Οι ανάγκες για ενέργεια και καθημερινή δύναμη δεν αφορά μόνο και αποκλειστικά τους ανθρώπους του κλήρου, αλλά αφορά “πάντας ανθρώπους” όσο ζούν πάνω στην γη. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά και τις ανάγκες του, μεριμνά για την δύναμη, τόσο του σώματος, όσο και του εσωτερικού του κόσμου, ανεξάρτητα από επάγγελμα και περιοχή ζωής πάνω στον πλανήτη.

Καθένας, δηλαδή, όπως μεριμνά για να έχει τα απαραίτητα για την τροφή του σώματος, μεριμνά ή πρέπει να μεριμνά και για την τροφή που ενισχύει τον εσωτερικό του κόσμο, δηλαδή την ψυχή του, διότι από αυτή την αυτάρκεια, δηλαδή του εσωτερικού μας κόσμου, εξαρτάται και η πορεία των σκέψεων, των επιλογών και των τελικών αποφάσεων για οτιδήποτε κάνουμε μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα.

Ενώ, δηλαδή, πασχίζουμε για την ικανοποίηση των σωματικών μας αναγκών, στον τομέα της ψυχής και του εσωτερικού μας κόσμου αρκούμαστε σε ψίχουλα και δεν αναζητούμε τα στοιχεία εκείνα που θα ενισχύσουν ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε με αυτάρκεια ψυχικής δύναμης, από τη μια να γνωρίζουμε το καλό, αλλά και από την άλλη να έχουμε τη δύναμη να το επιλέξουμε και να το κάνουμε ατομική μας πράξη, ώστε να προκύψουν και τα αναγκαία καλά της δικής μας προσωπικής ευτυχίας.

Και αυτό αποδεικνύει ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την ενίσχυση του εσωτερικού μας κόσμου, διότι ξοδεύουμε όλες ή σχεδόν όλες μας τις δυνάμεις για τις βιοτικές μέριμνες, αφήνοντας ανίσχυρο τον εσωτερικό μας κόσμο, έρμαιο, ουσιαστικά, της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, με ότι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινή μας πρακτική, όπου ή δεν ξέρουμε ή δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να επιλέξουμε το καλό από το κακό, την αλήθεια από το ψέμα, με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύεται η δική μας προσωπικότητα και οι δικές της ανάγκες, αλλά να επαναλαμβάνουμε μηχανικά όσα κάνουν οι άλλοι.

Η συμμόρφωσή μας, δηλαδή, με τον γύρο κόσμο χωρίς να έχουμε δική μας άποψη για όσα εμείς αποφασίζουμε ότι μας αφορούν, αποδεικνύει ότι ο εσωτερικός μας κόσμος, των σκέψεων και των συναισθημάτων, είναι πτωχός, δεν έχει αντοχές κριτικής στάσης απέναντι στους άλλους, με αποτέλεσμα την ομογενοποίηση και όχι την ανάπτυξη και εξέλιξη της δικής μας προσωπικότητας. Διότι, μπορεί να ζούμε πάνω στον πλανήτη 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι, αλλά καθένας τρέφεται ατομικά, και επιβιώνει και πεθαίνει αυτομικά, άρα οι ευθύνες δεν είναι συγκεχυμένες, αλλά είναι ατομικές κατά κύριο λόγο.

Και αυτό αποδεικνύει την ποσότητα της δύναμης που διαθέτουμε μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, διότι με αυτή αποφασίζουμε και με αυτήν παράγουμε έργα αντάξια και ισόποσα με τις δυνάμεις που διαθέτουμε, τόσο για την διάκριση του καλού, όσο και για την επιλογή και έμπρακτη συμπεριφορά στην καθημερινότητα. 

Η πραγματικές ανάγκες στην καθημερινότητα μάς οδηγούν στα καταστήματα για τις σωματικές προμήθειες, αλλά και για τις ψυχικές δυνάμεις, προκειμένου να έχουμε αντοχές να κερδίσουμε στην σημερινή πραγματικότητα, και όχι μόνο στις ιδέες και στις αντιλήψεις.

Αυτή ακριβώς η ανάγκη να καλύψουμε τις ημερήσιες προμήθειες σε τροφή και ψυχαγωγία, είναι το κίνητρο που μας οδηγεί και σε αναζητήσεις πέραν των σωματικών αναγκών, αλλά και πέραν των απλών ψυχαγωγικών, δηλαδή την μουσική, την φιλική παρέα και όλα όσα συμβάλλουν στην καθημερινή ισορροπία μεταξύ εξωτερικής πραγματικότητας και εσωτερικού ψυχικού κόσμου.

Διότι, είναι προφανές ότι η ισορροπία αυτή μεταξύ εξωτερικών γεγονότων και δύναμης του εσωτερικού μας κόσμου, είναι το κυρίαρχο στοιχείο, δεδομένου ότι το περιβάλλον, φυσικό και κοινωνικό, μεταβάλλεται από στιγμή σε στιγμή και κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή. Για τον λόγο αυτό και οι προμήθειές μας δεν είναι μόνο για μια στιγμή ή για μια μέρα ή μια περίοδο, αλλά τρέχουμε να εξασφαλίσουμε – όσο εξαρτάται από μας – και το απώτερο και απώτατο μέλλον, όχι μόνο για το άτομό μας αλλά και για όσους είναι εξαρτημένοι από τις δικές μας ενέργειες.

Αυτό ισχύει για όλες μας τις ανάγκες, από την τροφή και την συντροφικότητα έως τις ανάγκες της ψυχής μας, δηλαδή του εσωτερικού μας κόσμου των σκέψεων και των συναισθημάτων, διότι η επαρκής προμήθεια για το αύριο είναι προφανές ότι θα αποβεί καλύτερη για όλους. Διότι, κατά κανόνα δεν προμηθευόμαστε μόνο τα αναγκαία της στιγμής ή της ημέρας, αλλά οι προμήθειές μας επεκτείνονται και πολύ πέραν αυτών, καθώς όλοι αποθηκεύουμε πράγματα για το μέλλον, αν και δεν το γνωρίζουμε στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο κανόνας για όλους του ζωντανούς ανθρώπους, διότι η αίσθηση της επάρκειας δεν αφορά μόνο την στιγμή ή την ημέρα, αλλά αφορά όλο το υπαρξιακό μας μέλλον.

Και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι καθένας που ενδιαφέρεται για την παρούσα ζωή αλλά όχι περιοριστικά, οφείλει να αναζητά και τις παραμέτρους εκείνες που θα τον οδηγήσουν σε επάρκεια σταθερών αγαθών, τα οποία θα τροφοδοτούν τόσο το σώμα όσο και τον εσωτερικό κόσμο, δηλαδή τον ψυχικό κόσμο. Και στην πλευρά αυτή κυρίαρχο ρόλο παίζει η ενίσχυση του εσωτερικού ανθρώπου με υλικά αντοχής μέσα στον χρόνο, και συνέστησε την αναζήτηση της γνώσης του δημιουργού μέσα από την δική του διδασκαλία. Διότι, μόνο αυτή η αναζήτηση και η γνωριμία μπορεί να εξασφαλίσει όχι μόνο τρόπους απόκτησης αγαθών, αλλά και δύναμης διαχείρισης της ζωής για το παρόν αλλά και για το μέλλον, εγγύς απώτερο, απώτατο και αιώνιο διαχρονικά.

Η προσωπική ανάγκη για περισσότερη δύναμη στην δική μας καθημερινή ζωή μάς οδηγεί στα καταστήματα για τα είδη πρώτης ανάγκης επιβίωσης. Και αυτό ισχύει για όλους του ανθρώπους επί γης διαχρονικά. Η ίδια προσωπική ανάγκη μας οδηγεί και σε άλλες δραστηριότητες, όπως οι πράξεις αναψυχής, διακοπές, παρέες, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, κλπ, οι οποίες δεν έχουν άμεση σχέση με την λειτουργία του σώματος, αλλά με τον εσωτερικό μας άνθρωπο, τον άνθρωπο των σκέψεων και των συναισθημάτων, ο οποίος είναι και ο τελικός εντολέας για την κίνηση όλων των μελών και την παραγωγή κάθε καλού ή κακού έργου από μας τους ίδιους.

Το σώμα, δηλαδή, δεν κάνει καμία κίνηση χωρίς τις εντολές του νου μας, ο οποίος, πριν από κάθε εντολή πράξης σταθμίζει όλες τις παραμέτρους, από τα απλούστερα έως τα πιο σύνθετα καθημερινά μας ζητήματα. Διότι, ακόμη και για τα απλούστερα απαιτείται η εντολή του νου, προκειμένου όλα τα μέλη, ακόμη και τα μη ορατά, να αναλάβουν τις απαραίτητες δικές τους ευθύνες, ώστε η πράξη που θα εκδηλωθεί να εκφράζει το σύνολο των σωματικών μας ικανοτήτων. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος δεν λειτουργεί μηχανικά και ανεγκέφαλα, αλλά πίσω από κάθε εξωτερική ενέργεια και πράξη, υπάρχει ο συντονισμός όλων των στοιχείων, ορατών και μη, τα οποία συμβάλλουν στην άρτια πρακτική εμφάνιση των κινήσεων που φαίνονται εξωτερικά.

Και εδώ παίζει καθοριστικό ρόλο ο εσωτερικός μας κόσμος, η πληρότητα και η αρτιότητα των υλικών που διαθέτει, ώστε οι πράξεις να συμβαδίζουν με όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που λαμβάνουν χώρα μέσα στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Διότι, από τις σκέψεις και τα συναισθήματα – το νου και την καρδιά όπως έλεγαν παλαιότερα – θα προκύψουν όλα τα επόμενα που θα εμφανιστούν ως πράξεις ενός ατόμου σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του.

Μάλιστα, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, ότι πάντα οι σκέψεις και οι εκτιμήσεις των συναισθημάτων προηγούνται των πράξεων, διότι αυτά θα καθορίσουν τόσο το αντικείμενο, όσο και τον χρόνο και τον τρόπο που θα υλοποιηθεί η σκέψη και η απόφασή μας για οποιαδήποτε δραστηριότητα θα εμφανιστεί στον εξωτερικό χώρο. Και επειδή η πράξη δεν μπορεί εύκολα να διορθωθεί, ο Χριστός έστρεψε την προσοχή μας στις διαδικασίες του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή σε όσα συντελούνται μέσα μας πριν από κάποια δραστηριότητα.

Διότι καλύτερα να προλαμβάνεις από το να διορθώνεις τα κακώς έχοντα εκ των πράξεων. Ο εσωτερικός μας άνθρωπος, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας καθορίζουν τις πράξεις μας. Οι διορθώσεις, για να έχουν αποτέλεσμα, δεν πρέπει να γίνονται επί των πράξεων εκ των υστέρων, αλλά να προηγούνται, και να γίνονται κατά τον χρόνο της προ των πράξεων περιόδου, εφόσον, φυσικά θέλουμε να έχουμε μια πετυχημένη καθημερινότητα.

Τα όργανα του σώματος χρειάζονται ενέργεια και δύναμη για να ανταποκριθούν κάθε στιμή στις ατομικές μας απαιτήσεις. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή τον κόσμο των σκέψεων και των συναισθημάτων που λειτουργεί μέσα στα όργανα του σώματος με αόρατο τρόπο, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο ότι λειτουργεί και κατευθύνει τα όργανα του σώματος να εκτελέσουν κάθε ενέργεια και με κάθε τρόπο που εμείς επιλέγουμε.

Είναι, λοιπόν, βέβαιο, ότι όπως τα όργανα του σώματος έχουν ανάγκη από υλικά που παράγουν την αναγκαία για την επιβίωσή μας ενέργεια, έτσι και τα όργανα του εσωτερικού μας κόσμου έχουν τις ίδιες ανάγκες σε υλικά, από τα οποία θα παραχθεί η αναγκαία για κάθε περίσταση ενέργεια και ατομική ψυχική δύναμη, ώστε να πετυχαίνουμε τους στόχους που έχουμε θέσει, συλλειτουργώντας τα μέλη του σώματος με την λειτουργία των μελών του εσωτερικού μας κόσμου.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, διότι κανένα μέλος του σώματος δεν κινείται ανεξάρτητα και μεμονωμένα, αλλά όλα συμβάλλουν στην κίνηση που θα κάνει ένα μέλος, άσχετα εάν εμείς δεν το κατανοούμε μέσα στην απλή καθημερινή μας πρακτική ζωή. Είναι, ωστόσο, βέβαιο ότι όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό, εάν αποφασίσουμε να ενεργοποιήσουμε ένα μέλος και να απενεργοποιήσουμε ένα άλλο μέλος. Και τούτο συμβαίνει διότι ο κεντρικός μας εγκέφαλος είναι αυτός που αποφασίζει, σε συνεργασία με όλα τα υπόλοιπα όργανα και μέλη του σώματος, την κίνηση που θα κάνει ένα μέλος.

Άρα, όλα τα μέλη συμμετέχουν στην κίνηση και στην λειτουργία του κάθε μέλους, διότι όλα αναφέρονται στο ένα, που είναι βέβαια το σύνολο του σωματικού μας οργανισμού. Όπως, λοιπόν, το σώμα έχει τους δικούς του απαράβατους κανόνες με τους οποίους λειτουργεί μέσα στην καθημερινή ζωή και το κατανοούμε όλοι, έτσι, με ένα αντίστοιχο τρόπο λειτουργεί και ο εσωτερικός μας κόσμος και τα δικά του όργανα, προκειμένου να είναι ενεργός και να συμμετέχει στην λειτουργία όλων των οργάνων, τα οποία θέτουν σε θέληση και τρόπο εκτέλεσης κάθε ατομικό μας έργο.

Βέβαια, όλες οι λειτουργίες του εσωτερικού μας κόσμου δεν είναι ορατές και δεν γίνονται αντιληπτές από μηχανήματα. Για τον λόγο αυτό είναι αναγκαία η λειτουργία του εφοδίου της πίστης που διαθέτει κάθε ανθρώπινος οργανισμός, ώστε να επιβιώνει στην δική του καθημερινότητα. Και αυτό δεν είναι θέμα αντικειμένου της πίστης – Χριστός, θεός Παναγία, άγιοι ή σύγχρονα πρόσωπα και θέματα – αλλά είναι θέμα λειτουργικής επάρκειας και λειτουργικής αποτελεσματικότητας, προκειμένου η πίστη να έχει αποτελέσματα στην πρακτική μας ζωή.

Η πίστη, εξήγησε ο Χριστός, είναι το όργανο που διαθέτουμε όλοι μέσα στον εσωτερικό μας άνθρωπο, και, καλλιεργώντας αυτό το όργανο, θα έχουμε πλήρη αποτελέσματα, εάν βεβαίως επιμένουμε έως το τέλος στην εφαρμογή των οδηγιών που μας εξήγησε ο ίδιος, και εφάρμοσαν οι πρώτοι μαθητές του, αλλά και όλοι όσοι ακολούθησαν το δικό τους παράδειγμα, αφήνοντας σε μάς ουσιαστικό υπόδειγμα πρακτικής ζωής. 

Η εξάρτησή μας από την ενέργεια και τις πηγές της είναι μια καθημερινή εμπειρία για κάθε άνθρωπο πάνω στη γη όσο ζει. Τώρα, μάλιστα, έχουμε αξιοποιήσει και πρόσθετες πηγές ενέργειας, τα ορυκτά καύσιμα, τον ήλιο, κλπ, ακριβώς, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να ζήσει κάποιος στον σύγχρονο κόσμο. Με λίγα λόγια, καθένας αντιλαμβάνεται ότι χωρίς ενέργεια και δύναμη που παράγεται από τα υλικά που περιέχουν ενέργεια (πχ βενζίνη) δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες του.

Και αυτό είναι ορατό και κατανοητό για κάθε ώριμο άνθρωπο, όσον αφορά τις πρακτικές μας ανάγκες διαβίωσης. Όταν όμως αναζητήσουμε τις αιτίες των λαθών και των προσωπικών μας εκλεισμών σε αδιέξοδα, τότε κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε την αναζήτηση δύναμης, δηλαδή υλικών που περιέχουν ενέργεια, προκειμένου να αποφύγουμε την ατομική μας παραδοχή του αδιεξόδου μας.

Ενώ, δηλαδή, η έλλειψη δύναμης είναι μια προσωπική και αποκλειστικά ατομική υπόθεση – πχ κανείς δεν μπορεί να πιεί νερό για να ξεδιψάσουμε εμείς – όταν ερχόμαστε στις πηγές των υλικών ενέργειας που θα τροφοδοτήσουν τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να παίρνουμε ορθές και ωφέλιμες αποφάσεις στην προσωπική μας ζωή, εκεί μένουμε αδρανείς, δεν ψάχνουμε και δεν ερευνούμε σε βάθος και με ένταση το θέμα που μας απασχολεί.

Όσοι είμαστε θρησκευόμενοι ή ξέρουμε τα πράγματα της πίστης, αρκούμαστε στο κερί και τον σταυρό, προκειμένου να τροφοδοτήσουμε την συνείδησή μας με ανάπαυση, ώστε να μην μας ενοχλεί, αφήνοντας αναπάντητα τα μεγάλα ερωτήματα και δίνοντας την μεγαλύτερη ευθύνη της δικής μας αποτυχίας στις κοινωνικές ανισότητες και στην άδικη κοινωνία. Και μπορεί αυτό να είναι σωστό και αληθές, αλλά αυτή η αλήθεια δεν αλλάζει την δική μου ζωή, διότι εγώ πρέπει να βρω την δύναμη – ψυχική και σωματική – να παλέψω με τα ατομικά μου προβλήματα.

Και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στην υποχρεωτική κοινωνική μας συμμετοχή, αλλά η ρίζα των προβλημάτων βρίσκεται μέσα μας. Διότι, η αδυναμία του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των αποφάσεων, δεν προέρχεται από το κοινωνικό μου περιβάλλον, αλλά η αδυναμία προέρχεται και συντελείται μέσα μου, εκεί που μετράω τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου, σταθμίζοντας όμως με ειλικρίνεια τα πραγματικά και όχι τα πλασματικά και συμφέροντα μόνο δεδομένα. Εγώ σκέφτομαι λάθος, υπολογίζω λάθος και στο τέλος οι πράξεις μου δεν θα είναι αυτές που θα ήθελα και γι’αυτό δεν φταίει κάποιος εξωτερικός παράγοντας αλλά η δική μου αμεριμνησία ή η δική μου λανθασμένη λογική.

Και στην διδασκαλία του Χριστού υπάρχουν όλες οι συνισταμένες για ατομική επίγνωση της αλήθειας και συμμόρφωση προς την πραγματικότητα, ώστε η καθημερινή μας ζωή να είναι κερδοφόρα και όχι ζημιογόνα.