Το άνοιγμα σε ένα τοίχο, το πέρασμα από το έξω στο μέσα και στο περιεχόμενο που βρίσκεται όπισθεν του τοίχου, είναι η θύρα. Είναι η διάβαση που μας εισάγει σε μια άγνωστη και νέα πραγματικότητα. Όχι πια φαντασίας και ελπίδας, αλλά σε αυτή καθ’ αυτή την πραγματικότητα, σε αυτά τα ίδια τα πράγματα και όχι στις εικόνες και στις σκιές τους.

Μόνον η διάβαση, η μεταφορά, η μετακίνηση, το πέρασμα από την παρούσα στην επέκεινα της θύρας πραγματικότητα, μπορεί να μας οδηγήσει στην αλήθεια των πραγμάτων από τις σκέψεις και τις απόψεις που διαθέτουμε σήμερα, εδώ που βρισκόμαστε, εκτός αλλά μπροστά στην θύρα.

Η θύρα διαχωρίζει και σηματοδοτεί δυο διαφορετικούς τόπους, δυο διαφορετικές πραγματικότητες. Αυτήν που βρίσκεται εκτός της θύρας και αυτήν που βρίσκεται πίσω από την θύρα και το άγνωστο σε μένα ακόμη επέκεινα της θύρας περιβάλλον. Όμως, κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει πείρα του επέκεινα της θύρας περιβάλλοντος, αν δεν πάρει την απόφαση να διαβεί το πέρασμα, να περάσει από την θύρα, και να βρεθεί πίσω από αυτήν, στο επέκεινα της θύρας περιβάλλον.

Και αυτά δεν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι η πραγματικότητα της δικής μας καθημερινότητας. Διότι κάθε μέρα δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το διαβαίνουμε από θύρες, από το έξω προς τα μέσα και να εξερευνούμε το επέκεινα της θύρας περιβάλλον. Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μας, ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου, ανοίγοντας την θύρα της ντουλάπας, ανοίγοντας τα εκατοντάδες πράγματα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, τότε αξιοποιούμε ή και μαθαίνουμε τι βρίσκεται πίσω από την θύρα, αν δεν έχουμε περάσει άλλη φορά αυτή την συγκεκριμένη θύρα, αν δεν έχουμε διαβεί το συγκεκριμένο πέρασμα, αν δεν έχουμε ελευθερώσει στο παρελθόν την γνώση και την εμπειρία όχι του ανοίγματος αλλά του ίδιου, αυτού καθ’ αυτού του περιεχομένου που κρύβεται και φυλάσσεται προσεκτικά πίσω από το φυλασσόμενο άνοιγμα.

Αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστού. Δεν μας καλεί να μείνουμε θεατές και προσκυνητές της θύρας, αλλά μας καλεί να διαβούμε την θύρα, να ανακαλύψουμε όσα βρίσκονται πίσω από αυτήν. Να ανακαλύψουμε τον κόσμο που δεν περιορίζεται από τον δικό μας χώρο και χρόνο, αλλά εκτείνεται χωρίς σύνορα και χωρίς την έννοια της υπαρξιακής διάστασης της φύσης και της καθημερινότητας, η οποία μας κουράζει και στο τέλος μας στέλνει στον τάφο, χωρίς να μπορεί να υπερβεί αυτό το όριο της ζωής.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν διδάσκει μόνον μια καλύτερη καθημερινότητα, με αρχές και αρετές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της “δικής μας ανωτερότητας”, αλλά μας καλεί να υπερβούμε την θύρα και να εξερευνήσουμε ένα κόσμο, ο οποίος όχι μόνον διαχειρίζεται ορθά την καθημερινή ζωή, αλλά δημιουργεί την ύπαρξη, δημιουργεί και ερμηνεύει την δημιουργική σαφήνεια και την δημιουργική αλήθεια των πραγμάτων.

Το πέρασμα από την μια κατάσταση στην άλλη, από αυτό που έχω σε αυτό που δεν έχω, από αυτό που γνωρίζω σε αυτό που δεν γνωρίζω, από την σημερινή μου επίγνωση στην θάλασσα της άγνοιάς μου, και σε χιλιάδες ακόμη άλλες, αδρανείς καταστάσεις που αναμένουν την δική τους εξέλιξη, αυτή είναι η διάβαση της θύρας, του χωρίσματος που δεν επιτρέπει αλλά προκαλεί να το υπερβούμε.

Η θύρα, το φυλασσόμενο πέρασμα, είναι η σωτηρία της ζωής μας, ακριβώς γιατί δεν επιτρέπει στην απερίγραπτη δύναμη της άγνοιάς μου να με συνθλίψει. Αντί αυτού περιμένει την δική μου κίνηση και ωριμότητα, περιμένει την δική μου απόφαση για είσοδο και έξοδο, για μετακίνηση από το σήμερα στο αύριο, από τις σημερινές μου κατακτήσεις στην ταπείνωση, και στον σωφρονισμό που προκαλεί ο φόβος και η ορθή αντίληψη του άγνωστου μεγέθους που βρίσκεται πέρα και πίσω από την ορατή θύρα, πίσω από το ορατό φάσμα των γεγονότων της ζωής μου.

Η θύρα, το φυλασσόμενο άνοιγμα, είναι η βαλβίδα, ο ρυθμιστής της προσωπικής μας καθημερινότητας. Είναι ο δείκτης των επιθυμιών και των δυνατοτήτων μας, είναι η αναπνευστική οδός από την οποία έρχεται η έμπνευση και η ελπίδα για το αύριο και το μέλλον. Η θύρα δεν αποκλείει, αλλά προκαλεί και προσκαλεί να την διαβούμε, για να κατακτήσουμε εκείνο που δεν γνωρίζουμε, αλλά υποκρύπτεται στην επέκεινα της θύρας διάσταση, στην όπισθεν της θύρας οδό.

Στην οδό που οδηγεί στην μεταμορφωτική καθημερινότητα για την κατάκτηση του άγνωστου τμήματος της ζωής μας. Ένα τμήμα, που όλοι ομολογούμε ότι υπάρχει όταν κλαίμε τους αγαπητούς μας που έφυγαν από την ζωή, αλλά σύντομα το ξεχνάμε και περνάμε στην αμφιβολία και στην αδράνεια της πίστης στον ζωντανό δημιουργό, ο οποίος χορηγεί την ζωή, τόσο την σημερινή όσο και την μέλλουσα, την αύριο και του αιώνιου παρόντος.

Ωστόσο, η σκληροκαρδία και η υπέρμετρη μέριμνα για την επιβίωση και την ποιοτική βελτίωση της ζωής, μας κάνει παιδάρια, ανώριμους τύπους που χαίρονται για λίγο στα λασπόνερα μιας απλής καλής καθημερινότητας, αλλά αποφεύγουμε να κατακτήσουμε την κυριότητα των πηγών που μας ανήκουν. Δικές μας πηγές που βρίσκονται σήμερα υπό ξένη κυριαρχία, αναμένοντας την δική μας ενηλικίωση και την δική μας κατάκτηση πραγμάτων που τα στερούμαστε, αν και ανήκουν στην προσωπική μας διαθήκη εξουσίας και στην ατομική ευθύνη κυριότητας.

Η θύρα, το σημείο εξόδου και εισόδου, το φυλασσόμενο άνοιγμα που οδηγεί σε άλλον χώρο, είναι ένα από τα μεγάλα θέματα που πρέπει να κατανοήσουμε ως άνθρωποι της πίστης. Όχι μόνον γιατί είναι γραμμένο σε πολλά σημεία της Βίβλου, αλλά και γιατί αποτελεί ένα καθημερινό πρακτικό στοιχείο της ζωής μας.

Ο ορισμός του χώρου είναι κυρίαρχο στοιχείο της καθημερινότητας. Από την έννοια του περιορισμού της ιδιοκτησίας μέχρι την έννοια της ψυχικής ισορροπίας, όλα σχετίζονται με την θύρα, το άνοιγμα που επιτρέπει σε κάποιον να περάσει μέσα ή να μείνει έξω από κάτι. Από την παραβολή των δέκα παρθένων, εκ των οποίων οι πέντε δεν πέρασαν την θύρα εισόδου αν και είχαν ξεκινήσει για τον σκοπό αυτό, μέχρι την θύρα των προβάτων, και την θύρα του παραδείσου που περιγράφονται αναλυτικά στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, σε όλες τις περιπτώσεις η έννοια και λειτουργία της θύρας στα θέματα της πίστης είναι κορυφαίο στοιχείο της καθημερινότητας.

Ο ίδιος ο Χριστός εξήγησε ότι αν θέλεις να επικοινωνήσεις με τον δημιουργό σου πρέπει να μπεις στον χώρο της προσευχής σου, εκεί που εσύ αισθάνεσαι την παρουσία του θεού, και να κλείσεις πίσω σου την θύρα. Τότε η προσευχή σου και η επικοινωνία με τον δημιουργό σου θα έχει αποτέλεσμα. Ο κλειστός δηλαδή χώρος, ο περιορισμένος χώρος, ο ελεγχόμενος χώρος, δεν είναι μόνον θέμα ψυχολογικής ανάγκης όπως όλοι το βιώνουμε καθημερινά, αλλά είναι και η πρακτική σημασία που πρέπει να κατανοήσουμε για την λειτουργία της πίστης.

Πίσω από τις κλειστές πόρτες συμβαίνουν τα μεγάλα γεγονότα και όχι στο προσκήνιο και τον θόρυβο. Πίσω από τις κλειστές πόρτες λαμβάνονται οι μεγάλες αποφάσεις και όχι μέσα στο θορυβώδες πλήθος των ανθρώπων. Πίσω από τις κλειστές θύρες υπάρχει το άγνωστο και το ζητούμενο. Και όσο καλύτερα φυλάσσεται μια θύρα, τόσο τα όσα υπάρχουν και συμβαίνουν πίσω από αυτήν την κλειστή θύρα είναι σημαντικότερα και σπουδαιότερα.

Ο ορισμός της θύρας ως υπαρξιακού γεγονότος επιβεβαιώνεται από την καθημερινή λειτουργία στη ζωή μας. Κανένα σύγχρονο σπίτι δεν λειτουργεί χωρίς θύρες, εξωτερικές ακόμη και εσωτερικές. Και αυτό αποδεικνύει την ανάγκη για δημιουργία εσωτερικού και ελεγχόμενου χώρου, ώστε η βίωση της καθημερινότητας να είναι εφικτή. Οι κλειστές θύρες προστατεύουν από τις επιβουλές ξένων και κλεπτών, προστατεύουν από τις καιρικές μεταβολές και τις καιρικές συνθήκες, προστατεύουν την ίδια την ζωή μας.

Η θύρα προστατεύει, φυλάγει, αλλά είναι και το άνοιγμα για νέες εμπειρίες, τις οποίες, όσο δεν περνάμε την θύρα, τις αγνοούμε. Η εξερεύνηση πίσω από τις κλειστές θύρες είναι η πορεία και η οδός που οδηγεί από το γνωστό στο άγνωστο, από το σήμερα στο μέλλον, από την μετριότητα στην αναβάθμιση.