Ο διάλογος του Χριστού με τον Εκατόνταρχο είναι αποκαλυπτικός για το πως ο άνθρωπος της πίστης κατανοεί την λειτουργία του λόγου, όταν ο λόγος προέρχεται από εκείνον που έχει εξουσία δημιουργικού λόγου και όχι απλά ικανότητα περιγραφικού λόγου.

Αυτή η διαπίστωση από τον ίδιο τον Χριστό αποτελεί για μας τον κανόνα της νοημοσύνης και της αντίληψης του θέματος αλλά και του θαύματος της πίστης.

Ενώ δηλαδή ο Εκατόνταρχος εμφανίζεται μέσα στην διήγηση του Ευαγγελίου χωρίς να έχουν προηγηθεί άλλες σχέσεις του με τον ίδιο τον Χριστό – εκτός ίσως από κάποια γενική πληροφόρηση, αυτό δεν αποτέλεσε αρνητικό στοιχείο της επαφής του, αλλά ήταν ουδέτερο στοιχείο. Δεν καθόρισε δηλαδή την αποτελεσματικότητα της σχέσης του με τον Κύριο, όπως εμείς θα είχαμε την γνώμη για κάποιον που δεν ανήκει στην ομάδα των μαθητών του, αλλά η εξέλιξη απέδειξε ότι η εκτίμηση του ίδιου του Χριστού για το επίπεδο της πίστης του Εκατόνταρχου προέρχεται από το βάθος της πίστης του και όχι από την προσωπική τους σχέση.

Αυτό ακριβώς τροφοδοτεί και την ελπίδα των δισεκατομμυρίων πολιτών όλης της γης, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν την ευκαιρία της θρησκευτικής σχέσης με τον δημιουργό, αλλά κατανοούν τον ρόλο του και την παρουσία του στην καθημερινότητά τους για την προοπτική της ζωής τους.

Μάλιστα η δήλωση του Χριστού ότι σε κανέναν άνθρωπο στο Ισραήλ δεν βρήκα τόσο μεγάλη πίστη, σε συνδυασμό και με την πρακτική αποτελεσματικότητα που αυτή είχε στην θεραπεία του δούλου του, αποδεικνύει με απόλυτη ασφάλεια ότι το μυστικό της επιτυχίας δεν βρισκόταν μόνον στη θρησκευτική παράδοση των Ισραηλιτών, αλλά υπήρχε και σε φυσικά πρόσωπα που είχαν αναπτύξει την εμπιστοσύνη τους στον δημιουργό με το εφόδιο της πίστης.

Μάλιστα φαίνεται ότι οι μη θρησκευόμενοι είχαν τις ίδιες ή ακόμη και καλύτερες ευκαιρίες να ευαρεστήσουν τον δημιουργό, κατανοώντας το έργο του στην καθημερινότητά τους με την προοπτική της αιωνιότητας που εκείνος μόνος διακρατεί, αν και πολλοί προφανώς διαφωνούν με την κρίση αυτή του Χριστού και θα ήθελαν να περιορίσουν τον ρόλο του δημιουργού.

Η διάκριση μεταξύ λόγου επικοινωνίας και Λόγου του Θεού, την οποία εντοπίσαμε σε προηγούμενες συναντήσεις μας, δεν έχει μόνον λογιστική ή φιλοσοφική αξία, αλλά έχει πρακτική και καθημερινή λειτουργική παρέμβαση στην ζωή μας.

Και τούτο διότι κάθε πράγμα έχει τον ρόλο του και την ώρα του και, φυσικά, δεν πρέπει να υπάρχει σύγχυση αξιών και χρήσεων. Ενώ δηλαδή ο λόγος επικοινωνίας έχει την καταλυτική και μοναδική αξία στην καθημερινότητά μου για τις συναλλαγές μου σε όλα τα επίπεδα, ο Λόγος του Θεού έχει αόρατη εσωτερική δυναμική και δημιουργική παρέμβαση, η οποία τροφοδοτεί με ζωή και ενέργεια το παρόν και το μέλλον μου.

Ενώ δηλαδή ο λόγος επικοινωνίας επιλύει και ικανοποιεί τις καθημερινές μου ανάγκες σε όλα τα επίπεδα, ο Λόγος του Θεού τροφοδοτεί με δύναμη τις αποφάσεις μου και τους σχεδιασμούς μου, όχι μόνον για το σήμερα, το οποίο ούτως ή άλλως σύντομα είναι παρελθόν, αλλά κυρίως με τροφοδοτεί με ελπίδα και πίστη σε πράγματα τα οποία θα έλθουν στο μέλλον. Και όχι μόνον αυτό.

Το γεγονός ότι μόνον αυτός μπορεί να γνωρίζει το μέλλον, εγγύς και απώτερο, συνιστά μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρο, η οποία μεταμορφώνει το παρόν με την προοπτική της συμβατότητας με το μέλλον που εγώ δεν το βλέπω ακόμη, αλλά θα έλθει σε λίγο και θα γίνει καθημερινή πραγματικότητα και συνισταμένη της προσωπικής μου ζωής.

Και φυσικά όλοι κατανοούμε αυτόν τον ιδιαίτερο ρόλο του Λόγου του Θεού, ο οποίος παρεμβαίνει δυναμικά και μεταμορφωτικά, ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες κάθε φυσικού προσώπου. Και όπως κανένα φυσικό πρόσωπο δεν είναι όμοιο κατά τις ανάγκες του με κάποιο άλλο φυσικό πρόσωπο από τα επτά δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού, έτσι και οι λειτουργίες που πρέπει να λάβουν χώρα μέσα στον καθένα μας είναι απόλυτα προσωπικές, τόσο ως προς τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο, όσο και ως προς τον έκτακτο χρόνο που αυτές πρέπει να συντελεστούν.

Διότι ο Λόγος του Θεού δεν λειτουργεί μέσα μας μηχανικά, αλλά λειτουργεί ζωοδοτικά, ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες της στιγμής και την προοπτική της αιωνιότητας.

Το νέο στοιχείο που εισάγει στην ανθρωπότητα η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι θεολογικό ή φιλολογικό, αλλά είναι πρακτικά ουσιαστικό και εκτός σύγκρισης μεγεθών.

Όπως δηλαδή η θεωρία του Einstein άλλαξε την οπτική που είχαμε για το σύμπαν και παράλληλα μετέτρεψε την καθημερινότητα της ανθρώπινης κοινωνίας στην εικόνα που έχουμε σήμερα, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με τους προηγούμενους αιώνες, έτσι και η εισαγωγή ενός νέου στοιχείου από την διδασκαλία του Χριστού μετέβαλλε οριστικά την εικόνα που είχαν οι άνθρωποι μέχρι τότε σε σχέση με τον δημιουργό και την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Και μπορεί, όπως και σήμερα, να γίνεται κατάχρηση – με καταστροφικές συνέπειες – από τις ανακαλύψεις που προέκυψαν από την εισαγωγή της θεωρίας του Einstein, ωστόσο η αλήθεια που εισήγαγε ο Χριστός είναι εδώ και λειτουργεί σε προσωπικό μέγεθος αρχικά, για να διαχυθεί στην συνέχεια στον κοινωνικό ιστό, πάντοτε κατά την ικανότητα που έχει να αφομοιώνει τέτοιου μεγέθους ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.

Διότι μπορεί μέσα στους αιώνες να έγινε κατάχρηση του ονόματος και της διδασκαλίας του Χριστού από άγνοια ή από ποικίλες σκοπιμότητες, ωστόσο η πραγματικότητα είναι εδώ και αναμένει τον ενδιαφερόμενο να την ανακαλύψει προς ίδιον κατ’ αρχήν όφελος, αλλά και με τις προεκτάσεις που αυτή η ανακάλυψη και προσωπική εφαρμογή μπορεί να έχει στο σύνολο της κοινωνίας.

Η διάκριση και διαφοροποίηση του λόγου σε λόγο επικοινωνίας και λόγο θεού, έφερε μια πραγματική επανάσταση, και τούτο διότι το πρώτο συστατικό του λόγου του θεού είναι ότι πρόκειται για αιώνια ζωντανό κύτταρο, το οποίο γονιμοποιεί όχι το σώμα μόνον, αλλά γονιμοποιεί την συνείδηση ενός φυσικού προσώπου, άρα επιτρέπει να γίνονται μεταβολές και μεταμορφώσεις κατά την επιθυμία και την ικανότητα του ενδιαφερομένου.

Η δύναμη της ζωής που περιλαμβάνει ο λόγος του θεού είναι πολλαπλάσια της δύναμης που έχει ο – κατά τα άλλα πολύτιμος καθημερινά – λόγος επικοινωνίας των ανθρώπων.

Και η δύναμη αυτή δεν έχει κανένα χρονικό ή γεωγραφικό όριο, αλλά είναι πάντοτε και παντού διαθέσιμη για ενεργοποίηση, όπως το κινητό τηλέφωνο που μπορεί να προμηθευτούμε, αλλά από εμάς εξαρτάται πότε και πως θα αξιοποιήσουμε τις εφαρμογές του δημιουργού του.

Ένα νέο στοιχείο εισάγει η διδασκαλία του Χριστού, όσον αφορά τις προσπάθειές μας να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και το φυσικό – κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διάγουμε τον καθημερινό μας βίο. Και αυτό το νέο στοιχείο είναι ο Λόγος του Θεού.

Όχι ο λόγος ως όργανο επικοινωνίας μόνον, αλλά ο λόγος που προέρχεται από το στόμα του δημιουργού.

Και αυτή η διαφοροποίηση ανάμεσα στον καθημερινό μας επικοινωνιακό λόγο και τον Λόγο του Θεού είναι ένα κρίσιμο στοιχείο, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας αλλά και η επικοινωνία με τους άλλους να είναι ασφαλέστερη.

Ο ίδιος ο Χριστός εξειδικεύει τον ρόλο του δικού του Λόγου από τον καθημερινό μας λόγο, αποδίδοντας άλλες ιδιότητες. Διότι ο δικός του Λόγος είναι λόγος αληθείας και μεταμορφωτικής δύναμης. Είναι Λόγος, η κατανόηση της λειτουργίας του οποίου ελευθερώνει από το προσωπικό μας παρελθόν που λειτουργεί στον εσωτερικό μας κόσμο και δημιουργεί αδιέξοδα. Είναι ο Λόγος που φωτίζει πτυχές της συμπεριφοράς μας, αλλά και της συμπεριφοράς άλλων, αποκαλύπτοντας ιδιορρυθμίες και ανωμαλίες της ανθρώπινης συνείδησης και των αξιών που λειτουργούν μέσα σε αυτήν. Είναι ο Λόγος που μεταφέρει την δημιουργική πνοή του ίδιου του δημιουργού με σκοπό όχι την καταστροφή του δημιουργήματος, όπως πολλοί από μας έχουμε τον φόβο ότι θα συμβεί, αλλά μεταφέρει την διδασκαλία της αλήθειας μαζί με τον έλεγχο, ενώ παράλληλα δίνει την δύναμη της επανόρθωσης.

Και μέσα από αυτή την καθημερινή διαδικασία, μεταμορφώνει το ένα φυσικό πρόσωπο σε μια άλλη, πολυδιάστατη προσωπικότητα, που μπορεί να ελέγχει τον εαυτό της με επίγνωση και να συμβάλλει στην κοινωνική καθημερινότητα προς την πλευρά της βελτίωσης των πραγμάτων που μας ενοχλούν.

Η ενέργεια και η ζωντάνια της πνοής του δημιουργού που φτάνει σε μας μέσα από τον Λόγο του Χριστού δεν περιορίζεται από κανένα άλλο παράγοντα παρά μόνον από τις δικές μας λάθος καθημερινές επιλογές. Όταν δηλαδή αυτές περιορίζουν τον φυσικό ορίζοντά μας μόνον στην καθημερινότητα και όχι παράλληλα με την προοπτική της αιωνιότητας.

Επειδή μέσα από την σύγχρονη ερευνητική επιστήμη μαθαίνουμε ότι όλα όσα γνωρίζουμε για τον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει και το σύμπαν συνολικά είναι μόλις το πέντε τις εκατό, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και σώφρονες και να ομολογούμε ότι έχουμε άγνοια του 95% του φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε.

Και είναι προφανές ότι με τέτοιο μέγεθος άγνοιας, επιστημονικά διατυπωμένο και αποδεκτό, εκείνα που λέμε ότι γνωρίζουμε προφανώς δεν επαρκούν για τις ανάγκες μας. Διότι αν ο δημιουργός έχει και άλλα φυσικά στοιχεία που δεν γνωρίζουμε εμείς τον 21ο αιώνα, τότε έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας να περπατήσουμε και να εξερευνήσουμε.

Δεν είναι δηλαδή η άγνοια του 95% στοιχείο και μέγεθος φόβου, αλλά είναι στοιχείο πρόκλησης και ανάγκης για εξερεύνηση, αποβάλλοντας τον ανθρώπινο εγωισμό των κεκτημένων γνώσεων και εμπειριών και θέτοντας στην σωστή κλίμακα την γνώση – άγνοια, ανάλογα με το μαθηματικό ποσοστό που τους αναλογεί.

Όμως όλοι κατανοούμε ότι η ώθηση για νέα έρευνα, για νέες ανακαλύψεις που αγνοούμε και θα έπρεπε ήδη να γνωρίζουμε, προϋποθέτει την παραδοχή ότι πράγματι αγνοούμε ήδη το 95%, διότι η ταπείνωση προπορεύεται της γνώσης. Δεν μπορούμε δηλαδή να προχωρήσουμε αν θεωρούμε ότι φτάσαμε ήδη στο τέλος των ερευνών μας και της γνώσης μας. Αντίθετα, αν παραδεχθούμε ότι κατά μέρος γνωρίζουμε και κατά μέρος έχουμε αξιοποιήσει τις γνώσεις μας, τότε έχουμε περιθώρια να ανακαλύψουμε νέους κόσμους και νέες διαδικασίες ζωής.

Αυτό είναι και το μήνυμα της ΚΔ για τους ανθρώπους της πίστης. Δεν πρέπει να ικανοποιούμαστε με όσα ήδη γνωρίζουμε για την ζωή, την εδώ και την επέκεινα του τάφου, την ποιότητα που ήδη απολαμβάνουμε και την ποιότητα που ο δημιουργός έχει προβλέψει για το συγκεκριμένο δημιούργημα τον άνθρωπο, αλλά ερευνούμε τα Ιερά Γράμματα, όχι για να παραστήσουμε τους σοφούς, αλλά για να ανακαλύψουμε όσα έχει προβλέψει ο δημιουργός για τον καθένα μας, πράγματα πολύ πέραν του 5% που ήδη γνωρίζουμε.

Διότι το 95% δεν είναι κλάσμα και ασήμαντο μέγεθος σε σχέση με όσα γνωρίζουμε, αλλά είναι το μείζον, το οποίο δυστυχώς για μας, αγνοούμε και καλούμαστε, αφήνοντας τον υπαρκτό εγωισμό της υφιστάμενης γνώσης, να ανακαλύψουμε όσα ο δημιουργός έχει προβλέψει για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, εγγύς και αιώνιο.