Η κυριαρχία (είμαι κύριος) δεν σημαίνει μόνον εξουσία και δικαιώματα, αλλά σημαίνει και ευθύνες.

Διότι μετά την κατάκτηση (ή απόκτηση) της εξουσίας πάνω σε κάτι – στον πλανήτη, στο σπίτι μου, στην επιχείρησή μου, στον εαυτό μου – απαιτείται υπεύθυνη και εποικοδομητική – και όχι καταστρεπτική – στάση. Και δυστυχώς εδώ δημιουργούνται όλα τα προβλήματα. Διότι όλοι θέλουμε την εξουσία της κυριαρχίας, αλλά δεν θέλουμε τις ευθύνες και την κριτική για τις ενέργειές μας ως κυρίαρχοι πάνω σε κάτι.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός έστρεψε την προσοχή και το κύριο ενδιαφέρον της διδασκαλίας του όχι στις συμβατικές θρησκευτικές τελετές της εποχής του – μια χαρά τελετές είχαν οι άνθρωποι τότε όπως και σήμερα, αλλά έστρεψε την προσοχή μας στην προσωπική στάση απέναντι στην αλήθεια.

Η κατανόηση του εαυτού μας, το “γνώθι σ’ αυτόν”, είναι το πρώτο αλλά όχι και το τελευταίο θέμα που πρέπει να μας απασχολεί. Διότι η ανασύνταξη και κατανόηση των ατομικών μου αξιών, δεν συνεπάγεται αυτόματα και κατανόηση και ορθή χρήση των εξωτερικών παραγόντων. Το θέμα αυτό είναι πολύπλοκο και δαιδαλώδες, ακριβώς γιατί και η ζωή και ο φυσικός κόσμος με τον οποίο καλούμαστε να συμβιώνουμε και να μεριμνούμε ως άρχοντες, είναι πολύ πέραν των προσωπικών μας ικανοτήτων και απαιτείται συνύπαρξη και συνεργασία, προκειμένου να έχει θετικό πρόσημο η κυριαρχία μας, για όσο καιρό δηλαδή καθένας βιώνει την επαφή του με τον φυσικό και ορατό κόσμο.

Και επειδή το διαπεραστικό βλέμμα του Χριστού δεν έμενε μόνον στο ορατό φάσμα της ζωής, επεσήμανε στους ακροατές του ότι όχι μόνον στον φυσικό κόσμο πρέπει να δείχνουμε την σοφία και αξιοπρέπειά μας, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε σε αναδιοργάνωση των εφοδίων που διαθέτουμε για την εξερεύνηση των γεγονότων πριν αυτά εμφανιστούν στον φυσικό κόσμο.

Δηλαδή έστρεψε την προσοχή μας στο μη ορατό ακόμη φάσμα των γεγονότων και μας προέτρεψε μέσα από την πίστη στον σοφό δημιουργό μας αλλά και τις οδηγίες της δικής του διδασκαλίας, να βελτιώνουμε τις προσωπικές μας ικανότητες αντίληψης της αλήθειας, αλλά και της εφαρμογής των δικών μας πράξεων μέσα στα πλαίσια που προσφέρουν οι δικές της συντεταγμένες.

Κάθε παραφωνία στην άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στον φυσικό κόσμο, έχει την ρίζα της στην εσωτερική μας ανεπάρκεια και διαστροφή. Η άγνοια της δικής του διδασκαλίας, η υπονόμευση της αξίας και λειτουργίας της πίστης στον εσωτερικό μας άνθρωπο, αλλά και η θολή ή διεστραμμένη προσωπική μας εικόνα για το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της υποστάσεως του δημιουργού, συνιστούν το αδύναμο και άρρωστο περιβάλλον που εύκολα μολύνεται από κάθε είδους “κορωνοϊούς”, οι οποίοι ωστόσο επιβουλεύονται την ίδια την δική μας καθημερινότητα αλλά και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η κατανόηση της έννοιας της κυριαρχίας έχει εξέχουσα σημασία για τους ανθρώπους της πίστης, διότι από αυτήν εξαρτάται η οπτική γωνία εξερεύνησης και κατανόησης όχι μόνον του φυσικού κόσμου, αλλά και του μη ορατού, καθώς και του ίδιου του δημιουργού ο οποίος χορηγεί την εξουσία της κυριαρχίας στα φυσικά πρόσωπα.

Στην περίπτωση λ.χ. του Εκατόνταρχου, η κατανόηση της εξουσίας και της κυριαρχίας του Χριστού στον ορατό και μη ορατό κόσμο, είχε ως συνέπεια ο ίδιος ο Χριστός να αναγνωρίσει στον Ρωμαίο αξιωματούχο την υπεροχή της πίστης του. Μια πίστη όχι θεολογικών και θρησκευτικών δεδομένων, αλλά μια πίστη που προέκυπτε από την βαθιά κατανόηση του Εκατόνταρχου στα θέματα της εξουσίας και της κυριαρχίας.

Και φυσικά αυτή η πίστη, δηλαδή εκείνη που προέρχεται από την κατανόηση της λειτουργίας των μη ορατών κυριαρχικών εξουσιών, έχει εξαιρετικά πλεονεκτήματα, κυρίως γιατί είναι προσεγγίσιμη από όλο τον πληθυσμό του πλανήτη χωρίς καμιά εξαίρεση. Δεν προαπαιτούνται δηλαδή θεολογικές γνώσεις για να κατανοήσουμε την λειτουργία της πίστης, αλλά οι θεολογικές γνώσεις θα μας βοηθήσουν αργότερα να κατανοήσουμε τα μηνύματα των Ιερών Γραμμάτων μέσα στους αιώνες.

Η πίστη, ως εφόδιο του δημιουργού μέσα στο υπαρξιακό DNA κάθε φυσικού προσώπου διαχρονικά, υπάρχει και λειτουργεί στην καθημερινότητά μας ως στοιχείο αναγκαίο της επιβίωσής μας. Πόσο βαθιά εμείς κατανοούμε αυτό το εφόδιο και την λειτουργία του, και πόσο μπορούμε να το καλλιεργήσουμε για καλύτερα αποτελέσματα, είναι θέματα που αποκαλύπτονται και αξιολογούνται μέσα από την μελέτη των Ιερών Γραμμάτων και την διδασκαλία του Χριστού.

Διότι, όπως όλοι οι άνθρωποι έχουμε εφόδια από τον δημιουργό μας για να υπερβαίνουμε τις δυσκολίες της ζωής σε κάθε τομέα – και αυτό δεν είναι φιλοσοφική ερμηνεία αλλά εικόνα της πραγματικότητας, έτσι και η κατανόηση της λειτουργίας της πίστης είναι θέμα παρατήρησης της πραγματικότητας και όχι άλλης ανάγκης.

Η γνώση της διδασκαλίας του Χριστού και η πίστη στον δημιουργό μας είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την κατανόηση του μη ορατού φάσματος της ζωής μας, και καθένας καλείται με την πάροδο του χρόνου της προσωπικής του ζωής να εμβαθύνει στην κατανόηση των δεδομένων της διδασκαλίας του Χριστού.

Από εκεί θα ενημερωθούμε με ασφάλεια για τις προεκτάσεις της επέκεινα του τάφου ζωής, για τις παγίδες της καθημερινότητας, για την πορεία, το παρελθόν και το μέλλον μας, για το ιστορικό βάθος των γεγονότων αλλά και την υπαρξιακή τους φυσιογνωμία η οποία μπορεί να επηρεάζει την δική μας ζωή. Από εκεί θα μάθουμε για την δραστική λειτουργία του λόγου μέσα στην συνείδησή μας, ο οποίος απελευθερώνει τις δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος μέσα μας και μετατρέπει την απλή καθημερινότητα σε τμήμα της αιωνιότητας, όπως και πραγματικά είναι.

Η κυριαρχία περιλαμβάνει την πράξη, την δράση για την απόκτηση της κυριαρχίας, αλλά περιλαμβάνει και την διατήρηση της κυριαρχίας πάνω σε κάτι.

Από την μια η δράση για την απόκτηση της κυριαρχίας είναι μια πρακτική ενέργεια που απαιτεί χρόνο και προσπάθεια, με ό,τι αυτό περιλαμβάνει στην καθημερινότητά μας, ενώ από την άλλη, η διατήρηση της κυριαρχίας περιλαμβάνει μέτρα προστασίας των κεκτημένων. Κανένα από τα δυο δεν υπάρχει χωρίς το άλλο.

Ιδιαίτερα όταν ερχόμαστε στις κατακτήσεις του εσωτερικού μας ανθρώπου, εκεί τα πράγματα κινδυνεύουν περισσότερο, γιατί η επανάπαυση είναι ο κακός σύμβουλος. Οι δάφνες και η ικανοποίηση από τα κεκτημένα είναι η αιτία μιας μελλοντικής καταστροφής, ακριβώς γιατί παύουμε να προσέχουμε, θεωρούμε ότι αυτό μας ανήκει, και φυσικά δεν υποπτευόμαστε τους κινδύνους που κρύβονται και θέτουν υπό συνεχή αμφισβήτηση την κυριαρχία μας πάνω σε κάτι.

Διότι στην πρακτική ζωή τίποτα δεν είναι οριστικό. Τα πάντα μεταβάλλονται καθημερινά, και ο χθεσινός κυρίαρχος και κύριος, σήμερα μπορεί να γίνει δούλος και υποτακτικός, ακριβώς γιατί δεν εργάστηκε σωστά και επαναπαύθηκε στις δάφνες του παρελθόντος. Η ζωή είναι δυναμική και όχι αδρανής. Η ζωή έχει δράση και όποιος αρκείται στην αδράνεια κινδυνεύει να χάσει κάθε κεκτημένο, κάθε κυριαρχία που μπορεί να διαθέτει, αλλά δεν έλαβε τα σωστά μέτρα για να διατηρήσει την κυριαρχία του.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του επεσήμαναν με κατηγορηματικό τρόπο την ανάγκη, όχι μόνον νέων καθημερινά κατακτήσεων γνώσης και εμπειρίας ζωής, αλλά και προστασία των κεκτημένων από τις επιβουλές των ανταγωνιστών της ζωής. Στην παραβολή των δούλων με τα τάλαντα, οι εργαζόμενοι δούλοι ανταμείφθηκαν, ενώ ο δούλος που επαναπαύθηκε στην επιείκεια του κυρίου του, όχι μόνον δεν αμείφθηκε για την πρόνοιά του να ασφαλίσει στα βάθη της γης το τάλαντο, αλλά έχασε και αυτό που είχε, ακριβώς διότι αυτή είναι η πρακτική καθημερινή μας ζωή.

Η αδράνεια σκοτώνει, ενώ η δράση και η επέκταση της κυριαρχίας σε νέους τομείς αυξάνει τις πιθανότητες διατήρησης της κυριαρχίας. Η εγρήγορση και η πρόνοια είναι οι καλύτερες προϋποθέσεις για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο αύριο στην διατήρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Και φυσικά πρώτα απ’ όλα, στον εσωτερικό μας κόσμο, στην περιοχή όπου λειτουργεί η πραγματική ζωή και το πραγματικό σπίτι της ατομικής μας προσωπικότητας. Εδώ διεξάγονται οι σπουδαιότερες μάχες.

Διότι όποιος έχει τη κυριαρχία στις σκέψεις, στα συναισθήματα, στην πρακτική εφαρμογή των προσωπικών του αποφάσεων, αυτός είναι πραγματικά κυρίαρχος στην ζωή του, και κάθε εξωτερική επιβουλή εύκολα γίνεται αντιληπτή και αποκρούεται. Η ζωή δεν είναι νεκρή φύση, αλλά ανανεούμενη καθημερινά, με τα υπαρξιακά στοιχεία της δράσης και της αντίδρασης, της κυριαρχίας και της υποδούλωσης, σε συνεχή λειτουργία.

Η κυριαρχία, η κατάκτηση και η άσκηση εξουσίας πάνω σε κάτι, είναι έννοιες που δημιουργούν ένα κώδικα ζωής στην ανθρώπινη κοινωνία. Δηλώνουν ότι κάποιος έχει την εξουσία πάνω σε κάτι και κάποιος άλλος δεν την έχει αυτή την εξουσία. Και είναι προφανές ότι αυτός που έχει την εξουσία υπερτερεί εκείνου που δεν την έχει, διότι ο ένας μπορεί να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα και ο άλλος όχι.

Αυτή η καθημερινή έννοια που διέπει τις ανθρώπινες κοινωνίες έχει την αντίστοιχη εφαρμογή και στον κόσμο που δεν είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Και όλοι κατανοούμε ότι σε αυτό το πεδίο, του μη ορατού κόσμου, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, ακριβώς γιατί δεν έχουμε το πλεονέκτημα της πληροφόρησης δια των πέντε αισθήσεών μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επικέντρωσε την διδασκαλία του όχι στον φυσικό κόσμο, μια περιοχή που ο άνθρωπος μπορεί με τις δικές του φυσικές δυνάμεις να ελέγχει και να κυριαρχεί, αλλά στον μη ορατό κόσμο, ακριβώς διότι εκεί κυοφορούνται και κρίνονται όλα πριν έλθουν στο φως και στην περιοχή των πέντε αισθήσεών μας. Ακόμη και στην ατομική μας ζωή, όσα σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε, προετοιμάζουμε, και χιλιάδες άλλα εσωτερικά γεγονότα που τα γνωρίζουμε μόνον εμείς και κανένας άλλος, είναι η κρίσιμη περιοχή της ζωής μας, διότι εκεί μέσα, στον εσωτερικό και μη ορατό ακόμη κόσμο, συντελούνται οι κοσμογονικές προκαταβολές, από τις οποίες στο μέλλον, εγγύς και απώτερο, θα προκύψουν γεγονότα που θα γίνουν αντιληπτά δια των πέντε αισθήσεων.

Και είναι φυσικό, όποιος ελέγχει αυτόν τον χώρο, στον εσωτερικό και μη ορατό χώρο της ζωής μας – τις σκέψεις μας, τις προθέσεις μας, τις επιθυμίες μας, τα σχέδιά μας – αυτός να έχει και την πρωτοβουλία των κινήσεων και αυτός να καθορίζει στην ουσία την πορεία της ζωής μας, άσχετα αν εμείς στο τέλος κάνουμε τις πράξεις και κρινόμαστε για αυτές από το κοινωνικό σύνολο. Αυτός που ελέγχει τον μη ορατό ακόμη κόσμο της προσωπικής μας ζωής, αυτός κρατά τα κλειδιά της ζωής μας, και αόρατα κατευθύνει τις σκέψεις και τις ενέργειές μας εκεί που εκείνος θέλει και όχι εκεί που το φυσικό πρόσωπο πιθανόν θα ήθελε.

Η αδυναμία του υποτακτικού (δούλου) μπροστά στον κυρίαρχο (κύριο) που μπορεί να καταδυναστεύει την ζωή μας, είναι το μέτρο με το οποίο τις περισσότερες φορές η καθημερινή μας ζωή παύει να είναι αυτό που θέλουμε, και βιώνουμε εμπειρίες αρνητικές που δηλητηριάζουν κάθε στιγμή της πρόσκαιρης ζωής μας, ενώ ταυτόχρονα αποπροσανατολίζουν τα ενδιαφέροντά μας στην προοπτική της αιωνιότητας.