Το μεγαλείο και η μοναδικότητα της διδασκαλίας του Χριστού δεν βρίσκεται μόνον στο περιεχόμενό της, αλλά και στις προοπτικές που εκείνος άφησε ως παρακαταθήκη σε όσους ενδιαφέρονται.

Όχι μόνον δηλαδή δίδαξε την καθημερινή ζωή, αλλά άφησε περιθώρια για επίκαιρη κάθε φορά κατανόηση, αλλά και εξέλιξη της διδασκαλίας του στο μέλλον.

Δεν περιόρισε τον χρόνο, αλλά άνοιξε τον χρόνο στο διηνεκές, στο αιώνιο, φέρνοντας τον καθημερινό άνθρωπο, διαχρονικά και χωρίς εξαιρέσεις, στο βαθμό και την ιδιότητα του μαθητή.

Όχι για να μαθαίνει κάποιος μόνον τα όσα είπε εκείνος την περίοδο που ήταν εδώ κάτω στη γη, αλλά και για να διδάσκει το μήνυμα της ανάστασης σε κάθε εποχή, σε κάθε αναζητητή και ενδιαφερόμενο για την πίστη στην ύπαρξη και λειτουργία του δημιουργού μέσα στην καθημερινότητα.

Δεν περιόρισε δηλαδή μόνον στην δική του χρονική περίοδο την διδασκαλία του, αλλά μετέθεσε στο διηνεκές την δυνατότητα κατανόησης και εφαρμογής των αιωνίων αληθειών, μέσα από το έργο ενός άλλου δασκάλου, ο οποίος δεν θα είχε περιοριστικούς όρους χώρου και χρόνου, αλλά θα λειτουργούσε και θα εκτελούσε το διδακτικό του έργο πάντοτε για καθέναν ενδιαφερόμενο.

Πάντοτε, γιατί η ζωή δεν είναι μόνον η περίοδος που ένα φυσικό πρόσωπο ζει και κινείται πάνω στην γη, αλλά ζωή είναι κάτι πολύ μακρύτερο, πολύ πλατύτερο, πολύ πιο πολύπλοκο και πολυσύνθετο, από όσο μέχρι τότε ή και μέχρι σήμερα έχουμε εμείς αντιληφθεί.

Για καθέναν ενδιαφερόμενο, γιατί ένα φυσικό πρόσωπο με όνομα και διεύθυνση, δεν εξαντλεί τον κατάλογο των ανθρωπίνων υπάρξεων, οι οποίες διαδέχονται η μια την άλλη, και ενώ εγώ, ένα φυσικό πρόσωπο, παύει να απασχολεί τα ληξιαρχεία, άλλα φυσικά πρόσωπα συνεχίζουν την λειτουργία της ύπαρξης της ζωής.

Άρα, ο νέος δάσκαλος είχε – και έχει – πολλή δουλειά να κάνει με τον καθένα άνθρωπο που ενδιαφέρεται να κατανοήσει και να γνωρίζει την προσωπικότητα του δημιουργού, αλλά παράλληλα να κατανοήσει τον δικό του προσωπικό ρόλο κατά την περίοδο της παραμονής του πάνω στη γη.

Η διάσταση της διαδικασίας της διδασκαλίας πέραν του φυσικού ορίου ζωής του Χριστού, είναι η απόδειξη της μοναδικότητας του δασκάλου και του έργου που εκείνος εκτέλεσε πάνω στη γη.

Η απαραίτητη ανάγκη διείσδυσης του φυσικού προσώπου μέσα στα μυστικά της βασιλείας του θεού ήταν το κύριο μέλημα του ίδιου του Χριστού και κατόπιν των μαθητών του.

Δεν έβαλε δηλαδή ο Χριστός φραγμούς στην προσέγγιση των ανθρώπων στα μυστικά της βασιλείας του θεού, αλλά αντίθετα άνοιξε φραγμούς και κατάργησε στεγανά, – (θρησκευτικά, κοινωνικά, γνωσιολογικά, πολιτιστικά) – με σκοπό να προσκαλέσει ενδιαφερόμενους, αλλά και να προκαλέσει την έρευνα των θησαυρών της βασιλείας του θεού.

Το “κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν” δεν το είπε μόνον για τις πρακτικές καθημερινές μας ανάγκες, αλλά αναφέρθηκε κυρίως στα βαθύτερα και ουσιαστικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την βασιλεία του θεού και την αιωνιότητα.

Όχι γιατί το θέμα είναι μόνον η αιωνιότητα, δηλαδή το άχρονο της υπαρξιακής υπόστασης του δημιουργού, αλλά διότι στο ίδιο οίκημα στεγάζεται και ο θησαυρός της σοφίας και της γνώσης.

Και τα δυο αυτά στοιχεία, σοφία και γνώση, δεν είναι θέμα μόνον επιμονής, ικανοτήτων και δεξιοτήτων, αλλά είναι και θέμα χρόνου προσωπικής έρευνας. Διότι κανένας δεν μπορεί να μπει στην θέση του άλλου και να τον αντικαταστήσει στην γνώση και την προσωπική ζωή.

Μπορεί να μιμηθούμε, αλλά δεν αφομοιώνουμε ο ένας τον άλλον, δεν συγχέεται υπαρξιακά ο ένας με τον άλλον, άσχετα αν κατά το φαινόμενο μοιάζουμε ή ταιριάζουμε ο ένας με τον άλλον.

Η διάσταση της διδασκαλίας του Χριστού, όπως ο ίδιος την εξήγησε, δεν είναι χωρική αλλά είναι επ άπειρον διασταλτική. Δηλαδή όσο μαθαίνουμε και κατανοούμε τα ουράνια πράγματα, τόσο αντιλαμβανόμαστε την αμάθεια μας και γινόμαστε πιο ταπεινοί.

Όχι ταπείνωση ευτελισμού της προσωπικότητας, αλλά ταπείνωση δια της αυτοσυνειδησίας των πραγμάτων.

Και μπορεί η αναζήτηση της αλήθειας των αιωνίων πραγμάτων να φαίνεται χάσιμο χρόνου και ευκαιριών ζωής, μπορεί να φαίνεται ζημία, κόπος χωρίς αντίκρυσμα, ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, ο σπόρος της βασιλείας του θεού που σπείρεται και αναπτύσσεται μέσα μας σιωπηλά και ειρηνικά, αργότερα φέρνει καρπούς επίγνωσης αιωνίων αξιών.

Αξιών που μεταφέρουν το αιώνιο μέλλον στο σύγχρονο κάθε ημέρα παρόν. Και αυτή είναι η αρχή της διδασκαλίας του Χριστού: ζωή αιώνια είναι να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό θεό.

Με την ευκαιρία της συνάντησης του Χριστού με έναν δάσκαλο της εποχής του, δόθηκε η δυνατότητα να κατανοήσουμε και εμείς το πως ο ίδιος ο Χριστός κατανοούσε την έννοια και το περιεχόμενο της βασιλείας των ουρανών.

Ενώ δηλαδή μέχρι τότε οι συζητήσεις ήταν σε επίπεδο ιδιωτών και αγραμμάτων αναζητητών της αλήθειας, στην περίπτωση του Νικόδημου η συζήτηση γίνεται σε άλλο επίπεδο, καθώς ο συνομιλητής του Χριστού είναι καταρτισμένος και γνώστης των Ιερών Γραμμάτων.

Παράλληλα, το προσωπικό ενδιαφέρον του επισκέπτη οπλίζει την φαρέτρα του Χριστού με την δυνατότητα να προχωρήσει σε αποκαλύψεις βαθύτερες, ως προς την πορεία ενός – (εάν τις) – φυσικού προσώπου στην βασιλεία των ουρανών.

Και φυσικά, το πρώτο στοιχείο που τεκμηριώνει την επαφή του ενός φυσικού προσώπου με τα θέματα της επέκεινα του φυσικού ορίου ζωής είναι το ξύπνημα της συνειδήσεως του φυσικού προσώπου για την αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων.

Χωρίς αυτό το ξύπνημα, χωρίς αυτό το σημάδι στην προσωπική εσωτερική ζωή του φυσικού προσώπου, εξέλιξη ουσίας δεν μπορεί να υπάρχει. Η συνείδηση του ενός φυσικού προσώπου – και όχι η κοινωνική εικόνα – είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την εξέλιξη των αναζητήσεων στα θέματα της αιώνιας ζωής.

Χωρίς αυτή την αρχή, χωρίς αυτή την πρώτη έξοδο από το λήθαργο της καθημερινής ικανοποίησης για τα προσωπικά πεπραγμένα, εξέλιξη προς την αναζήτηση της αλήθειας, – της αλήθειας των φυσικών αρχικά και των ουρανίων στην συνέχεια – δεν μπορεί να υπάρξει.

Το “άνωθεν”, δηλαδή από τον ουρανό, δηλαδή από τον μη ορατό κόσμο, από τον κόσμο του πνεύματος, είναι το πρώτο δοκιμαστικό σήμα που φτάνει σε ένα φυσικό πρόσωπο για να ανιχνεύσει την συμβατότητα των κεραιών και των σημάτων ανάμεσα στον ουράνιο δημιουργό και το συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο.

Όχι μόνον στην επιφάνεια της καθημερινότητας, αλλά στο βάθος της συνειδήσεως και της κατανόησης της νέας κατάστασης που δημιουργείται από την νέα και πρωτόγνωρη επαφή ενός φυσικού προσώπου με το επέκεινα του φυσικού κόσμου αιώνιο παρόν.

Η αποδοχή του σήματος που έρχεται άνωθεν, από τον ουρανό, και φτάνει στην συνείδηση και την υπαρξιακή υπόσταση του φυσικού ατόμου, σηματοδοτεί και τις εξελίξεις που μπορεί να ακολουθήσουν.

Χωρίς την αποδοχή του ουράνιου σήματος από το φυσικό πρόσωπο, η πορεία της ζωής παραμένει ίδια, χωρίς εκπλήξεις.

Αντίθετα, η αποδοχή του σήματος και η έναρξη εξέτασης των θεμάτων της αιώνιας ζωής με βάση την διδασκαλία του Χριστού και την εμπειρία των πρώτων μαθητών του, όπως αυτά περιγράφονται στα Ιερά Γράμματα από τους πρώτους εκείνους μαθητές του, είναι αρχή μιας νέας πορείας, για κατάκτηση νέων εμπειριών που στηρίζονται στην κοινή λογική, στο γράμμα, αλλά και στο αιώνιο πνεύμα της αλήθειας.

Η ζωή μας δεν είναι γράμματα και λέξεις, αλλά είναι έννοιες και πρακτική εφαρμογή. Εργασία, χαρά, θλίψη, έπαινος, ζωή, θάνατος και δεκάδες χιλιάδες άλλες έννοιες μας απασχολούν και καθορίζουν το πλαίσιο λειτουργίας της καθημερινής μας ζωής.

Αν και οι λέξεις απαρτίζονται από γράμματα, ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε ότι το μυστικό δεν βρίσκεται στα γράμματα της αλφαβήτου, αλλά βρίσκεται στις έννοιες που αυτές οι λέξεις δηλώνουν για την ζωή μας.

Μπορεί χωρίς τα γράμματα να μην υπάρχουν οι λέξεις, όμως για τους ώριμους ανθρώπους αυτό είναι ένα υποχρεωτικό στάδιο εξέλιξης ζωής. Σε διαφορετική περίπτωση θα είμαστε ανθρωποειδή αλλά όχι ώριμοι άνθρωποι.

Αυτή η απλοϊκή επισήμανση στις σχέσεις γραμμάτων, λέξεων και εννοιών ως συστατικά της καθημερινής ζωής, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι και στα ζητήματα της πίστης υπάρχουν γράμματα και λέξεις, αλλά υπάρχουν και έννοιες, τις οποίες πρέπει να κατανοήσουμε και να βρούμε τρόπους να εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας, αν φυσικά μας ενδιαφέρει η ζωή, αν μας ενδιαφέρει η ποιότητα της ζωής αλλά και το μήκος της ζωής.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός απευθυνόμενος στους χωριανούς του την εποχή εκείνη, προσπάθησε με παραβολές να τους μεταφέρει στον προβληματισμό της επέκεινα των φυσικών φαινομένων ζητημάτων της ζωής.

Δεν τους έκανε δηλαδή μάθημα γραμματικής, αλλά προσπάθησε μέσα από τις παραβολές και τα παραδείγματα της φύσης να τους προκαλέσει και να τους προσκαλέσει σε μια βαθύτερη προσέγγιση των ζητημάτων της ζωής.

Δεν αρκέστηκε μόνον σε όσα ήδη γνώριζαν από την φυσική ή την θρησκευτική τους εμπειρία, αλλά τους παρότρυνε να μπουν σε βαθύτερες αναζητήσεις, προκειμένου να μην περιγράφουν προβλήματα μόνον, αλλά να αναζητήσουν και τις ανάλογες απαντήσεις μέσα από το ρεπερτόριο των γνώσεων που ήδη κατείχαν ή θα μπορούσαν να κατακτήσουν στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και δεν περιορίζει την διδασκαλία του μόνον σε όσα ο ίδιος τους είπε, αλλά τους έδωσε και μια άλλη διάσταση, την διάσταση της αιώνιας ανακάλυψης της αλήθειας και της ζωής.

Η δική του δηλαδή αναχώρηση δεν θα άφηνε κενό, αλλά άφηνε ένα μεγάλο διάδρομο που οδηγεί από το σήμερα στο αύριο, από το άγνωστο στο γνωστό, από το καλό στο καλύτερο, αλλά οδηγεί και από το εφήμερο στο αιώνιο και στην ελπίδα της ζωής επέκεινα του φυσικού τάφου.