Η βάση κάθε καλού έργου που διεκδικεί θέση στο παρόν και το μέλλον είναι πάντοτε η αλήθεια.

Με το ψεύδος και την απάτη κανένα καλό έργο δεν θεμελιώνεται. Και από την άποψη αυτή η διδασκαλία του Χριστού είναι σαφής και χωρίς περιστροφές. Η αλήθεια και το πνεύμα της αλήθειας είναι στοιχεία, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει προσέγγιση στον δημιουργό μας. Και τούτο διότι η πρώτη αλήθεια είναι να αποδεχθεί κάποιος ότι ο θεός υπάρχει και είναι ο δημιουργός μας, με όλες τις θετικές αλλά και τις οδυνηρές συνέπειες. Διότι η προσέγγιση προϋποθέτει κατανόηση εκατέρωθεν και στην συνέχεια ο σύνδεσμος διατηρείται μέσα από την ορθή διαχείριση μιας σχέσης.

Διότι ο Χριστός δεν δίδαξε μόνον την έναρξη της επιστροφής προς τον δημιουργό μας, αλλά δίδαξε και τον τρόπο με τον οποίο αυτή η σχέση γίνεται βαθύτερη και ουσιαστικότερη, γίνεται ωφέλιμη για το άτομο, γίνεται μια μεταμορφωτική δύναμη η οποία με την πάροδο του χρόνου και την εμπειρία της καθημερινότητας, οδηγεί στην κατεύθυνση του “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση” προς τον δημιουργό μας.

Και αυτό έχει τις δικές του συνέπειες, διότι η διαχρονική αξία της ζωής του ανθρώπου – στοιχείο που δεν κρίθηκε απορριπτέο από κανέναν άνθρωπο επί γης διαχρονικά – παίρνει νόημα και διάσταση άλλου χρόνου, εκτός περιστροφής ηλίου και σελήνης, χρόνου που ταυτίζεται με την διάρκεια ζωής εκτός της καθημερινότητας.

Και η κοινωνία της θείας φύσεως αποκτά σάρκα και οστά μέσα από την εμπειρία της βαθύτερης αυτής σχέσης με τον δημιουργό μας.

Ο Χριστός δίδαξε και εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια την πορεία προς την ζωή και την αλήθεια, αφήνοντας εξολοκλήρου την ευθύνη στις προσωπικές μας επιλογές και προτιμήσεις.

Παρακολουθώντας την πορεία της διδασκαλίας του Χριστού στους μαθητές του, διαπιστώνουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός αναγνωρίζει μια μετάλλαξη, αναγνωρίζει μια μεταμόρφωση στους ένδεκα, δηλαδή εκείνους που άκουσαν την διδασκαλία του και έμειναν μαζί του μέχρι το τέλος.

Αυτή η μεταμόρφωση δεν ήταν εξωτερική αλλά ήταν εσωτερική, ήταν μια αλλαγή που έγινε μέσα τους, καθώς άκουγαν και εφάρμοζαν την διδασκαλία του.

Το στοιχείο δηλαδή που μεταμόρφωσε τους ψαράδες και τους άλλους λαϊκούς ακροατές του, δηλαδή ανθρώπους που δεν είχαν καμιά σχέση με την ιεραρχία του ιερατείου της εποχής εκείνης, ήταν το περιεχόμενο της διδασκαλίας του. Ήταν η κατανόηση της διδασκαλίας του, της διδασκαλίας ενός δασκάλου, ο οποίος δίδασκε από την μια και από την άλλη αποδείκνυε με τα έργα του την διδασκαλία του. Αυτή ήταν η βάση της προσωπικής και ατομικής μεταμόρφωσης καθενός από τους ακροατές μαθητές του.

Αλλά ποιά ήταν η μεταμόρφωση που ο ίδιος ο δάσκαλος αναγνώρισε σε αυτούς; Ο ίδιος τους ονόμασε όχι δούλους αλλά φίλους του. Βέβαια, το γεγονός ότι ονόμασε εκείνους φίλους, δεν σημαίνει και απλοποίηση των πραγμάτων. Και τούτο διότι δεν έγιναν φίλοι από συναισθηματική επαφή, αλλά από επαφή αληθείας.

Η αποκάλυψη της αλήθειας για τον πατέρα θεό – δημιουργό, ήταν μια αποκάλυψη σημαντική και ιδιαίτερη, ακριβώς γιατί μεταφέρει τον άνθρωπο από τον φόβο του άγνωστου θεού, στον εφικτά γνωστό θεό, από την σφαίρα του σκότους στην επιλογή του φωτός και της γνώσης.

Η αποκάλυψη των λόγων του Χριστού στους ένδεκα δεν ήταν συναισθηματικού χαρακτήρα – χωρίς αυτό να απουσιάζει, αλλά ήταν αποκάλυψη αληθείας για την καθημερινότητα των ανθρώπων. Ήταν η γνώση της δυνατότητας μεταφοράς του ανθρώπου από την απόσταση έξω της θύρας του παραδείσου, μέσα στην παρουσία του ίδιου του δημιουργού, ο οποίος μπορεί να αποκαλύπτει σε κάθε ενδιαφερόμενο το παρόν και το μέλλον, το αναγκαίο και το καλύτερο στην καθημερινότητα με στόχο την αιωνιότητα.

Η ζωή μέσα στην παρουσία του θεού είναι μια εμπειρία διαφορετική από την δική μας καθημερινότητα της μιζέριας και του αδιέξοδου.

Η επανάληψη μπορεί να προσφέρει ασφάλεια και λιγότερο κόπο, αλλά το ζητούμενο δεν είναι πάντα αυτό. Διότι με την στείρα επανάληψη αδρανοποιούμε τον εσωτερικό μας άνθρωπο, αδρανοποιούμε τις προσωπικές μας δυνάμεις και ικανότητες και αυτό αδικεί εμάς και όχι κανέναν άλλον.

Ενώ δηλαδή ο θεός έχει προβλέψει την ανανέωση, την συνεχή ανανέωση ως δομικό χαρακτηριστικό του σώματος αλλά και της ζωής μας γενικότερα, εμείς επιλέγουμε τον συντομότερο δρόμο, τον δρόμο της αδράνειας του εσωτερικού μας προβληματισμού και αρκούμαστε στην τυπική αλλά όχι στην ουσιαστική επανάληψη.
Ενώ δηλαδή ο δημιουργός μας έχει προβλέψει για τον καθένα από μας μια πορεία δράσης και κατανόησης του κόσμου και των συνθηκών της καθημερινότητας, εμείς σφραγίζουμε το εσωτερικό μας αισθητήριο, το αφήνουμε στην αδράνεια και μόνον όταν κτυπήσει μια ασθένεια ή ένα προσωπικό διέξοδο την πόρτα μας τρέχουμε να αναζητήσουμε τον δημιουργό και να ζητήσουμε την παρέμβασή του για την θεραπεία.

Ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι ανώριμο, χωρίς ουσιαστικές προοπτικές. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μια φορά να λύσω το πρόβλημά μου, αλλά να μάθω πως να λύνω τα προβλήματά μου και αυτό είναι ένα μάθημα με το οποίο καθημερινά γίνομαι πιο σοφός.

Η επανάληψη μπορεί να είναι μητέρα της μάθησης, αλλά το ζητούμενο είναι η αξιοποίηση της μάθησης, του μαθήματος, ώστε να πάω ένα βήμα παραπέρα και όχι απλά να επαναλαμβάνω τον ίδιο τύπο χωρίς ωφέλεια.

Στους δικούς μας καιρούς, κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Από τα κινητά μας τηλέφωνα μέχρι το σύνολο του τεχνικού και καλλιτεχνικού μας περιβάλλοντος, σε τίποτα δεν θυμίζει η δική μας εποχή την εποχή της προηγούμενης δεκαετίας ή πολύ περισσότερο των προηγούμενων αιώνων.

Μάλιστα, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι σχεδόν κάθε χρόνο όλα αλλάζουν, σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μας. Από τα βιβλία μέχρι τις διατροφικές και ενδυματολογικές μας συνήθειες, σε τίποτα δεν θυμίζουν το παρελθόν. Και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Όλοι θέλουμε το σύγχρονο, το λειτουργικό, το αποτελεσματικό.

Και ενώ αυτό είναι μια αλήθεια της καθημερινής μας ζωής, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, εκεί κάνουμε όλοι ότι δεν καταλαβαίνουμε και αρνούμαστε ακόμη και την στοιχειώδη προσέγγιση με τον ανάλογο τρόπο.

Ενώ δηλαδή μπορεί να ξοδεύουμε άπειρο χρόνο για σερφάρισμα στο ιντερνετ, δεν έχουμε καμιά διάθεση να διαβάσουμε κάτι που έχει σχέση με την διδασκαλία του Χριστού και τα Ιερά Γράμματα. Εκεί θεωρούμε ότι όσο πιο παλιές μεθόδους επικαλεστούμε, τόσο πιο δικαιωμένοι και δικαιολογημένοι είμαστε διότι “κρατούμε τις παραδόσεις”, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε σε βάθος όχι μόνον το περίβλημα και τις περιγραφές της παράδοσης, αλλά και το ουσιαστικό περιεχόμενό της.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αναχρονιστικότητα στα ζητήματα της πίστης και φυσικά την αδυναμία εφαρμογής των ευαγγελικών εντολών του Χριστού στην καθημερινότητά μας. Και αυτό μας στερεί όχι μόνον την γνώση, αλλά κυρίως μας στερεί την ευκαιρία να γνωρίσουμε το πλάτος και το βάθος της διδασκαλίας και τα μηνύματα ζωής που αυτή περιλαμβάνει. Όχι μόνον ως θρησκευτική διαδικασία, αλλά ως καθημερινή πρακτική.

Διότι καθένας βιώνει την καθημερινότητά του και δυστυχώς αυτή μας δίνεται μόνον μια φορά. Και μπορεί εμείς να μεταθέτουμε τις ευθύνες σε άλλους και τα ενδιαφέροντά μας για το απώτερο μέλλον, της σύνταξης και της προχωρημένης ηλικίας, ωστόσο είναι προφανής η ζημία, διότι δεν αξιοποιούμε τα εφόδια του δημιουργού μας. Και αυτό σημαίνει φτώχεια στην καθημερινότητα, αλλά και τραγωδία στην προοπτική της αιωνιότητας.