Ένας πόλεμος δεν είναι πάλη και μια πάλη δεν είναι πόλεμος. Διότι στον πόλεμο υπάρχουν νεκροί, ενώ στην πάλη υπάρχουν μόνον νικητές και ηττημένοι. Στην μια περίπτωση χύνεται αίμα, στην άλλη απλά επακολουθούν οι συνέπειες, ανάλογα με τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο διεξήχθη η πάλη.

Στην πάλη ο αντίπαλος συνεχίζει να ζει και ο νικητής δεν έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει την ζωή. Αλλά σε ένα πόλεμο όλα είναι διαφορετικά και οι εξελίξεις ενός πολέμου είναι ανεξέλεγκτες και καταστροφικές, όπως όλοι γνωρίζουμε καλά από τα πολεμικά γεγονότα του 20ου αιώνα.

Αντίθετα, στην πάλη η ζωή συνεχίζεται και για τους δυο αντίπαλους, ανεξάρτητα αν ο ένας είναι ηττημένος και ο άλλος είναι νικητής.

Αυτή η διάκριση είναι κρίσιμη για να κατανοήσουμε την διδασκαλία του Χριστού στην καθημερινότητά μας. Διότι την τελική μάχη του πολέμου την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός θριαμβεύοντας επί του σταυρού. Και εμείς έχουμε λόγο και υποχρέωση στην πάλη, στον αγώνα μας εναντίον εκείνων που μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τις πηγές του αιώνιου νερού. Εναντίον κάποιων οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και οι νοοτροπίες μας. Νοοτροπίες τις οποίες για να τις υπερβούμε στην καθημερινότητα πρέπει να δώσουμε αγώνες πάλης.

Πάλη για να κατανοήσουμε ορθά τις αξίες της ζωής, να ενισχυθούμε εσωτερικά, και με την δύναμη αυτή της αναστάσεως να απαλλαγούμε από κληρονομικές συνήθειες, από προσωπικές παρανοήσεις, από λάθος επιλογές που κάναμε στο παρελθόν, από την κόπωση του σώματος, από μικρότητες που μας ταλαιπωρούν καθημερινά και δηλητηριάζουν την ατομική μας συνείδηση.

Η παρουσία του Χριστού πάνω στη γη ανέτρεψε τα δεδομένα. Διότι αποκατέστησε την δυνατότητα κατανόησης της λειτουργίας της εξουσίας από το κάθε ένα φυσικό πρόσωπο, μια δυνατότητα που είχε χαθεί για χιλιάδες χρόνια.

Διότι ενώ ο άνθρωπος σχεδιάστηκε με προδιαγραφές άρχοντα, δηλαδή ενός όντος που διαθέτει και μπορεί να διαχειρίζεται εξουσία και ευθύνη πραγμάτων πέραν του φυσικού του προσώπου, στην διαδρομή χάθηκε το μυστικό και ο άνθρωπος ξέπεσε στο επίπεδο των υπολοίπων θηλαστικών.

Το μόνο που απέμεινε από την πρώτη δόξα, ήταν η διάθεση να αποκτήσω εξουσία, αλλά μη ξέροντας τις αξίες της ζωής, κάθε δυνατότητα εξουσίας εξαντλείται στην επίθεσή μου στον διπλανό μου άνθρωπο, με σκοπό να τον κάνω δούλο και έτσι να δικαιολογώ τις ικανότητές μου ως άρχοντα.

Και φυσικά η προσέγγιση αυτή για την έννοια του άρχοντα μακράν απέχει από την έννοια που ο ίδιος ο Χριστός έθεσε με την δική του καθημερινότητα και διδασκαλία, όπως μας έχει παραδοθεί από τους αυτόπτες μάρτυρες.

Διότι στόχος της καθημερινότητας του Χριστού δεν ήταν να κάνει δούλους, αλλά να φέρει σε επίγνωση της αλήθειας κάθε φυσικό πρόσωπο που επιθυμεί την ζωή και όχι τον θάνατο.

Αφού το νερό είναι το κύριο συστατικό της ζωής μας και χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή – ενώ μπορούμε να ζούμε χωρίς πετρέλαιο, χωρίς χρυσάφι, χωρίς ρύζι και δεκάδες χιλιάδες άλλα πράγματα με τα οποία ζούμε καθημερινά, είναι προφανές ότι και ο πόλεμος για την κυριότητα των πηγών του νερού θα είναι μέχρι τελικής πτώσεως και όχι συμβιβαστικός πόλεμος.

Αυτό σημαίνει ότι, αφού για το φυσικό νερό είναι προφανής, αναπόφευκτος και ανελέητος ο πόλεμος για την διατήρηση της κυριαρχίας πάνω στο νερό και τις πηγές του, με ένα αντίστοιχο τρόπο και ο πόλεμος για τις πηγές του νερού που ο Χριστός μας δίδαξε ότι υπάρχουν και είναι αυτές που χορηγούν το νερό της αιώνιας και αθάνατης ζωής, θα είναι – και ήδη είναι – αδυσώπητος, ακριβώς γιατί εκεί κρύβονται όλα τα μεγάλα μυστικά για την καθημερινότητα αλλά και για την προοπτική της αιωνιότητας.

Η επίγνωση, δηλαδή η βαθιά εμπειρική γνώση από κάθε φυσικό πρόσωπο του ζωτικού ρόλου που παίζει για την καθημερινότητα το νερό που μας δίδαξε ο Χριστός, αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο με το οποίο όχι μόνον θα κατανοήσουμε την μάχη για την διατήρηση της πίστης στην διδασκαλία αυτή, αλλά θα εξοπλιστούμε και με τον ανάλογο προσωπικό εξοπλισμό, ώστε να μπορούμε να κατανοούμε το φυσικό και το ανθρώπινο περιβάλλον, χωρίς όμως να απλοποιούμε και να ευτελίζουμε τις αξίες της καθημερινής αλλά και της αιώνιας ζωής.

Αντίθετα, έχοντας συλλάβει την αναγκαιότητα για την κατάκτηση και διατήρηση της προσωπικής μας κυριαρχίας πάνω στην πηγή της ζωής όπως μας την εξήγησε ο Χριστός, κάθε ένας που ενδιαφέρεται θα εμβαθύνει καθημερινά στον αγώνα για την αντίσταση στις μεθοδίες του εχθρού, τελικός στόχος του οποίου είναι ο αποκλεισμός των ενδιαφερομένων φυσικών προσώπων από την προσέγγιση και την συμμετοχή στο νερό εκείνο της αιώνιας πηγής, το οποίο μας αποκάλυψε ο ίδιος ο Χριστός και εμείς πιστεύουμε σε όσα εκείνος μας δίδαξε πρώτος.

Το νερό ως φυσικό υλικό αποτελεί το 70% περίπου της επιφάνειας του πλανήτη γη, και με βάση την διαπίστωση όλων των επιστημόνων, το νερό είναι το βασικό συστατικό της ζωής όπως εμείς την γνωρίζουμε.

Αυτή η γνωστή σε όλους μας διαπίστωση, δηλαδή του ρόλου του νερού στην ζωή αλλά και το πλήθος του πάνω στον πλανήτη, είναι προφανές ότι πρέπει να μας οδηγήσει όχι μόνον στην κατανόηση της εμπορικής αξίας του – εξαιτίας της οποίας και θα γίνονται οι πόλεμοι στο μέλλον, αλλά και σε μια βαθύτερη κατανόηση της βιολογικής του συμβολής στην ύπαρξη του ανθρώπου και κάθε μορφής έμβιου όντος πάνω στην γη.

Διότι αν η απουσία του νερού από άλλους πλανήτες είναι η αιτία της έρημης μορφής τους, δηλαδή της απουσίας ζωής όπως εμείς την βιώνουμε καθημερινά, τότε η αφθονία του πάνω στον δικό μας πλανήτη γη, υποδηλώνει κάποιο σχέδιο του δημιουργού της ζωής, ο οποίος συγκέντρωσε ως βασικό υλικό και επαρκές εφόδιο όλη την απαιτούμενη ποσότητα νερού, ώστε να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί η ζωή για χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια μέχρι σήμερα.

Και μπορεί κάποιοι να αμφισβητούν την ύπαρξη του δημιουργού και των δημιουργικών του δυνάμεων, αλλά αν τολμήσετε να πάρετε ένα βιβλίο ενός σύγχρονου δημιουργού και να βάλετε το δικό σας όνομα αντί για το δικό του, θα βρεθείτε στην φυλακή για σφετερισμό ξένης ιδιοκτησίας, ακόμη και αν ο συγγραφέας σας είναι παντελώς άγνωστος. Αυτό ισχύει για όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα και η άγνοια ή η ηθελημένη παράβλεψη αναφοράς στο όνομα του δημιουργού, επιφέρει βαρύτατες ποινικές συνέπειες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δημιουργός του κόσμου περιμένει να του αναγνωρίσουμε το δημιουργικό του έργο διότι σε διαφορετική περίπτωση θα μας κάνει ντα ντα, αλλά απλά σημαίνει ότι στερούμαστε την ευκαιρία να προσεγγίσουμε και να αναγνωρίσουμε τον δημιουργικό χαρακτήρα του δημιουργού και να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας των δημιουργικών δυνάμεων, περνώντας από την φυσική τελειότητα του ορατού σύμπαντος στην τελειότητα του μη ορατού και άγνωστου, αλλά και υπαρκτού μέλλοντος.

Ενός μέλλοντος που περιλαμβάνει κάθε φυσικό πρόσωπο που είναι πρόθυμο να ακούσει, να δεχθεί και να αποδεχθεί την διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για την κατανόηση όχι μόνον του εσωτερικού μας ανθρώπου, δηλαδή να έχουμε το “γνώθι σαυτόν”, αλλά άνοιξε τον δρόμο και για την κατανόηση των αιωνίων πηγών της ζωής, οι οποίες με βάση την προσωπική και ατομική μας εμπειρία στην διάρκεια του βίου μας, είναι προσβάσιμες για μελέτη και εφαρμογή στην ατομική μας καθημερινότητα.

Η προσωπική μας απομάκρυνση από την γνώση του δημιουργού και των δημιουργικών του αρετών και δυνάμεων, στερεί αποκλειστικά μόνον εμάς από την επίκαιρη κάθε μέρα εμπειρία της δύναμης της αναστάσεως, και μας βυθίζει στην εσωστρέφεια και τα αδιέξοδα της μικρής μας εικόνας για την πίστη στον δημιουργό μας.

Όλα ξεκινούν από τις σκέψεις μας. Από τους συλλογισμούς, τις διαθέσεις μας.

Κατόπιν έρχεται το περιβάλλον που μας επηρεάζει και τροφοδοτεί με πληροφόρηση την συνείδησή μας, αλλά κατευθύνει και την υλοποίηση των στοχασμών μας.

Και επειδή αυτά είναι αυτονόητη πραγματικότητα στην καθημερινότητά μας, έρχεται η διδασκαλία του Χριστού να επισημάνει τον προσωπικό μας ρόλο, την προσωπική μας ευθύνη μέσα σε ένα κόσμο δυσνόητο και παράλογο, σε ένα περιβάλλον αρνητικό για θετική σκέψη, για προσωπικές επιλογές.

Και είναι προφανές ότι όσο καλύτερα γνωρίζουμε την διδασκαλία αυτή, τόσο η καθημερινότητά μας βρίσκει τον ορθό δρόμο στα κοινωνικά δρώμενα, χωρίς ωστόσο να αλλοιώνει την προσωπικότητά μας και την ευθύτητα στις επιλογές μας.

Διότι όσο βαθύτερα κατανοούμε το πλάτος και το βάθος της διδασκαλίας του Χριστού, τόσο η γνώση της αλήθειας των πραγμάτων – καθημερινών και μελλοντικών – μας ελευθερώνει από τις μικρότητες και την απάτη, ενώ παράλληλα παίρνουμε και τα βαθύτερα μηνύματα που συνιστούν την γνώση και την ταυτόχρονη εμπειρία μας για τα ζητήματα του απώτερου μέλλοντος.

Διότι η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι θεολογική ή φιλοσοφική συζήτηση για τα θέματα της αιωνιότητας, αλλά είναι προσωπική εμπειρία από την καθημερινή εφαρμογή της.

Και φυσικά μέσα από αυτή την εμπειρία όλοι καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν όχι μόνον συναγωνιστές και ανταγωνιστές, αλλά και εχθροί που αναζητούν τρόπο εξαπάτησης και αποφυγή εφαρμογής της διδασκαλίας, είτε από μίσος στον άνθρωπο, είτε από μίσος που πηγάζει από την δική τους δηλητηριασμένη και καυτηριασμένη συνείδησή τους.

Και φυσικά ο πόλεμος είναι αόρατος αλλά σκληρός, είναι υπέρ βωμών και εστιών, είναι ο πόλεμος του νερού της ζωής και των πηγών της, είναι η διαχείριση των προσωπικών μας κατακτήσεων. είναι η καταστροφή της προσωπικότητας του άρχοντα, είναι η σύγχυση μεταξύ καλού και πονηρού, μεταξύ γκρίζου φωτός και σκότους.

Και εδώ η δύναμη της αναστάσεως παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Διότι στο τέλος νικητής είναι εκείνος που διαθέτει αποθέματα δυνάμεων μείζονα του αντιπάλου του.

Η γνωστή φράση ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι θα γίνουν για το νερό δεν είναι τυχαία αλλά ουσιαστική, ακριβώς γιατί οι πόλεμοι και οι μάχες κατά κανόνα γίνονται για μεγάλα συμφέροντα και όχι για αστειότητες. Και το νερό δεν είναι απλά πολύτιμο, αλλά είναι συνδυασμένο με την ύπαρξη ή την ανυπαρξία της ίδιας της ζωής και όχι μόνον την ποιότητα της ζωής που εμείς απολαμβάνουμε καθημερινά.

Και αυτή η απλοϊκή διαπίστωση επιβεβαιώνει την διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος προχώρησε από την ζωτική αξία του νερού, όπως αυτή διαπιστώνεται εμπειρικά από κάθε φυσικό πρόσωπο που ζει και κινείται πάνω στη γη, στην βασική διδασκαλία ότι ο κόσμος και η ζωή είναι συνδεδεμένα υπαρξιακά με το νερό, όχι μόνον το φυσικό αλλά και το υπερφυσικό, αφού η ψυχή μας δεν πίνει νερό που τρέχει στα ποτάμια, αλλά αναζητά γνώση, αγάπη, αρετή και χιλιάδες άλλα στοιχεία τα οποία δεν παρέχονται από το νερό της βροχής αλλά από τον αόρατο κόσμο της ζωής, η οποία υπάρχει και λειτουργεί πριν εμείς δούμε τα φαινόμενα γεγονότα και τις συνέπειες της επέκεινα του ορατού φάσματος ζωής.

Διότι εμείς απολαμβάνουμε τους καρπούς του δένδρου, αλλά δεν συμμετέχουμε στις εσωτερικές και αόρατες δια γυμνού οφθαλμού διεργασίες που συντελούνται μέχρι να έλθουν οι καρποί σε ύπαρξη και ωριμότητα για κατανάλωση.

Με ανάλογο τρόπο, μας δίδαξε ο Χριστός, συντελούνται και τα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής.

Διότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά όλα εντάσσονται σε ένα κύκλο αόρατων εσωτερικών διεργασιών, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στον εσωτερικό μας άνθρωπο, στις σκέψεις, στα συναισθήματά μας, στους σχεδιασμούς και τις δυνάμεις που καθένας διαθέτει, πριν ή και πολύ πριν τα γεγονότα λάβουν σάρκα και οστά, όπως το αυτοκίνητό μας δεν κινείται αν εμείς δεν έχουμε πάρει την απόφαση να το κινήσουμε σύμφωνα με τους δικούς μας σχεδιασμούς που κανείς άλλος εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορεί να γνωρίζει.

Και όπως η ευθύνη για την λειτουργία και την πορεία του οχήματός μας είναι αποκλειστικά προσωπική υπόθεση, έτσι και η αναζήτηση των πηγών του νερού της αναστημένης, δηλαδή αθάνατης ζωής, παραμένει προσωπική ευθύνη, αφού τα εφόδια και τα δώρα του δημιουργού είναι προσωπικά και η αναζήτηση και αξιοποίηση δεν μπορεί να γίνει από τρίτους για δικό μας λογαριασμό.

Γιατί το νερό που πίνει ένα φυσικό πρόσωπο, ποτέ δεν ξεδιψάει κάποιο άλλο φυσικό πρόσωπο, όσο φίλος ή συγγενής του και αν είναι.