Οι πάροχοι της ενέργειας στην δική μας εποχή δεν είναι ένας αλλά πολλοί και όλοι θέλουν να πουλήσουν “το εμπόρευμά τους” με διαφημίσεις και προσφορές, οι οποίες – κατά κανόνα – δεν μας λένε και τις λεπτομέρειες που θα προκύψουν μετά την δέσμευσή μας μαζί τους. Με λίγα λόγια, υπάρχει μεγάλη προσφορά, αλλά στην πραγματικότητα η ευθύνη είναι ατομική μας, διότι εμείς θα πληρώσουμε και όχι κάποιος άλλος.

Είναι, λοιπόν, φυσικό να αναζητούμε τον καλύτερο και τον πιό αξιόπιστο πάροχο, όπως είναι φυσικό να αναζητούμε και εκείνο που διαθέτει την πρώτη ύλη, από την οποία θα παραχθεί η δική μας ενέργεια και δύναμη. Διότι, ξέρουμε όλοι, ότι εκείνος που διαθέτει τις πρώτες ύλες για την ενέργεια, εκείνος κρατεί τα κλειδιά και όχι κάποιος ενδιάμενος πάροχος, ο οποίος απλά μεριμνά για ένα τμήμα της διαδικασίας και δεν έχει τον έλεγχο και την ευθύνη του συνόλου της διαδικασίας, δηλαδή από την ύπαρξη των πρώτων υλών της ενέργειας, αλλά και τις διαδικασίες παραγωγής και διοχέτευσης μέχρι το σημείο που θα είναι αποτελεσματική και χρήσιμη για μένα.

Αλλά ενώ αυτό είναι πλήρως κατανοητό για τις απλές καθημερινές πρακτικές μας ανάγκες, όταν ερχόμαστε στην πηγή, δηλαδή στον κάτοχο των πρώτων υλών αλλά και στην ατομική μας ευθύνη, εκεί αποφεύγουμε να σκεφτούμε και να αναζητήσουμε τον πραγματικό κάτοχο των πρώτων υλών για την δύναμη του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά και εκείνον που θα μας υποδείξει τον καλύτερο δρόμο της διαδικασίας, δηλαδή από την παραγωγή μέχρι την ατομική μου αποτελεσματικότητα χωρίς κινδύνους και παρεμβάσεις τρίτων.

Διότι, ο δημιουργός δεν έφτιαξε ένα σύμπαν συγκεχυμένο, αλλά ένα σύμπαν του οποίου κρίσιμο τμήμα είναι και η δική μας ύπαρξη, αν και εμείς κατά κανόνα, αποφεύγουμε την αναζήτηση και αρκούμαστε μόνο στα στοιχειώδη της προσωπικής μας καθημερινότητας. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να ισχύει πλέον στον 21ο αιώνα, διότι όλοι εμείς αναζητούμε το καλύτερο, αγωνιζόμαστε για να κατακτήσουμε τα οράματά μας, και γενικά, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσο μεγάλοι πληθυσμοί έχουν πρόσβαση στην γνώση, μέσω της γραφής και της επικοινωνίας.

Κανείς σύγχρονος άνθρωπος δεν ζει απολύτως μόνος του, διότι αυτό θα τον οδηγήσει σε φρενοβλάβεια και στον φυσικό του θάνατο. Αν και η προσωπική απομόνωση είναι χρήσιμη για λίγο, ωστόσο, εάν δεν περιοριστεί  στην αναγκαία χρονική περίοδο και στον αναγκαίο για τον σκοπό της περισυλλογής τόπο, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε παρανοήσεις του κόσμου, και, προφανώς, και των αξιών της ζωής κατά κανόνα.

Ο Χριστός δεν δίδαξε την απομόνωση και την έξοδο από τον κόσμο, αλλά, αντίθετα, δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο το ατομικό μας χαρτοφυλάκειο θα είναι πάντα γεμάτο για όλες τις δύσκολες στιγμές που οπωσδήποτε θα έρθουν στον καθένα μας. Η ευθύνη των επιλογών δεν ανήκει στον δημιουργό, αλλά στην ατομική μας διάθεση, να μάθουμε και να έχουμε, ή να αγνοήσουμε και να παρασυρθούμε σε εφήμερες υποσχέσεις χωρίς κανένα μόνιμο αντίκρυσμα.

Όπως η ροή του αέρα και του αίματος στο σώμα μας είναι οι λειτουργίες που διατηρούν το σώμα σε ζωή, έτσι και ο λόγος, ο ήχος της φωνής, καλός ή κακός, επηρεάζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Εάν είναι καλός, μας ανακουφίζει και μας προξενεί ευεξία. Εάν είναι κακός, μας αρρωσταίνει και μας προκαλεί θλίψη. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική ιδέα, αλλά είναι οι καθημερινές μας εμπειρίες, καθώς ζούμε μέσα στον κόσμο και κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για αυτή την αλήθεια.

Μάλιστα, θα μπορούσα να προσθέσω ότι σχεδόν τα πάντα συντηρούνται και ενεργούνται μέσα από τον λόγο, που μπορεί να είναι προφορικός ή γραπτός, ή ακόμη και στις μέρες μας να είναι λόγος μέσω διαφόρων σημάτων με συγκεκριμένο μήνυμα. Με τον λόγο επικοινωνούμε και ανταλλάσουμε μηνύματα, εικόνες, σκέψεις και χιλιάδες άλλες λειτουργίες που είναι απόλυτα εξαρτημένες από την λειτουργία του λόγου.

Όπου δεν υπάρχει λόγος και λογική τα πάντα καταρρέουν και χάνουν το νόημά τους. Σχεδόν όλα γίνονται και υλοποιούνται – ιδιαίτερα στον 21ο αιώνα – μέσω του λόγου: από τα δικαστήρια μέχρι την αγορά, μέχρι τις συναισθηματικές μας επαφές, ολόκληρη η καθημερινότητα είναι γεμάτη με λόγο και λογική και με αυτά τα στοιχεία επιβιώνουμε.

Όσοι ενδιαφέρονται για την ζωή ξέρουν ότι τα σχολεία, από τα μικρά έως τα πιο μεγάλα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το εκπαιδεύουν τους ενδιαφερόμενους να μάθουν τον λόγο της επικοινωνίας, της σκέψης και της γνώσης. Διότι, χωρίς αυτά τα στοιχεία ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε την δική μας ζωή και να παράγουμε τα έργα που καθένας παράγει. Με τον λόγο και την λογική χτίζουμε σπίτια και φτιάχνουμε αεροπλάνα, και με τα ίδια στοιχεία οικοδομούμε τις σχέσεις μεταξύ μας. Και όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος επαφής και επικοινωνίας που να αποδίδει τους καρπούς που θέλουμε. Και ο Χριστός έδωσε μια νέα διάσταση στο θέμα του λόγου, καθώς εντόπισε τις αδυναμίες μας στην άγνοια ή την λάθος γνώση της δικής του διδασκαλίας, η οποία είναι λογική διδασκαλία και παράγει αποτελέσματα πρακτικά στην καθημερινή μας ζωή.

Όπως τα εγχειρίδια που διαβάζουμε για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο και όλες τις σύγχρονες συσκευές, έτσι και όποιος ενδιαφέρεται να εφαρμόσει την δική του διδασκαλία πρέπει να διαβάσει και να μαθαίνει κάθε στιγμή, πώς να εφαρμόζει τις οδηγίες χρήσης, τόσο για την καλή του καθημερινότητα, όσο και για τις προοπτικές του μέλλοντος. Διότι, το σήμερα είναι ήδη σε αποδρομή και φεύγει χωρίς να μπορούμε να το συγκρατήσουμε. Αλλά εκείνο που έρχεται είναι άγνωστο και καθένας καλείται να δοκιμάζει τα πάντα, αλλά να επιλέγει και να παρακρατεί ό,τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο, πρώτα για τον ίδιο, και στη συνέχεια για την γύρω κοινωνία.

Ο λόγος του Χριστού δεν είναι μόνο διδακτικός, αλλά είναι και παιδαγωγικός και ελευθερώνει με ένα  μυστηριώδη και αόρατο τρόπο  το άτομο από τις αγκυλώσεις του δικού του εσωτερικού κόσμου, αλλά και από τα ημερήσια ζητήματα που τον βασανίζουν χωρίς να έχει τις κατάλληλες λύσεις. 

Η παροχή και η χρήση της ενέργειας στην καθημερινή μας ζωή είναι συνεχής και απαράβατη για κάθε ζωντανό οργανισμό. Χωρίς την παροχή και την χρήση της η ζωή τελειώνει, ανεξάρτητα από χρόνο και τόπο. Το σώμα δεν μπορεί να περιμένει επ’ άπειρον την ενέργεια από τις τροφές και τον αέρα της αναπνοής. Έχει όρια, και μάλιστα εξελικτικά. Στην αρχή αδυναμία, στην συνέχεια ασθένεια και τέλος τον θάνατο και την απώλεια της ζωής όπως εμείς την καταλαβαίνουμε.

Αυτή η αλήθεια της σταδιακής πορείας προς τον θάνατο, ενώ είναι αιώνια και παγκόσμια, σπάνια μας απασχολεί, διότι όλοι τρέχουμε για τα καθημερινά πράγματα, χωρίς να μας απασχολεί το μέλλον, και, κυρίως, το απώτερο και το αιώνιο για όσους ενδιαφέρονται για την προοπτική της αιωνιότητας. Ωστόσο, είναι προφανές από την ιστορία και την προσωπική μας εμπειρία στην ζωή, ότι τίποτα δεν ικανοποιεί τον άνθρωπο, εάν δεν έχει προοπτικές μέλλοντος.

Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν έχει ελπίδα προοπτικής μέλλοντος. Η ζωή του είναι ήδη νεκρή, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν και είναι αλήθεια ότι οι καθημερινές μας απολαύσεις σε μικροπράγματα ενισχύουν την αίσθηση της αυτάρκειας και της ικανοποίησης για λίγο. Αλλά για αυτούς που προβληματίζονται όχι μόνο για την καλύτερη καθημερινότητα αλλά και για την προοπτική του μέλλοντος και μάλιστα του αιώνιου, η καλή προσωρινή ικανοποίηση δεν δίνει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.

Για τον λόγο αυτό και οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα στο σύνολό της, ανέκαθεν, όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, αναζητούσε απαντήσεις για τα μεγάλα καυτά ερωτήματα, δηλαδή την καλύτερη ποιότητα της καθημερινότητας, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος. Και ο Χριστός ήρθε να καλύψει αυτή ακριβώς την ανάγκη. Από την μια ενίσχυσε την ατομική μας δράση για την υφιστάμενη τότε – αλλά και σήμερα – καλή ποιότητα καθημερινής ζωής, και από την άλλη υπέδειξε με την διδασκαλία του αλλά και το δικό του παράδειγμα, ένα νέο ορίζοντα ζωής.

Ένα ορίζοντα χωρίς όρια – αν και είναι σχήμα οξύμωρο με τα δικά μας ανθρώπινα μέτρα – όπου το άτομο εξομοιώνεται σταδιακά με τον δημιουργό του, όχι μόνο της δικής του ατομικής ζωής, αλλά με τον δημιουργό του κόσμου, ορατού και μη ορατού, ανιχνεύσιμου και μη. Διότι, η ατομική μας ζωή είναι ένα πολλοστημόριο της ζωής του σύμπαντος, πολύτιμου μεν, αλλά και ανολοκλήρωτου κύκλου ζωής. Διότι, στον σύντομο χρόνο της ζωής μας, ακόμη και αν είναι περισσότερα από εκατό έτη, δεν δίνονται απαντήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.

Μόνο η προοπτική της αιωνιότητας, όπως την εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, διορθώνει την ατομική μας προοπτική με βάση την προοπτική και την εικόνα του ίδιου του δημιουργού. Οι μικρές δικές μας απαντήσεις στα ερωτήματα της καθημερινότητας, δεν καλύπτουν όλο το φάσμα των ερωτημάτων που θέτει η ίδια η δική μας καθημερινότητα. Μόνο η εναρμόνισή με την εικόνα που έχει ο δημιουργός μπορεί να διορθώνει την ατομική μας εικόνα του σήμερα, καθώς θα ανακαλύπτει και θα διορθώνει τα λάθη των δικών της μικρών υπολογισμών.

Η παραμέληση των ατομικών μας υποχρεώσεων φέρνει κακά αποτελέσματα. Και ο δημιουργός δεν εμπλέκεται στην δική μας διαχείριση. Διότι, καθένας είναι υπεύθυνος για τα μεγέθη και τον τρόπο που διαθέτει τις δικές του δυνάμεις, όσες, δηλαδή, διαθέτει καθένας ατομικά.

Για τα αδιέξοδα που οδηγούμαστε όταν βάζουμε σε λειτουργία περισσότερες ηλεκτρικές συσκευές, δεν φταιει ο πάροχος του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά η δική μου κακή διαχείριση της διαθέσιμης ενέργειας. Το ίδιο ισχύει και σε όλες τις επιλογές που καλούμαστε να διαχειριστούμε σε όλες τις καθημερινές μας πράξεις. Πριν, δηλαδή, αποφασίσουμε μια πράξη, καθένας επιλέγει τον τρόπο και τον χρόνο, ανάλογα με το δικό του όφελος και τις δικές του δυνατότητες. Διότι, όλα μπορώ να τα επιλέξω, αλλά εγώ καλούμαι να επιλέξω αυτό το οποίο εγώ κρίνω – καθένας κρίνει – ότι είναι για το ατομικό μας όφελος, δηλαδή θα καλύψει την ανάγκη, χωρίς να απαιτείται άλλη παρέμβαση.

Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες μας τις ανάγκες τα δικά του υλικά, από τα οποία θα παραχθεί η απαραίτητη δύναμη και ενέργεια που έχουμε ανάγκη εμείς την συγκεκριμένη στιγμή και για τις συγκεκριμένες ανάγκες. Προσοχή. Αυτό είναι πρόβλεψη του δημιουργού. Αλλά εμείς καλούμαστε, όπως και σε όλα τα άλλα πράγματα της καθημερινότητας να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ώστε να επωφεληθούμε από τις δικές μας επιλογές και την πρόβλεψη του δημιουργού.

Εάν εμείς αγνοήσουμε τον δικό μας ρόλο, τότε και ο ρόλος του δημιουργού ματαιώνεται ή και ακυρώνεται, αφού δεν έγινε χρήση από εμάς. Διότι, ο δημιουργός έχει δώσει όλα τα εφόδια, ώστε και το “θέλειν” και το “ενεργείν” να γίνονται προς το ατομικό μας συμφέρον, αλλά και γενικότερα για το συμφέρον του κόσμου, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο, αλλά και αιώνιο. Διότι, κανείς δεν εργάζεται μόνο για το τώρα ή το σήμερα, αλλά όλοι – χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές – εργαζόμαστε και για το αύριο αλλά και για το απώτερο μέλλον της προσωπικής μας ή της οικογενειακής μας ζωής. Μέσα στο καθημερινό μας έργο, εμπεριέχονται και τα σπέρματα που θα αποδώσουν τον καρπό τους αργότερα, όπως συμβαίνει με την συνταξιοδοτική πρακτική, δηλαδή αποθηκεύουμε οικονομικές δυνάμεις για την περίοδο που θα πάψουμε να έχουμε την δύναμη για την εργασία που κάναμε όλη μας την ζωή.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο της πρόβλεψης είναι εφόδιο του δημιουργού σε κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στη γη, ώστε να μπορεί να επιβιώνει, όχι μόνο όταν τα πράγματα είναι καλά και ειρηνικά, αλλά και όταν έρχονται οι φουρτούνες της ζωής με τις ασθένειες και τον θάνατο. Και η πρόβλεψη του δημιουργού δεν είναι πτωχή – όπως αποδεικνύεται από τα αποθέματα της φύσης – αλλά είναι πλούσια και ανεξερεύνητη για να επιβιώνει κάθε ζωντανός οργανισμός σε κάθε περίσταση της επίγειας ζωής του.

Η ύπαρξη και η παροχή των υλικών από τα οποία παράγεται η ενέργεια και στη συνέχεια η δύναμη με την οποία όλοι ζούμε την καθημερινότητά μας είναι έργο του δημιουργού. Χωρίς αυτά τα υλικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει η ζωή, όπως εμείς την κατανοούμε. Η διαχείριση, ωστόσο, των υλικών που παράγουν την ενέργεια και την ατομική μας δύναμη είναι απόλυτα προσωπική μας υπόθεση, και καθένας διαχειρίζεται τον εαυτό του και τις πηγές της δύναμής του με τον τρόπο που ο ίδιος κατά κανόνα αποφασίζει.

Αυτό, η διαχείριση δηλαδή των υλικών και της ενέργειας-δύναμης που παράγεται μέσα στα δικά μας όρια – φυσικά και μη ορατά – είναι η δική μας ευθύνη. Κάθε έλλειψη οφείλουμε εμείς να την διαπιστώσουμε και να την καλύψουμε. Και κάθε περίσσευμα εμείς οφείλουμε να το διοχετεύσουμε εκεί που θα μας χρειαστεί στο μέλλον. Ο ελεύθερος χρόνος, το περίσσευμα των υλικών με τα οποία αναπτύσσεται το σώμα, οι οικονομίες, οι κοινωνικές μας δυνατότητες, όλα αυτά υπόκεινται – κατά κανόνα – στην ατομική μας διαχείριση.

Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες τις ατομικές μας ανάγκες. Όμως η διαχείριση της ατομικής μας καθημερινότητας δεν είναι έργο του δημιουργού, αλλά είναι έργο αποκλειστικά δικό μας και οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο για το δικό μας συμφέρον. Οι προτιμήσεις, οι επιλογές, οι τρόποι διαχείρισης και χιλιάδες άλλες λεπτομέρειες δεν είναι δουλειά του δημιουργού αλλά είναι προσωπικές υποθέσεις, και καθένας τα διαχειρίζεται με τον τρόπο που ο ίδιος κρίνει ότι θα τον ωφελήσει περισσότερο. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική προσέγγιση, αλλά εκτίμηση της καθημερινής μας πραγματικότητας.

Ο δημιουργός μάς καλεί να τον γνωρίζουμε, δηλαδή να βελτιώνουμε καθημερινά την οπτική γωνία με την οποία κατανοούμε τους ρόλους μας στην διαχείριση των πραγμάτων που μας έχει εμπιστευτεί. Και ο Χριστός δεν άλλαξε τους ρόλους. Μας υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριζόμαστε τα καθημερινά μας ζητήματα με τέτοιο τρόπο, ώστε από την μια να πετυχαίνουμε με λιγότερα λάθη – κανείς δεν είναι αλάνθαστος – και από την άλλη να μεταμορφωνόμαστε με βάση την λογική του δημιουργού, ώστε να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σημερινά μας όρια και τις σημερινές μας υποχρεώσεις στην διαχείριση των αγαθών που εκείνος έχει μεριμνήσει να διαθέτουμε και να διαχειριζόμαστε εμείς καθένας προσωπικά.

Η ατομική ευθύνη για αύξηση της επίγνωσης του ρόλου και των μεθόδων του δημιουργού δεν καταργήθηκε από τον Χριστό, αλλά εξηγήθηκε ο τρόπος με τον οποίο καθένας που ενδιαφέρεται για την ζωή, την παρούσα αλλά και του μέλλοντος, δηλαδή του αύριο και εξής, θα βρίσκει την γνώση και την πληροφορία, ώστε στην ατομική του καθημερινότητα να πλουτίζει και να μην χάνει από τα δικά του λάθη. Διότι, κάθε λάθος έχει προσωπικό κόστος για το σήμερα αλλά και το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο.