Επειδή στην καθημερινότητα λαμβάνουμε μυριάδες αποφάσεων, από τις πιο απλές έως τις πιο σύνθετες, και κάτω από διαφορετικές συνθήκες τόσο στον εσωτερικό μας κόσμο, αλλά και στο περιβάλλον – κοινωνικό, οικογενειακό, οικονομικό, κλπ – κάθε στιγμή, είναι προφανής ο ρόλος μιας σταθερής και υγιούς βάσης, βάσει της οποίας οι αποφάσεις μας θα είναι προσανατολισμένες προς το δικό μας συμφέρον και όχι το αντίθετο.

Αλλά, ενώ αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθούμε, φαίνεται δύσκολο όταν ερχόμαστε στα θέματα της βελτίωσης του εσωτερικού μας κόσμου, ο οποίος κατεργάζεται τις αποφάσεις μας, πριν από τις δικές μας ενέργειες.

Ενώ, δηλαδή, θα περίμενε κάποιος να ξοδεύουμε χρόνο και χρήμα – και όχι μόνον, εμείς παραμελούμε αυτή την ανάγκη μας, και ξοδεύουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε σε άλλα πεδία της καθημερινότητας. Και, φυσικά, όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων, είτε λαμβάνουμε λανθασμένες αποφάσεις, είτε αποδίδουμε την κακή εκτίμηση των παραμέτρων στους άλλους και όχι στην δική μας ανευθυνότητα.

Διότι, όταν έπρεπε να οριοθετήσουμε τις διαστάσεις της εσωτερικής μας βάσης, εμείς το αποφύγαμε και αφήσαμε άλλους να αποφασίζουν και να κρίνουν για το δικό μας το συμφέρον. Αυτό βέβαια δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αλλά όταν απουσιάζει η δική μας εκτίμηση, είναι φυσικό το αποτέλεσμα να μην καλύπτει τις δικές μας προοπτικές.

Και αυτό ακριβώς ήθελε ο Χριστός να μας τονίσει: να έχουμε προσωπική αντίληψη της αλήθειας των πραγμάτων, ώστε να μην πέφτουμε θύματα της άγνοιας ή της υστεροβουλίας των άλλων.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει προσωπική επίγνωση της αλήθειας και ορθή εκτίμηση των παραμέτρων που συνιστούν το προσωπικό μου ερωτηματολόγιο, ώστε και οι αποφάσεις και οι απαντήσεις που αναζητώ να μην είναι μηχανικές αλλά να είναι ουσιώδεις και να δίνουν απαντήσεις ωφέλιμες όχι μόνον για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον.

Η υγιής βάση των πεποιθήσεών μου όταν είναι σχεδιασμένη και οριοθετημένη από εμένα προσωπικά, έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι αποτελεσματική για το δικό μου συμφέρον.

Επειδή στην καθημερινότητα παίρνουμε χιλιάδες αποφάσεις, οι οποίες, ωστόσο, αφορούν κατά κύριο λόγο εμάς τους ίδιους, είναι φυσικό να μην αντιλαμβανόμαστε ότι για να λάβουμε κάποια απόφαση υπάρχει ένα υπόβαθρο, μια βάση – ή πολλές βάσεις – που συνδέονται με την συνείδησή μας και με την βαθύτερη υπόστασή μας, και όχι μόνον με μια περίσταση, η οποία δεν είναι αντιπροσωπευτική του συνόλου των επιθυμιών μας ή των προθέσεών μας.

Αυτό δηλώνει ότι δεν πρέπει οι μεγάλες αποφάσεις μας να λαμβάνονται βιαστικά, αλλά να αφήνουμε τον συντονισμό μεταξύ του φαινομένου καλού και της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να μην είναι προφανής.

Απαιτείται, δηλαδή, όχι μόνον χρόνος, αλλά και επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, ώστε μαζί με την πάροδο του χρόνου να λειτουργεί και η ευθυγράμμιση με τις βαθύτερες λειτουργίες του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε το αποτέλεσμα να είναι δυνητικά λειτουργικό και στο μέλλον και όχι μόνον περιστασιακά.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός συνέστησε την προσήλωσή μας στην δική του διδασκαλία της αλήθειας, αλλά και οι μαθητές του αργότερα που συνέστησαν την ανάγκη της υπομονής, ώστε οι αποφάσεις μας να έχουν βάθος και να μην στηρίζονται μόνον στα φαινόμενα ή στα στιγμιαία συναισθήματά μας.

Αν δηλαδή εξοπλιστούμε με επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων αλλά και υπομονή, τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες οι επιλογές και οι πράξεις μας να μην είναι ρηχές, αλλά να έχουν στηρίγματα στον βαθύτερο εαυτό μας και στην αλήθεια.

Και όλοι βέβαια καταλαβαίνουμε ότι η κεντρική βάση, πάνω στην οποία θα στηριζόμαστε, δεν μπορεί να είναι άλλη από την διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος δεν μίλησε μόνον για την αιωνιότητα, αλλά – κυρίως – για ένα πετυχημένο καθημερινό παρόν, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο προς την ανάσταση και την αιωνιότητα.

Η εμπειρία της καθημερινής ζωής μάς διδάσκει ότι όλοι εργαζόμαστε στην καθημερινότητα έχοντας βάσεις οικονομικές, οικογενειακές, εθνικές, πεποιθήσεων, απόψεων, κλπ. Ουδείς αρχίζει ή συνεχίζει την ζωή του χωρίς μια βάση, ακόμη και αν αυτή δεν είναι ορατή αλλά ενυπάρχει στο εσωτερικό DNA μας. Και αυτό το αντιλαμβανόμαστε όταν δεν έχουμε άποψη για ένα θέμα, ωστόσο, πάντα έχουμε κάτι να πούμε και να υποστηρίξουμε.

Αυτή η απλοϊκή διαπίστωση που μπορεί να γίνει από τον καθένα, μάς δίνει το μήνυμα ότι τελικά ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος για να λειτουργεί πάνω σε βάσεις και χωρίς αυτές δεν μπορεί κανείς να λειτουργήσει στην καθημερινότητά του. Ωστόσο, αν και αυτό είναι ορατό και κατανοητό, ,όταν ερχόμαστε στα θέματα του εσωτερικού μας χαρακτήρα και των προσωπικών μας σχεδίων, εκεί ή αγνοούμε παντελώς το ζήτημα ή – ακόμη χειρότερα – εκτιμούμε λάθος τα δεδομένα.

Και για το ζήτημα αυτό, των βάσεων δηλαδή που λειτουργούν στον εσωτερικό μας κόσμο, ο Χριστός έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ, ακριβώς γιατί ήθελε να αποκαλύψει όχι μόνον την ύπαρξη αυτής της εσωτερικής μας διάστασης, αλλά και να επισημάνει τους κινδύνους από την λάθος αντίληψη στην λειτουργία των διαφόρων παραγόντων που μας επηρεάζουν στις αποφάσεις της καθημερινότητας.

Η συνήθης άποψη ότι εγώ είμαι χριστιανός όχι γιατί λειτουργώ χριστιανικά αλλά γιατί κάποτε πήγα στην εκκλησία ή γνωρίζω σκόρπιες εικόνες από την διδασκαλία του Χριστού, δεν εξαγιάζει και δεν απαλείφει τις συνέπειες των δικών μου λαθών, τις οποίες θα πληρώσω στο ακέραιο.

Η άποψη που μας αποκαλύπτει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι δηλαδή ο Χριστός δεν έκανε αυτόματα παιδιά του θεού όλο τον κόσμο με τον ερχομό του, αλλά έδωσε την εξουσία να αποφασίζουμε εμείς για το προσωπικό μας χαρτοφυλάκιο, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι υπάρχει προσωπική ευθύνη για τις σκέψεις, και γενικά για την λειτουργία του εσωτερικού μας κόσμου.

Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει χωρίς την δική μας άδεια τις πεποιθήσεις ή τις αποφάσεις τις οποίες θα εκτελέσουμε. Ακριβώς, γιατί αυτό συνιστά τη βάση της ελευθερίας, πάνω στην οποία θα στηριχθεί το προσωπικό μου οικοδόμημα.

Η γενική γνώση των βάσεων, δηλαδή των θεμελίων πάνω στα οποία στηρίζεται κάθε οικοδόμημα, δεν είναι θέμα μόνον των μηχανικών αλλά και όλων των αθρώπων επί γης. Καθένας γνωρίζει ότι χωρίς βάσεις και θεμέλια κανένα οικοδόμημα, είτε πρακτικό είτε ιδιολογικό, δεν μπορεί να σταθεί σε βάθος χρόνου. Και είναι προφανές ότι όσο καλύτερα είναι τα θεμέλια, οι βάσεις, τόσο οι πιθανότητες από κατάρρευση περιορίζονται.

Αυτό είναι γνωστό σε όλους γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι χωρίς βάσεις και στηρίγματα δεν μπορεί να στηριχθεί κανένα οικοδόμημα. Ωστόσο, όταν ερχόμαστε στο οικοδόμημα της πίστης, δηλαδή της περιοχής της προσωπικότητάς μου όπου κυοφορούνται οι ιδέες και προετοιμάζονται οι πράξεις, αποφεύγουμε να αναζητήσουμε αυτά τα στοιχεία.

Μπορεί γενικά να είμαστε χριστιανοί, αλλά η τελική εικόνα δεν επιβεβαιώνει ότι υπάρχει δομημένη σκέψη, δομημένος λόγος, στα θέματα της πίστεως. Και δεν αναφέρομαι στην θρησκευτική μου πληρότητα, αλλά στην καθημερινή μου συμπεριφορά αληθείας προς τον εαυτό μου, αλλά και προς το οικογενειακό και κοινωνικό μου περιβάλλον.

Διότι το τί πιστεύω δεν είναι μόνον γνώση του “Πιστεύω”, αλλά είναι και η απόδειξη εκ των πράξεών μου. Η απάτη που συνήθως καλλιεργούμε για να καλύψουμε κάτι παράνομο, είτε το ψεύδος που συνήθως δεν είναι ορατό, και μυριάδες άλλες αρνητικές καταστάσεις αποδεικνύουν το αληθές περιεχόμενο της προσωπικής μας πίστεως, άσχετα από το τί λέω με το στόμα μου.

Η γνώση και διαχείριση της αλήθειας των πραγμάτων είναι προσωπική και ατομική μας υπόθεση, και αποτελεί την βάση πάνω στην οποία θα στηρίζεται με ασφάλεια το οικοδόμημα της προσωπικής μας πίστης είτε αυτό αφορά πρακτικές της καθημερινής μας ζωής, είτε αφορά το μέλλον, εγγύς, απώτερο και αιώνιο.

Και ο Χριστός δεν περιόρισε την διδασκαλία του στην εξωτερική μόνον συμπεριφορά μας, αλλά έθεσε και τις βάσεις για μονιμότερα αποτελέσματα, προκειμένου η πορεία της ζωής μας να μην είναι θνησιγενής, αλλά με προοπτικές ακόμη – και κυρίως – πέραν του ορίου της φυσικής μας παρουσίας επί της γης.