Επειδή καθημερινά επικοινωνούμε με λόγο, γραπτό ή προφορικό ή συνθηματικό και συμβολικό, είναι προφανές ότι ο λόγος παίζει τον καθοριστικό ρόλο στην προσωπική και κοινωνική μας καθημερινή πρακτική. Με λίγα λόγια, ο λόγος είναι το μέσον, με το οποίο γνωστοποιούμε στους άλλους – και αντίστροφα – την επιθυμία μας, και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με την ζωή μας καθημερινά.

Άρα, ο λόγος δεν είναι πολυτέλεια και ιδιαιτερότητα, αλλά είναι το κυρίαρχο στοιχείο, μέσω του οποίου επικοινωνούμε και μεταφέρουμε πληροφορίες κάθε είδους: από την τροχαία με τα σήματα στους δρόμους, μέχρι τα βιβλία που διαβάζουμε και τα έργα που βλέπουμε στην τηλεόραση. Αυτό αποδεικνύει ότι η σημασία του ρόλου πρέπει να προηγείται κάθε άλλης φυσιολογικής λειτουργίας της κοινωνικής μας ζωής – και όχι μόνο – αλλά και της ζωής μας γενικότερα σε μυριάδες εφαρμογές καθημερινά.

Μάλιστα, ο γραπτός λόγος, σε αντίθεση με τον προφορικό λόγο, είναι ασφαλέστερος, διότι η γραφή μένει, και μπορεί να μάς υπενθυμίζει ένα γεγονός σε βάθος χρόνου – ωρών, ημερών, ή και αιώνων – κάτι σημαντικό για την ζωή μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο από μικρά παιδιά πηγαίνουμε στα σχολεία για να μάθουμε την γλώσσα, τον λόγο γραπτό και προφορικό πρώτα, και στην συνέχεια τα σύμβολα, με τα οποία μεταφέρεται ένα πιο συμπυκνωμένο μήνυμα λόγου και λογικής.

Και μπορεί οι αριθμοί να είναι πιο λίγοι – από το 0 έως το 9 – ωστόσο αυτό δεν είναι και το παν. Διότι ο λόγος μεταφέρει μηνύματα απίστευτων διαστάσεων και όγκου σε ευθεία γραμμή, απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από βαθμό αντίληψης των αριθμών και των αριθμητικών πράξεων. Ο λόγος εκφράζει την λογική των πραγμάτων. Οι αριθμοί τις ποσότητες και τα μεγέθη.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν γράφτηκε με αλγόριθμους, αλλά με απλή γλώσσα, κατανοητή για όποιον ομιλεί, γράφει, ή απλά αντιλαμβάνεται την γύρω του πραγματικότητα και θέλει εξηγήσεις ή θέλει να εκφράσει την προσωπική του γνώμη και γνώση. Και αυτό ακριβώς το μέσον χρησιμοποίησε ο Χριστός για να μεταφέρει το μήνυμα της αιωνιότητας, ώστε κάθε ζωντανός άνθρωπος να μπορεί να γίνει αποδέκτης του μηνύματος χωρίς καμία προϋπόθεση. 

Για όποιο άτομο ενδιαφέρεται να μπολιάσει την διδασκαλία του Χριστού στην ατομική του καθημερινότητα, η γνώση των γραφών είναι απολύτως απαραίτητη. Πρώτον, διότι η διδασκαλία, όπως την εκφώνησε ο Χριστός, υπάρχει μόνο γραμμένη στα κείμενα των μαθητών του στην Καινή Διαθήκη. Δεύτερον, διότι δεν πρόκειται για λόγια ιστορικά μόνον και φιλοσοφικά, αλλά έχουν αυτά τα λόγια και μεγάλη επίδραση στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου που τα διαβάζει, τα ακούει και θέλει να τα κατανοήσει καλύτερα, ώστε να είναι εφαρμόσιμα στην προσωπική του καθημερινότητα και όχι βέβαια στην καθημερινότητα των άλλων ανθρώπων.

Μάλιστα, ο λόγος της υγιαίνουσας διδασκαλίας του Χριστού – όπως έχει μεταφερθεί με τα κείμενα της Καινής Διαθήκης – μετατρέπεται σταδιακά σε εσωτερικό μαχαίρι με μεγάλη – έως απόλυτη – διεισδυτική ικανότητα στον ψυχικό και σωματικό οργανισμό του ατόμου που τα αποδέχεται για εφαρμογή στην δική του καθημερινότητα. Διότι αυτός ο λόγος δεν είναι μόνο λόγος γνώσεως, αλλά είναι και λόγος που διαθέτει ενεργητική δύναμη μεταβολής του εσωτερικού ανθρώπου του ατόμου, με αποτέλεσμα σταδιακά η επαφή με τον λόγο του Χριστού να μετατρέπει το αδύναμο ψυχικά άτομο, σε άτομο με προσωπικότητα και άποψη για όλα τα θέματα της καθημερινής ζωής και όχι μόνο.

Διότι, αυτή η διδασκαλία όπως έχει φτάσει σε μάς μέσα στους είκοσι αιώνες, είναι το φως για όσους αγαπούν το φως και την αλήθεια έναντι το σκοταδιού και του ψεύδους μέσα στην ατομική τους εμπειρία καθημερινά. Ο λόγος του Χριστού δεν προσφέρεται για επίδειξη γνώσεων, αλλά για εκδήλωση ανανεωτικής δύναμης, η οποία επηρεάζει τον νου και την συνείδηση του ατόμου, και η επίδραση δεν συνίσταται στην ευχετική μόνο διάσταση, αλλά μπορεί να μετατρέπεται και σε δυναμική παρέμβαση στα τεκταινόμενα στον έσω άνθρωπο, αλλά και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο το άτομο βιώνει την προσωπική του καθημερινότητα.

Οι διαστάσεις αυτής της επίδρασης έχουν όρια: από την λεπτομέρεια ενός γράμματος, μέχρι το απέραντο σύμπαν. Διότι, εκείνος που εκφώνησε την διδασκαλία είναι και ο δημιουργός του μικρόκοσμου, αλλά και του σύμπαντος κόσμου, με ό,τι καθένα άτομο μπορεί να συλλάβει με την ανθρώπινη δύναμή του. Ο λόγος της υγιαίνουσας διδασκαλίας του Χριστού είναι λόγος εσωτερικής απελευθέρωσης από το παρελθόν του ατόμου, και εγκαθίδρυσης μιας νέας πραγματικότητας πίστεως και αρετής στην ατομική καθημερινότητα. 

Στο Σύμβολο της Πίστεως των Χριστιανών ρητά μνημονεύεται ότι όλα τα σχετιζόμενα με την παρουσία και διδασκαλία του Χριστού ήταν γραμμένα στις Ιερές Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης. Και η ζωή, το έργο και τελικά ο σταυρικός του θάνατος και η Ανάσταση, είχαν και αυτά αποτυπωθεί στην Παλαιά Διαθήκη, ως κάτι που θα συνέβαινε στο άγνωστο μέλλον της εποχής εκείνης, δηλαδή, της Παλαιάς Διαθήκης.

Αυτή η πίστη στις Ιερές Γραφές αποτέλεσε και την βάση της διδασκαλίας του Χριστού, ο οποίος ρητά επικαλέστηκε τα λόγια της Γραφής για όσα επρόκειτο να πάθει στον Σταυρό και τον τάφο.  Μάλιστα, ο ίδιος έδωσε το μεγάλο μάθημα της ακοής των λόγων, και της διατήρησης αυτών των λόγων μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο, δηλαδή στην καρδιά και την συνείδηση των ατόμων που ενδιαφέρονται για την δική του διδασκαλία της Αναστάσεως και της αιωνίου ζωής.

Αυτός ο λόγος του Χριστού είναι η μεγάλη παρακαταθήκη των Χριστιανών. Διότι μόνο μέσα από αυτήν την πηγή μπορεί το άτομο να κατανοήσει και να γνωρίσει την υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού και να την διακρίνει από τις ανθρώπινες παραδόσεις, διότι πρόκειται για δύο συνυπάρχοντα  διαφορετικά πράγματα. Ο ένας είναι λόγος εκ του ουρανού και αφορά την οικουμένη την μέλλουσα, και ο άλλος είναι λόγος ανθρώπινος με αξία για όσο χρόνο ζούμε πάνω στην γη.

Οι παραδόσεις των ανθρώπων, τα ήθη και τα έθιμα, δεν εμποδίζουν την εφαρμογή της υγιαίνουσας διδασκαλίας του Χριστού, διότι η παράδοση είναι συνυφασμένη με την διδασκαλία του ουρανού. Εκείνο, όμως, που καλείται κάθε άτομο να κάνει στην προσωπική του καθημερινότητα, κατά την οποία ούτως ή άλλως όλοι ζούμε μέσα στις παραδόσεις, είναι να διαχωρίζει και να διακρίνει τις διαφορές.

Ο ίδιος ο Χριστός εξήγησε στον Πέτρο, ότι αυτό που επρόκειτο να πάθει στον Σταυρό, δεν ήταν σύμφωνα με τις ανθρώπινες απόψεις, αλλά ήταν το θέλημα του θεού, και αυτό ακριβώς ακολούθησε. Όχι την καλή και φιλική γνώμη του Πέτρου, αλλά την ρήση και τον Λόγο των Γραφών. Καλά τα ανθρώπινα. Αλλά όταν έρχεται η σύγκριση με την αλήθεια και το θέλημα του ουρανού, εκεί οι ανθρώπινες παραδόσεις υποχωρούν μπροστά στην Αλήθεια του Ευαγγελίου.

Οι ανθρώπινες παραδόσεις δεν είναι για κατάργηση, αλλά για βοήθεια στην ατομική καθημερινότητα. Ο ίδιος ο Χριστός ακολούθησε όλες τις παραδόσεις του λαού του στην εποχή εκείνη. Ο ίδιος όμως επέλεξε την πορεία προς το θέλημα του θεού, και όχι στο βόλεμα μεταξύ των ανθρώπων. Όταν του προσφέρθηκε η ευκαιρία να τον κάνουν επίγειο βασιλιά, εκείνος το αρνήθηκε, αποβλέποντας στην μεγαλύτερη μισθαποδοσία που ήταν γραμμένη για εκείνον στις Γραφές. 

Την αξία και την πρακτική σημασία της γραφής όλοι την κατανοούμε, διότι ο λόγος εάν δεν είναι προφορικός ή με συνθήματα, είναι πάντα γραπτός, είτε με μελάνι είτε ηλεκτρονικά, και αυτό δεν έχει καμία διαφορά. Διότι, το μυστικό δεν είναι τα γράμματα, αλλά το μήνυμα που αυτά συνθέτουν και μεταφέρουν από το ένα άτομο στο άλλο. Και αυτό είναι ένα κρίσιμο θέμα για τα θέματα της πίστης, και μάλιστα της πίστης στον Χριστό. Διότι ο χριστός δεν έγραψε ούτε μία λέξη – η μόνη φορά ήταν στο χώμα όταν έπρεπε να αποφασίσει για την ζωή μιάς γυναίκας – ωστόσο, οι μαθητές του κατανόησαν την αξία του γραπτού λόγου, διότι αυτός μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, όπως αποδείχθηκε δύο χιλιάδες χρόνια τώρα.

Όταν φεύγει κάποιος από τον επίγειο βίο, σταματά να ακούγεται και η φωνή του, όσο σπουδαία και αν την θεωρήσουμε ότι είναι. Αυτό που μπορεί και τελικά μένει είναι η γραφή, και αυτή μεταφέρει το μήνυμα και όχι ο προφορικός λόγος. Αυτό το ήξερε καλά ο Χριστός, και εξήγησε στους μαθητές του ότι, προφανώς δεν θα θυμόντουσαν όλα όσα του είχε εκείνος διδάξει, αλλά το Πνεύμα το Άγιο, θα τους τα υπενθύμιζε. Και αυτό σε προσωπική και ατομική κλίμακα είναι κατανοητό.

Όταν όμως τους είπε να πάτε να κηρύξετε σε όλη την κτίση, προφανώς θα έπρεπε να έχουν και γραπτά κείμενα, ώστε όσοι πίστευαν, να έχουν πρόσβαση στο μήνυμα του ουρανού για τον άνθρωπο. Μάλιστα, είναι σπουδαίο το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν στην αρχή άλλες γλώσσες παρά μόνον η Ελληνική, διότι αυτή είχε κατοχυρώσει μια σπουδαία ορολογία για κάθε θέμα, που μπορεί να απασχολούσε κάθε άνθρωπο που θα πίστευε στον Χριστό.

Τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης είχαν ήδη μεταφραστεί στα αρχαία Ελληνικά, ενώ οι συγγραφείς την Καινής Διαθήκης χρησιμοποίησαν την ίδια Ελληνική Γραφή και γλώσσα, ώστε το μήνυμα από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη να είναι πιο εύκολα κατανοητό. Σε αυτή την γλώσσα, την Ελληνική, συντάχθηκαν όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία μέσα στους αιώνες, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι πιστοί να έχουν πρόσβαση με τον ίδιο τρόπο στην πληροφορία της σωτηρίας, για την οποία μίλησε και σταυρώθηκε ο Χριστός.

Η Ελληνική γλώσσα και γραφή, δηλαδή, δεν επιλέχθηκαν από την ηγεσία της Ελλάδας – ήταν άλλωστε υπόδουλη στους Ρωμαίους -, αλλά επιλέχθηκε από τους μαθητές του Χριστού, διότι με την ελληνική ορολογία θα ήταν ασφαλέστερος ο τρόπος μεταφοράς των μηνυμάτων που είχε διδάξει ο Χριστός. Ειδικά εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, κατανοούμε την αξία της ορολογίας, όταν πρόκειται για σπουδαία πράγματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινή – και όχι μόνο – ζωή.

Διότι, αυτό που θέλει να γίνει γνωστό ο δημιουργός του κόσμου, δεν είναι μόνο η εξωτερική εικόνα που βλέπουμε όλοι, αλλά θέλει να εμβαθύνουμε στο έργο του, στην φύση και στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, προκειμένου να γίνεται η ζωή μας ευκολότερη μέσα στην προσωπική καθημερινότητα. Και η ακρίβεια της ορολογίας γίνεται το απαραίτητο εργαλείο για τον σκοπό αυτό. Λόγος που δεν γράφεται και δεν είναι κατανοητός, είναι λόγος του αέρα που δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα σε κανένα επίπεδο ζωής. Αντίθετα, η γραφή μεταφέρει μηνύματα κάθε αξίας και σημασίας για την ζωή μας, και αυτό είναι η προσωπική μας εμπειρία.

Η σύγχρονη ζωή επιβεβαιώνει ότι όλα τα σοβαρά γεγονότα της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής γίνονται με την γραφή, είτε ως πρωτότυπη δημιουργία, είτε ως ανάγκη μέσα στην ατομική καθημερινότητα. Από τις ειδοποιήσεις του ταχυδρομείου, έως τα βιβλία των σχολείων για μάθηση, όλα περιέχουν γραφή και μεταφέρουν μηνύματα από το ένα πρόσωπο στο άλλο, ακόμη και εάν δεν πρόκειται για φυσικά, αλλά για νομικά πρόσωπα.

Σε κάθε περίπτωση, η γραφή είναι το εργαλείο και το μέσον, με το οποίο μεταφέρονται ειδήσεις και πληροφορίες σε σταθερή και αναγνωρίσιμη μορφή μεταξύ εκδότη και παραλήπτη της γραφής. Και μπορεί η γραφή να βρίσκεται σε χαρτί, ή να είναι μια σύγχρονη ψηφιακή γραφή, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα εμφανίζεται το ίδιο. Η γραφή είναι το τέλος κάθε απόδειξης στις σχέσεις μεταξύ δύο προσώπων που μπορεί να επικοινωνούν για μυριάδες λόγους.

Αυτή ακριβώς η διαπίστωση, ότι δηλαδή η γραφή είναι το εγκυρότερο μέσο μεταφοράς πληροφοριών και ειδήσεων, έχει αποδειχθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια ότι είναι αναντικατάστατη. Διότι προσφέρει την μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι, ένα γεγονός έχει γίνει πραγματικότητα και δεν είναι φαντασία ή προφορικός λόγος που μπορεί να χαθεί ή να ξεχαστεί, ή και να αλλοιωθεί από κάποιον άλλον.

Σε αυτή την σταθερή αξία της γραφής στηρίζεται και η απόφαση του δημιουργού του σύμπαντος κόσμου, να μην υπάρχει μόνο ο προφορικός, αλλά να υπάρχει και ο γραπτός λόγος. Και αυτή η πραγματικότητα έχει αποσαφηνιστεί μέσα από τα ευρήματα πολλών χιλιάδων χρόνων από όλες τις περιοχές του κόσμου. Και μπορεί η μορφή της γραφής και τα μέσα δημιουργίας να διαφέρουν από εποχή σε εποχή. Ωστόσο η αξία παραμένει η ίδια: μεταφέρει το μήνυμα σε μια σταθερή μορφή από τον δημιουργό στον αποδέκτη.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν έγραψε μεν ο ίδιος ούτε μία λέξη, αλλά ανατέθηκε από τον δημιουργό σε ανθρώπους εχέφρονες να μεταφέρουν τα μηνύματα σωτηρίας του ανθρώπου σε όλη την ανθρωπότητα. Ο προφορικός λόγος φτάνει στα αυτιά του ακροατή. Ο γραπτός έχει μεγαλύτερη αξία, διότι η ανάγνωσή του μπορεί να γίνει χιλιάδες φορές, και το μήνυμα να φτάσει στην συνείδηση και όχι μόνο στις πέντε αισθήσεις του ατόμου.