Ο τρόπος που ο εκατόνταρχος προσέγγισε τον Χριστό για να λύσει ένα καθημερινό του πρόβλημα, σηματοδοτεί και την μεγαλύτερη ιστορικά στιγμή της ανθρωπότητας: της μετάβασης από τους βωμούς και τα ζώα στην λογική λατρεία αναζήτησης του δημιουργού με την ευθύνη του ίδιου του ανθρώπου.

Την ίδια στιγμή που ο εκατόνταρχος πλησιάζει και παίρνει έμπρακτα την αμοιβή για την πράξη της πίστης του, λίγα μέτρα πιο κάτω, κάποιοι άλλοι έφερναν ζώα στο ναό του Σολομώντα και τα πρόσφεραν στους ιερείς για θυσία, σύμφωνα με το θρησκευτικό τυπικό της εποχής.

Ούτε τα ενδύματά του άλλαξε ο εκατόνταρχος για να πλησιάσει τον Χριστό και να λύσει το καθημερινό του πρόβλημα, αλλά ούτε και ο ίδιος ο Χριστός του ζήτησε να αλλάξει τα ρούχα του για να του δώσει εκείνο που του ζητούσε. Ούτε να αποποιηθεί το στρατιωτικό του επάγγελμα, ούτε να πουλήσει τα υπάρχοντά του δεν του ζήτησε ο Χριστός.

Η πράξη πίστης του εκατόνταρχου δεν περιλάμβανε εξωτερικές αλλαγές, αλλά αποδείκνυε με τον λόγο του ότι είχε κατανοήσει την εξουσία του δασκάλου και μάλιστα την είχε αποδεχθεί ως υπαρκτή εξουσία με εκτός ορίων αποτελέσματα.

Διότι προφανώς για τον δούλο του θα είχε ξοδέψει χρήματα στους γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα, άρα η προσέγγιση του δασκάλου αντικατοπτρίζει την εσωτερική στάση, την εσωτερική κατανόηση, την εσωτερική ουσιαστική αναζήτηση και σύμπραξη με μια άλλη, αόρατη εξουσία, όχι την στρατιωτική αλλά την εξουσία που έχει προεκτάσεις όχι μόνον στα δύσκολα καθημερινά ζητήματα, αλλά έχει προεκτάσεις και στην αιωνιότητα.

Διότι η λειτουργία της πίστης, ως παραγωγικού εφοδίου και εργαλείου στην καθημερινότητα, είναι ο ασφαλέστερος οδηγός και η επιβεβαίωση ότι το σύστημα της πίστης αυτής, της εσωτερικής πίστης και όχι των εξωτερικών λατρευτικών ενεργειών, είναι λειτουργικό, παράγει αποτελέσματα και η προοπτική της αιωνιότητας είναι μέσα στην σφαίρα της καθημερινότητας.

Στην προσπάθειά του ο Χριστός να επαναφέρει το πνεύμα του άρχοντα – ηγεμόνα μέσα στην συνείδηση των ακροατών του, και με τον τρόπο αυτό να οδηγήσει προς την πορεία της εσωτερικής απελευθέρωσης και μεταμόρφωσης κάθε φυσικό πρόσωπο που θα επιλέγει αυτή την διαδρομή, παρομοίασε την μεταστροφή από την άγνοια στην γνώση και από το παλιό στο νέο και το επίκαιρο, με τις θυσίες των ζώων που λάμβαναν χώρα κάθε μέρα στο ναό του Σολομώντα.

Όπως δηλαδή το ζώο φερόταν από τον ιδιοκτήτη του στο ναό για να θυσιαστεί και να αισθανθεί απελευθερωμένος και ικανοποιημένος εκείνος που έκανε την προσφορά, έτσι και ο κάθε ιδιοκτήτης του εαυτού του, κάθε άρχοντας και ηγεμόνας που έχει την εξουσία πάνω στο σώμα και την ψυχή του, θα πρέπει να προσφέρει ο ίδιος προσωπικά το ίδιο του το σώμα με ό,τι αυτό περιλαμβάνει ως ιδιοκτησία προσωπική (σκέψεις, ιδέες, προθέσεις, σχεδιασμούς κλπ) στην παρουσία του ζωντανού θεού και εκεί να δοκιμαστεί με το πυρ.

Αν δηλαδή κάτι καταστρέφεται στην παρουσία του θεού, τότε αυτό δεν είναι προς διατήρηση και η αξία του είναι εφήμερη, προσωρινή. Αν διατηρείται, τότε αυτό είναι άξιο λόγου και μπορεί να προσφέρει ουσιαστική θετική συμβολή, τόσο στην καθημερινότητα του λατρευτή, όσο και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η νέα λογική αυτή πρακτική, η οποία έθετε τέλος στους βωμούς και τα ζώα, είχε το φυσικό προσόν να καταστρέφει και να αποβάλλει κάθε ευτελές, παλιό και άχρηστο και στην θέση του να φυτρώνει κάτι νέο, άγνωστο, κάτι που θα μεταμορφώνει την καθημερινότητα του λατρευτή αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.

Η ανακαίνιση του νου μας, όπως και η ανακαίνιση της φύσης, είναι η ελπίδα του νέου, είναι η δοκιμή του θελήματος του θεού, το οποίο μόνον αυτό προσφέρει και εμπεριέχει την τελειότητα.

Κατά συνέπεια, οι καθημερινές μας επιλογές μπορεί να δοκιμάζονται στον βωμό της συνείδησής μας κατά πόσο προσεγγίζουν το θέλημα του θεού που έχει αιώνια, αλλά και καθημερινή αξία.

Οι θυσίες των ζώων σταμάτησαν. Οι άνθρωποι πλέον, μετά την ανάσταση του Χριστού, αναζητούν το θέλημα του θεού παρατηρώντας, όχι την κίνηση του καπνού ή τα σπλάχνα των ζώων, αλλά τα μηνύματα του Αγίου Πνεύματος που φτάνουν μέσα στην συνείδηση και στον νου κάθε πιστού.

Και αυτό διότι πλέον η παρουσία του θεού στην καθημερινότητα είναι ένα γεγονός που μας εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, τόσο για τον τρόπο όσο και για το γιατί αυτό συμβαίνει. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Ρωμαίους, χαρακτηρίζει το ανθρώπινο σώμα του πιστού ως περιοχή μέσα στην οποία συμβαίνουν τα πάντα για έναν άνθρωπο. Η θυσία ενός ζώου δεν είναι πλέον απαραίτητη, αλλά απαραίτητη είναι σε κάθε περίπτωση η μεταμόρφωση του εσωτερικού ανθρώπου.

Βωμός, πάνω στον οποίο γίνονται οι θυσίες της μετάνοιας και της ανανέωσης, είναι πλέον το εσωτερικό του σώματός μας και μάλιστα με δυο παραμέτρους, στοιχεία τα οποία ο απόστολος Παύλος είχε δοκιμάσει ο ίδιος προσωπικά. Το ένα είναι η ζωντανή θυσία του σώματός μας με ότι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινότητά μας, και το δεύτερο είναι η λογική λατρεία. Κανένα από τα δυο αυτά στοιχεία δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει μεμονωμένα, αλλά το ένα είναι η απαραίτητη προϋπόθεση του άλλου.

Η θυσία των προσωπικών μου επιθυμιών που κτίζονται μέσα μου, πρέπει να συνοδεύεται από την λογική των πραγμάτων, διότι αυτό είναι πλέον η λατρεία. Λατρεία χωρίς την κοινή λογική δεν γίνεται αποδεκτή, διότι το θέλημα του θεού για την καθημερινότητά μας είναι πράγμα οπωσδήποτε θετικό και όχι αρνητικό, πράγμα που κοινωνικά είναι αποδεκτό και επιπλέον έχει αρχή, μέση και τέλος, δηλαδή είναι τέλειο.

Και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση που συντελείται μέσα μας, στον εσωτερικό μας άνθρωπο και στην συνείδησή μας, μέσα από τις προσωπικές μας αποφάσεις, χωρίς κανείς να μπορεί να το διακόψει χωρίς την δική μας σύμφωνη γνώμη.

Η διδασκαλία του Χριστού για τον τρόπο προσέγγισης του δημιουργού – πατέρα – από ένα φυσικό πρόσωπο, είχε συνταράξει την εποχή εκείνη το θρησκευτικό κατεστημένο.

Και τούτο διότι το κατεστημένο ήθελε την τυπική επανάληψη των θυσιών και προσφορών των πιστών, ασχέτως της σκληρής πραγματικότητας (της υποκρισίας και του τυπικισμού) που παρουσίαζαν οι άνθρωποι.

Αντίθετα ο Χριστός ήθελε την υπέρβαση του τύπου χάριν αναζήτησης της αλήθειας, αναφερόμενος όχι βέβαια στις θρησκευτικές τελετές που προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος, αλλά στην αλήθεια της συνειδήσεως, δηλαδή της εσωτερικής επίγνωσης της πραγματικής κατάστασης του ατόμου και όχι μόνον στην τήρηση των εξωτερικών τύπων.

Ωστόσο είναι προφανές ότι η ανθρώπινη γνώση και η κοινωνία των ανθρώπων έχει εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό από την εποχή του Χριστού και η αποκάλυψη που δίδαξε τότε ο Χριστός, σίγουρα σήμερα, το 2019, έχει πλέον ανάγκη πληρέστερης και βαθύτερης προσέγγισης και κατανόησης από ό,τι την εποχή που ακούστηκε και γράφηκε αυτή η διδασκαλία.

Διότι είναι προφανές ότι έχει αυξηθεί η γνώση και έχει εύκολη πρόσβαση κάθε ενδιαφερόμενος δωρεάν, η καθημερινότητα έχει διαφορετικές παραμέτρους από ό,τι είχε την εποχή εκείνη, η έρευνα του φυσικού κόσμου έχει απομακρύνει σε σημαντικό βαθμό τους φόβους που υπήρχαν τότε, άρα και η δική μας προσέγγιση δεν μπορεί να μένει στα στερεότυπα των προηγούμενων αιώνων, αλλά θα πρέπει να ανακαλύψουμε τους νέους δρόμους επικοινωνίας με τον δημιουργό μας, δρόμους που μας υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός.

Είναι σημαντικό να ζούμε την επικαιρότητα με την οδηγία του δημιουργού, ώστε ο φόβος του άγνωστου να απομακρύνεται από τον αναζητητή του δημιουργού. Και η οδηγία αυτή είναι αποτέλεσμα της μεταφοράς των τελετουργικών πράξεων με τους βωμούς και τα σφάγια, στο εσωτερικό του σώματός μας, στην υπαρξιακή μας μονάδα, την συνείδησή μας αλλά και το υποσυνείδητο, στο οποίο διαμορφώνονται σε πολλούς τομείς η δραστηριότητα και οι επιλογές της συνείδησής μας.

Ο βωμός στην αρχαιότητα, σύμφωνα με τις ιστορικές πληροφορίες και τα αρχαιολογικά ευρήματα, ήταν το θυσιαστήριο, ο τόπος δηλαδή όπου οι προσφορές του πιστού καίγονταν ως ένδειξη της ευσέβειας προς τους θεούς ή τον ένα θεό του λατρευτή.

Μετά το πέρας της θυσίας, ο λατρευτής έκρινε ότι είχε πράξει το καθήκον του απέναντι στον θεό και, κατά συνέπεια, θα είχε την εύνοιά του. Παράλληλα, την στιγμή της θυσίας υπήρχαν ενδείξεις της ευαρέσκειας ή της δυσαρέσκειας του θεού που εκδηλώνονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όπως στην περίπτωση της θυσίας του Άβελ και του Κάιν. Αυτή η κρίσιμη στιγμή κάθε λατρευτή είχε απόλυτα προσωπικό χαρακτήρα και ο ίδιος απολάμβανε τα κέρδη ή τις ζημίες της προσφοράς του.

Σε αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή, την στιγμή της προσέγγισης και επαφής του πιστού με τον θεό του, επικεντρώνεται και το ενδιαφέρον στην επιστολή προς Εβραίους της Καινής Διαθήκης, όπου αντιδιαστέλλοντας την παλαιά – προ Χριστού – πρακτική των θυσιών, μεταφέρει το θέμα από τα εξωτερικά στοιχεία στον εσωτερικό κόσμο του λατρευτή.

Δεν έχει δηλαδή σημασία η προσφορά του λατρευτή, αλλά έχει ιδιαίτερη και πολύτιμη αξία το έργο του θεού στον εσωτερικό κόσμο του λατρευτή, δηλαδή του φυσικού ατόμου που προσεγγίζει τον δημιουργό του. Και μάλιστα όχι απλά μεταθέτει το θέμα από τα εξωτερικά στοιχεία στο έργο που συντελείται στην συνείδηση του φυσικού προσώπου που προσεγγίζει τον θεό, αλλά παρεμβάλλονται και δυο νέοι παράγοντες: η αλήθεια και το πνεύμα.

Μάλιστα, εξηγώντας στην Σαμαρείτισσα, αποσαφηνίζει ο ίδιος ο Χριστός ότι οι προσκυνητές του θεού πρέπει πλέον να προσέρχονται στην προσκύνηση έχοντας επίγνωση της αλήθειας και του πνεύματος: της αλήθειας, διότι το ψέμα και η υποκρισία είναι αντίθετα με τον δημιουργό μας. Του πνεύματος, διότι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μαζί του είναι το πνεύμα και όχι τα φυσικά στοιχεία της καθημερινότητας.

Η μετάθεση αυτή από το έξω προς το μέσα, η αδήριτη πραγματικότητα της αλήθειας έναντι του ψεύδους και της υποκρισίας, αποδεικνύει το βάθος του μηνύματος για την εποχή του: κανείς πλέον δεν είναι θεατής. Αντίθετα, τόσο ο πιστός όσο και ο δημιουργός του στον οποίο προσέρχεται, συνεργάζονται κάθε στιγμή για την εσωτερική του μεταμόρφωση προς την κατεύθυνση της κατανόησης των αιωνίων και όχι μόνον των φυσικών πραγμάτων.