Η κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού προκειμένου να την εφαρμόσουμε στην καθημερινότητα είναι το πρώτο βήμα στην προσπάθεια να κατανοήσουμε τον φυσικό και τον κοινωνικό κόσμο μέσα στον οποίο βιώνει καθένας μας την καθημερινή του ζωή. Λάθος αντίληψη και έλλειψη επίγνωσης και εμπειρίας των δυο αυτών παραμέτρων θα μας οδηγεί σε αδιέξοδα και λάθη που επιφέρουν ζημίες, τόσο στην καθημερινή μας πραγματικότητα, όσο και στην προοπτική του μέλλοντος.

Διότι το σήμερα έχει ερωτήματα, αλλά είναι σίγουρο ότι το μέλλον θα φέρει μεγαλύτερα ερωτήματα, για τα οποία και πρέπει να έχουμε απαντήσεις, όχι μόνον για συναισθηματικούς και ψυχολογικούς λόγους, αλλά και για πρακτικούς: στην προσαρμογή του τρόπου σκέψης μας σταδιακά στον πραγματικό κόσμο και όχι στον θεωρητικό ή τον φανταστικό.

Διότι, καλές είναι οι θεωρίες, αλλά όταν δεν επαληθεύονται στην καθημερινή πρακτική, τότε όχι μόνον δεν αποφέρουν καρπούς πίστεως, αλλά υπονομεύουν και το μέλλον, υπονομεύουν και αποδυναμώνουν και το εφόδιο της πίστης, το οποίο βρίσκεται μέσα μας και μας οδηγεί στην αναζήτηση στους ορίζοντες του μέλλοντος.

Τα πήλινα αγάλματα του στρατού της Κίνας μας δίνουν μια απλοϊκή όψη του φυσικού ανθρώπου, ο οποίος είναι δομημένος από υλικά της γης, ωστόσο δεν είναι πήλινος με την απλοϊκή και χωρίς βαθύτερο προβληματισμό έννοια.

Η σύσταση του ανθρώπινου σώματος μπορεί να αποτελείται από υλικά της γης, αλλά ο παράγοντας ζωή είναι ο καθοριστικός παράγοντας που μετατρέπει τα φυσικά υλικά της γης, σε λειτουργική πραγματικότητα. Και είναι προφανές ότι κατά ένα αντίστοιχο τρόπο όλα τα συστατικά της ζωής μας δεν είναι απλοϊκά, και δεν είναι μόνον αυτό που φαίνεται.

Η ζωή, μπορεί να συντελείται μέσα στα γήϊνα συστατικά του σώματός μας, αλλά δεν περιορίζεται από αυτά. Η ελπίδα, η φαντασία, η κρίση, η διάκριση, η συνείδηση και δεκάδες άλλες λειτουργίες του σώματος είναι μακράν πέραν των απλοϊκών λειτουργιών της τροφής και των άλλων αναγκαίων φυσικών μας αναγκών.

Με ανάλογο τρόπο και η ζωή στην παρούσα της εικόνα είναι εξαρτημένη από το φυσικό μας σώμα, ωστόσο αυτό δεν είναι το παν. Η ζωή έχει βαθύτερες συνισταμένες, τις οποίες όλοι υποπτευόμαστε, αλλά αποφεύγουμε τον προβληματισμό, γιατί οι απαντήσεις είναι δύσκολα κατανοητές και εξαρτώνται από τον τρόπο που καθένας θέτει τα ερωτήματα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Χριστός συνέδεσε την κατανόηση της διδασκαλίας του με την προϋπόθεση της απελευθέρωσης από τις προσωπικές μας προκαταλήψεις, οι οποίες μας κρατούν δέσμιους του παρελθόντος και των λάθος εκτιμήσεων για τις αξίες της ζωής.

Η εξέταση των δεδομένων που μας δίνει ο πήλινος στρατός της Κίνας, καθώς και των δεδομένων που προκύπτουν από τις προσωπογραφίες και τις μούμιες, μας οδηγεί στο απόλυτο συμπέρασμα πως ό,τι και αν κάνουμε, όσο πιστά αντίγραφα και αν δημιουργήσουμε, αυτό που τους λείπει θα είναι η ζωή. Δεν είναι πλέον παρόντες οι αναπαριστώμενοι άνθρωποι, άσχετα αν η μορφή τους και τα εξωτερικά – φυσικά χαρακτηριστικά τους είναι ακριβή. Εμείς βέβαια μπορούμε να αναπαραστήσουμε το εικονιζόμενο πρόσωπο, αλλά αυτό μακράν απέχει της αληθείας, ότι δηλαδή ο άνθρωπος αυτός δεν είναι παρών.

Και αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα της ζωής. Διότι όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες αναπαράστασης των προσώπων που έφυγαν από την ζωή και έπαψαν να υπάρχουν ως ζώντες οργανισμοί μεταξύ μας, δεν αποδίδουν τίποτα από αυτό που όλοι ονομάζουμε ζωή. Αποδίδουν μόνον τα εξωτερικά στοιχεία, αλλά δεν μπορούν να “ζωντανέψουν” τον ίδιο τον άνθρωπο.

Και μπορεί αυτό να ακούγεται απαισιόδοξο, ωστόσο είναι η μόνη αλήθεια για την ζωή κάθε ανθρώπου. Συνεπώς, όσο και να αποφεύγουμε την σκέψη και να “φτύνουμε στον κόρφο μας”, σιγά – σιγά πρέπει όλοι να εξοικειωθούμε με αυτή την αλήθεια. Ότι δηλαδή δεν μπορεί να διατηρηθεί το σώμα μας εν ζωή, όσο πλούσιοι, ισχυροί και επιφανείς και αν είμαστε σήμερα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε ούτε “πήλινο” αντίγραφό του με ζωή, ούτε κάποιο άλλο γήϊνο υλικό για να δηλώνει την παρουσία του μεταξύ των ανθρώπων. Επικαλέστηκε τον ίδιο τον δημιουργό που είναι πνεύμα, και ανέπτυξε την διδασκαλία του για την μετουσίωση της ύλης και όχι για τους τρόπους διατήρησης της ύλης στην μορφή που όλοι εμείς έχουμε καθημερινή εμπειρία. Διότι, ό,τι γεννήθηκε από το χώμα, την σάρκα, θα ακολουθήσει τον φθαρτό δρόμο της σάρκας – της ύλης, και δεν μπορεί να διατηρήσει την ζωή που όλοι θέλουμε να διατηρήσουμε, είτε για τους εαυτούς μας, είτε για τους αγαπητούς μας.

Οι νόμοι της φύσης είναι σκληροί και αδυσώπητοι, και καθένας καλείται να το αποδεχθεί ως την μόνη αλήθεια για την καθημερινότητά μας, αναζητώντας παράλληλα τον δρόμο που εκείνος υπέδειξε προς την ανακάλυψη και καλλιέργεια του μη θνητού στοιχείου που μπορεί να υπάρχει μέσα στο σώμα μας.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το σώμα του ανθρώπου είναι θνησιγενές, δηλαδή από την στιγμή που γεννήθηκε είναι προορισμένο να πεθάνει. Κανείς ποτέ μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν εξαιρέθηκε από αυτόν τον κανόνα.

Και αυτό είναι μια πικρή αλήθεια, την οποία όλοι αποφεύγουμε να παραδεχθούμε, αν και είναι η μόνη αλήθεια που θα πραγματοποιηθεί στην προσωπική μας ζωή. Το παράδειγμα όλων των μεγάλων και ισχυρών ανθρώπων όλης της οικουμένης μάς το επιβεβαιώνει, όπως και ο πήλινος στρατός της Κίνας και οι μούμιες της Αιγύπτου. Η μόνη ελπίδα είναι η διδασκαλία του Χριστού, η οποία μας οδηγεί στην αναζήτηση της πηγής της ζωής, αλλά μιας διαφορετικής ζωής, χωρίς τις δεσμεύσεις της ύλης και του υλικού κόσμου, μέσα στον οποίο βιώνουμε την δική μας καθημερινότητα.

Η διδασκαλία του Χριστού είναι απλή: ακολουθήστε την δική μου οπτική γωνία και εκτίμηση για τις προσωρινές – αλλά πολύτιμες – αξίες του παρόντος κόσμου, υποθηκεύοντας το μέλλον σας με το εργαλείο της πίστης, προκειμένου να μετέχετε στην ελπίδα της προσέγγισης του ίδιου του δημιουργού, δηλαδή τον ουράνιο πατέρα σας. Εκείνος είναι η πηγή της ζωής, με εκείνον πρέπει να συγκρίνετε τους εαυτούς σας και όχι με τους άλλους ανθρώπους, γιατί και αυτοί είναι πολύτιμοι αλλά είναι θνητοί όπως και σεις. Μελετήστε και εφαρμόστε με οξυδέρκεια και επιστημοσύνη κάθε λέξη της δικής μου διδασκαλίας, κλείνοντας τα αυτιά σας στις φιλοσοφίες και στην κακώς εννοούμενη κοινωνική ευθύνη. Αναλάβετε την ευθύνη των δικών σας πράξεων, αναγνωρίστε τα λάθη και τα αδιέξοδα των προσωπικών σας λαθών, αναζητήστε την οδηγία του ίδιου του δημιουργού, προκειμένου να διορθώσετε την καθημερινή σας πρακτική.

Διότι το εξωτερικό σχήμα, όπως και στην περίπτωση των Κινέζων στρατιωτών, θα είναι κάποια στιγμή χωρίς περιεχόμενο ζωής. Η ζωή την οποία όλοι βιώνουμε έχει ένα τέλος και αυτό είναι η μόνη αλήθεια. Στον καιρό, ωστόσο, της προσωρινής αυτής ζωής μας, έχουμε τα όργανα και τα εφόδια – εσωτερικά και εξωτερικά -, τα οποία μπορούμε να αξιοποιήσουμε ώστε να καλύψουμε το κενό που μας χωρίζει από την εποχή της δημιουργίας και των ιστορικών λαθών της ανθρωπότητας.

Η επίγνωση της αλήθειας ελευθερώνει, προκειμένου να βαδίσουμε σε ένα νέο όραμα, και η εγγύηση της υλοποίησης του οράματος είναι η καθημερινή μας επιτυχία στις μικρές και μεγάλες προκλήσεις της ζωής.

Η ανακάλυψη του πήλινου στρατού στην Κίνα μάς μεταφέρει στον ουσιαστικό προβληματισμό για την ζωή, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανόμαστε εμείς στην εποχή μας. Διότι, οι περίπου 8.000 πήλινοι στρατιώτες έχουν τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά, δηλαδή είναι κατά πάσαν πιθανότητα ομοιώματα των πραγματικών στρατιωτών του Κινέζου αυτοκράτορα.

Ωστόσο, αυτό δεν τους έκανε αθάνατους. Η τέχνη και τα υλικά του πηλού, του βρεγμένου χώματος δηλαδή, είναι αληθή, όμως οι άνθρωποι δεν είναι εν ζωή. Τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά διατηρήθηκαν αναλλοίωτα, όμως οι ίδιοι δεν υφίστανται σήμερα. Έχουν χαθεί, όπως έχουν χαθεί και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Όλες οι προσπάθειες των ανθρώπων, είτε με την πήλινη αναπαράσταση είτε με τις μούμιες, διατήρησαν τα εξωτερικά στοιχεία των πραγματικών ανθρώπων, αλλά δεν διατήρησαν εν ζωή αυτούς τους ανθρώπους. Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα. Διότι ο άνθρωπος δεν θέλει υποκατάστατα για την ζωή του, αλλά θέλει την ίδια την ζωή του. Δηλαδή, να μετέχει στο γίγνεσθαι, να έχει άποψη, να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους, να ζει μέσα στην πραγματικότητα και όχι στην φαντασία των άλλων.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν εμπεριέχει μόνον οδηγίες για την καλύτερη εδώ καθημερινότητα, αλλά περιέχει και στοιχεία που δεν έχουν σχέση με τις αδυναμίες και τα αδιέξοδά μας που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Η έννοια της ζωής, το περιεχόμενο της ζωής, δεν ταυτίζεται απόλυτα και περιοριστικά με όσα εμπειρικά βιώνουμε καθημερινά, αλλά έχει προφανώς και άλλες, άγνωστες ακόμη προεκτάσεις, και αυτό αποδεικνύεται από τις ανεκμετάλλευτες ικανότητες και προσδοκίες που ζουν ως εφόδια μέσα στο σώμα μας και τροφοδοτούν στην καθημερινότητα την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Αυτός ο εφοδιασμός που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο παρακινεί και ενεργοποιεί το στοιχείο της πίστης με το οποίο ζούμε την καθημερινότητα και ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Διότι ο Χριστός εξήγησε ότι ο ερχομός του δεν αφορούσε μόνον την βελτίωση της καθημερινής μας ζωής, αλλά υπέδειξε και το μονοπάτι για την επέκεινα του τάφου ζωή.

Τα πήλινα αγάλματα των 8.000 περίπου στρατιωτών της Κίνας μας διδάσκουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι πηλός, δηλαδή χώμα, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο. Διότι, μπορεί το σώμα μας να αποτελείται από συστατικά του χώματος, της γης, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε χοϊκοί άνθρωποι μόνον, αλλά είμαστε εφοδιασμένοι και με άλλες πλευρές της ύπαρξης. Διότι οι εν λόγω στρατιώτες της Κίνας συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ζουν. Άλλο το υπάρχω και άλλο το ζω, άλλο το υφίσταμαι και άλλο το έχω ζωή, μπορώ να κάνω σκέψεις και να τις πραγματοποιώ. Οι πήλινοι στρατιώτες της Κίνας είναι κατασκευασμένοι από χώμα, αλλά κανένας δεν είναι εν ζωή, αν και διαθέτουν τα εν ζωή προσωπικά τους εξωτερικά χαρακτηριστικά.

Και αυτό πρέπει να μας κάνει πιό προσεκτικούς στην αντίληψή μας για τον άνθρωπο, διότι τα υφιστάμενα εξωτερικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς μας υφίστανται σήμερα, αλλά αλλοιώνονται, αλλάζουν, μεταμορφώνονται, και στο τέλος εξαφανίζονται και παύουν να υπάρχουν. Η απλή μελέτη του ανθρώπου δείχνει ότι δεν είμαστε μόνον ό,τι βλέπουμε εξωτερικά, αλλά υπάρχει και ένα ακόμη στοιχείο, το στοιχείο της ζωής, το οποίο και ενεργοποιεί τα συστατικά του χώματος και παράγει την ζωή.

Και από την άποψη αυτή η περιγραφή της Βίβλου για την δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου ειδικότερα είναι αποκαλυπτική. Διότι “κτίζεται” ο κόσμος, δημιουργείται και ο άνθρωπος, ωστόσο υπάρχουν διαβαθμίσεις και προοδευτική εξέλιξη. Ο άνθρωπος, δηλαδή, διαθέτει όχι μόνον τα φυσικά χαρακτηριστικά, αλλά διαθέτει και ένα εξελισσόμενο είδος ζωής, ένα στοιχείο που δεν υπάρχει σε κάποιο άλλο δημιούργημα.

Όλοι οι ζώντες οργανισμοί έχουν την αγωνία της ύπαρξης, αλλά κανένας άλλος οργανισμός δεν μπορεί να αναζητήσει άλλους ορίζοντες, άλλους ρόλους μέσα στην καθημερινή του ύπαρξη και λειτουργία. Διότι ο άνθρωπος, εσείς και εγώ, δεν έχουμε μόνον ανάγκες διατροφικής τροφοδοσίας, αλλά αναζητούμε και ψυχικές επεκτάσεις, αναζητούμε την λύση των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου.

Ποτέ κανείς άνθρωπος μέσα στην ιστορία δεν αποδέχθηκε τον θάνατο και την ανυπαρξία ως λύση της υφιστάμενης ζωής. Αντίθετα, όλοι οι άνθρωποι έχουμε την αγωνία όχι μόνον της φυσικής επιβίωσης, αλλά αναζητούμε και απάντηση στα μεγάλα δημιουργικά ερωτήματα που τίθενται σε όλη την διάρκεια της ζωής μας.

Μόνον ο Χριστός υπέδειξε μια πορεία και ένα στόχο πέραν των αναγκαίων και πολυτίμων της καθημερινότητας και αυτό είναι το προνόμιο των αναζητητών του ίδιου του δημιουργού.