Ένα βασικό χαρακτηριστικό της ζωής είναι η ενέργεια, δηλαδή η λειτουργία διαφόρων συστημάτων μέσω της παροχής ενέργειας.

Από το σώμα μας μέχρι τα εργαλεία και τις συσκευές που χρησιμοποιούμε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας γίνεται απόλυτα κατανοητός ο ρόλος της ενέργειας, και μάλιστα ως συστατικό στοιχείο της ζωής και της κίνησης. Και μπορεί ανάμεσα στην εποχή του Χριστού και τον 21ο αιώνα να μεσολαβούν είκοσι αιώνες, ωστόσο, στα κείμενα της διδασκαλίας του ίδιου του Χριστού και κατόπιν των μαθητών του, οι οποίοι πρώτοι εφάρμοσαν την διδασκαλία και επεξεργάστηκαν τις διαδραστικές εμπειρίες από την παρουσία και λειτουργία του πνεύματος, στα κείμενα αυτά αποτυπώνεται με ενάργεια ο καθοριστικός ρόλος της ενέργειας στην καθημερινή λειτουργία της ζωής μας.

Και είναι κρίσιμο για τους ανθρώπους της πίστεως να αντιληφθούμε την ιδιαιτερότητα της σημασίας της λειτουργίας της ενέργειας μέσα στην καθημερινή μας ζωή, όχι μόνον γιατί θα αντιληφθούμε καλύτερα τους τρόπους της καθημερινής αξιοποίησης αυτών των εφοδίων του δημιουργού, αλλά και γιατί αυτή η επίγνωση, της λειτουργίας δηλαδή της ενέργειας μέσα στην ζωή μας, είναι και το δείγμα της προοπτικής της αιωνιότητας.

Διότι η ανάσταση του Χριστού δεν ήταν ένα μυστηριακό φαινόμενο, αλλά ήταν η εφαρμογή της δυνάμεως της ενεργείας του δημιουργού, ήταν το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως του δημιουργού, μέγεθος πολύ έξω από τις απλές καθημερινές μας ανάγκες, μέγεθος που δεν μπορεί να μετρηθεί με ανθρώπινες αριθμητικές, όπως δεν μπορεί και να αριθμηθεί ούτε καν το μέγεθος του ορατού σύμπαντος, το οποίο αγνοούμε κατά 95%.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει την σοβαρότητα του θέματος της ενέργειας και της ανακάλυψης του “αρχικού παρόχου“, προκειμένου να είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του και όχι να είμαστε συνδεδεμένοι με “μεταπωλητές αμφιβόλου προθέσεως και ποιότητας παροχών“. Η πρόσκληση του Χριστού για συμμετοχή στο τραπέζι της δικής του παρουσίας δεν προβλέπει δεκανίκια και βαστάζους, αλλά προβλέπει ενεργούς και αποτελεσματικούς δούλους, οι οποίοι μεταμορφώνονται καθημερινά – με την αξιοποίηση της δικής του ενέργειας – σε άρχοντες, όχι της εξουσίας του αέρος και των αρωμάτων, αλλά της αλήθειας των πραγμάτων και της ίδιας της ζωής.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι δύναμη θεού που μεταφέρει μέσα στα ενδόμυχα της συνειδήσεώς μας την επίγνωση της αλήθειας, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρει και την ικανότητα της διάκρισης μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, όχι μόνον ως γνώση, αλλά και ως ικανότητα ώριμων επιλογών στην πρακτική καθημερινή μας ζωή. Διότι μέσα από την κατανόηση της δικής του διδασκαλίας μεταφέρονται στον εσωτερικό κόσμο της συνειδήσεώς μας τα “ψηφιακά δεδομένα” της δικής του αναστάσεως και της δύναμης της ενέργειας που ενήργησε αφαιρώντας το κεντρί του θανάτου.

Η ασφάλεια της παρεχόμενης ενέργειας στον εσωτερικό κόσμο κάθε φυσικού προσώπου είναι κρίσιμο θέμα, εξίσου κρίσιμο με την ασφάλεια της σύνδεσης με τον πάροχο της ενέργειας.

Η προστασία δηλαδή του εσωτερικού μας κόσμου από τις ανεπιθύμητες απώλειες, είναι μια προσωπική εργασία που εξασφαλίζεται, όπως και όλες οι καθημερινές μας πράξεις αυτοπροστασίας, με την δική μας μέριμνα και εμπειρία ζωής. Η προσωπική μας φροντίδα για την προστασία του εσωτερικού μας χώρου, όπως και του αυτοκινήτου ή του σπιτιού μας, είναι κατά κανόνα προσωπική μας υπόθεση.

Όπως για όλα τα θέματα προστασίας εμείς λαμβάνουμε μέτρα και ξοδεύουμε χρόνο – και όχι μόνον, αντίστοιχες είναι και οι προσωπικές μας ενέργειες για την προστασία των πολυτίμων αγαθών που φτάνουν μέσα μας, ως παροχές του δημιουργού. Και φυσικά αυτές οι παροχές, αυτά τα εφόδια, δεν είναι για σπατάλη, αλλά είναι για αξιοποίηση προς την σωστή κατεύθυνση παραγωγής πρωτότυπου έργου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός ανέπτυξε την διδασκαλία του με την μέθοδο της αυξητικής προόδου στην καθημερινότητα. Καθένας, δηλαδή, γνωρίζει ότι όλα όσα έχουμε στην καθημερινότητά μας ως εφόδια και ικανότητες, είναι εφόδια εκ μέρους του δημιουργού. Ωστόσο, όλα αυτά θα πρέπει να ενεργοποιηθούν από το κάθε φυσικό πρόσωπο, προκειμένου να υπάρχει αποτέλεσμα έργου. Διαφορετικά, όλα τα υλικά είναι εδώ, αλλά το έργο δεν παράγεται, απλά γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν οι αναγκαίοι μηχανισμοί μέσα μας. Με τον ίδιο τρόπο και τα στοιχεία του εσωτερικού μας κόσμου, τα δεδομένα του μη ορατού φάσματος της καθημερινότητάς μας, είναι εξίσου πολύτιμα, και θα πρέπει να ανακαλύψει καθένας – δυστυχώς με προσωπικό κόστος – τον τρόπο που θα διαχειρίζεται όλα αυτά τα πολύτιμα και απαραίτητα για την ισορροπημένη του καθημερινότητα.

Η προσωπική μας εμπειρία και η πείρα που αποκτούμε με την πάροδο του χρόνου, δεν μεταβιβάζεται αυτόματα, αλλά απαιτείται και πάλι προσωπικός κόπος και παιδεία, προκειμένου να φέρει καρπό κάτι, το οποίο μπορεί να είναι γνωστό και προφανές, αλλά χωρίς την δική μου συνέργεια, παραμένει ανενεργό και χωρίς αποτέλεσμα. Συνέργεια όχι μηχανική, αλλά με πλήρη συνείδηση της αξίας των πράξεών μας, των πράξεων που εξασφαλίζουν και αυξάνουν τον αποκτημένο πλούτο μέσα στο εσωτερικό μας περιβάλλον. Η νωθρότητα και η αδιαφορία δεν συμβαδίζουν με την εξέλιξη, την αποκάλυψη, την ανακάλυψη και την κατανόηση του άγνωστου, με την γνώση της αλήθειας και την προαγωγή προς το καλύτερο μέλλον.

Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού ήταν από την μια η κατανόηση της σύνδεσης με τον πάροχο της αιώνιας ενέργειας, και από την άλλη η εκμάθηση του τρόπου της αυτοπροστασίας των πολυτίμων στοιχείων της πίστης που συσσωρεύει ο δημιουργός στον εσωτερικό μας κόσμο. Στον κόσμο που συναντά και συμφωνεί με την συνείδησή μας για το καλό και το κακό, το πρόσκαιρο, το εφήμερο, το υφιστάμενο και το αυξανόμενο, αλλά και χιλιάδες άλλες παραμέτρους, με τις οποίες εξυφαίνεται η ατομική μας καθημερινότητα, προσβλέποντας στο μέλλον και όχι στο παρελθόν.

Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι τα ανθρώπινα κατασκευάσματα φθείρονται με την πάροδο του χρόνου. Από τα σπίτια μέχρι τα αεροπλάνα, από τα σκεύη μέχρι τα ρούχα, όλα φθείρονται με την πάροδο του χρόνου, και στο τέλος διαλύονται, χάνονται και δεν μπορούμε να τα εντοπίσουμε. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της δικής μας παρέμβασης στην ύλη. Εμείς δηλαδή κατασκευάζουμε, η ύλη είναι εδώ, αλλά το δικό μας δημιούργημα χάνεται, “λύεται” όπως είναι η σωστή έκφραση “εις τα εξ ων συνετέθη”, και τελικά η ύλη είναι εδώ, αλλά το δικό μας δημιούργημα ή καλύτερα το δικό μας έργο επί της ύλης, εξαφανίζεται σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Αυτή είναι η μοίρα όλων των ανθρωπίνων κατασκευών, και δεν έχουμε στοιχεία που να αποδεικνύουν – πέραν ενός χρονικού ορίου – την διατήρηση της ανθρώπινης παρέμβασης πάνω στην φύση και τον υλικό κόσμο. Αντίθετα, όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι όλος ο κόσμος, ο έμβιος κόσμος, ποτέ δεν χάνεται. Καθημερινά ανανεώνεται. Το ίδιο δένδρο χάνει τα φύλλα του, αλλά ξέρουμε ότι την άνοιξη πάλι θα φανεί η ζωή στα φύλλα και θα δώσει τους καρπούς του, άρα η ζωή παραμένει μέσα του, και αυτή η δύναμη της ζωής θα το ξαναφέρει στο προσκήνιο για παραγωγή και απόδειξη ενεργού ζωής.

Αυτές οι δυο εικόνες πρέπει να μας προβληματίσουν σε βάθος, διότι εμείς καταναλίσκουμε απέραντη ενέργεια για τα δικά μας έργα, τα οποία ωστόσο δεν αντέχουν στον χρόνο. Τα έργα όμως του ίδιου του δημιουργού, ο έμβιος κόσμος, δεν χάνεται αλλά ανανεώνεται, και είναι παρών σε βάθος αιώνων, και συνεχίζει αδιάκοπα να παράγει τους δικούς του καρπούς, θέμα που αποτελεί και την βάση της ανθρώπινης επιβίωσης. Και νομίζω ότι καθένας που διαθέτει τον κοινό νου, έχει ακριβή αντίληψη αυτής της αλήθειας: τα ανθρώπινα έργα – πολύτιμα στην καθημερινότητα – έχουν, δυστυχώς, περιορισμένη διάρκεια ζωής, έχουν αδυναμία αυτόματης και αφ’ εαυτών ανανέωσης, και τελικά οδηγούνται στην “λύση”, στην εξαφάνιση κατά την κοινή έννοια.

Και ακριβώς πάνω σε αυτή την πανανθρώπινη εμπειρία και γνώση έστρεψε ο Χριστός την διδασκαλία του για να δώσει το μάθημα της αναζήτησης, όχι μόνον των στοιχείων της καθημερινής επιβίωσης και εξασφάλισης της αναγκαίας ενέργειας για την διατήρηση του οργανισμού μας, αλλά και την αναζήτηση της πηγής της ενέργειας του δημιουργού, εκείνης δηλαδή που έχει την υπαρξιακή ιδιότητα να μην χάνεται, αλλά να ανανεώνεται στο διηνεκές, χωρίς όριο ζωής.

Και φυσικά αυτή την αντίληψη είναι εύκολο να την εντοπίσει κάποιος που διαθέτει καλλιέργεια του προσωπικού του οργάνου της πίστης. Διότι μπορεί η λογική και η ανθρώπινη διανόηση να είναι απαραίτητες παράμετροι για την καθημερινή επιβίωση, ωστόσο, ο άνθρωπος καλείται να υπερβεί και αυτό το όριο της λογικής, και να υπεισέλθει στα επέκεινα του φυσικού κόσμου όρια, στα όρια του δημιουργού.

Μιας περιοχής του δημιουργού που δεν γνωρίζει όρια χρονικά ή τοπικά, ούτε έχει ανάγκη από τροφοδοσία εξωτερικής ενέργειας, όπως έχουμε όλοι εμείς. Αντίθετα, μας καλεί να ανακαλύψουμε τις δικές του δημιουργικές πηγές ενέργειας, με τις ιδιότητες της αιωνιότητας και της αυτόματης ανανέωσης όλων των υπαρξιακών μας δεδομένων, δηλαδή όλων εκείνων των στοιχείων που συγκροτούν την δυνατότητα επιβίωσης στην καθημερινότητα, αλλά διατηρούν και την προοπτική του μέλλοντος και της αιωνιότητας προ των οφθαλμών μας.

Για όσους έχουν αναπάντητα ερωτήματα για την ζωή, η διέξοδος είναι μία: η αναζήτηση. Η προσωπική αναζήτηση. Διότι μπορεί να υπάρχουν απαντήσεις, αλλά οι απαντήσεις είναι πάντα συνάρτηση των ερωτήσεων. Χωρίς ερώτηση, χωρίς προσωπικούς προβληματισμούς, καμιά απάντηση δεν μπορεί να βρει ανταπόκριση στο προσωπικό μας ερώτημα. Διότι η ζωή δεν είναι μηχανικοί κανόνες λειτουργίας, αλλά είναι ζώσα πραγματικότητα, με εκατομμύρια εναλλασσόμενες λεπτομέρειες, κρίσιμες όμως για την κάθε προσωπικότητα. Κατά συνέπεια, απαντήσεις που ικανοποιούν τα ερωτήματα κάποιου, δεν σημαίνει αυτόματα και ικανοποίηση των ερωτημάτων άλλων λογικών προσώπων.

Γι’ αυτό και η ζωή έχει ενδιαφέρον. Διότι δεν είμαστε μάζα, αλλά ιδιαίτερες προσωπικότητες με διαφορετικές ανάγκες. Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργός έχει επίγνωση της ατομικής μας σύνθεσης, σωματικής και ψυχικής, και κατά συνέπεια μπορεί να μας οδηγήσει σε απαντήσεις για όλες τις προσωπικές μας ανάγκες. Ο Χριστός εξήγησε σε όλους τους τόνους, ότι ο δημιουργός δεν μας αντιμετωπίζει ως σύνολο, αλλά ως προσωπικότητες με καταμετρημένες όχι μόνον τις ανάγκες, αλλά και τις τρίχες του σώματός μας. Και αυτό σημαίνει ότι είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, απλά ή σύνθετα.

Η παροχή ενέργειας στον ψυχικό μας κόσμο, για να είμαστε ισχυρότερες προσωπικότητες, δεν είναι θέμα της ορατής φύσης, αλλά του μη ορατού κόσμου. Όχι των χωραφιών και των δένδρων, αλλά άλλων παραγόντων, πολύ πιο ισχυρών κατά την δύναμη της δικής τους ενέργειας. Για τον λόγο αυτό η διδασκαλία του Χριστού ήταν προοδευτικά από τα ορατά στα μη ορατά. Από τα μετρήσιμα, στα μη μετρήσιμα αλλά απέραντα. Από τα σημαντικά αλλά φθειρόμενα της καθημερινότητας, στα επίσης σημαντικά αλλά άφθαρτα την αιωνιότητας.

Επίμονα ζητούσε από τους μαθητές και ακροατές του να πάρουν το βλέμμα από την μοναδικότητα της καθημερινότητας, στους νόμους που δεν αλλάζουν. Διότι η ζωή συνεχίζεται και τον χειμώνα, όταν εμείς δεν βλέπουμε την λειτουργία των δένδρων μέσα στους βλαστούς και τις ρίζες. Λειτουργίες που μπορεί να μην είναι ορατές με γυμνό μάτι, ωστόσο, όχι μόνον είναι υπαρκτές, αλλά από αυτές εξαρτώνται και οι ορατές που θα προκύψουν αργότερα.

Με αυτή την απλή λογική υπέδειξε την ανάγκη της καλλιέργειας του εσωτερικού μας οργάνου που λειτουργεί μέσα μας όλο το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο: του οργάνου της πίστης. Διότι μόνον με αυτή μπορούμε να ελέγξουμε τα μη ορατά, τα μη φαινόμενα. Αυτή, δηλαδή, η καλλιέργεια είναι η προϋπόθεση για την προοδευτική κατανόηση του μη ορατού εισέτι σύμπαντος. Μάλιστα, οδήγησε τους μαθητές του στην αποκάλυψη του δημιουργού πατέρα, ο οποίος έκτισε τον κόσμο και όσα βρίσκονται μέσα σε αυτόν.

Η πίστη είναι το όργανο που διαθέτουμε. Και η καλλιέργεια και ανάπτυξη της πίστης είναι ο μόνος δρόμος για να κατανοήσουμε τον κόσμο, το σήμερα και το μέλλον. Να κατανοήσουμε όχι μόνον την δημιουργία του φυσικού κόσμου, να κατανοήσουμε όχι μόνον την ύπαρξη και λειτουργία των μη φαινομένων, αλλά να προσεγγίσουμε και τις πηγές της ζωής του δημιουργού, αντλώντας δύναμη από το δικό του κράτος ισχύος και ενέργειας, μιας ενέργειας που λειτουργεί όχι μόνον με την προοπτική του καλύτερου αύριο, αλλά και της αιωνιότητας.

Εμείς που ζούμε σήμερα, κατανοούμε καλύτερα από κάθε άλλη ιστορική περίοδο την αξία και τον ρόλο της φύσης για την ζωή μας. Χωρίς την φύση, χωρίς τις λειτουργίες και τα δικά της συστατικά, ζωή με την μορφή που εμείς γνωρίζουμε δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα, το σύνολο της ενέργειας που έχει ανάγκη για την επιβίωση το σώμα μας, το αποκτά μέσα από την σύνδεσή του με την φύση και τις δικές της λειτουργίες.

Ωστόσο, ενώ αυτό είναι απόλυτα κατανοητό από κάθε άνθρωπο επί γης σε όλη την διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, δεν είναι σαφές τι γίνεται, από που δηλαδή προέρχονται οι πηγές της ενέργειας που έχει ανάγκη, όχι το σώμα μου αλλά η ψυχή μου, ο εσωτερικός μου κόσμος, εκείνη η περιοχή της προσωπικότητάς μου που δεν χάνει ποτέ και για κανένα λόγο της αξία της. Διότι μπορεί το σώμα μου να είναι άψογο, ωστόσο όλοι γνωρίζουμε ότι με τα χρόνια όλα αυτά μεταβάλλονται, χάνουν την προβολή που απολαμβάνουν σήμερα, και στο τέλος επέρχεται το μοιραίο για όλους, όμορφους και δύσμορφους.

Αντίθετα, οι ψυχικές αρετές, τα ατού του εσωτερικού μου κόσμου, η ευαισθησία και η κατανόηση, η αγάπη και η μέριμνα για τους άλλους, και εκατομμύρια άλλες παράμετροι που αποδεικνύουν τον εσωτερικό μας πλούτο, ακόμη και όταν η όψη του σώματος έχει πάψει να προβάλλεται ως προσόν, εκείνα μέσα στην ψυχή μας παραμένουν υψηλά στην αξιολόγηση όλων μας.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η τόλμη και η αρετή στην καθημερινότητα, η επιδίωξη της αλήθειας και η μέριμνα για την αποφυγή των συνεπειών του ψεύδους, είναι στοιχεία που δεν χάνουν ποτέ την αξία τους, και για αυτές τις αρετές επαινούμε και μετά τον θάνατο εκείνους που καλλιέργησαν αυτούς τους τομείς, χωρίς, βεβαίως, να υποτιμούμε και τις αρετές του σώματος. Είναι άλλωστε γνωστό ότι τα σώματα, τα καλλίγραμμα και τα γυμνασμένα προβάλλονται μόνον κατά την διάρκεια του επίγειου βίου ενός ατόμου. Αντίθετα, οι ψυχικές αρετές προβάλλονται κυρίως μετά τον θάνατο, ακριβώς, γιατί η αξία και η αντοχή στον χρόνο είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη για τις αρετές του ψυχικού μας κόσμου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός προβίβασε τις ψυχικές αρετές στην πρώτη γραμμή, και δίδαξε τον τρόπο που αυτές οι αρετές όχι μόνον αποκτούνται, αλλά και καλλιεργούνται. Μάλιστα, όχι μόνον δίδαξε την αξία των ψυχικών αρετών, αλλά υπέδειξε τις πηγές από τις οποίες αυτές οι αρετές αποκτούν την δική τους ενέργεια, η οποία τις διατηρεί κατά την περίοδο του επίγειου βίου, ενώ παράλληλα προβάλλει και ο δρόμος για την προοπτική της αιωνιότητας. Υπέδειξε δε – και μάλιστα με αποκλειστικό τρόπο – ως όργανο για την κατανόηση και αντίληψη της λειτουργίας αυτών των μη ορατών αρετών την δική του διδασκαλία.

Τα λόγια της δικής του διδασκαλίας εμπεριέχουν τα στοιχεία, μέσα από τα οποία αναπτύσσεται η πίστη, το εφόδιο που έχουμε όλοι μέσα μας, ανεξάρτητα από την αξία που εμείς του δίνουμε. Με την καλλιέργεια και την κατανόηση των λόγων της δικής του διδασκαλίας, το όργανο της πίστης αυξάνεται, αναπτύσσεται, και μπορεί να φέρει καρπούς αρετών για το σήμερα, αλλά και να διατηρήσει ανοιχτούς τους ορίζοντες του μέλλοντος.