Ένας πόλεμος δεν διεξάγεται με πέτρες και ξύλα, αλλά γίνεται με σύγχρονα κάθε φορά όπλα. Τα ξύλα και οι πέτρες είναι “για να κάνουμε πλάκα”, αλλά οι πόλεμοι δεν γίνονται έτσι. Γίνονται με σύγχρονα όπλα, με μέθοδο και στρατηγική, με τακτικούς ελιγμούς και επίγνωση των ικανοτήτων του εχθρού.

Κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε ποτέ από εκείνον που δεν είχε τα σύγχρονα με την εποχή του όπλα και δεν εφάρμοσε την σωστή γνώση και στρατηγική, πιστεύοντας με απλοϊκό και αφελή τρόπο ότι θα έλθει ο θεός και η Παναγία για να του φέρουν τη νίκη, χωρίς ο ίδιος να έχει κάνει την αναγκαία προετοιμασία.

Το ίδιο ισχύει και για τον αγώνα που διεξάγεται μέσα μας, στην προσπάθειά μας να ανακτήσουμε το αυτεξούσιο, δηλαδή να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να μην κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε.

Το ίδιο ισχύει και στην κατάκτηση της επίγνωσης των μη ορατών πραγμάτων, τα οποία όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και λειτουργούν – τα αόρατα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας είναι η πιο απλή επιβεβαίωση – αλλά εμείς τα αγνοούμε ως παραμέτρους της καθημερινής αλλά και της μελλοντικής και αθάνατης ζωής.

Και φυσικά, όπως όλα τα πολύτιμα πράγματα είναι πολύ καλά κρυμμένα και απαιτείται σκληρή και ομαδική εργασία για να τα ανακαλύψουμε και να τα βάλουμε σε λειτουργία στην καθημερινή μας ζωή, έτσι και στην περίπτωση του πολέμου για το νερό της ζωής τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα και απαιτητικά.

Το να αγαπάς Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά κλπ, δεν είναι θρησκευτική εντολή ενός μοχθηρού δημιουργού, αλλά είναι οδηγία για να προσεγγίσεις τις πηγές του νερού, όπως ο Χριστός μας το εξήγησε. Διότι είναι αδύνατο χωρίς παιδεία και προσωπική εκπαίδευση να γίνουν κατανοητά όσα ο Χριστός μας εξήγησε για την αξία και τον ρόλο του δικού του υπαρξιακού νερού.

Διότι όπως το φυσικό νερό είναι υπαρξιακό θέμα για την ζωή – συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, έτσι και το νερό που μας αποκάλυψε ο Χριστός είναι πολύ καλά φυλαγμένο, όχι για να μας κάνει καψόνια, αλλά γιατί σε μια αναζήτηση των μεγάλων αξιών και της ίδιας της ζωής, υπάρχουν απάτες, παγίδες, δολιότητες, αποπλανήσεις, ψεύδος και χιλιάδες άλλες παράμετροι που κατά κανόνα μας αποτρέπουν και μας αποθαρρύνουν.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε ενδιαφερόμενος θα πρέπει να διαθέτει ισχυρή θέληση και απόφαση να εξερευνήσει και να εφαρμόσει συστηματικά την διδασκαλία του Χριστού για το θέμα αυτό, και όχι τις ανθρώπινες που επιδιώκουν οπαδούς χωρίς νόημα και αντιμισθία.

Η πρόοδος της κατανόησης των αξιών της ζωής δεν ανήκει στα βρέφη αλλά στους ώριμους ανθρώπους. Και είναι προφανές ότι όσο περνούν τα έτη της προσωπικής μας ζωής, τόσο βαθύτερα συνειδητοποιούμε τον εξισορροπιστικό ρόλο των αξιών της ζωής στην καθημερινότητά μας.

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του επέμειναν στην διδασκαλία, δηλαδή στη γνώση και την εφαρμογή της αλήθειας, όπως αυτή περιγράφεται στα Ιερά Γράμματα και όχι όπως καθένας την θυμάται από τις παιδικές του αναμνήσεις. Διότι μόνον οι ώριμοι άνθρωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τις αλήθειες και να τις εφαρμόσουν στην καθημερινότητά τους.

Η εξελικτική πρόοδος που συντελείται καθημερινά ως προς την ωρίμανση του κάθε φυσικού προσώπου, είναι ένα δομικό στοιχείο της προσωπικότητας, και με βάση αυτό το στοιχείο η ζωή μας μεταβάλλεται και ωριμάζει, για να αντιμετωπίσει τις προσωπικές προκλήσεις που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα έλθουν στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον.

Ο δημιουργός δηλαδή δεν κατασκεύασε ένα στατικό κόσμο, αμετακίνητο, αλλά δημιούργησε ένα κόσμο δυναμικό, μεταβαλλόμενο, μετακινούμενο πάνω στον άξονα του χρόνου και ενός εξελικτικού μηχανισμού που λειτουργεί αόρατα αλλά υπαρκτά σε όλη την δομή του σύμπαντος, συνεπώς και πάνω στη γη και μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Από το σώμα μας που μεταβάλλεται καθημερινά, έως τις κινήσεις – και όχι την ακινησία – όλων των στοιχείων του σύμπαντος, όπως αυτό είναι κατανοητό από την παρατήρηση στον ουρανό, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δεν είναι στατικό και μόνιμο, αλλά τα πάντα μεταβάλλονται κάθε στιγμή και αυτό δεν αφορά τα κτήνη αλλά τους ώριμους ανθρώπους που είναι σε θέση να κατανοήσουν την σημασία αυτών των δομικών αλλαγών κάθε στιγμή.

Αυτή η μεταφορικότητα που λειτουργεί μη ορατά αλλά απολύτως κατανοητά, είναι και ο λόγος που ο Χριστός επιμένει ότι για να κατανοήσουμε τον κόσμο και “πάντα τα εν αυτώ”, θα πρέπει να στρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις που διαθέτουμε στην αναζήτηση όχι μόνον της ερμηνείας των φυσικών φαινομένων, αλλά και στην αναζήτηση των στοιχείων του μη ορατού κόσμου και των δυνάμεων που λειτουργούν μέσα σε αυτόν, ακριβώς γιατί αυτή η γνώση που δεν στηρίζεται στις πέντε αισθήσεις μας, είναι η γνώση που πηγάζει από την λειτουργία της πίστης, η οποία είναι και η άγκυρα, είναι το φως. Διότι μόνο με την πίστη έχουμε πρόσβαση σε ένα μη ορατό κόσμο, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει και λειτουργεί με ακρίβεια και με τους δικούς του νόμους.

Η στήριξη της διδασκαλίας του Χριστού στην αξία του νερού ως υπαρξιακού στοιχείου της ζωής, είναι το δείγμα που πρέπει να ακολουθούμε: από τα ορατά και αισθητά στα μη ορατά και μη αντιληπτά με τις πέντε αισθήσεις μας. Διότι εκεί βρίσκεται αποθησαυρισμένο το μέλλον, το εγγύς και το απώτερο, και οι γνώστες αυτών των στοιχείων είναι εκείνοι που βιώνουν από σήμερα το αύριο, από τον σύγχρονο καθημερινά κόσμο τον κόσμο της αιωνιότητας. Μιας καθημερινής ζωής δηλαδή που δεν εξαντλεί τις παρατηρήσεις της στον κόσμο των πέντε αισθήσεων, αλλά με την πίστη στην ανάσταση, δοκιμάζει και εξασκείται και στην επέκεινα του τάφου εμπειρία ζωής.

Η κρισιμότητα του νερού για την ύπαρξη ζωής έχει καθοριστική σημασία στην κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού για την ζωή, η οποία δεν διαρκεί μόνον μέχρι τον τάφο, αλλά συνεχίζεται χωρίς να εξαρτάται ή να επηρεάζεται από αυτόν.

Όσο δηλαδή καλύτερα θα κατανοούμε τον ρόλο του νερού σε σχέση με την ύπαρξη της καθημερινής μας ζωής, τόσο καλύτερα θα κατανοούμε και το μάθημα του Χριστού για την λειτουργία της μη ορατής ζωής, της ζωής που κινείται χωρίς την δική μας συγκατάθεση και, εφόσον εμείς το επιλέγουμε, χωρίς την δική μας συμμετοχή.

Διότι, όπως η ανάγκη του σώματος μας οδηγεί στο φυσικό νερό για να μπορεί να λειτουργεί στην καθημερινότητα, με τον ίδιο τρόπο και η ανάγκη της ψυχής, του εσωτερικού μας ανθρώπου, μας οδηγεί στην αναζήτηση του νερού της ζωής, όπως το περιγράφει ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος και μόνον εμφανίστηκε μετά την ανάσταση, παρέχοντας όλα τα στοιχεία για την κατανόηση του γεγονότος της ανάστασης, δηλαδή της δύναμης με την οποία υπερέβη το φυσικό τέλος του σώματος και συνέχισε να ζει σε άλλη διάσταση ζωής.

Από την μια δηλαδή η καθημερινή του ζωή και η διδασκαλία του και από την άλλη η ανάστασή του, μπορεί να οδηγήσουν τα βήματά μας προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης της δύναμης της ανάστασης στην διευθέτηση της καθημερινότητάς μας, κατά το υπόδειγμα του ίδιου του Χριστού και των πρώτων μαθητών του κατόπιν.

Διότι στα Ιερά Γράμματα δεν περιγράφονται μόνον θαύματα και γεγονότα εντυπωσιακά, αλλά υπάρχουν και μικρές “κεραίες”, που συνιστούν όμως δείκτες πορείας προς την ορθή κατεύθυνση της ζωής και όχι του θανάτου.

Από την άλλη, η διδασκαλία που μας περιγράφεται με λεπτομέρειες, πολλές φορές δυσνόητες, μας παρέχει την οδηγία για την πορεία που πρέπει να ακολουθούμε στην καθημερινότητα, προκειμένου να διατηρήσουμε την προοπτική της αιωνιότητας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός προέτρεψε όχι στην γνώση της διδασκαλίας του μόνον, αλλά και στην εφαρμογή της στην καθημερινότητα – και όχι μόνον κατά τον εκκλησιασμό, διότι η εφαρμογή φέρνει την επίγνωση και όχι μόνον η απλή γνώση.

Η εφαρμογή δηλαδή της διδασκαλίας κατά την καθημερινότητα, όταν προϋπάρχει η γνώση της διδασκαλίας, μεταφέρει τον άνθρωπο, το φυσικό πρόσωπο, από το πεδίον της ιδέας στο πεδίον της εμπειρίας, και αυτό έχει καταλυτική σημασία, διότι ανατροφοδοτεί και την ορθή πίστη, αλλά και την ελπίδα στην προοπτική της ανάστασης.

Και φυσικά η κατάκτηση αυτής της λειτουργίας, δηλαδή της ανατροφοδοσίας στην καθημερινότητα, έχει πολλούς εχθρούς, με πρώτο και κύριο την δική μας αδράνεια, την δική μας νωθρότητα, την προσωπική μας υποτίμηση της αξίας της ακοής της υγιούς διδασκαλίας από το στόμα του ίδιου του Χριστού.

Κύριο μέλημα του Χριστού και αργότερα των μαθητών του ήταν να φέρει τους ακροατές του σε συναίσθηση των αξιών της ζωής, συνεπώς και στην κατανόηση των νόμων και κανόνων της ζωής, και όχι μόνον της καλύτερης ζωής.

Διότι όλα ξεκινούν από την ζωή, την ύπαρξη της ζωής, και κατόπιν έρχεται η ποιότητα και το μήκος της ζωής. Αν δεν υπάρχει ζωή, τότε και κανένας λόγος για ποιότητα της ζωής δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα, πρώτα πρέπει να γίνει κατανοητός ο νόμος της ζωής, της ύπαρξης της ζωής με τον καθοριστικό ρόλο του νερού, και στην συνέχεια η αναβάθμιση και η κατανόηση των μεγεθών και του περιεχομένου της ζωής.

Διότι η ζωή μας, η εμπειρική μας επαφή με μια καθημερινή πραγματικότητα για 50 ή 100 χρόνια, δεν εξαντλεί την έννοια της ζωής, αφού και μετά την δική μας παύση των προσωπικών εμπειριών, άλλοι συνεχίζουν χωρίς εμάς, χωρίς να τους λείπουμε, χωρίς να τους στερούμε εμείς κάτι από τις δικές τους εμπειρίες της ζωής, άσχετα αν εμείς προϋπήρξαμε, είχαμε εμπειρίες που μπορούμε να περιγράψουμε, ωστόσο η ζωή είναι κάτι πολύ πέρα από την δική μας περιορισμένη γνώση και εμπειρία.

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν εξάντλησε το περιεχόμενο της διδασκαλίας του στην ηθική βελτίωση του ατόμου, αλλά έθεσε την βελτίωση σε άλλη βάση και άλλο στόχο. Και φυσικά το πρωταρχικό στοιχείο είναι το προσωπικό ενδιαφέρον κάθε φυσικού προσώπου, χωρίς το οποίο καμιά παραπέρα συζήτηση δεν έχει νόημα. Διότι καθένας μας καταλαβαίνει και αποδέχεται όσα ο ίδιος έχει ανάγκη να ακούσει, ανάλογα με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα.

Για τον λόγο αυτό, τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του κατόπιν, έθεσαν στην πρώτη γραμμή το προσωπικό ενδιαφέρον των ατόμων που αποδέχονταν τον νέο κανόνα ζωής, τον κανόνα της πίστης. Διότι με αυτόν τον κανόνα της πίστης γίνεται κατανοητή όχι μόνον η εικόνα της καλύτερης ζωής στην καθημερινότητα, αλλά γίνεται κατανοητή η λειτουργία της ζωής και κατά το φάσμα του μη ορατού ακόμη μέλλοντος, άρα η άσκηση της πίστης έχει τον πρώτο λόγο στην περίπτωση αυτή.

Πρώτα δηλαδή πρέπει το φυσικό πρόσωπο να κατανοήσει την έννοια και να έχει την εμπειρία της αναζήτησης του δημιουργού, και κατόπιν με την δύναμη της αναστάσεως να περάσει από την επιφάνεια στο βάθος και από την εξωτερική περιγραφή των γεγονότων, στην προσωπική εμπειρία του μη ορατού κόσμου, ο οποίος προϋπάρχει χρονικά του ορατού και περιγραπτού.

Η διδασκαλία του Χριστού επιβεβαίωσε την ανάγκη για ζωή συμμορφωμένη με την κοινή λογική, αλλά έθεσε και τα θεμέλια και όπλισε τους ενδιαφερόμενους με την δύναμη της ανάστασης, μια δύναμη που συντελεί αποφασιστικά στην υπέρβαση των ορίων της καθημερινότητας, με στόχο την κατανόηση του δημιουργού της ζωής της αιωνιότητας.

Η εμφάνιση του Χριστού έφερε την ανατροπή στα μέχρι τότε δεδομένα, ως προς την προσέγγιση του ατόμου, του κάθε φυσικού προσώπου, στην αλήθεια της ζωής, τόσο κατά την έννοια της καθημερινότητας όσο και κατά την έννοια της αιωνιότητας.

Για την καθημερινότητα γιατί καθένας σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος καλείται να μην παραμένει μόνον θεατής των φαινομένων, αλλά να καλλιεργεί την προσωπικότητά του και να εμβαθύνει καθημερινά στην κατανόηση της αλήθειας των πραγμάτων και όχι μόνον στην φαινομενική εικόνα που μπορεί να είναι προσποιητή ή δόλια και παραπλανητική.

Για την αιωνιότητα, γιατί ο δρόμος πλέον είναι ανοικτός, και καθένας καλείται προσωπικά να υπερβεί τις δυσκολίες για να προσεγγίσει τις πηγές της αιωνιότητας, μέσα από την επίγνωση του δημιουργού.

Διότι, τον μεν δρόμο τον άνοιξε ο ίδιος ο Χριστός με την καθημερινή του συμπεριφορά και την τελική νίκη, μεταβαίνοντας από την ζωή στον θάνατο και από τον θάνατο στην ζωή. Όμως η πορεία στον ανοικτό πλέον δρόμο δεν ανήκει στον Χριστό αλλά στον κάθε ενδιαφερόμενο, ο οποίος καλείται να επιδείξει τον ανάλογο ζήλο για την κατάκτηση της δικής του προοπτικής.

Καλείται να δείξει ζήλο στον αγώνα για υπέρβαση των εξωτερικών αρνητικών παραγόντων, οι οποίοι είτε ως θεσμοί είτε ως ευκαιριακά ή τυχαία δεδομένα, λειτουργούν αποτρεπτικά προς την προσέγγιση και κατανόηση των δεδομένων της αλήθειας.

Καλείται να δείξει ζήλο για την υπέρβαση των προσωπικών του φόβων, αναστολών και επιφυλάξεων. Καλείται να επιδείξει αποφασιστικότητα στην αποβολή και άφεση των παλαιών συνηθειών, τις οποίες εκών άκων μεταφέρει στον εσωτερικό του κόσμο. Καλείται να επιδείξει ζήλο στην κατανόηση των αληθειών, όχι όπως τα θυμόμαστε από τα κατηχητικά σχολεία ή κυκλοφορούν στα διάφορα εγχειρίδια, αλλά όπως είναι πράγματι διατυπωμένα και θησαυρισμένα μέσα στο αρχικό κείμενο που η Εκκλησία έχει διαφυλάξει επί είκοσι αιώνες.

Καλείται να εμβαθύνει καθημερινά στην κατανόηση των επιμέρους αληθειών, πρώτα για την λειτουργία της πίστης και όχι μόνον για το αντικείμενο της πίστης. Καλείται να συνειδητοποιήσει την ανάγκη για μεταμόρφωση εσωτερική και εξωτερική, κατά την εικόνα που περιγράφεται από τον ίδιο τον Χριστό και τους μαθητές του και όχι από τον καθένα άνθρωπο που θέλει να μεταφέρει την προσωπική του άποψη.

Καλείται να ανακαλύψει τους θησαυρούς της σοφίας και της γνώσης που κρύβονται μέσα στην κατανόηση της αιώνιας αλήθειας για το έργο του Χριστού. Καλείται να παλέψει με τις αντιγνωμίες που κυκλοφορούν και να έχει προσωπική άποψη για κάθε ζήτημα της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας.

Στο ταξίδι του δρόμου προς τις πηγές της αιώνιας ζωής ο Χριστός περπατά δίπλα μας, αλλά όχι χωρίς εμάς, γιατί τελικά το ζητούμενο είναι η επιτυχία του κάθε φυσικού προσώπου διαχρονικά και όχι το έργο που έκανε ο Χριστός άπαξ και δια παντός.