Η συνειδητή άρνηση της ύπαρξης δημιουργού ενός κτίσματος ισοδυναμεί με παραλογισμό ή συνειδητή αυτοχειρία, εκτός αν γίνεται για πειραματικούς λόγους, “καθ’ υπόθεσιν”. Διότι η έννοια της παραγωγικής ιδιοκτησίας, δηλαδή της ευθύνης του δημιουργού απέναντι στο δημιούργημά του – αλλά και απέναντι στα δημιουργήματα άλλων ή ακόμη και απέναντι στα μη δημιουργήματα, είναι έννοια σύμφυτη με την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η “υποχρεωτική” αναγραφή του ονόματος του δημιουργού σε ένα έργο έχει πολλαπλές εξηγήσεις. Πρώτον, διότι το όνομα του δημιουργού φέρει την ευθύνη για το συγκεκριμένο έργο. Μάλιστα, αν είναι παραγωγικό έργο, φέρει και την ευθύνη καθ’ όλη την διάρκεια της λειτουργίας και της παραγωγής των παραγώγων. Δεύτερον, διότι καθένας μπορεί να οικειοποιηθεί και να επικαρπωθεί, ως κλέπτης και ληστής, την αξία του έργου που ανήκει σε άλλον. Τρίτον, διότι για κάθε δυσλειτουργία πρέπει να ξέρουμε σε ποιον θα απευθυνθούμε για επίλυση των προβλημάτων, και αυτό δεν είναι θεωρητικό, αλλά είναι πρακτικό στην καθημερινότητα. Και είναι προφανές ότι εκ του έργου μπορούμε να κατανοήσουμε την ασφάλεια, την πιστότητα, την αξία και την δημιουργική σοφία του δημιουργού.

Ωστόσο, άλλο το όνομα και άλλο η παρουσία. Άλλο το να γνωρίζουμε το όνομα ενός δημιουργού και άλλο να τον έχουμε κοντά μας. Άλλο η ανάμνηση και άλλο η φυσική παρουσία. Και αυτό είναι κρίσιμο στην διδασκαλία του Χριστού. Δεν δημιούργησε μια νέα διδασκαλία μόνον για να είναι γραμμένη στα εγχειρίδια των σχολείων και των διαφόρων ιδρυμάτων, αλλά εξήγησε πως λειτουργεί η παρουσία και πως γίνεται αντιληπτή η λειτουργική δύναμη της παρουσίας του δημιουργού στην καθημερινή ζωή ενός φυσικού προσώπου.

Διότι αυτό είναι το κρίσιμο θέμα. Όχι μόνον να κατανοήσω την διδασκαλία, αλλά και να επικαρπωθώ νομίμως όσα προέρχονται από αυτήν. Όχι για να είμαι καλός χριστιανός, αλλά για να μπολιαστώ, να ζω και να λαμβάνω το αιώνιο οξυγόνο μέσα από τις φλέβες και το δημιουργικό πνεύμα του ίδιου του δημιουργού. Το κείμενο της Καινής Διαθήκης δεν είναι εγχειρίδιο κανόνων καλής συμπεριφοράς προς τους άλλους ανθρώπους μόνον, αλλά είναι οδηγίες για την συμβίωση με την παρουσία του ίδιου του δημιουργού μέσα στο σώμα και την καθημερινότητά μας.

Το “εγώ ειμί μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος”, δεν είναι οδηγία, αλλά αλλαγή κατανόησης της παρουσίας του δημιουργού μέσα στην καθημερινότητα κάθε φυσικού προσώπου που αναζητά τον δημιουργό του. Τότε, και το δημιούργημα γίνεται παραγωγικό ζωής και όχι θανάτου, τότε το δημιούργημα ζει με το οξυγόνο και το νερό “το επάνωθεν του στερεώματος”, τότε το “εγώ ειμί” και το “ημείς εσμέν” έχει άλλη έννοια για την καθημερινότητα.

Η ευαισθησία, που προέρχεται από την εμπειρική κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού, οδηγεί το φυσικό πρόσωπο σε κατανόηση της παρουσίας και λειτουργίας του δημιουργού στα καθημερινά μας έργα, τα οποία πλέον λαμβάνουν χώρα όχι μόνον στην διάσταση του φυσικού μας χωροχρόνου, αλλά και στο μη εισέτι ορατό φάσμα των λειτουργιών της ζωής μας.

Η αποδοχή του περιεχομένου του όρου “κτίζω” έχει ειδική αξία για τους ανθρώπους που θέλουν να βλέπουν την ζωή με το βλέμμα της αιωνιότητας και όχι μόνον της καθημερινότητας.

Διότι κτίζω σημαίνει ότι υπάρχει “κτίστης” – δημιουργός, υπάρχουν κανόνες και αρχές που διέπουν το κτίσμα – το δημιούργημα, υπάρχουν υλικά κατασκευής και επισκευής, και φυσικά, υπάρχει και το κτίσμα, το δημιούργημα, που μπορούμε να δούμε όλοι και να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, τόσο το έργο του κτίστη, όσο και των παραμέτρων που σχετίζονται με την ανάπτυξη και εξέλιξη του έργου της οικοδομής.

Και αυτά είναι κρίσιμα στοιχεία, διότι αν δεν παραδεχθούμε την ύπαρξη, την κτίση, το ορατό αποτέλεσμα, και με την αρχή της κοινής λογικής να αναζητήσουμε όλα τα υπόλοιπα – δηλαδή τον κτίστη, το σχέδιο, τις αρχές και τους κανόνες που διέπουν την λειτουργία του κτίσματος, τότε απλά είμαστε χαμένοι στην ανοησία μας.

Διότι στον σημερινό κόσμο του 21ου αιώνα, κανένας δεν δέχεται ότι το δικό του δημιούργημα, το δικό του brand name, δεν έχει δημιουργό, δεν έχει κτίστη που κοπίασε και έφερε στο φως το δικό του δημιούργημα. Μάλιστα, είναι γνωστό ότι αποτελεί ποινικό αδίκημα και τιμωρείται από τον ανθρώπινο νόμο, ο σφετερισμός ξένης δημιουργίας, δηλαδή η κλοπή ξένων πνευματικών δικαιωμάτων. Και αυτό σημαίνει ότι, αν δεν αποδεχθούμε την ύπαρξη και τον ρόλο δημιουργού, τότε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε αναζήτηση αρχών και κανόνων της δημιουργίας, ακριβώς γιατί έχουμε ξεφύγει από την κοινή λογική των πραγμάτων.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού είναι θεμελιωμένη στην αποδοχή της δημιουργικής παρουσίας του δημιουργού, όχι μόνον ως ιστορική αλήθεια, αλλά – κυρίως – ως καθημερινή πραγματικότητα.

Η πίστη στον δημιουργό και στην κτίση του είναι η απαρχή της κατανόησης του φυσικού και κοινωνικού κόσμου που μας περιβάλλει, και μέσα στον οποίο καλούμαστε να βιώσουμε τον επί γης βίο μας. Αν αφαιρεθεί αυτό το κλειδί της λογικής γνώσης, τότε μάταια αναζητούμε λύσεις στα προβλήματά μας, είτε αυτά είναι ο κορωνοϊός, είτε είναι απλούστερα και πολύ προσωπικά προβλήματα.

Διότι, αν αναζητώντας ένα τμήμα του παζλ που μας λείπει, διαγράψουμε τον συνολικό σχεδιασμό και τον δημιουργό του, τότε βρισκόμαστε μέσα στον λαβύρινθο χωρίς το νήμα της Αριάδνης, δηλαδή την σώφρονα λογική μας, άρα δεν μπορούμε εξέλθουμε από την μάστιγα της άγνοιας και των αδιεξόδων που βρίσκονται κάθε στιγμή μπροστά μας.

Μόνον η πίστη στον κτίστη και στο δικό του σχέδιο που καλούμαστε να αναγνωρίσουμε και να εξερευνήσουμε στην καθημερινότητά μας, εγγυώνται λογική και πρακτική ζωή με αποτελέσματα ορατά και αναγνωρίσιμα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αναπαράγουμε την δική μας μικρότητα και συγκρουόμαστε με την μεγαλειώδη πραγματικότητα που πεισματικά δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε στην κτίση που μας περιβάλλει.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι απλή και σαφής: η πίστη στον δημιουργό και η ακοή της δικής του διδασκαλίας είναι η μόνη οδός που μπορεί να οδηγήσει το φυσικό πρόσωπο σε κατανόηση της αιώνιας υφιστάμενης πραγματικότητας, αποφεύγοντας την δική μας υπερήφανη αλλά κενή αιώνιου περιεχομένου προσωρινότητα.

Κάθε ανθρώπινη δημιουργία, κάθε ανθρώπινο κτίσμα είναι ορατό, άρα είναι κατανοητό και μπορεί να περάσει από την κρίση μας, αν δηλαδή ικανοποιεί τον λόγο της δημιουργίας του ή όχι.

Και, φυσικά, υπάρχουν και τα μη ορατά κτίσματα, τα οποία μπορεί να μην φαίνονται, ωστόσο δεν αμφισβητείται η ύπαρξή τους, όπως λχ η αγάπη και το μίσος, η σοφία και η αφροσύνη, οι καλές ή κακές επιθυμίες και χιλιάδες άλλα πράγματα, τα οποία υπάρχουν μέσα μας, έχουν κτιστεί με την δική μας συμβολή και λειτουργική σύμπραξη, και κάποια στιγμή εμφανίζονται τα αποτελέσματα και οι πράξεις που πηγάζουν από αυτήν την μη ορατή δημιουργία που λειτουργεί μόνον στον εσωτερικό μας κόσμο.

Ανάλογη κτίση είναι και η πίστη που “ενοικεί” μέσα μας: δεν την βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού, ωστόσο κανείς δεν αμφιβάλλει για την ύπαρξη, την λειτουργία και την παραγωγικότητά της. Και στο σημείο αυτό ακριβώς ο Χριστός έστρεψε την προσοχή του. Όχι για να κατακρίνει την ολιγοπιστία ή την ατελέσφορη ύπαρξη της πίστης, αλλά για να υποδείξει τον δρόμο της επίγνωσης, τον δρόμο της λειτουργίας και της παραγωγικότητας της πίστης μέσα στο κάθε φυσικό πρόσωπο.

Η πίστη του Εκατόνταρχου δεν ήταν ορατή, ωστόσο ήταν υπαρκτή, ήταν λειτουργική πρακτικά, μπορούσε να παράξει άμεσα αποτελέσματα στην καθημερινή ζωή – η θεραπεία του δούλου του έγινε άμεσα κατά την διήγηση του Ευαγγελίου – και για τον λόγο αυτό ο Χριστός επαίνεσε αυτού του είδους την πίστη, όχι γιατί είναι απλά πίστη, αλλά γιατί ήταν τόσο μεγάλη (τοσαύτη) που μπορούσε να παράξει αποτελέσματα στις διαστάσεις του παρόντος αλλά και του αιωνίου μέλλοντος. Και αυτή ακριβώς ήταν η πίστη που αναζητούσε ο Χριστός.

Δεν ενδιαφερόταν να αυξήσει την στείρα θρησκευτικότητα των συγχρόνων του, αλλά ενδιαφερόταν για την πίστη εκείνη που είναι σε θέση να αντιληφθεί ορθά τον παρόντα κόσμο, χωρίς όμως να παρασυρθεί στην αδράνεια ή την σπειροειδή εσωστρέφεια που νεκρώνει όλα τα μέλη του σώματος. Αναζητούσε την πίστη που μπορούσε να κατανοήσει με λογική τον παρόντα κόσμο, αλλά με την ίδια λογική μπορούσε να αναζητήσει και τις πηγές της αιώνιας ζωής που βρίσκονται στην εξουσία του δημιουργού. Πηγές που είναι υπαρκτές, αλλά δεν γίνονται αντιληπτές δια γυμνού οφθαλμού, ούτε παροχετεύουν το νερό τους στον αδιάφορο, αλλά φυλάσσονται καλά και προστατεύουν το περιεχόμενό τους με μια θύρα, την οποία μόνον ο λόγος, η λογική, και οι διαδικασίες που έχει προβλέψει ο δημιουργός μπορούν να ανοίξουν για να περάσει ο ενδιαφερόμενος από την καθημερινότητα στην αισθητή παρουσία της αιωνιότητας.

Ο Χριστός δεν αναζητούσε καλούς αρχιερείς της εποχής του, αλλά αναζητούσε νέα σκεύη για να βάλει μέσα το δικό του νέο κρασί, το δικό του ζων ύδωρ, την δική του διδασκαλία που μπορεί να οδηγήσει κάθε φυσικό πρόσωπο στην κατανόηση και επίγνωση της αλήθειας της δικής του κτίσης. Στην επίγνωση ενός δικού του κτίσματος με ατέρμονες διαστάσεις στον χώρο και τον χρόνο, που μόνον μέσα από την δική του διδασκαλία, απαλλαγμένη από την ατέρμονη παρελθοντολογική θρησκευτικότητα, μπορεί να οδηγήσει τον ανώνυμο ενδιαφερόμενο στις πηγές της ζωής που όλοι αναζητούμε.

Το παραγόμενο αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων της ζωής μας έχει αξία και όχι οι προθέσεις, οι διαθέσεις και τα όνειρα μόνον. Διότι, για να υπάρξει κτίση, κτίριο, οικοδόμημα, θα πρέπει να προϋπάρξουν σχέδια, όραμα, σκληρή εργασία συγκέντρωσης των υλικών, και σκληρή εργασία για την κατασκευή της κτίσης, του οικοδομήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, μαζί με μας πεθαίνουν και τα όνειρα και οι σχεδιασμοί που δεν πέρασαν στο κατασκευαστικό στάδιο.

Αυτή είναι αρχή θεμελιώδης για την καθημερινή μας ζωή, αλλά και για χιλιάδες άλλες προεκτάσεις της φυσικής – και όχι μόνον – προσωπικής μας ζωής. Αυτή ήταν και η διδασκαλία του Χριστού για όσους επιθυμούν να ακούσουν και να εφαρμόσουν όσα εκείνος μας είπε και έπραξε, ή όσα ο ίδιος δεν είπε και δεν έκανε.

Το περιεχόμενο της κατάληξης της επί του όρους ομιλίας αποδίδει με τον εναργέστερο τρόπο το μήνυμα του Χριστού για παραγωγική πίστη και όχι θεωρητική. Μάλιστα η χρήση του όρου “μωρός” για τον άνθρωπο που ακούει αλλά δεν περνά στην εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας, παραπέμπει στις “μωρές” παρθένες, οι οποίες επιθυμούσαν να συμμετέχουν στην χαρά, αλλά στερήθηκαν την είσοδο, όχι γιατί δεν το ήθελαν, αλλά γιατί δεν σκέφτηκαν και δεν ενήργησαν πρακτικά, ώστε να αποδειχθούν φρόνιμες και όχι μωρές.

Και αυτό φυσικά δεν είναι φιλοσοφικό και ιδεολογικό, αλλά είναι μια πρακτική πλευρά της ζωής που αφορά την προσωπική μας οικοδομή, την οικοδομή του εσωτερικού μας ανθρώπου κατά το μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.

Διότι, η φύση και η κοινή πρακτική στην καθημερινότητα μας διδάσκουν, ότι χωρίς στόχο και σχέδιο, χωρίς οργάνωση της καθημερινότητας με στόχο την αιωνιότητα παράλληλα με την αυτάρκη καθημερινότητα, καμιά κατάκτηση δεν μπορεί να προέλθει. Μπορεί να έχουμε ευσέβεια και πόθο να κατακτήσουμε το Έβερστ, αλλά αν δεν υπάρξει προπόνηση, προετοιμασία και άσκηση, ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουμε εκεί.

Όλα τα οικοδομήματα, όλες οι κατακτήσεις μας, προσωπικές και κοινωνικές, μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν ότι έχουμε το εφόδιο της πίστης μέσα μας, προκειμένου να ενεργούμε θετικά προς την κατεύθυνση της ανοικοδόμησης μιας νέας κτίσης, μιας νέας κατάκτησης, που μπορεί να βελτιώνει την καθημερινότητα, προσαρμόζοντας τις επιθυμίες μας στην πρακτική μας ικανότητα. Και μέσα από αυτή την πείρα, που επιβεβαιώνεται από την διδασκαλία του Χριστού, να κατακτούμε όλα εκείνα τα στάδια και τα επίπεδα που συντελούνται κατά την διάρκεια οποιασδήποτε οικοδομής μέσα στον σύντομο επίγειο βίο μας.

Η κατάκτηση και η ανοικοδόμηση του εσωτερικού μας ανθρώπου, του ανθρώπου που λειτουργεί με αγαθή συνείδηση και πίστη στον δημιουργό, είναι το εφόδιο που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει, δεν μπορεί να κατακρημνίσει, δεν μπορεί να οικειοποιηθεί για λογαριασμό μας, χωρίς την προσωπική μας άδεια. Οι λάθος επιλογές μας μπορεί να επιφέρουν την διάλυση της κτίσης.

Στον εσωτερικό μας κόσμο, στο προσωπικό μας εσωτερικό οικοδόμημα, κανείς χωρίς την δική μας άδεια δεν μπορεί να υπεισέλθει και να διαλύσει το δικό μας εσωτερικό απόκτημα. Η γνώση και οι ορθές επιλογές μας στην καθημερινότητα είναι οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την απόκτηση κάθε σταθερής και αμετακίνητης στο χρόνο κτίσης μας, η οποία δεν κινδυνεύει από την φθορά του χρόνου και τις καιρικές συνθήκες ή τον κορωνοϊό.

Κτίση, από το κτίζω – (όχι κτήση, που σημαίνει ιδιοκτησία) – σημαίνει το αποτέλεσμα του κτίζω, την οικοδομή, το οικοδόμημα. Το έργο δηλαδή του κτισίματος έχει ως αποτέλεσμα ένα κτίσμα, ένα οικοδόμημα. Και αυτό δεν είναι αναφορά μόνον στα κτίρια, αλλά είναι έκφραση με την οποία δηλώνεται κάθε αποτέλεσμα που προέρχεται από την δική μας δραστηριότητα, πχ, το οικονομικό οικοδόμημα, το κοινωνικό οικοδόμημα, το επαγγελματικό οικοδόμημα, κλπ.

Με λίγα λόγια, το κτίσιμο μπορεί να αναφέρεται στην προσωπική μας καριέρα, μπορεί να αναφέρεται και σε μεγαλύτερης κλίμακας κοινωνικές λειτουργίες. Ακόμη και το σώμα μας οικοδομείται καθημερινά μέσα από τις λειτουργίες που συμβαίνουν κάθε στιγμή στο εσωτερικό μας, και αντίστοιχα οικοδομείται και ο εσωτερικός, ο ψυχικός μας κόσμος μέσα από τις διεργασίες που συντελούνται στην συνείδησή μας.

Το παραγόμενο αποτέλεσμα αυτών των λειτουργιών είναι η κτίση. Το περιγραφόμενο και υπαρκτό πλέον “αντικείμενο” είναι η κτίση, το κτίριο, το οικοδόμημα, η επιτυχία ή η αποτυχία της δραστηριότητας. Και η κατανόηση αυτής της έννοιας, παρόλο που είναι καθημερινή μας πρακτική από τα πιο ασήμαντα έως τα πιο σημαντικά, ωστόσο, δεν φαίνεται να είναι συνδεδεμένη με τα θέματα της πίστεως και της προσωπικής αντίληψης λειτουργίας του κόσμου, όχι μόνον του ορατού αλλά και του μη εισέτι ορατού.

Η μη κατανόηση της “κτίσης” στα θέματα αύξησης του εσωτερικού μας οικοδομήματος της πίστης, – λειτουργία και αντικείμενο – έχει ως αποτέλεσμα από την μια την μη ορθή κατανόηση του φυσικού κόσμου μέσα στον οποίο βιώνουμε τον σύντομο επί γης βίο μας, και από την άλλη την μη αντίληψη του κόσμου που κινείται στο μη ορατό φάσμα των γεγονότων, ωστόσο, κατευθύνει και παράγει τα γεγονότα του αύριο. Και φυσικά αυτό αποβαίνει σε ατομική και κοινωνική ζημία, διότι δεν καλλιεργούμε το αύριο, αλλά κρίνουμε το χθες, χωρίς προοπτικές βελτίωσης του μέλλοντος.

Και η διδασκαλία του Χριστού σε αυτό ακριβώς τον στόχο συμβάλλει και μας προκαλεί να την ανακαλύψουμε και να την εφαρμόσουμε. Διαβάζοντας κάποιος την διδασκαλία του Χριστού, όπως την έχουν καταγράψει οι Ευαγγελιστές και οι πρώτοι εκείνοι που την εφάρμοσαν, αρχίζει να κατανοεί ότι η κτίση, το σύνολο του φυσικού κόσμου, είναι γερά θεμελιωμένο και ορθά δομημένο, ώστε να λειτουργεί εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια – κατά τους ειδικούς, χωρίς να παρεκκλίνει από την προβλεπόμενη κάθε στιγμή λειτουργία του. Και αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις αναζήτησης.

Διότι όσο περισσότερο εξερευνούμε την φύση, την κτίση που περιλαμβάνει όχι μόνον τον ορατό και μετρήσιμο κόσμο αλλά και τον μη ορατό ακόμη, (ο οποίος όμως εγκυμονείται για το μέλλον), τόσο περισσότερο η διδασκαλία του Χριστού γίνεται ο μεγάλος μας έρωτας, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί μέσα από αυτήν την εξήγηση που δίνει η διδασκαλία αυτή, θα κατανοήσουμε τις λειτουργίες του κόσμου και την δική μας θέση, τόσο ως προς την προσωπική μας καθημερινότητα, όσο και ως προς την προοπτική της αιωνιότητας.