπειρία που καταγράφει μέσα στην συνείδησή μας θετικά και αρνητικά πρόσημα. Τα αρνητικά είναι το δηλητήριο που κατακάθεται μέσα μας από τις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες, ενώ τα θετικά είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο μέσα από την σημερινή εμπειρία των καλών αποτελεσμάτων.

Και αυτό είναι το μάθημα της ζωής από την διδασκαλία του Χριστού. Η πίστη και η αλήθεια της καθημερινότητας είναι οι βασικές δομές πάνω στις οποίες οικοδομείται λεπτό προς λεπτό, μέρα με την μέρα και χρόνο με τον χρόνο, το προσωπικό μας ταξίδι. Ένα ταξίδι με εφόδια από την κληρονομικότητα μας, αλλά και τις προσωπικές μας καθημερινές επιλογές. Ένα ταξίδι προσωπικής και ατομικής ευθύνης, με γνώμονα την ευαισθησία της μετάνοιας, την λύτρωση και αποθεραπεία από τα λάθη του παρελθόντος, και την ενσωμάτωση των θετικών εμπειριών στην αποθήκη της αγαθής μας συνείδησης.