Η εικόνα της πραγματικότητας δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά είναι η εικόνα αυτής. Πραγματικότητα είναι ό,τι εμείς βιώνουμε και όχι μόνον ό,τι βλέπουμε ως εικόνα. Μπορεί η εικόνα να δείχνει μια πραγματικότητα, αλλά αυτό σημαίνει απλά ότι η πραγματικότητα είναι εκεί και εγώ είμαι εδώ. Η πραγματικότητα γίνεται κτήμα μου όταν εγώ την κατακτώ και την καθιστώ κομμάτι της δικής μου προσωπικής ζωής. Όλα τα άλλα είναι μαθησιακές εικόνες που δείχνουν μια πραγματικότητα, αλλά προφανώς εγώ ζω έξω από αυτήν, μέχρι την στιγμή που θα την κατακτήσω.

Και αυτοί οι συλλογισμοί δεν είναι φιλοσοφικοί αλλά είναι η πρακτική περιγραφή και επικύρωση της πραγματικότητας. Διότι μια πραγματικότητα, μια αλήθεια της ζωής, μόνον όταν γίνει δική μου εμπειρία έχει νόημα. Σε διαφορετική περίπτωση είναι μακρινή γνώση χωρίς επίδραση στην ζωή μου. Και επειδή η ζωή δεν είναι μόνον γνώση, αλλά είναι και επίγνωση, δηλαδή γνώση που συνδέεται με την δική μου εμπειρία, για τον λόγο αυτό και ο Χριστός συνέστησε στους ακροατές του να είναι προσεκτικοί και να κάνουν πράξη όσα εκείνος τους δίδασκε.

Αν η διδασκαλία του δεν γίνει προσωπική πράξη, αν δεν εφαρμόζεται από κάθε φυσικό πρόσωπο, τότε η γνώση δεν έχει αποτέλεσμα, διότι είναι θεωρία και με την θεωρία μόνον καρπός δεν υπάρχει. Η δράση του λόγου του Χριστού μέσα στην προσωπική υπαρξιακή μας υπόσταση – και όχι στην κοινωνική – είναι ο καταλύτης για κάθε μεταβολή της συνείδησής μας από το σήμερα στο αύριο και από το στατικό εδώ στο απέραντο εκεί.

Χωρίς αυτή την καταλυτική δύναμη που δραστηριοποιείται μέσα στον εσωτερικό μας άνθρωπο όταν ο σπόρος του Χριστού βρεθεί σε κατάλληλες συνθήκες, δεν είναι δυνατόν να ανοίξουν οι πύλες του μέλλοντος αιώνος, απλούστατα διότι δεν γνωρίζουμε και δεν έχουμε κάνει την απαιτούμενη προδικασία, ώστε να είμαστε σε θέση να χειριζόμαστε τις δυνάμεις εκείνες που ο λόγος του αποδεσμεύει μέσα μας και φέρνει την προσωπική εσωτερική επανάσταση και μεταμόρφωση.

Η εγκατάσταση του λόγου του Χριστού μέσα στην συνείδηση της ύπαρξής μας είναι η αφετηρία για την έμπνευση ενός νέου κόσμου, κατανοητού μόνον με το εφόδιο της πίστης, ένα εφόδιο που υπάρχει από την εποχή της δημιουργίας μέσα μας και περιμένει την δική μας φροντίδα για την καλλιέργειά του, όπως ο ίδιος ο Χριστός μας εξήγησε. Η καλλιέργεια της ατομικής μας πίστης με το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού για ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν, είναι η προσωπική μας ευθύνη. Μια ευθύνη από την οποία προκύπτει και η εικόνα της καθημερινής μας ζωής, αλλά και το παζλ των μη ορατών εσωτερικών μας επιθυμιών και επιδιώξεων, χωρίς να απαιτείται άλλο κριτήριο του μέλλοντος.

Η γνωστή φράση “μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις” αποδεικνύει το βάθος του περιεχομένου μιας εικόνας, δηλαδή πόσα πράγματα μπορεί κάποιος να πληροφορηθεί μέσα από μια και μόνον εικόνα. Αυτό δηλώνει ότι κάθε εικόνα δεν είναι μόνον αυτό που βλέπουμε φευγαλέα – και συνήθως νομίζουμε ότι ξέρουμε τι έδειχνε η εικόνα – αλλά υπάρχει και ένα βάθος πληροφοριών, οι οποίες φυσικά δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτές με την πρώτη ματιά, ενώ εντοπίζονται αργότερα μέσα από σκέψη και προβληματισμό.

Και αυτή ακριβώς η διαπίστωση μας οδηγεί στην διδασκαλία της Βίβλου, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δημιουργείται κατά την εικόνα του δημιουργού του, αλλά υπάρχει και μια διαδρομή κατανόησης αυτής της εικόνας – τόσο του δημιουργήματος όσο και του δημιουργού – και αυτή η διαδρομή κατανόησης του περιεχομένου της εικόνας οδηγεί σε αυτό που ονομάζεται “καθ’ ομοίωση”.

Βλέποντας δηλαδή κάποιος την εικόνα του ανθρώπου φευγαλέα και χωρίς προβληματισμούς και εμβάθυνση, θεωρεί ότι ξέρει τον άνθρωπο, ενώ η αλήθεια είναι ότι απλά αντιλαμβανόμαστε ένα περίγραμμα, ένα οριοθετημένο σύνολο πληροφοριών και τίποτα περισσότερο. Μάλιστα είναι γνωστή η φράση “άνθρωπο βλέπεις αλλά άνθρωπο δεν γνωρίζεις”, ακριβώς γιατί δεν πρέπει να μας ξεγελά η επιφάνεια της εικόνας, αλλά θα πρέπει να αναζητούμε και το περιεχόμενο της εικόνας, να αναζητούμε να κατανοήσουμε όχι μόνον την επιφανειακή εντύπωση, αλλά και τις λειτουργίες που αυτή η εικόνα εμπεριέχει.

Στην βάση αυτή της απλής καθημερινής μας εμπειρίας έθεσε και ο Χριστός την πορεία του ανθρώπου προς την πηγή της αιωνιότητας. Εξήγησε δηλαδή ότι η αιώνια ζωή δεν είναι σαν ένα χαπάκι που περνά ο πονοκέφαλος, αλλά είναι μια πορεία επίγνωσης της υποστάσεως της ζωής και όχι μόνον των εμπειριών και των φαινομένων της ζωής.

Μάλιστα, προχωρώντας βαθύτερα, εξήγησε ότι η καλύτερη πορεία δεν είναι να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, δηλαδή το περιεχόμενο της δικής μας εικόνας, αλλά παράλληλα με τον εαυτό μας καλύτερα είναι να γνωρίζουμε βαθύτερα και πλατύτερα τον ίδιο τον δημιουργό, προκειμένου να είμαστε σε θέση να μιμηθούμε εκείνον, τουλάχιστον στα στοιχειώδη της δικής του φυσιογνωμίας και στον χαρακτήρα της δικής του υποστάσεως.

Διότι μόνον μέσα από αυτές τις προσωπικές μας αναζητήσεις θα συναντήσουμε τις γνωσιολογικές και εμπειρικές προκλήσεις που οδηγούν στην επίγνωση της αλήθειας.

Μιας αλήθειας που περιλαμβάνει την ορθή εικόνα και το ορθό περιεχόμενο της καθημερινότητας, αλλά ταυτόχρονα περιλαμβάνει και την προσέγγιση των διαχρονικών χαρακτηριστικών του δημιουργού μας, με ότι αυτό συνεπάγεται για την αναβάθμιση της δικής μας αντίληψης για την καθημερινότητα και τα ζητήματα που τίθενται κάθε στιγμή, αλλά και για την αυξανόμενη επίγνωση του χαρακτήρα του δημιουργού μας, προκειμένου η πορεία της καθημερινότητας να έχει μέθοδο και στόχους προς το βάθος της παρούσας αιωνιότητας.