Η δυσκολία ανεύρεσης του χρυσού μέσα από τα πετρώματα της γης είναι ένα γεγονός που συνδέεται άμεσα με την αξία του. Επειδή δηλαδή, περπατώντας κάποιος μέσα στα ωραία χωράφια με τα άνθη και τις ευωδιές, ποτέ δεν πρόκειται να συναντήσει χρυσάφι, για τον λόγο αυτό και η αξία του είναι μεγάλη, διότι βγαίνει μέσα από τα πετρώματα, μετά από κοπιαστική, μακροχρόνια και μεγάλου προσωπικού κόστους επιχείρηση. Αυτό άλλωστε ισχύει για όλες τις εμπορικές αξίες της ζωής, και προφανώς, ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό για τις αξίες που δεν μετρούνται με το μέτρο και το ζύγι.

Άρα, και οι αξίες που συγκρατούν το φυσικό πρόσωπο στην διάσταση της αιωνιότητας έχουν υπερβάλλουσα αξία, διότι δεν αναφέρονται μόνον στην περιορισμένη – χρονικά – φάση της φυσικής μας παρουσίας πάνω στην γη, αλλά έχουν επέκταση και στο μη ορατό – προς το παρόν – φάσμα της αέναης καθημερινότητας.

Και αν για τις αξίες που ισχύουν κατά την περίοδο της ζωής μας, όπως το χρυσάφι, καταβάλλουμε υπέρμετρες προσπάθειες, τόσο για να τις αποκτήσουμε, όσο και για να τις διατηρήσουμε αλλά και να τις αυξήσουμε, τότε είναι φυσικό να δεχθούμε ότι για τις αξίες που επεκτείνεται η ισχύς τους και πέραν του φυσικού ορίου της ζωής μας, θα πρέπει να καταβάλλουμε τον ίδιο ή και περισσότερο κόπο, χρόνο και δαπάνες, για να τις αποκτήσουμε, να τις διατηρήσουμε, αλλά και να τις αυξήσουμε.

Κανείς δεν πρόκειται να μας δώσει κάτι, αν δεν είμαστε σε θέση να το αξιολογήσουμε ορθά και να το αξιοποιήσουμε παραγωγικά μέσα από την καθημερινή μας εμπειρία. Και στο θέμα αυτό η διδασκαλία του Χριστού είναι σαφής: οι συνεργάτες στους οποίους εμπιστεύτηκε τα τάλαντα ο άρχοντας εκείνος της παραβολής, όχι μόνον κοπίασαν κατά την δύναμή τους και κατά τις ικανότητές τους, αλλά ανταμείφθηκαν σύμφωνα με την πρακτική επιτυχία τους και όχι σύμφωνα με τις συναισθηματικές τους διαθέσεις, οι οποίες, ως δούλοι, δεν θα ήταν και οι καλύτερες προς το αφεντικό που τους εμπιστεύτηκε τα τάλαντα για αξιοποίηση.

Ο δε συνεργάτης που γνώριζε καλά τις δυνατότητες του αφεντικού του αλλά από μίσος δεν ήθελε να αυξήσει την περιουσία του, όχι μόνον δεν ανταμείφθηκε για την ασφάλεια με την οποία έκρυψε στη γη το τάλαντο που είχε παραλάβει, αλλά μετακινήθηκε στον αρνητικό και όχι στον θετικό χώρο της ύπαρξης.

Εδώ οι αξίες της σύνδεσης με τις παραγωγικές πηγές της ζωής δεν είναι χονδροειδείς, αλλά είναι απόλυτα αριθμημένες, όπως και οι τρίχες της κεφαλής μας, όπως και οι υποδιαιρέσεις των νομισμάτων, όπως και οι κωδικοί πρόσβασης στους λογαριασμούς μας, στην τράπεζα των τιμαλφών που διαθέτουμε.

Η διαχρονική αξία και ο τρόπος εξεύρεσης του χρυσού στην ιστορία του ανθρώπου είναι στοιχεία που σηματοδοτούν τόσο την ανθρώπινη δημιουργικότητα, όσο και την πρακτική του δημιουργού μας στα ζητήματα της ζωής. Όπως δηλαδή η αξία του χρυσού δεν χάνεται ποτέ μέσα στην διαπραγμάτευση των αξιών του σύγχρονου κάθε φορά κόσμου, έτσι και η διδασκαλία του Χριστού ποτέ δεν χάνει την αξία της, άσχετα αν πολλές φορές ευτελίζεται από διάφορους περιστασιακούς παράγοντες.

Το ίδιο ισχύει και για την διαδικασία εξεύρεσης του χρυσού. Διότι πουθενά δεν υπάρχει μέσα στο έδαφος έτοιμος ο χρυσός, αλλά απαιτείται επίπονη προσπάθεια, τόσο για τον εντοπισμό των ψηγμάτων, όσο και για τον διαχωρισμό του από τα υπόλοιπα στοιχεία με τα οποία συνυπάρχει μέσα στην φύση. Και φυσικά ο χρυσός δεν υπάρχει στον αέρα και στα αρώματα, αλλά υπάρχει μόνον μέσα στα πετρώματα της γης, σε βάθη άγνωστα και ανεξερεύνητα, δηλαδή απαιτείται σκόπιμη, στοχευμένη και κουραστική προσπάθεια για τον εντοπισμό του!

Και οι δυο αυτοί παράγοντες, δηλαδή η κοπιαστική πρακτική για την ανεύρεση γραμμάριο – γραμμάριο, και η φυσική και χημική επεξεργασία του μεταλλεύματος για να προκύψει ο χρυσός, είναι τα μεγάλα μαθήματα με τα οποία οι ενδιαφερόμενοι για τα ζητήματα της πίστης πρέπει να είναι εφοδιασμένοι. Εφοδιασμένοι όχι μόνον γνωσιολογικά, αλλά και με την δύναμη και τις αντοχές που απαιτεί η διαρκής αναζήτηση και περισυλλογή των ψηγμάτων, για να καταλήξει στην εμπορική διαπραγμάτευση καθαρού και αξιοποιήσιμου χρυσού πίστεως.

Σε κάθε περίπτωση είναι γνωστό πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, και αυτό σηματοδοτεί και υποδεικνύει την διάκριση που απαιτείται από τους ενδιαφερόμενους, προκειμένου να μην πέφτουν θύματα μιας επιπόλαιης θρησκευτικότητας, χωρίς να υπάρχει η πραγματική διαχρονική αξία των στοιχείων που συνιστούν την προοπτική της αιωνιότητας.

Διότι, αν για την καθημερινότητα και τα ζητήματα των κοινών φυσικών αξιών πέφτουμε θύματα της κυβείας των ανθρώπων και της μεθοδείας της πλάνης των επιτηδίων, τότε είναι προφανές ότι είμαστε μακρυά από την πραγματικότητα του δημιουργού. Άρα απαιτείται βαθύτερη αναζήτηση μεγαλύτερων αξιών και πλουσιότερων πηγών καθαρού νερού που θα αναβλύζουν μέσα μας για την συντήρηση της προοπτικής της αιωνιότητας.

Οι απλοϊκές προσεγγίσεις και οι εύκολες λύσεις δεν εγγυώνται πάντα τα γνήσια και λειτουργικά – στο διηνεκές – αποτελέσματα, για τα οποία δίδαξε και εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.