Το γέμισμα, η ύπαρξη όλου του περιεχομένου που προβλέπεται σε κάποιο αγγείο, είναι θέμα ατομικό και κοινωνικό, και εφαρμόζεται κάθε στιγμή από όλους, αδιακρίτως τόπου και χρόνου και συνθηκών. Και αυτό αποτελεί ένα κανόνα παγκόσμιο, να θέλει δηλαδή κάποιος να είναι πλήρης, και χωρίς αυτό τον κανόνα δεν μπορεί να υπάρξει ζωή, όπως τουλάχιστον την ξέρουμε έως σήμερα.

Διότι, καθένας πασχίζει να συμπληρώσει τα εισοδήματά του, να καλύψει την ανάγκη του για συντροφικότητα, να κατακτήσει τα όνειρά του σε όλους τους τομείς, και σε πληρότητα που ο ίδιος αποφασίζει. Και αυτό ακριβώς είναι το κίνητρο. Η ανάγκη που αισθανόμαστε όλοι να γεμίσουμε τα κενά μας, να αποκτήσουμε όσα πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητα για την ατομική μας ζωή, να καλύψουμε όλες μας τις ανάγκες, όπως καθένας αντιλαμβάνεται τα κενά ή τις μη εκπληρωμένες επιθυμίες του. Αυτό ισχύει για όλες τις πρακτικές μας ανάγκες, κυρίως όμως για τις ανάγκες του σώματος, τροφή, αέρας και προστασία.

Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο από το ορατό και μετρήσιμο σώμα του, αλλά διαθέτει και ένα λειτουργικό σύστημα που οδηγεί και κατευθύνει τις ορατές δραστηριότητες του σώματος, είναι φυσικό να αναζητήσουμε και εκείνα τα κενά, δηλαδή της μη καλής και πλήρους λειτουργίας του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων. Διότι, για να γίνει ένα έργο ατομικό, απαιτείται όχι μόνο η γνώση και η απόφαση, αλλά και η συνδρομή και συνεργασία όλων των διαθέσιμων εφοδίων που καθένας διαθέτει.

Δεν είναι, δηλαδή, αρκετό το θέλω ή το μπορώ, διότι απαιτούνται και μυριάδες άλλες παράμετροι, που πρέπει και αυτές να είναι πλήρεις και λειτουργικές, ώστε να συμβάλλουν στην προσπάθεια κάθε έργου ή πράξης που έχουμε αποφασίσει. Τα κενά στον εσωτερικό μας κόσμο δεν εμφανίζονται εάν δεν επιχειρήσουμε και δεν δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι. Τότε γίνονται αντιληπτά τα κενά και οι αδυναμίες, οι οποίες, εάν δεν εντοπιστούν έγκαιρα, μπορεί να οδηγήσουν σε ναυάγιο τις προσπάθειές μας.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού οδηγεί σε “δοκιμή” όλων των πραγμάτων, προκειμένου, όχι μόνο να πετύχουμε κάτι, αλλά να “τσεκάρουμε” και τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτός ο εσωτερικός μας κόσμος είναι πλήρης κατά συνείδηση, και μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Λάθη στις εκτιμήσεις και στις επιλογές μας, μπορεί να οδηγήσουν σε αποτυχία. Καλός έλεγχος των πραγμάτων πριν την πράξη, έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει σε επιτυχία. Αμέλεια ή προχειρότητα, σημαίνει κίνδυνος για αποτυχία. 

Η μη πληρότητα δηλώνει αδυναμία και κενά. Διότι, όπου υπάρχουν κενά σημεία ή περιοχές (στο σώμα ή τον ψυχικό μας κόσμο) είναι φυσικό το άτομο να παρουσιάζει ελαττώματα και αδυναμίες, στοιχεία που δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση των θεμάτων της ατομικής του καθημερινότητας.

Δεν χρειάζεται, δηλαδή, “ιατρική γνωμάτευση” για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με την ατομική μας “περιουσία” και “χαρτοφυλάκιο”, αλλά εκ του αποτελέσματος και της συμπεριφοράς αποδεικνύονται τα κενά και οι αδυναμίες, που αυτά προκαλούν την έλλειψη της πληρότητας και της επάρκειας για τις ανάγκες κάποιας στιγμής και, συνήθως, αυτή είναι μια κρίσιμη στιγμή. Όπως και το αυτοκίνητό μας μπορεί να πηγαίνει καλά, αλλά οι αδυναμίες και τα ελαττώματά του εμφανίζονται σε κρίσιμες στιγμές – όπως μια δύσκολη προσπέραση – και ο καθένας που θέλει να έχει το κεφάλι του ήσυχο, μεριμνά για την αναγκαία πληρότητα ισχύος, ώστε να μην πέσει στο κενό την κρίσιμη στιγμή της ζωής του.

Αυτό αποδεικνύει ότι, ο μόνος τρόπος για να μειώσουμε τις δυσάρεστες συνέπειες από την έλλειψη της πληρότητας είναι η πρόβλεψη και η προνοητικότητα τον καιρό που μπορεί να συντελεστεί η αναγκαία προσωπική μας πληρότητα. Όταν, δηλαδή, υπάρχει ελεύθερος χρόνος και διαθέσιμες δυνάμεις, τότε είναι η κατάλληλη εποχή για να γεμίσουμε το κενά των γνώσεων και των εμπειριών μας, ώστε την κρίσιμη στιγμή – που είναι άγνωστο πότε θα εμφανιστεί – να μην τρέχουμε να “ανάβουμε κεριά”. Διότι τότε απλά χρειαζόμαστε διαχείριση των συνεπειών και όχι αποφυγή της ατομικής μας περιπέτειας.

Και επειδή, εκτός από τις καθημερινές μας δυσκολίες και αδιέξοδα στο τέλος καθένας θα περάσει και το κατώφλι του θανάτου, καλό είναι, όσοι ενδιαφέρονται όχι μόνο για την καλή καθημερινότητα, να θησαυρίζουν και πολύτιμες εμπειρίες για την πίστη στην επέκεινα του τάφου προσδοκία. Διότι, αυτή η αναπόφευκτη ατομική προοπτική δεν θα είναι θέμα κοινωνικού περιβάλλοντος, αλλά θα είναι αποκλειστικά προσωπική και ατομική δοκιμασία, χωρίς καμία δυνατότητα “επανεξετάσεων” και διόρθωσης των κενών που προκάλεσαν την τυχόν αποτυχία μας.

Τόσο η προσωπική μας εμπειρία, όσο και η διδασκαλία του Χριστού μας διδάσκουν ότι δεν υπάρχει καμία επιστροφή στην προ του κακού περίοδο. Τα γεγονότα δεν διορθώνονται. Αυτό που μπορούμε να διαχειριστούμε όσο είμαστε δραστήριοι και εν ζωή, είναι να μεριμνήσουμε σήμερα για την πληρότητα του εσωτερικού μας κόσμου, ώστε να αποφύγουμε τα δυσάρεστα του αύριο και του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου απώτατου και αιώνιου. 

Τελειότητα για όλους σημαίνει πληρότητα για όλους τους τομείς της ατομικής μας ζωής κάθε στιγμή, και σε κάθε περίσταση. Καμιά τελειότητα δεν υπάρχει στο άτομο, εάν δεν αποδεικνύεται από την πληρότητά του, τόσο στις σκέψεις και στις πεποιθήσεις (εσωτερικός άνθρωπος), όσο και στην πρακτική τους έκφραση και φανέρωση.

Η τελειότητα δηλαδή δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση σε σταθερή εικόνα, αλλά είναι η πληρότητα της διαφορετικής εικόνας κάθε στιγμής, από τις ανυπολόγιστες μυριάδες που συγκροτούν τον ατομικό μας βίο. Και όποιος ισχυρίζεται ότι έφτασε στην τελειότητα, προφανώς η δήλωσή του στερείται περιεχομένου και σοβαρότητας. Διότι, καθένας μπορεί σε μια στιγμή να είναι πλήρης, αλλά την επόμενη στιγμή να αλλάξει το περιεχόμενο μιας παραμέτρου του εσωτερικού μας κόσμου – των σκέψεων και των συναισθημάτων – ή του σώματός, με αποτέλεσμα η πληρότητα να μην ικανοποιεί πλέον όλες τις παραμέτρους και το άτομο να αισθάνεται την ανάγκη “συμπλήρωσης”, δηλαδή ενός νέου υπολογισμού των υφισταμένων μέτρων των μυριάδων παραμέτρων από τις οποίες εξαρτάται η πληρότητα, και αυτό να υποδεικνύει την ατομική αναζήτηση των στοιχείων που απουσιάζουν για να γίνει και πάλι “πλήρης” η πληρότητά του.

Και αυτό είναι το θαύμα της ζωής. Διότι, δεν προβλέπεται καμία μόνιμη τελειότητα στον βίο μας επί γης. Αυτό που προβλέπεται και βιώνουν όσοι ενδιαφέρονται για την ζωή, είναι η πληρότητα κάθε στιγμής, αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο, ανάλογα με τις υπαρκτές ανάγκες του ατόμου. Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν υποδεικνύει την κριτική άποψη των άλλων ως το μοναδικό κριτήριο της πορείας ενός ατόμου, αλλά συνιστά την ενσυνείδητη κατανόηση του εαυτού μας, προκειμένου να βελτιώνουμε τον εαυτό μας πριν προβούμε στην κριτική μας για κάποιον άλλον.

Διότι, κανείς δεν γνωρίζει τον εσωτερικό κόσμο κάποιου ατόμου, δηλαδή τις σκέψεις και τα συναισθήματά του διαχρονικά, όπως δεν γνωρίζουμε ακόμη και για τους εαυτούς μας τόσο το περιεχόμενο του φυσικού μας σώματος, όσο και το περιεχόμενο του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων. Και όχι μόνο αυτό. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και τις μυριάδες μεταβολές που συντελούνται μέσα στο φυσικό μας σώμα, αλλά και στον εσωτερικό μας άνθρωπο, που δέχεται κάθε στιγμή επιδράσεις και επιρροές από τον εξωτερικό κόσμο, και αντιδρά μέσα του και γύρω του ανεξήγητα και μη ορατά από μας.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν καθόρισε κανένα όριο στην τελειότητα. Απλά συνιστά να ανακαλύψουμε τον δημιουργό και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε την δική του σκέψη για το άτομό μας, αλλά και το γενικότερο σχέδιό του για τον κόσμο μέσα στον οποίο μας προσκαλεί να καλλιεργούμε την τελειότητα, για την ακρίβεια “να “μεταφερόμαστε” προς την μοναδική τέλεια δική του εικόνα”. 

Η πληρότητα έχει σχέση με ό,τι έχουμε και ό,τι κάνουμε στην ατομική μας καθημερινότητα. Από το νερό που έχουμε ανάγκη, μέχρι το καύσιμο του οχήματος και την ενέργεια που χρησιμοποιούμε, όλα σχετίζονται με τον παράγοντα πληρότητα. Διότι, πληρότητα σημαίνει γέμισμα χωρίς κενά και ελλείψεις. Άρα, κάθε τι που κάνουμε για να είναι πλήρες, δηλαδή τέλειο, απαιτεί την πληρότητα, δηλαδή χωρίς καμιά έλλειψη, που θα μπορούσε κάτω από τις κρατούσες συνθήκες να έχει καλυφθεί.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αποκλείει την μελλοντική πληρότητα κάτω από άλλες συνθήκες δυναμικής ζωής. Διότι, πλήρες δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται αυτή τη στιγμή, αλλά είναι και η δυνατότητα, η πληρότητα να επέρχεται κάθε στιγμή, ώστε να διατηρείται η εικόνα και το περιεχόμενο στο αναγκαίο επίπεδο της πληρότητας κάθε στιγμής μαθηματικού και μηχανικού υπολογισμού. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφική ανακάλυψη, αλλά είναι ο κανόνας της καθημερινής μας πρακτικής ζωής, άσχετα αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν το υπολογίζουμε.

Ο νόμος της πληρότητας, δηλαδή της τελειότητας που δεν επιδέχεται προσθήκες στην υπολογιστική διαδικασία, είναι βασικός νόμος της καθημερινής μας πρακτικής. Από την πληρότητα του ψυγείου, μέχρι την πληρότητα των καυσίμων που θα χρησιμοποιήσουμε, όλα περιλαμβάνουν την παράμετρο του νόμου της πληρότητας, δηλαδή το ισοδύναμο των αναγκών μου με το οποίο θα καλυφθούν οι ατομικές μου ανάγκες επιβίωσης.

Και, όπως είναι φυσικό, αυτός ο ίδιος νόμος της πληρότητας υφίσταται και λειτουργεί και στις ανάγκες του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί, δηλαδή, που συν-υπολογίζονται όλα πριν από την διαδικασία της πρακτικής έκφρασης, είτε αυτή αφορά λόγο, είτε αφορά πράξεις ατομικές. Άρα, η αντίληψη και η προσοχή μας στον παράγοντα πληρότητα, μια αρχή που την υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός λέγοντας ότι, όποιος θέλει να μην γελοιοποιείται, πρώτα κάνει σωστούς και ακριβείς υπολογισμούς των οικονομικών του δυνάμεων για το χτίσιμο ενός μεγάλου κτιρίου-πύργου, και μετά προβαίνει στην υλοποίηση.

Σε διαφορετική περίπτωση η κίνησή του δεν είναι πλήρης και ορθή και τα αδιέξοδα δεν θα οφείλονται σε άλλους παράγοντες – όπως εμείς θέλουμε να αναζητούμε στις αποτυχίες μας – αλλά στους ατομικούς λανθασμένους και μη πλήρεις υπολογισμούς μας. Διότι, το ημιτελές έργο δεν προέκυψε από τον αέρα, αλλά οφείλεται στους δικούς μας λάθος και μή πλήρεις υπολογισμούς των απαιτούμενων δυνάμεων για το έργο που θέλουμε να υλοποιήσουμε σε κάθε πρακτική πλευρά της ατομικής μας καθημερινότητας. Η πληρότητα των πληροφοριών για μια απόφαση έργου είναι η ασφαλέστερη προϋπόθεση για την τελείωση του προκείμενου έργου. Η άγνοια και η παράβλεψη των ελλείψεων στους υπολογισμούς, είναι οι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σε αδιέξοδα και τραγωδίες ζωής.