Η αποδοχή, η επίγνωση, και η λειτουργία της πραγματικότητας στην καθημερινή μας ζωή είναι προϋποθέσεις για κάθε λογική κίνηση και μετακίνησή μας, από το σημείο που βρισκόμαστε στην επόμενη θέση μας. Και η ωριμότητα που απαιτείται για την επίδραση του νέου κάθε φορά περιβάλλοντος στην συνείδησή μας είναι στοιχείο δομικής ασφάλειας, η οποία καθορίζει την εσωτερική μας ισορροπία σε κάθε μετέωρο βήμα που γίνεται με την πίστη στην ύπαρξη και λειτουργία του μη αισθητού ακόμη κόσμου.

Άρα, όλοι καταλαβαίνουμε την αξία και την σημασία του εφοδίου της πίστης που υπάρχει και λειτουργεί – ούτως ή άλλως – μέσα μας και δίνει νέους ορίζοντες κάθε στιγμή στην ύπαρξή μας.

Και όποιος αρνείται αυτή την λειτουργία και αυτόν τον ρόλο στην καθημερινή μας συμπεριφορά, εθελοτυφλεί και αγνοεί – ή θέλει να αγνοεί – την φυσική μας πραγματικότητα. Διότι η παράβλεψη ή υποτίμηση του ρόλου της πίστης ως εφοδίου στην καθημερινή μας ζωή, δεν φέρει μόνον έλλειψη μέσων προσδιορισμού και κατανόησης της αλήθειας, αλλά στερεί από το μέλλον την απόλαυση νέων οριζόντων και νέων συνθηκών ζωής.

Η πίστη, δηλαδή, δεν αφορά μόνον την θρησκευτική μας αναζήτηση, αλλά αφορά και συμβάλλει σε κάθε νέο ζήτημα που προκύπτει στην ζωή μας. Και η ελευθερία είναι η πρώτη προϋπόθεση για την κατανόηση και την εφαρμογή αυτής της αλήθειας στην καθημερινή μας πρακτική ζωή.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός έδωσε μεγάλη αξία στην πίστη, όχι μόνο ως στοιχείο αναγνώρισης του ρόλου του δημιουργού, αλλά και ορθής κατανόησης της αλήθειας, και όχι μέσα από τις στρεβλώσεις που έχουμε γιατί η προσωπική και κοινωνική μας παράδοση συσκοτίζει τον ορίζοντα και τις πεποιθήσεις μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα των καθημερινών μας αποφάσεων.

Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού δεν ήταν να φέρει μια νέα παράδοση και να αντικαταστήσει την παλαιά, αλλά να διδάξει τον κόσμο πώς να αξιοποιεί τα εφόδια, συνεπώς και την πίστη, που έχει θέσει στον εσωτερικό μας κόσμο ο δημιουργός μας.

Η αναλογία μεταξύ της θέσης που βρίσκεται κάποιος και του στόχου για τον οποίο κινείται είναι συνάρτηση των ατομικών και προσωπικών του δεδομένων. Τίποτα δεν είναι απόλυτο – εκτός από τον θάνατο, και τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί εκτός από την γνώση των γνωστών ήδη παραδειγμάτων.

Αυτό σημαίνει ότι καθένας, εκτός από την γνώση της παράδοσής του, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για νέες προκλήσεις, της δικής του περίπτωσης, χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα, ότι εκείνο που λειτούργησε θετικά ή αρνητικά στο παρελθόν, θα επαναληφθεί με την ίδια επιτυχία. Επομένως, κάθε άτομο είναι μια ξεχωριστή περίπτωση θέσης, κίνησης και στόχου, και αυτό υποδεικνύει ως μόνη βιώσιμη παράμετρο την επαφή μας με τον δημιουργό και τα δικά του σχέδια για το άτομό μας.

Με λίγα λόγια, καθένας καλείται προσωπικά να ανακαλύψει και να αποδεχθεί την αλήθεια των πραγμάτων, τόσο για την καθημερινότητα όσο και για την προοπτική της αιωνιότητας, και να διατηρεί ανοικτή επαφή με το πνεύμα του δημιουργού, ώστε να είναι ευαίσθητος στην αντιμετώπιση των καθημερινών νέων προκλήσεων.

Λάθος εκτίμηση των παραμέτρων αυτών, δηλαδή της ορθής κατανόησης της αλήθειας των πραγμάτων και της επαφής με το πνεύμα του δημιουργού, δημιουργεί κενά, τα οποία θα επιφέρουν όχι ευχάριστες εμπειρίες στο μέλλον.

Αυτό ήταν και το κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού. Από την μια να επισημάνει την ανάγκη της αναζήτησης της αλήθειας των πραγμάτων, και από την άλλη να φέρει το άτομο στην προσπάθεια απαγκίστρωσης από τα δεσμά της ύλης, προκειμένου να είναι ελεύθερος και να κάνει τις ορθές επιλογές στην καθημερινότητα και όχι μόνον.

Διότι στόχος του Χριστού δεν ήταν η επανάληψη των τυπικών εθίμων της οικογενειακής του παράδοσης, αλλά η υπόδειξη του δρόμου που οδηγεί στην προοπτική της αιωνιότητας, μέσω της επαφής και της γνώσης του δημιουργού.

Ο κλειστός δρόμος που οδηγεί στις πηγές και στο δένδρο της ζωής έχει ανοίξει από τον ίδιο, και το μόνο που απομένει είναι η προσωπική επιλογή μας να διαβούμε το κατώφλι και να ξεκινήσουμε την πορεία προς τον δημιουργό της ύλης και της σοφίας, χωρίς την οποία δεν υπάρχει πρόσβαση στα σχέδια του δημιουργού για το μέλλον.

Σε ένα ταξίδι η διαδρομή δεν διαρκεί μόνον μια στιγμή, αλλά μπορεί να διαρκεί μέρες, χρόνια ή και επ’ αόριστον. Εξαρτάται λοιπόν πού θέλει κάποιος να πάει, και ανάλογα γίνονται και οι προετοιμασίες. Και, αν μεν πρόκειται για ταξίδι πάνω στη γη, τότε τα στοιχεία της προετοιμασίας είναι κατανοητά.

Δεν είναι όμως κατανοητή η προετοιμασία για ένα ταξίδι, στο οποίο δεν γνωρίζεις ούτε τον στόχο ούτε τις απαραίτητες προετοιμασίες, προκειμένου να φτάσεις με ασφάλεια και με περίσσευμα αποθεμάτων. Και αυτό όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι το άριστον.

Διότι ένα κακό ταξίδι με στερήσεις και αμφιβολίες δεν μπορεί να είναι το πιο καλό μας ταξίδι. Αντίθετα, όταν κάποιος έχει αποθέματα, τότε και το ταξίδι δεν είναι δυσάρεστο και η επίτευξη του στόχου έχει πιθανότητες να μην αποτύχει.

Αυτό ακριβώς ήθελε ο Χριστός με την μακρά περίοδο της διδασκαλίας του να καταθέσει ως απόθεμα στην φαρέτρα των επιλογών μας καθημερινά.

Όπως, δηλαδή, κάνουμε τα πάντα που μπορούμε να κάνουμε, προκειμένου να πετύχουμε ένα στόχο μας στην καθημερινότητα, αντίστοιχα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για ένα στόχο, ο οποίος δεν έχει σχέση μόνον με την καθημερινότητα, αλλά περιλαμβάνει και την προοπτική της αιωνιότητας.

Μάλιστα, ο Χριστός θέλησε να εξηγήσει την ανάγκη της απαγκίστρωσης από την λανθασμένη – πολλές φορές – εκτίμησή μας για την αξία και των τυπικών της παραδόσεως, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε εμείς την πραγματικότητα των καθημερινών μας επιλογών με βάση την δική του διδασκαλία και προοπτική της ανάστασης και της αιωνιότητας.

Θέτοντας ως προϋπόθεση την υπερνίκηση της αδράνειας που μας διακατέχει όλους, καθώς επαναπαυόμαστε στις νίκες των λαμπρών – κατά τα άλλα – παραδειγμάτων του παρελθόντος, μας υποβάλλει την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης των δικών μας επιλογών και αποφάσεων με βάση την κοινή λογική αλλά και την δική του διδασκαλία.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι αποκομμένη από την λογική και την σύγχρονη κάθε φορά επικαιρότητα, αλλά μας τροφοδοτεί με την αναγκαία σοφία και σύνεση, προκειμένου καθένας να μην εθελοτυφλεί, αλλά να εργάζεται την αλήθεια.

Όλοι γνωρίζουμε ότι στο ξεκίνημα, δηλαδή για να αρχίσουμε ένα ταξίδι είτε με το αυτοκίνητο, είτε με το αεροπλάνο, πρέπει πρώτα να υπερνικήσουμε την αδράνεια, την φυσική αυτή δύναμη που μας κρατά δέσμιους στο παρόν και δυσκολεύει την μετακίνησή μας. Αυτό είναι μια φυσική κατάσταση και, όποιος την αρνείται δεν ζει στην πραγματικότητα αλλά ονειροβατεί. Και είναι γνωστό ότι η κατανάλωση ενέργειας είναι κατά πολύ περισσότερη, από εκείνη που απαιτείται στη συνέχεια.

Αρκεί κάποιος να παρατηρήσει τα σύγχρονα όργανα ενός αυτοκινήτου, προκειμένου να κατανοήσει αυτή την αλήθεια, ότι, δηλαδή, απαιτείται ισχυρότερη δύναμη στο ξεκίνημα, ενώ στη συνέχεια του ταξιδιού η ανάγκη της ενέργειας μειώνεται στα φυσιολογικά επίπεδα. Και ενώ αυτό είναι ευρέως γνωστό, όταν ερχόμαστε στα θέματα του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί δεν κατανοούμε αυτή την αρχή, δηλαδή την αρχή της αδράνειας.

Διότι, εκεί που βρισκόμαστε είναι κάποιο σημείο, ωστόσο, εμείς θέλουμε να προχωρήσουμε. Θέλουμε να κάνουμε μια κίνηση, ένα βήμα, προς την κατεύθυνση που έχουμε αποφασίσει. Όμως, οι δυνάμεις της αδράνειας, της στατικής παράδοσης, είναι ισχυρές και απαιτείται έξτρα δύναμη για να γίνει το πρώτο βήμα, όπως συμβαίνει και με την κίνηση του αυτοκινήτου μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι, αν θέλει κάποιος να ακολουθήσει την δική του πορεία προς την αιωνιότητα, θα πρέπει να κάνει τα πρώτα βήματα, τα δύσκολα βήματα, στηριγμένος αποκλειστικά στην διδασκαλία του Χριστού και όχι κάποιων άλλων.

Διότι μόνον η δική του διδασκαλία μπορεί να εφοδιάσει το ενδιαφερόμενο πρόσωπο με εσωτερική δύναμη και ενέργεια, η οποία θα είναι ικανή να δώσει τον πρώτο βηματισμό, την πρώτη εκκίνηση, την αναίρεση της αδράνειας.

Η απελευθέρωση που φέρνει η επίγνωση της αλήθειας, είναι το πρώτο βήμα για την απαλλαγή από τα δεσμά του παρελθόντος και η προκαταβολή για την πορεία του μέλλοντος.

Ο δρόμος που καθένας πορεύεται στην καθημερινότητά του είναι σε απόλυτη σχέση με την αφετηρία και τον στόχο του. Και, φυσικά, καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Διότι, οι συνέπειες των επιλογών μας είναι προσωπική μας υπόθεση, και κανένας άλλος δεν έχει την ευθύνη για τις επολογές μας.

Άρα, όλοι καταλαβαίνουμε ότι όσο πιό στέρεες είναι οι βάσεις των αποφάσεών μας και οι επιλογές μας, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να αποφύγουμε το λάθος, δηλαδή την αμαρτία, την μη επίτευξη του στόχου μου.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν θεμελίωσε την διδασκαλία του στις εποχικές μας αντιλήψεις, αλλά στο βαθύτερο σημείο της συνείδησής μας. Διότι, όταν παρομοιάζει τον αιώνιο λόγο με τον σπόρο του σίτου και ταυτίζει τον αγρό και το χώμα με την καρδιά του ατόμου, δείχνει ότι η επιφάνεια δεν είναι σίγουρο ότι θα επιφέρει την αναμενόμενη για τον σπόρο κατάλληλη συνθήκη, προκειμένου να μεταμορφωθεί σε νέα ζωή.

Διότι η ζωή ξεκινά πολύ πριν εμείς δούμε το φυτό του σπόρου, και πολύ πριν θερίσουμε τον ώριμο καρπό, δηλαδή πολύ πριν την εποχή που ο καρπός θα έχει γίνει τέλειος και ικανός να καλύψει τις ανάγκες μας. Έχει προηγηθεί η εσωτερική – στο χώμα και στο σκοτάδι – προετοιμασία, προκειμένου να εμφανιστεί στα δικά μας αισθητήρια το αναμενόμενο αποτετέλεσμα.

Αυτό δηλώνει ότι πριν εμείς μπορέσουμε να περιγράψουμε το νέο φυτό, έχει προηγηθεί το έργο του δημιουργού της ζωής, και όσο και αν εμείς πασχίζουμε να το παραβλέπουμε ή να το υποτιμούμε, αυτό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την μελλοντική εξέλιξη.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι εμείς καταβάλλουμε τον δικό μας κόπο, αλλά υπάρχει και το μη ορατό, το μη αισθητό έργο του δημιουργού, και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων στην πορεία της καθημερινότητας.

Εκτός, δηλαδή, από την προσωπική μας κρίση και άποψη είναι απαραίτητο να αναζητούμε και την παράμετρο του δημιουργού, διότι εκείνος τα δημιούργησε όλα, και όσο εμείς θα κατανοούμε το δικό του το έργο, τόσο θα μειώνεται η πιθανότητα δικών μας λαθών.

Ο Χριστός με την διδασκαλία του μετέθεσε τα κριτήρια των ορθών επιλογών μας, από τον κοινωνικό μας περίγυρο στον δημιουργό του κόσμου και της ύλης.