Η ατομική μας προσέγγιση σε όσα μάς λένε οι άλλοι, ή διαβάζουμε, ή πληροφορούμαστε, είναι το κρίσιμο θέμα των γύρω μας φαινομένων, δηλαδή των όσων συμβαίνουν γύρω μας ή και μέσα μας. Είναι, δηλαδή, γεγονός ότι οι αντιδράσεις μας σε φαινόμενα στιγμιαία ή μεγαλύτερης διάρκειας, στηρίζονται – οι αντιδράσεις μας – στην συναισθηματική ή το πολύ στην επιπόλαιη αντίληψη για ένα γεγονός, το οποίο – κατά κανόνα – έχει μεγάλο πλάτος και βάθος.

Δεν είναι δηλαδή μόνο αυτό που υπέπεσε στην δική μου οπτική ή γενικά αισθητική αντίληψη, αλλά υπάρχουν και άλλες, άγνωστες σε μένα διαστάσεις, και εάν μείνω μόνο στην δική μου εικόνα, κινδυνεύω να ερμηνεύσω λάθος το φαινόμενο και να αντιδράσω λανθασμένα. Και αυτό θα είναι δική μου ζημία και δικό μου λάθος, και όχι των άλλων. Διότι, έκαστος κρίνεται κατά τα έργα και τις πράξεις του, ακόμη και όταν αυτές αφορούν αντίδραση στις πράξεις των άλλων. Αυτό μετράει και υπολογίζεται στην ατομική μας φαρέτρα επιλογών αληθείας.

Οι επιλογές των άλλων, ακόμη και αν μάς αφορούν, υπολογίζονται στην δική τους φαρέτρα και οχι στην δική μας. Η δική μας γεμίζει – ή αδειάζει – με τις δικές μας πράξεις ή και αντιδράσεις στις πράξεις που έχουν διαπραχθεί από εκείνους, αλλά έχουν υπολογιστεί στην δική τους μερίδα και φαρέτρα. Αυτό εξήγησε ο Χριστός. Ότι δεν κάνεις εσύ, δεν βαραίνει το δικό σου “δισάκι”. Ότι κάνουν οι άλλοι, βαρύνει το δικό τους.

Εσύ κοίταζε τις δικές σου πράξεις, γιατί από αυτές θα πλουτίσεις ή θα γίνεις φτωχός, και μην κρίνεις τις πράξεις των άλλων, εάν δεν αφορούν την προσωπική σου ζωή. Η ζωή είναι ατομική και η ευθύνη της ζωής μας είναι απόλυτα προσωπική. Κάθε άτομο γεννιέται μόνο του και πεθαίνει μόνο του. Μην συγχέετε την κοινωνική σας καθημερινότητα με την προσωπική σας ζωή. Κάθε βράδυ εσύ γυρίζεις σπίτι σου και στον εαυτό σου. Οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο, αλλά στο δικό τους σπίτι και στον δικό τους εαυτό.

Τα φαινόμενα και όσα πέφτουν στην προσωπική μας αντίληψη είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Το υπόλοιπο και ότι δεν φαίνεται, αλλά υπάρχει μέσα στην εικόνα του φαινομένου, εναπόκειται στο δικό μας προσωπικό ενδιαφέρον να το ανακαλύψουμε, εάν και εφόσον, βέβαια, είναι κάτι που μάς ενδιαφέρει προσωπικά. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δεν έχουμε προσωπικό ενδιαφέρον, τότε το θέμα είναι θεωρία, και δεν πρόκειται να πάρουμε απάντηση στα μη υπάρχοντα δικά μας ερωτήματα. Μόνο τα ερωτήματα, και μάλιστα τα σοβαρά, προκαλούν απαντήσεις. Τα άλλα είναι για κατανάλωση από τους δημοσιογράφους. 

Αυτά που βλέπουν τα μάτια μας είναι αλήθεια. Ωστόσο, αυτή δεν είναι “όλη η αλήθεια”, διότι υπάρχει και περιεχόμενο το οποίο αγνοούμε. Αυτό, δηλαδή, που εμφανίζεται στα μάτια μας είναι αληθινό, αλλά δεν ξέρουμε τί έχει προηγηθεί και τι θα ακολουθήσει, άρα αγνοούμε την ουσία ενός – κατά τα άλλα – αληθινού φαινομένου. Και εδώ αρχίζουν οι διχογνωμίες.

Διότι είναι διαφορετικές οι προσεγγίσεις και οι αντιλήψεις για την κοινή εικόνα, την οποία έχουν “συλλάβει” οι διάφοροι θεατές. Στο ίδιο πράγμα, δηλαδή, δίνουμε διαφορετικές προσεγγίσεις και εξηγήσεις, με αποτέλεσμα να προκύπτουν διαφωνίες ως προς την αλήθεια του φαινομένου, το οποίο δεν αμφισβητείται κατά τα άλλα, αλλά αμφισβητούνται οι προσωπικές μας εκτιμήσεις για το φαινόμενο.

Και στα μεν εξωτερικά ζητήματα, όσα δηλαδή παρατηρούμε καθημερινά στην ατομική μας καθημερινή ζωή, μπορούμε να δεχτούμε και τις γνώμες των άλλων, διότι δεν θα έχει το θέμα επίδραση στην προσωπική μας ζωή. Αντίθετα, όταν κάτι, ένα φαινόμενο, ένα γεγονός που θα το δούν και άλλοι αλλά αφορά την προσωπική μας ζωή, εκεί τα πράγματα γίνονται σύνθετα, και απαιτείται προσοχή στις εκτιμήσεις μας, αλλά και στις εκτιμήσεις των άλλων.

Απαιτείται, δηλαδή, διάκριση ανάμεσα στις “πολλές αλήθειες” που έχουν οι άλλοι, και στην προσωπική μας αλήθεια, η οποία και θα μετρήσει στη δική μας συνείδηση. Το τί λενε οι άλλοι ότι είδαν ή έμαθαν, μπορεί να είναι αληθές κατά την πληροφορία, αλλά όχι υποχρεωτικά και κατά το περιεχόμενο της αλήθειας που περιέχει αυτή η εικόνα της πληροφορίας. Αυτό είναι το ζητούμενο πίσω από την εικόνα και το φαινόμενο: Η αναζήτηση, η διερεύνηση, η αξιοποίηση όλων των πληροφοριών, για να φτάσει κάποιος στην προσέγγιση της αλήθειας των πράξεων και όχι των εικόνων που μπορεί να έχουμε όλοι από ένα φαινόμενο, μια εικόνα που συνέλαβαν τα μάτια μας ή και οι πέντε αισθήσεις μας.

Εάν υπερβούμε την εξωτερική εικόνα – όχι γιατί δεν είναι αληθής, αλλά γιατί δεν έχει να μάς δώσει κάτι περισσότερο ως προς το σκοπό της ενασχόλησής μας με το θέμα – και περάσουμε στην επεξεργασία της ουσίας του φαινομένου που μάς παρουσιάζει αυτή η εικόνα, τότε έχουμε μπει στον ορθό δρόμο της κατανόησης και της αντίληψης της αλήθειας.

Εάν παραμείνουμε μόνο στο φαινόμενο που έχει παράξει μια πράξη αληθείας, τότε κινδυνεύουμε να ναυαγήσουμε κατά την διάρκεια της ατομικής μας πορείας μέσα από τα γεγονότα της προσωπικής μας ζωής. Και ο Χριστός εξήγησε αυτή την αλήθεια. Μην μένετε στα φαινόμενα, αλλά αναζητήστε την λειτουργία της αλήθειας πίσω από τα φαινόμενα και τiς εικόνες που παρουσιάζονται κάθε στιγμή στην ζωή, και σάς αφορούν προσωπικά. 

Ο Χριστός διδάσκοντας τους μαθητές του, τους εξήγησε ότι πρέπει να προσέχουν τι βλέπουν και να κατανοούν τί κρύβεται πίσω από μια εικόνα, από ένα φαινόμενο. Μάλιστα, τους επέπληξε που δεν είχαν κατανοήσει την διαφορά μεταξύ φαινομένου και περιεχομένου, μεταξύ, δηλαδή, μιας εικόνας που βλέπει το μάτι μας, και του άγνωστου ή εν μέρει γνωστού περιεχομένου που μπορεί να κρύβεται στο περιεχόμενο αυτής της εικόνας.

Δεν δίστασε μάλιστα να τους υποδείξει τα λουλούδια και τα φυτά, και να τους προτρέψει να πάρουν τα μεγάλα μαθήματα της πίστης και της ζωής μέσα από τις μη ορατές λειτουργίες, οι οποίες ωστόσο αποτελούν και το δείγμα της ζωής, όσο τουλάχιστον μπορούσαν – ή και μπορούμε και μείς ακόμη και σήμερα – να κατανοήσουν.

Ιδιαίτερα τον 21^ο αιώνα, όπου όλα γίνονται μέσα από την γνώση και την διαχείριση μη ορατών λειτουργιών μέσα στην φύση του περιβάλλοντος, αλλά και μέσα στους ανθρώπους (φάρμακα, αντιμετώπιση ασθενών, κλπ) είναι προφανές ότι ο Χριστός είχε απόλυτο δίκιο. Η ζωή δεν είναι μαγεία, αλλά είναι αντικείμενο εξερεύνησης και κατανόησης των φυσικών αλλά και των κοινωνικών νόμων. Και στις δύο αυτές περιοχές της προσωπικής μας καθημερινότητας ο Χριστός επέστησε την ατομική μας προσοχή, ώστε να κατανοήσουμε πίσω από τα φαινόμενα και τις εικόνες, να κατανοήσουμε τις λειτουργίες της ζωής.

Πώς, δηλαδή, ένα φυτό αναπτύσσεται, γιατί διακόπτεται η ανάπτυξή του, πώς μπορούμε να το κάνουμε να αναπτύσσεται περισσότερο ή λιγότερο, και μυριάδες άλλες μικρότερες λειτουργίες, οι οποίες όμως συνθέτουν και το περιεχόμενο – άγνωστο εν πολλοίς – του περιεχομένου της ζωής μας πάντα μέχρι σήμερα. Δηλαδή, ο Χριστός δεν δίδαξε πίστευε και μη ερεύνα, αλλά δίδαξε με ένταση και παραδείγματα την ανάγκη της άσκησης πίστης, ώστε να μην μένουμε απαθείς μπροστά στα γεγονότα και τις εικόνες-φαινόμενα, αλλά να εξερευνούμε το τί και το γιατί συμβαίνει κάτι μέσα στον πίνακα της ατομικής και κοινωνικής μας ζωής.

Η πρώτη εντύπωση από ένα φαινόμενο μπορεί να είναι θετική, αρνητική, ή ουδέτερη. Σε κάθε περίπτωση η αντίδραση δεν ανήκει στην εικόνα, στο φαινόμενο, αλλά στον θεατή. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια της καθημερινότητάς μας. Ότι βλέπουμε μάς επηρεάζει και δεν το επηρεάζουμε εμείς ως θεατές του φαινομένου. Και μπορεί να υπάρχουν διαβαθμίσεις στην επίδραση εκατέρωθεν, δηλαδή το αντικείμενο να επηρεάζει εμάς και – ελάχιστα – εμείς το αντικείμενο, ωστόσο αυτό είναι η δυναμική της ζωής και όχι λόγος για γκρίνια, όταν κάτι δεν μάς αρέσει ή το αντίθετο.

Με λίγα λόγια, η δική μας αντίδραση μετράει κατά κύριο λόγο, και όχι η εικόνα, το αντικείμενο της θέασής μας. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για την προσωπική μας ζωή καθημερινά. Διότι βλέπουμε μυριάδες πράγματα, μάς επηρεάζουν – κατά κανόνα – και δεν τα επηρεάζουμε, και τελικά φεύγουμε από το θέαμα με τις προσωπικές μας εντυπώσεις και όχι τις εντυπώσεις των άλλων, ή των προσώπων που περιέχονται στην δική μας εικόνα αυτού του φαινομένου.

Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η αλήθεια παίζει καθοριστικό ρόλο. Διότι εμείς βλέπουμε ένα θέαμα, αλλά αυτή η εικόνα δεν βρίσκει κατά κανόνα και ορθή επεξεργασία, αλλά – κατά κανόνα – βλέπουμε και σχολιάζουμε με βάση την δική μας εντύπωση από το φαινόμενο, και όχι με βάση την αλήθεια του περιεχομένου του φαινομένου. Και αυτό φορτίζει τον εσωτερικό μας κόσμο με βάρος αρνητικό – όταν είναι θετικό αυτό φέρνει χαρά -, αλλά και ταυτόχρονα εγκλωβίζει τις σκέψεις μας στον αρνητικό χώρο, αποβάλλοντας την ευκαιρία να κατανοήσουμε ορθά το φαινόμενο που έχουμε δει με τα μάτια μας.

Στην διδασκαλία, λοιπόν, του Χριστού, προβλέπεται ότι το άτομο προσέχει τα φαινόμενα, τα επεξεργάζεται και τα αναλύει με βάση, όχι μόνο την δική του εντύπωση, αλλά και τις εντυπώσεις των άλλων. Κάθε θαύμα του Χριστού και κάθε λόγος της διδασκαλίας του έχει μυριάδες ακροατές και θεατές. Ωστόσο, το μήνυμα είναι διαφορετικό για κάθε θεατή και ακροατή, που πρέπει το ενδιαφερόμενο άτομο να βρει το προσωπικό του μήνυμα, αυτό που θα καλλιεργήσει την προσωπική του πίστη στην δύναμη του Χριστού, και με βάση αυτή, την πολλαπλή ανάγνωση, να πορευτεί στην δική του καθημερινότητα.

Οι γνώμες των άλλων δεν αντικαθιστούν ποτέ την δική μας, αλλά συνυπολογίζονται στην τελική μας άποψη. Νωρίτερα, είναι επικίνδυνο για την στάση μας απέναντι στις προκλήσεις της προσωπικής μας καθημερινότητας.

Ότι βλέπουμε με τα μάτια μας είναι αλήθεια, και είναι το φαινόμενο, δηλαδή αυτό που φαίνεται, αυτό που μπορεί κάθε άτομο να δει με τα μάτια του. Προφανώς αυτή η αλήθεια του φαινομένου, δεν εξαντλεί και το περιεχόμενο της εικόνας, του φαινομένου, διότι πάντα πίσω από το φαινόμενο που βλέπουν τα μάτια μας, υπάρχει και το πραγματικό περιεχόμενο της εικόνας, και είναι βέβαιο ότι αυτό το περιεχόμενο δεν αντίκειται μεν ως προς την εικόνα, το φαινόμενο, αλλά επεκτείνει την πληροφόρηση και την γνώση μας.

Διότι τα μάτια μας βλέπουν και περιγράφουν εκείνο το οποίο βλέπουν, και αυτό είναι αληθινό. Ωστόσο, υπάρχουν περιθώρια πληροφόρησης ως προς το περιεχόμενο που εμφανίζεται στην εικόνα. Και αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής μας σε καθημερινή βάση, για όλο τον κόσμο που ζει και κινείται πάνω στην πλανήτη, ανεξάρτητα από τόπο ή χρόνο, ή άλλες παραμέτρους. Και αυτό είναι σπουδαίο, αλλά δεν εξαντλεί και την ουσία του περιεχομένου, το οποίο το ανακαλύπτουμε σταδιακά, εφόσον βέβαια μάς ενδιαφέρει το ζήτημα, και το περιεχόμενο έχει να κάνει με την προσωπική ή την δική μας κοινωνική ζωή.

Η αποδοχή και αξιοποίηση αυτής της αλήθειας, δηλαδή η διαφορά μεταξύ εικόνας και περιεχομένου, έχει κάτι πολύ ουσιαστικό να μάς προσφέρει. Διότι, το φαινόμενο με τα μάτια μας είναι αλήθεια. Αλλά υπάρχουν περιθώρια προσωπικής έρευνας μέσα από αυτή και για καλύτερη γνώση του περιεχομένου της αλήθειας του φαινομένου. Διότι, κρατώντας ακίνητη και αμετάβλητη την αρχική εικόνα του φαινομένου, μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να ανακαλύπτει μικρότερες αλήθειες, οι οποίες περιέχονται μεν στην αρχική εικόνα του φαινομένου, αλλά απαιτούν προσωπική αναζήτηση για να εντοπιστούν και να γίνουν γνωστές στο ενδιαφερόμενο άτομο.

Αυτή είναι η γοητεία και η οδός για την ανακάλυψη της δημιουργίας του εαυτού μας, αλλά και του κόσμου που ζει και κινείται γύρω μας. Και αυτό συνέστησε και δίδαξε ο Χριστός: μη μένετε μόνο στην εικόνα και την περιγραφή της ορατής σάρκας, αλλά αναζητείστε το μεγαλείο της δημιουργίας που περιέχεται μέσα στην αληθινή εικόνα που κάθε στιγμή βιώνεται στην ατομική σας καθημερινότητα.