Λειτουργία δεν νοείται με μόνον ένα αντικείμενο, ένα μοναδικό στοιχείο. Απαιτούνται τουλάχιστον δύο ή περισσότερα στοιχεία, προκειμένου να υπάρξει η λειτουργία και, επομένως, η παραγωγή νέων δημιουργημάτων. Ακόμη και όταν εμείς δεν ανιχνεύουμε τον πέραν του ενός αριθμό, αυτός υπάρχει και απλά εμείς θα το ανακαλύψουμε αργότερα.

Ο κόσμος, δηλαδή το σύμπαν, λειτουργεί και διατηρείται στην ύπαρξη γιατί υπάρχει η συνεχής ενεργητική αλληλεπίδραση των στοιχείων, και αυτή η λειτουργική πραγματικότητα παράγει τις νέες όψεις του κόσμου. Συνεπώς, η μονάδα είναι πολύτιμη, αλλά από μόνη της δεν μπορεί να παράγει αποτελέσματα, χωρίς δηλαδή την συνύπαρξη και την συνεργασία με άλλα στοιχεία πλην του εαυτού της.

Αυτός είναι ο κανόνας της ζωής, όπως, τουλάχιστον, εμείς μπορούμε να τον κατανοήσουμε, και μόνον μέσα από αυτήν την λειτουργική πραγματικότητα μπορεί να προκύψει κάτι νέο. Ωστόσο, οι μεταμορφώσεις της ύλης είναι συνεχείς και απαιτείται σκληρή δουλειά, προκειμένου να αναζητηθούν τα πρώτα στοιχεία, από τα οποία ξεκίνησε η διαδικασία της λειτουργίας και της παραγωγής των νέων στοιχείων που συνθέτουν την δική μας προσωπική εικόνα για το περιβάλλον, μέσα στο οποίο όλοι μας επιβιώνουμε.

Το δε γεγονός ότι όλα συντελούνται μέσα στον κόσμο, μέσα στο σύμπαν, αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο κόπος της έρευνας για τα στοιχεία και τον τρόπο που αυτά λειτουργούν μεταξύ τους και παράγουν την ζωή, ο κόπος αυτός είναι μακρύς, και απαιτούνται έξτρα δυνάμεις και οδηγίες, προκειμένου να κατακτήσουμε το άγνωστο που μας περιβάλλει και να το θέσουμε στην διάθεσή μας για ένα καλύτερο μέλλον.

Και αυτό πρέπει να είναι το πρίσμα, μέσα από το οποίο θα κατανοήσουμε και θα θέσουμε σε προσωπική λειτουργία την διδασκαλία του Χριστού. Κανένας δηλαδή, δεν εξαιρείται, κανείς δεν είναι περιττός, και απλά πρέπει να αποδεχθούμε την δημιουργική πραγματικότητα, εφόσον, βεβαίως, θέλουμε να κατανοήσουμε τον κόσμο, το φυσικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς μας, στην προοπτική της ζωής και του μέλλοντος.

Τα λόγια και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού είναι ο δημιουργικός καταλύτης, ο οποίος μπορεί να μεταμορφώνει τον υφιστάμενο εσωτερικό μας κόσμο, σε ένα εργαστήριο παραγωγής ενέργειας, με την οποία θα υπερβαίνουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητας, αλλά θα διαθέτουμε και εφόδια για το απώτερο μέλλον της ζωής μας.

Η μοναδική εξουσία του ανθρώπου πάνω στη γη είναι κατανοητή και αντιληπτή από όλους μας. Μοναδική, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να είναι αδύνατο – κάποια στιγμή – για τον άνθρωπο. Και, φυσικά, η λέξη εξουσία δηλώνει άσκηση δύναμης, άρα και ευθύνη του ατόμου που ασκεί την εξουσία. Και όλα αυτά αποτελούν καθημερινά βιώματα όλων μας, άσχετα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε.

Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει την εξουσία, έχει και την ευθύνη της άσκησης της εξουσίας πάνω στη γη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητά μας: από την εύρεση της τροφής και την προφύλαξη από τα καιρικά φαινόμενα, έως την κοινωνική μας λειτουργία και το Δίκαιο που εφαρμόζουμε. Και, φυσικά, το μεν κοινωνικό περιβάλλον το οργανώνουμε όλοι μας από κοινού, όμως στην ατομική μας ευθύνη υπάγεται ο εσωτερικός μας κόσμος, η περιοχή δηλαδή της προσωπικότητάς μας, εκεί όπου γίνεται η επεξεργασία όλων των δεδομένων, προκειμένου να λάβουμε τις αποφάσεις και να προβούμε στις πράξεις μας.

Αυτό δηλώνει ότι το περιβάλλον υπάρχει, ασκεί επίδραση πάνω μου, ωστόσο εγώ αποφασίζω για τις πράξεις μου, συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα: τόσο του κοινωνικού, όσο και της δικής μου προσωπικότητας. Διότι το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να είναι συμβατό και λειτουργικό, τόσο για την κοινωνική μου συμπεριφορά, όσο και για την προσωπική μου ικανοποίηση.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν απέκλεισε κανένα παράγοντα που θα μπορούσε να επηρεάζει την προσωπική μου ζωή και ευθύνη. Διότι, η ενέργεια και η δύναμη που προκύπτουν από την επίγνωση της διδασκαλίας και την εφαρμογή της στην καθημερινότητα ανήκουν αποκλειστικά στην δική μου ευθύνη, και κάθε άλλη επέμβαση δεν αποτελεί εγγυημένη και ορθή δικαιολογία, που να με απαλλάσσει από τις συνέπειες των προσωπικών μου λαθών.

Η λειτουργική ισορροπία που διαπερνά όλη την διδασκαλία του Χριστού είναι η εγγύηση για την προσωπική μας ορθή λειτουργία, τόσο στο εσωτερικό μας γίγνεσθαι, όσο και στην κοινωνική μας προβολή.

Η λειτουργία όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν είναι ένα γεγονός που μας αφορά όλους. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για θεωρητική φιλοσοφία, αλλά πρόκειται για μια προσωπική πραγματικότητα που ενεργείται δίπλα μας, και μας αφορά όλους και για όλα τα θέματα.

Διότι, κάθε τι που κάνουμε ή σχεδιάζουμε να κάνουμε, είναι σε συνάρτηση, τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με τα δημιουργήματα που κινούνται γύρω μας και από αυτά εξαρτάται πολλές φορές η έκβαση των δικών μας πράξεων. Αυτή, λοιπόν, η ενοποιημένη κατά την ενέργεια πραγματικότητα είναι μέρος της δικής μας ζωής, άσχετα από τον βαθμό που μπορεί ή όχι να μας επηρεάζει.

Όσο δηλαδή το περιβάλλον λειτουργεί και παράγει την δική του ενέργεια, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να ευεργετηθώ και εγώ κατά την δική μου πλευρά. Επομένως, κανείς δεν είναι “μόνος”, αλλά όλοι αποτελούμε ένα σύνολο που παράγει ζωή και την μοιράζεται με τα μέλη του.

Όσο, λοιπόν, πιο κατανοητό γίνει αυτό το σύμπλεγμα των αλληλεπιδράσεων, τόσο και η καθημερινότητα θα γίνεται πιο κατανοητή και θα φέρνει το αποτέλεσμα, όχι μόνον της ατομικής προσπάθειας, αλλά και της συνολικής μας προσπάθειας. Από την άποψη αυτή η έννοια της “ενότητας” και της μιας κεντρικής λειτουργίας του κόσμου, αποτελεί μια πλευρά της ζωής που μας αφορά όλους, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις.

Και σε αυτό τον στόχο αποσκοπούσε και η διδασκαλία του Χριστού, τότε, αλλά και σήμερα. Διότι, από την μια υπάρχει η προσωπική ζωή και ευθύνη, από την άλλη όμως υπάρχουν και οι γύρω επιδράσεις, οι οποίες συμβάλλουν κατά το δικό τους ποσοστό στις δικές μας αποφάσεις και πράξεις. Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας όλα συνεισφέρουν στο “ένα”, που είναι η πραγματική ζωή.

Και με βάση αυτή την αλήθεια μπορούμε να κατανοήσουμε την δημιουργία, όπως αυτή περιγράφεται στα πρώτα κεφάλαια της Βίβλου. Διότι, ο στόχος ήταν και παραμένει η ζωή και το φως, και σε αυτά συμμετέχω ή μπορώ να συμμετέχω και εγώ ως μονάδα ενός γενικότερου συνόλου, χωρίς να εξαιρείται κανένα δημιούργημα.

Διότι, μέσα στην συνείδηση του δημιουργού δεν υπάρχουν στεγανά, αλλά όλα επικοινωνούν, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τον ίδιο και την δική του ενέργεια, στοιχείο πολύτιμο για την καθημερινή μας διαβίωση.

Η απομυθοποίηση των ευθυνών είναι μια προσωπική κατάκτηση, όταν αφορά ζητήματα της καθημερινότητας, τα οποία, ωστόσο, λειτουργούν στην συνείδησή μας ή, ακόμη, και στο υποσυνείδήτό μας και καθορίζουν ή επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τις αποφάσεις μας για όλα τα ζητήματα. Διότι, όπου δεν υπάρχει ευθύνη, δεν υπάρχει – κατά κανόνα – και μάθημα.

Η υπεύθυνη στάση, δηλαδή, είναι η προϋπόθεση για την ωριμότητα, άρα και την ευθύτητα στη λήψη αποφάσεων, για όσα πρόκειται να κάνουμε. Και μπορεί ο κόσμος να λειτουργεί με βάση την κοινωνική αντίληψη για όλα τα θέματα, ωστόσο, όσοι αναζητούν ΚΑΙ την επέκεινα της καθημερινότητας πραγματικότητα, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και την παράμετρο της ευθύνης και της λειτουργίας των δημιουργημάτων που κινούνται γύρω μας ή μέσα μας.

Όλα, δηλαδή, τα δημιουργήματα, θεϊκά και ανθρώπινα, συμβάλλουν στην λειτουργία της καθημερινότητας, αλλά όταν υπάρχει και η γνώση της λειτουργικής σχέσης μεταξύ τους και μεταξύ μας, τότε δημιουργείται ένας βαθύτερος προβληματισμός και βαθύτερη αναζήτηση, από την οποία προκύπτουν και εφόδια εμπειρίας και ωριμότητας για το μέλλον.

Αυτό, δηλαδή η κατανόηση και η εμπειρία των διαφόρων λειτουργιών που συντελούνται από τα προσωπικά μας εφόδια ή το σύγχρονο κάθε φορά περιβάλλον, είναι μια καλή βάση για τις αποφάσεις μας στην πορεία στην καθημερινότητα, αλλά τροφοδοτεί με πείρα και την μελλοντική πραγματικότητα. Και αυτό ακριβώς προβλέπει η διδασκαλία του Χριστού. Όχι αποκλεισμούς, αλλά κατανόηση της αλήθειας και της αληθινής λειτουργιας όλων τα διαθέσιμων δημιουργημάτων, προκειμένου το άτομο να ζει την σύγχρονη πραγματικότητα με βάση αυτή την διδασκαλία.

Και, φυσικά, το μεγάλο ορυχείο για την άντληση των βασικών πληροφοριών είναι η Βίβλος, γιατί εκεί έχει συγκεντρωθεί εδώ και αιώνες η πληροφορία για την βάση των θεϊκών δημιουργημάτων, αλλά και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία δεν είναι πάντοτε ούτε λογική ούτε θετική ως προς τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Και αυτό είναι το μεγάλο σχολείο, από το οποίο θα μάθουμε τί δημιούργησε ο δημιουργός, αλλά και τί αξιοποίησαν θετικά ή αρνητικά οι πρόγονοί μας, ώστε να ενσωματώνουμε στην εμπειρία μας και την εμπειρία των άλλων.

Η ικανότητα της λειτουργίας όλων των δημιουργημάτων είναι γεγονός αντιληπτό μέσα από τις καθημερινές μας προσωπικές εμπειρίες. Μάλιστα, τόσο οι ανθρώπινες δημιουργίες, όσο και οι αρχέτυπες του ίδιου του δημιουργού του σύμπαντος κόσμου, επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια γύρω από την πρακτική καθημερινή λειτουργία και συλλειτουργία των πάντων, άρα και των δικών μας δεδομένων, τα οποία μας είναι απαραίτητα για την επιβίωσή μας στην καθημερινότητα.

Αυτό δηλώνει ότι όσο καλύτερα αναγνωρίζουμε τις λειτουργικές παραμέτρους κάθε δημιουργίας, ανθρώπινης ή θεϊκής, τόσο καλύτερα μπορούμε να επεξεργαζόμαστε την αλήθεια των πραγμάτων, αλλά και των δεδομένων που αυτά συνθέτουν μέσα στην καθημερινή μας πρακτική ζωή.

Και με βάση αυτή την αλήθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε και τις λειτουργικές πλευρές τόσο των σκέψεων, όσο και των αποφάσεων για τις προσωπικές μας δραστηριότητες. Διότι, πριν από κάθε πράξη μας, καλή ή κακή, έχει προηγηθεί πάντοτε μια σειρά διεργασιών και επεξεργασίας των ορατών και μη ορατών δεδομένων, και με βάση αυτή την κατάληξη αποφασίζουμε τις δράσεις μας, ανεξάρτητα από μέγεθος και σημασία.

Αυτό δηλώνει ότι πριν κάνουμε κάτι, κάτι άλλο έχει προηγηθεί στον εσωτερικό μας κόσμο, και με βάση αυτό το τελευταίο προβαίνουμε στις πράξεις που έχουμε αποφασίσει. Με λίγα λόγια, οι εσωτερικές μας σκέψεις, και η ορθή εκτίμηση των δεδομένων που συνθέτουν τη λύση του συγκεκριμένου ζητήματος, είναι η βάση, πάνω στην οποία θα στηριχθούν οι αποφάσεις μας για τις πράξεις μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν προέβη μόνον στην εξωτερική κριτική των πράξεών μας, αλλά προχώρησε και σε βαθύτερα στρώμματα που προηγούνται των πράξεων, άρα στον έλεγχο και την βελτίωση του εσωτερικού μας αποθέματος, δυνάμει του οποίου καταστρώνουμε τα μικρά ή τα μεγάλα σχέδιά μας.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι πλήρης ως προς την ακριβή περιγραφή των εξωτερικών δεδομένων, αλλά και ως προς την αλήθεια της βάσης, δυνάμει της οποίας λαμβάνουμε τις αποφάσεις για τις ατομικές μας πράξεις.