Οι γνωριμίες μέσα στην καθημερινή μας ζωή δημιουργούν ένα υπόβαθρο πολύτιμο για την επόμενη μέρα στην ζωή μας, ανεξάρτητα από τις θετικές ή τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να εμφανιστούν.

Διότι, η πείρα φέρνει την εμπειρία και την γνώση, αλλά φέρνει και την διάκριση μεταξύ ανόμοιων πραγμάτων, στοιχείο πολύτιμο για τον τρόπο που επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας, αλλά και με τον εαυτό μας και ακόμη και με τον ίδιο τον δημιουργό μας. Δεν είναι, δηλαδή, η γνωριμία μια πράξη χωρίς αποτέλεσμα – ανεξάρτητα από την προσωρινή μας εντύπωση -, αλλά είναι ένα πολύτιμο δεδομένο, το οποίο κατασταλλάζει μέσα στην συνείδησή μας και μας κάνει πιο έμπειρους στην διαχείριση των προσωπικών μας ζητημάτων στην καθημερινότητα.

Διότι, κάθε ζωντανός οργανισμός για να διατηρηθεί στην ζωή – πολύ περισσότερο ο άνθρωπος – πρέπει να μαθαίνει μέσα από την ατομική, αλλά και την συλλογική εμπειρία, η οποία προκύπτει μέσα από την τριβή με τα πραγματικά γεγονότα και όχι μόνο μέσα από την θεωρητική προσέγγιση και γνώση.

Κάθε εμπειρία φέρνει επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων που μας απασχολούν, κάτι που σημαίνει ότι καθένας αποφασίζει για την θετική παραδοχή ή την απόρριψη των αποτελεσμάτων της προσωπικής του εμπειρίας. Κανένας ζωντανός οργανισμός δεν επιβιώνει εάν δεν δοκιμάσει και δεν αποκτήσει προσωπική εμπειρία από την διαχείριση του γύρω κόσμου, αλλά και των προσωπικών μας δεδομένων.

Από την βρεφική ηλικία και μέχρι τα βαθιά γεράματα κάθε άνθρωπος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να πειραματίζεται κάθε στιγμή, είτε πρακτικά είτε θεωρητικά στις σκέψεις, στις προτιμήσεις, τις αποφάσεις και τις επιλογές του. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό κάθε ζωντανού οργανισμού, που θέλει να ζήσει κάθε στιγμή της ζωής του. Οι νεκροί μόνο δεν έχουν πλέον ανάγκη την εμπειρία από τις δοκιμές και τις δοκιμασίες που έχει κάθε ζωντανός οργανισμός. Οι ζώντες δεν μπορούν να επιβιώνουν εάν δεν υπάρχει η τριβή με τον γύρω τους κόσμο και η προσωπική τους ανταπόκριση στις τριβές και τις προκλήσεις.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν φέρνει ειρήνη κατά την εικόνα της προστατευτικής φυσαλίδας και ενός γυάλινου πύργου απόπου βλέπω αλλά κανείς δεν μπορεί να μας πλησιάσει , αλλά μας μεταφέρει στην πραγματικότητα της ζωής, όπως αυτή εξελίσσεται καθημερινά για τον καθένα μας. Ο Χριστός δεν δίδαξε αποχή από τον κόσμο, αλλά δίδαξε ενίσχυση του εσωτερικού μας κόσμου με το πνεύμα του δημιουργού, ώστε να μαθαίνουμε από την εμπειρία τόσο την δική μας όσο και των άλλων, να διακρίνουμε τα καλά και τα συμφέροντα, και να επιλέγουμε εκείνα που θα είναι ωφέλιμα για το σήμερα, το αύριο, το μέλλον -εγγύς απώτερο, απώτατο και αιώνιο – κατά την δική μας επιλογή.

Γνωριμία δεν είναι μόνο η συνάντηση με κάποιο άλλο πρόσωπο ή η επαφή με ένα άγνωστο αντικείμενο ή θέμα, αλλά γνωριμία είναι και η ικανότητα που έχουμε όλοι να γνωρίζουμε, να αναγνωρίζουμε, και μάλιστα σε πλάτος και σε βάθος κατά την δική μας επιθυμία και συμφέρον.

Δεν είναι, δηλαδή, μόνο το αποτέλεσμα μιας συνάντησης, αλλά είναι και το εργαλείο και το εφόδιο εκείνο που μας κάνει ικανούς να πλησιάζουμε και να γνωρίζουμε άγνωστα πρόσωπα ή πράγματα και καταστάσεις, προχωρώντας – εάν εμείς το αποφασίσουμε – και σε μια βαθύτερη και πλατύτερη γνώση και γνωριμία με το εσωτερικό περιεχόμενο και όχι μόνο με την εξωτερική εικόνα που σχηματίζουμε όλοι κατά την πρώτη επαφή. Υπάρχει, δηλαδή, μέσα μας η ικανότητα να προχωρούμε όσο βαθύτερα θέλουμε να γνωρίζουμε κάτι ή κάποιον άνθρωπο ή πράγμα, και αυτό εξαρτάται από τις δικές μας επιλογές, προτιμήσεις και ικανότητες.

Ωστόσο, αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις δεν αλλοιώνουν το εφόδιο που διαθέτουμε όλοι, αλλά καθένας το αξιοποιεί προς την κατεύθυνση που εκείνος επιλέγει για το δικό του το συμφέρον. Ενώ, δηλαδή, όλοι διαθέτουμε την ίδια ικανότητα να γνωρίζουμε, καθένας επιλέγει τον τομέα και το θέμα στο οποίο θα προχωρήσει βαθύτερα, είτε αυτό αφορά επαγγελματική κίνηση, είτε αυτογνωσία, είτε άλλου είδους ενδιαφέροντα και αναζητήσεις.

Κανείς ζωντανός άνθρωπος δεν εξαιρείται από αυτό το εφόδιο που έχει τοποθετήσει μέσα μας ο δημιουργός και μας καθιστά κινούμενα όντα, ικανά να γνωρίζουμε, να αναγνωρίζουμε, να διακρίνουμε και να επιλέγουμε εκείνο που καλύπτει τις δικές μας προσωπικές και ατομικές ανησυχίες και αναζητήσεις. Εκτός από τα χρόνια της βασικής εκπαίδευσης, κανείς δεν μας υποχρεώνει να μάθουμε κάτι παραπάνω, εάν αυτό δεν μας ενδιαφέρει προσωπικά. Πολύ περισσότερο, αν δεν πρόκειται για θέματα που έχουν σχέση με το επάγγελμά μας και τις διαδικασίες του βιοπορισμού.

Καθένας, δηλαδή, επιλέγει το θέμα που θα τον απασχολήσει, και σε αυτό προχωρά στην καλύτερη γνωριμία μαζί του. Και επειδή η γνώση ελευθερώνει και προστατεύει κάθε άτομο στην προσωπική του ζωή, η διδασκαλία του Χριστού έρχεται να μας δώσει εξηγήσεις για το πως θα αξιοποιήσουμε αυτή την ικανότητα που έχουμε όλοι, προκειμένου από τη μια να βελτιώνεται η καθημερινή μας ζωή και να μην φτάνουμε σε προσωπικά αδιέξοδα, και από την άλλη να διατηρούμε το μέλλον ανοικτό για μελλοντική βελτίωση και απελευθέρωση από όλα τα δεσμά που μας κρατούν δέσμιους με τις αγκυλώσεις του προσωπικού μας παρελθόντος.

Η πρώτη επαφή με την γνωριμία της αλήθειας δεν είναι το τέλος μιας σχέσης, αλλά είναι η αρχή που επιφυλάσσει μακρύ δρόμο με ενεργό συμμετοχή σε όλες τις εκφράσεις της ζωής.

Η εξέλιξη των επαφών μας είναι η γνωριμία, όχι μόνο με την έννοια του ξέρω κάποιον, αλλά τον γνωρίζω βαθύτερα. Διότι, μπορεί η πρώτη επαφή να είναι πολύτιμη (χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει καμιά συνέχεια), αλλά οι συνέπειες μιας επαφής επέρχονται όταν αυτή μετατραπεί σε γνωριμία και μάλιστα βάθους, ώστε να υπάρξει αμφίδρομη κίνηση και μεταφορά αγαθών από το ένα πρόσωπο στο άλλο και αντίθετα. Αν ο στόχος μιας επαφής δεν είναι η συνέχισή της και η μετατροπή της σε γνωριμία βάθους, τότε απλά λέμε ότι ξέρουμε κάτι ή κάποιον άνθρωπο μόνο κατά την εικόνα του και όχι κατά το περιεχόμενό του.

Και επειδή αυτό αποτελεί καθημερινή εμπειρία όλων μας, είναι προφανές ότι αυτή η αλήθεια, δηλαδή η απλή επαφή όταν μετατραπεί σε γνωριμία βάθους φέρνει αποτελέσματα, είναι φυσικό ο ίδιος νόμος, που προέρχεται από την πολυπλοκότητα της φύσης και της αλήθειας των πραγμάτων, να ισχύει σε όλες τις μορφές της καθημερινής μας ζωής.

Με λίγα λόγια, όσο περισσότερο γνωρίζουμε κάτι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να κατανοήσουμε τα υπέρ και τα κατά, και, ανάλογα με τις δικές μας επιθυμίες να αξιοποιήσουμε και να ενισχύσουμε ή να σταματήσουμε μια δική μας σχέση, είτε με άλλα πρόσωπα, είτε με ιδέες, είτε με πράγματα. Και αυτό αποδεικνύει ότι ανεξάρτητα από το άλλο μέρος της κάθε επαφής μας, εκείνος που έχει την κυριότητα της ευθύνης είναι το ένα ενδιαφερόμενο φυσικό πρόσωπο, το οποίο και παίρνει τις αποφάσεις με δική του ευθύνη.Διότι, στην καθημερινή μας ζωή μυριάδες πράγματα, άνθρωποι και καταστάσεις μας περιτριγυρίζουν, ωστόσο, η ευθύνη για την συνέχεια ή την διακοπή μιας πρώτης επαφής ανήκει αποκλειστικά στο ένα ώριμο φυσικό πρόσωπο, το οποίο και επιβαρύνεται με την ευθύνη της απόφασης.

Ο βιασμός, η παραβίαση ορίων και ο πόλεμος προς το άλλο πρόσωπο, το πράγμα ή την κατάσταση, είναι θέματα εκτός συζήτησης, διότι δεν υπακούν σε κανόνες εύκολα διαχειρίσιμους από το ένα φυσικό πρόσωπο. Εκείνο, λοιπόν, που απομένει ως υγιής κατάσταση είναι η πρώτη επαφή να προχωρήσει σε βαθύτερη γνωριμία μέσα από μια ισορροπημένη σχέση, και αυτή η σχέση να αποφέρει καρπούς καλούς και για τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη της επαφής. Βέβαια, όλοι κατανοούμε την ευθύνη της απόφασης που παίρνει κάποιος για να διακόψει μια γνωριμία, ωστόσο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την προσωπική ευθύνη της διαδικασίας.

Ο Χριστός το ξεκαθάρισε ότι ο θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να έλθουν σε επίγνωση της αλήθειας, αλλά μια επίγνωση δεν είναι μόνο θέμα του θεού, αλλά είναι πρωτίστως θέμα ενός φυσικού προσώπου που παίρνει την ευθύνη να συνεχίσει μια γνωριμία με τις δυνάμεις της ανάστασης και της προοπτικής της αιωνιότητας, ή να διακόψει για προσωπικούς λόγους την διαδικασία που άρχισε με την σύμφωνη γνώμη και των δύο: από την μια του δημιουργού και από την άλλη του φυσικού προσώπου που καλείται να συμφωνήσει στην συνέχιση της γνωριμίας.

Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη έχουμε την ικανότητα να μαθαίνουμε, αποτελεί στοιχείο σοβαρού προβληματισμού, δεδομένου ότι μέσα από αυτή την διαδικασία γνωρίζουμε το περιβάλλον – φυσικό και κοινωνικό, αλλά μπορούμε και να συμμετέχουμε στα δρώμενα, συντονίζοντας την δική μας στάση προς το σύνολο, αλλά και προς το ατομικό μας συμφέρον.

Δεν πρόκειται, δηλαδή, για απλή παρακολούθηση των εξελίξεων που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά έχουμε την ικανότητα να συμμετέχουμε και να διαμορφώνουμε καταστάσεις ανάλογα με τις προσωπικές μας πρακτικές και απόψεις. Και εδώ είναι το κρίσιμο στοιχείο.

Διότι ο άνθρωπος δεν είναι θεατής, αλλά συνεργός σε όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα στον κόσμο, και ανάλογα με την προσωπική στάση κάθε ατόμου, επέρχονται και οι αλλαγές, τόσο στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, όσο και στον εσωτερικό μας κόσμο.

Διότι συμμετέχοντας με ευθύνη στην κοινωνία και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά, δοκιμάζουμε και τις ατομικές μας ικανότητες και βελτιώνουμε τόσο τις γνώσεις, όσο και τις εμπειρίες μας, στοιχεία απαραίτητα για κάθε άτομο που ενδιαφέρεται για την ζωή και τα όσα αυτή περιλαμβάνει μέσα στην δική της καθημερινότητα, αλλά και στις προοπτικές του μέλλοντος.

Διότι, τα προβλήματα και τα ζητήματα της καθημερινής ζωής δεν είναι ούτε αιώνια ούτε και σταθερά, αλλά μεταλλάσσονται ανάλογα με τις φυσικές ή τις κοινωνικές μεταβολές. Από τις τιμές των καυσίμων, μέχρι τις νομοθεσίες για την οικογένεια, τα παιδιά και τα σχολεία, όλοι κατανοούμε ότι τα πάντα αλλάζουν συνεχώς, και καθένας καλείται να προσαρμόζει την προσωπική του ζωή στα νέα δεδομένα, αφού το χθες έχει ήδη περάσει και το αύριο θα είναι μια καινούρια – πολλές φορές – εμπειρία, και καθένας καλείται να επιστρατεύει την γνωσιολογική του ικανότητα, ώστε να προλαμβάνει και να προετοιμάζεται για το μέλλον, το αύριο, το οποίο θα είναι πιο σύνθετο και πιο απαιτητικό.

Και αυτό αποδεικνύει ότι η ικανότητα να γνωρίζουμε και να αξιοποιούμε τις γνώσεις που ήδη έχουμε αποκτήσει για να στήσουμε και να ζήσουμε ένα καλύτερο αύριο είναι εφόδιο από τον ίδιο τον δημιουργό, ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο ικανό να γνωρίζει καλά και να ανταποκρίνεται στις καθημερινές απαιτήσεις του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει – κοινωνικό και φυσικό – προεκτείνοντας παράλληλα τις αναζητήσεις από τα κτίσματα και τις ανθρώπινες συνθήκες στον ίδιο τον δημιουργό, προκειμένου να μαθαίνουμε καλύτερα πώς να διαχειριζόμαστε το σήμερα, αλλά και πώς θα ευθυγραμμιστούμε στο δικό του διαχρονικής αξίας σχέδιο, το οποίο είναι αγαθό, αρέσει σε όλους και είναι τέλειο.

Η ικανότητα που έχουμε όλοι να μαθαίνουμε, από την βρεφική ηλικία έως τα βαθιά γεράματα, είναι το εφόδιο με το οποίο όλοι μπορούμε να λειτουργούμε μέσα στις καθημερινές μας πράξεις.

Κανείς ζωντανός οργανισμός, πολύ περισσότερο ο άνθρωπος, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς να χρησιμοποιήσει αυτό το εφόδιο, αυτή την ικανότητα να γνωρίζει και στην συνέχεια να αναγνωρίζει πράγματα και καταστάσεις. Και, όσον αφορά τα πράγματα, αυτά είναι εκτός του εαυτού μας, αλλά μας επηρεάζουν σε ύψιστο βαθμό, γιατί αυτά αποτελούν την βάση της καθημερινής μας ζωής, είτε ομιλούμε για τροφές, είτε για εφαρμογές της ενέργειας, είτε για μυριάδες άλλα πράγματα που συνθέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε όλοι.

Αλλά τα δύσκολα δεν είναι στην γνωριμία και την γνώση των φυσικών πραγμάτων, αλλά τα δύσκολα είναι στα μη ορατά ζητήματα, όπως οι νόμοι, οι συνθήκες, οι αξίες, και τέλος και ο ίδιος μας ο εαυτός, ο οποίος αποτελεί και το αποκλειστικό προνομιακό μας πεδίο, αφού κανείς εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί να μας επιβάλλει τί θα σκεφτόμαστε, τί θα αισθανόμαστε, ποιόν θα αγαπήσουμε ή ποιον θα μισήσουμε Όλα αυτά αποτελούν εσωτερικό μας πεδίο αντίληψης και λειτουργίας και, όπως έχουμε κατανοήσει όλοι, εμείς έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για την ορθή λειτουργία των μη ορατών αυτών πραγμάτων και καταστάσεων, οι οποίες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινή μας συμπεριφορά.

Και εδώ πρέπει να γίνει η διάκριση. Διότι δεν υπάρχουν απέραντα πεδία, αλλά είναι απολύτως περιορισμένα σε δυο κατευθύνσεις, αν εξαιρέσουμε, βέβαια, τον ίδιο μας τον εαυτό. Η πρώτη κατεύθυνση είναι το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε – η φύση, ο καιρός, οι περιβαλλοντικές συνθήκες – και στο οποίο ελάχιστα πράγματα μπορούμε να βελτιώσουμε ως άτομα. Η δεύτερη κατεύθυνση είναι η κοινωνία των ανθρώπων μέσα στην οποία καθένας μας εντάσσεται από την στιγμή της γέννησής του μέχρι τον θάνατό του.

Εκτός από αυτές τις δυο πλευρές της καθημερινότητας, κανείς άλλος παράγοντας δεν μπορεί να εμπλακεί στην προσωπική μας ζωή. Και επειδή όλοι οι Χριστιανοί έχουμε την τάση να ψάχνουμε αόρατους εχθρούς, καλό είναι να είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα της ζωής και να μην κατασκευάζουμε θεωρητικούς εχθρούς, προκειμένου να αποφύγουμε την ατομική μας ευθύνη απέναντι στις προκλήσεις της καθημερινής μας ζωής.

Τα δικά μου λάθη επιφέρουν συνέπειες, και κανείς άλλος δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό εκτός του ίδιου μου του εαυτού. Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι για το αόρατο μέλλον του μέλλοντος αιώνος, αλλά είναι – κυρίως – για την αποφυγή λαθών, τα οποία βυθίζουν την καθημερινή μας ζωή σε συνθήκες κόλασης, αντί να επιλέγουμε προτιμήσεις με διαχρονική αξία, από τις οποίες η καθημερινότητα θα βελτιώνεται και η προοπτική του μέλλοντος θα είναι ανοικτή.