Το ποσοστό του χρόνου και των δυνάμεων που διαθέτουμε για την κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τον χρόνο και τις δυνάμεις που διαθέτουμε για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Και είναι φυσικό αυτό, αφού οι ανάγκες επιβίωσης μας πιέζουν αδιάκοπα, ακόμη, πολλές φορές, και στον ύπνο μας.

Διότι, η ανάγκη για εξεύρεση τροφής και προστασίας είναι άμεσα συνδυασμένη με την ύπαρξή μας, και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αφού, όταν το σώμα σου υποφέρει από πείνα και δίψα ή κρύο και ζέστη, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι με ποιό τρόπο θα καλυφθεί το κενό της ημερήσιας ανάγκης σου.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτό θέλει μια καλή και ασφαλή διαχείριση, διότι ξεκινάμε από την κάλυψη μιας φυσικής ανάγκης, αλλά συχνά – για να μη πω πάντοτε – χάνουμε το μέτρο της ανάγκης, και υπερβαίνουμε το πραγματικό μέγεθος της ανάγκης, φτάνοντας σε ακρότητες, δηλαδή συσσωρεύοντας πράγματα, τα οποία στην πραγματικότητα δεν θα τα χρειαστούμε ποτέ, ή τουλάχιστον, δεν θα τα χρειαστούμε άμεσα.

Αυτή η πραγματικότητα μας ανοίγει την θύρα της πλεονεξίας και της απληστίας, με αποτέλεσμα να θέλουμε πράγματα που δεν είναι αναγκαία, αλλά, αντίθετα, μας είναι βάρος και δυσκολία στην προσωπική μας καθημερινότητα. Διότι, αφορμή λαμβάνοντας η πλεονεξία μέσω της υπέρβασης των δικών μου ορίων, αναπτύσσεται σε βάρος άλλων υπαρκτών αναγκών, τις οποίες δεν τις υπολογίζουμε σήμερα, αλλά η κάλυψή τους θα μας βοηθήσει σε μελλοντικές ανάγκες, οι οποίες – τις περισσότερες φορές – είναι βασικής αξίας, γιατί η ύπαρξη και η ωριμότητά τους θα αποτελέσουν αύριο ή στο μέλλον την βάση για μια ισχυρότερη βάση της πραγματικής ζωής.

Διότι, όπως το σώμα μας δεν καλύπτει μόνο τις καθημερινές του ανάγκες αλλά είναι πραγραμματισμένο να αποθηκεύει και στοιχεία που θα τα χρειαστεί στο μέλλον, έτσι και ο εσωτερικός μας κόσμος, οι σκέψεις, οι συλλογισμοί, οι προτιμήσεις, οι επιλογές και οι αποφάσεις μας, συνιστούν έναν άλλο κόσμο, ο οποίος συνυπάρχει και συλλειτουργεί με τις υλικές ανάγκες του σώματος, και η ισορροπία ανάμεσα στις δυο αυτές πλευρές των καθημερινών μας αναγκών, θα αποδώσει και την ισορροπία στην συνολική προσωπική μας ζωή στα πλαίσια της καθημερινότητας.

Αδυναμία στον τομέα των έγκυρων σκέψεων και των σοφών επιλογών μας είναι προφανές ότι θα αποτελέσει ένα σαθρό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο δεν μπορεί να στηριχθεί κάτι σοβαρό και με αντοχή σε βάθος χρόνου και δυσκολιών που θα προκύψουν αύριο στην προσωπική μας καθημερινότητα. Αντίθετα, ο έγκαιρος προβληματισμός μειώνει τις πιθανότητες για μια καταστροφή που θα προκύψει από την δική μας αμεριμνησία και αφέλεια στους σύγχρονους πολύπλοκους δρόμους της καθημερινότητας.

Τα αδιέξοδα στην καθημερινή μας ζωή, είτε είναι τυχαία είτε είναι αναμενόμενα, έχουν ανάγκη από υπέρβαση, δηλαδή από δύναμη ατομική, με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει εκτός βέβαια από την αναγκαία σωματική ικανότητα. Σε κάθε περίπτωση, η αδυναμία αποδεικνύει την όχι ορθή προετοιμασία εκ μέρους μας, και αυτό μπορεί να σημαίνει ή υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων ή έκτακτη και μη αναμενόμενη κλιμάκωση της πρόκλησης, ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις απαιτείται επαύξηση της δύναμης που διαθέτουμε.

Αυτή η απλή διαπίστωση, ότι δηλαδή απαιτείται μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που ήδη διαθέτουμε,  σημαίνει ότι ή έχουμε κάνει λάθος εκτιμήσεις ή οι δυνάμεις μας είναι καχεκτικές και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην σύγχρονη ζωή, με αποτέλεσμα να βυθιζόμαστε στα αδιέξοδα. Και για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση και να επιστρέψουμε στην επιτυχία απαιτείται ανανέωση της ενέργειας που διαθέτουμε και – πιθανόν – αύξηση των “αγγείων” που φυλάγουμε τις δυνάμεις μας.

Σε κάθε περίπτωση, εάν θέλουμε να αλλάξουμε τα προσωπικά μας δεδομένα, θα πρέπει – για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού σήμερα – να κάνω ένα restart τόσο στο σωματικό μου δείκτη περιεχομένου (στο φυσικό μου σώμα, το hardware), όσο και στο πνεύμα του νοός μου (στο software), ώστε να αποκατασταθεί η επικοινωνία με τις πηγές της δύναμης που παρέχει ο δημιουργός σε κάθε άτομο που αναζητά την δική του δύναμη για την υπέρβαση των καθημερινών προκλήσεων.

Εάν δεν γίνει αυτή η επανεκκίνηση στην πρακτική και ουσιαστική πλευρά της καθημερινότητας, τότε δεν μπορεί – κατά κανόνα – να υπάρξει αύξηση των δυνάμεων που διαθέτουμε. Και αυτό θα σημαίνει καθίζηση, νέα αδιέξοδα, αποτελμάτωση, απραξία και εσωστρέφεια χωρίς δύναμη εξωτερικής βοήθειας και λύτρωσης. Το restart  που έκανε ο άσωτος γιος της παραβολής, ξεκίνησε από την λογική σκέψη του (πόσοι δούλοι του πατέρα μου περνούν καλύτερα από μένα σήμερα) για να καταλήξει στην αλλαγή των συναισθημάτων της ντροπής για ό,τι είχε κάνει, και την ψύχραιμη απόφαση του να επιστρέψει πίσω στην κατάσταση που είχε εγκαταλείψει με εύκολο και αβασάνιστο τρόπο κοντά στον πατέρα του.

Και αυτό είναι ένα βασικό μάθημα της διδασκαλίας του Χριστού. Η μετάνοια στα συναισθήματα, για να έχει αποτελέσματα στην πρακτική μας ζωή, πρέπει να συνοδεύεται και από την σωματική μεταβολή και κινητοποίηση του σώματος και του νού μας προς την νέα κατεύθυνση, δηλαδή της επιστροφής στο σημείο έναρξης της οδού που μας οδήγησε στο αδιέξοδο. 

Κατά κανόνα, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή απ’ ότι την φανταζόμαστε. Διότι, με την φαντασία του ο άνθρωπος “χτίζει ανώγια και κατώγια”, αλλά μέχρι που να οικοδομηθούν όλα και να ολοκληρωθεί ένα έργο, περνάει πολύς καιρός και υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες.

Και αυτό ισχύει σε όλα τα θέματα της καθημερινότητας κάθε ατόμου πάνω στη γη όσο καιρό βρίσκεται στην παρούσα ζωή. Η φαντασία και η επιθυμία γεμίζει την ψυχή μας, αλλά για να προκύψει μια βιώσιμη πραγματικότητα, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια  και προσήλωση, δηλαδή “κάρφωμα με καρφιά” – αυτό σημαίνει προς-ήλωση -, προκειμένου να φτάσει ένα καλό έργο στο όριο της αρτιότητας και της διατήρησης σε όριο χρόνου μιας τουλάχιστον γενεάς, δηλαδή 30+ χρόνια. Γιατί η γνησιότητα κάθε έργου, ανθρώπινου ή θεϊκού, δοκιμάζεται όχι μόνο μέσα από τις μπόρες της ζωής, αλλά δοκιμάζεται και από την αντοχή του μέσα στα χρόνια.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι όποιος ακούει αλλά δεν εφαρμόζει στην καθημερινή του ζωή την δική του διδασκαλία, δεν μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, διότι το έργο του φθείρεται και δεν αντέχει στον χρόνο και στις μπόρες της ζωής. Στην παραβολή του γεωργού που σπέρνει τον σπόρο, ο χριστός διευκρίνισε ότι ο σπόρος που πέφτει σε χώμα χωρίς βάθος και ουσίες ανάπτυξης, σε λίγο θα λυγίσει από την ζέστη και την έλλειψη και θα οδηγηθεί στην ξηρασία και την ανυπαρξία. Αντίθετα, ο σπόρος που πέφτει σε καλό χώμα, αυτός θα παραμείνει και θα φέρει πολλαπλάσιο καρπό σε βάθος χρόνου. Με λίγα λόγια, χωρίς σπορά του λόγου στην αγαθή συνείδησή μας δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο καλό ουσιαστικό αποτέλεσμα που θα καρποφορεί και στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και καθένας που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το θέλημα του θεού για την προσωπική του ζωή πρέπει να αναζητήσει επίμονα – προσηλωμένα – την αναζήτηση του θελήματος του δημιουργού για την δική του προσωπική περίπτωση. Και αυτό έχει δυο όψεις. Από την μια τα καλά έργα και από την άλλη τη βαθύτερη καθημερινά επίγνωση του ίδιου του δημιουργού ο οποίος και παρέχει τα πάντα για κάθε ανάγκη στην δική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι αδυναμίες στην εκτέλεση ενός έργου, πολλές φορές είναι θέμα δύναμης, δύναμης μεγαλύτερης από αυτήν που μπορεί να διαθέτουμε.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός αλλά αργότερα και ο απόστολος Παύλος θέτουν το θέμα της ατομικής δύναμης, της δύναμης του εσωτερικού μας κόσμου, προκειμένου οι σκέψεις, οι υπολογισμοί, οι επιλογές, οι αποφάσεις αλλά και ο τρόπος που θα εκτελέσουμε ένα έργο να είναι συμβατές με το σχέδιο – θέλημα του δημιουργού, ο οποίος και μπορεί να μας εφοδιάσει με την αναγκαία extra δύναμη που θα απαιτηθεί, προκειμένου να βγούμε από αδιέξοδα στο οποία μπορεί να έχουμε οδηγηθεί από άγνοια ή λάθος επιλογές.

Η υπολογιστική μας δύναμη είναι αποφασιστικής σημασίας στην πρακτική μας καθημερινότητα. Διότι, τίποτα δεν γίνεται στην ζωή χωρίς δύναμη και μάλιστα ορθά αξιοποιημένη, για να έχει και τα αποτελέσματα που επιθυμούμε.

Από τα απλούστερα έως τα πιο σύνθετα και απαιτητικά πράγματα που κάνουμε καθημερινά είναι απαραίτητη η δύναμη και η ενέργεια που διαθέτουμε, τόσο στην διάσταση του σώματος, δηλαδή της σωματικής μας ικανότητας, όσο και στην διάσταση του εσωτερικού μας κόσμου, ο οποίος υπάρχει και λειτουργεί μέσα μας, και, με τις διαδικασίες που εκείνος μόνο γνωρίζει εσωτερικά, οργανώνουμε και θέτουμε σε εφαρμογή τα σχέδιά μας.

Μυστηριώδη και μαγικά πράγματα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο άγνωστα πράγματα, τα οποία καλούμαστε καθημερινά να εξερευνήσουμε και να κατανοήσουμε, αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς την δική μας επιλογή και απόφαση για κάθε πράξη μας. Και αυτό σημαίνει προσωπική εμπλοκή στις ευθύνες και στις αποφάσεις μας, αλλά και στον τρόπο που θα εκτελέσουμε κάθε απόφασή μας.

Ο θεός δεν επεμβαίνει στις δικές μας αποφάσεις, εάν εμείς δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον δικό του τρόπο σκέψης και ενέργειας αλλά κάνουμε του κεφαλιού μας. Η γνωστή εικόνα όλων μας, κατά την οποία τρέχουμε στον θεό για βοήθεια στις ανάγκες μας, είναι αποτέλεσμα των δικών μας λαθών και της δικής μας ολιγωρίας, διότι δεν γνωρίζουμε το μέλλον και αποφεύγουμε να προετοιμαστούμε για αυτό το μέλλον και ό,τι αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνει.

Όχι ότι το να προσφεύγουμε στον δημιουργό είναι λάθος, αλλά δεν είναι ο υγιής τρόπος και η αποτελεσματική σχέση μεταξύ δυο συγγενών. Ενώ, δηλαδή, σε όλες τις καθημερινές μας πρακτικές ακολουθούμε την αναγκαία προετοιμασία, όταν ερχόμαστε στην αναζήτηση του δημιουργού κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή γινόμαστε επιμηθείς και όχι προμηθείς. Και τότε τα πράγματα είναι δύσκολα, διότι έχει υποσκαφτεί ο παράγοντας πίστη, χωρίς την οποία κανείς δεν μπορεί να πάρει τίποτα από τον θεό.

Άρα, τα προσωπικά μας αδιέξοδα δεν είναι αποτέλεσμα της οργής του θεού, αλλά είναι αποτέλεσμα της πρακτικής μας άγνοιας και της αδυναμίας μας να υπερβούμε τις προκλήσεις της καθημερινής μας ζωής. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο μας έδωσε μαθήματα ο ίδιος ο Χριστός: να ακούτε και να εκτελείτε τις δικές μου οδηγίες στην καθημερινή σας πρακτική ζωή και όχι μόνο στην εκκλησιαστική σας ευσέβεια. Εάν θέλετε να αποφύγετε τα αδιέξοδα, μάθετε καλά τον δικό μου οδικό χάρτη, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας κάθε στιγμή της ζωής σας την αλήθεια των πραγμάτων, και η αλήθεια θα σας οδηγήσει στην ελευθερία από τα προσωπικά σας αδιέξοδα.

Στους σύγχρονους καιρούς η κοινωνική κριτική είναι το πιο εύκολο πράγμα, γιατί είναι ανέξοδη και είναι και πιο αληθοφανής, μια και στηρίζεται σε πληροφόρηση που υπάρχει άφθονη γύρω μας. Ωστόσο, αυτό δεν είναι πάντα χρήσιμο για την προσωπική μας ζωή, γιατί μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών χάνουμε πολλές φορές τον μπούσουλα και ασχολούμαστε με πράγματα που στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν, ή δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν στον βαθμό που εμείς νομίζουμε.

Με λίγα λόγια, πολλά από τα θέματα που μας απασχολούν δεν έχουν άμεσο ή ουσιαστικό λόγο στην προσωπική μας ζωή, με αποτελεσμα να παραμελούμε ή να μην δίνουμε σημασία σε άλλα ζητήματα που αφορούν κατά κύριο λόγο την προσωπική μας ζωή. Και αυτό είναι λάθος, διότι μας οδηγεί σε σπατάλη χρόνου και δυνάμεων, χωρίς πρακτική ανταπόδοση, όπως ενδόμυχα αναμένουμε όλοι.

Η σπατάλη, δηλαδή, χρόνου και δυνάμεων χωρίς ανταπόδοση είναι μια πρακτική του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος μαθαίνει μυριάδες πράγματα, αλλά τα περισσότερα από αυτά δεν τον αφορούν άμεσα, ενώ υπάρχουν θέματα που είναι πρώτης προτεραιότητας και δεν ασχολούμαστε καθόλου με αυτά. Και αυτή η σπατάλη χρόνου και δυνάμεων σε πληροφορίες που είναι – στην προσωπική μας πραγματικότητα – άχρηστες ή ελάχιστα χρήσιμες είναι μια πρακτική που μας παρασύρει μακριά από τα προσωπικά μας θέματα, για τα οποία έχουμε την αποκλειστική ευθύνη στην καθημερινότητά μας.

Το να προστατεύουμε και να προσέχουμε τον εαυτό μας από τις εξωτερικές επιδράσεις που φτάνουν με χίλιους τρόπους σε μας σήμερα, είναι μια ατομική ευθύνη, προσωπική και μη μεταφερόμενη, για τα λάθη της οποίας εμείς θα πληρώσουμε πρώτοι τις τυχόν συνέπειες από την λάθος έκθεση σε πληροφορίες που δεν μας αφορούν προσωπικά. Χάνοντας, δηλαδή, χρόνο και δύναμη σε θέματα που δεν έχουν άμεση σχέση με το δικό μας άτομο, κινδυνεύουμε να κληρονομήσουμε τα προβλήματα των άλλων και να παρασυρθούμε σε μια παράλογη καθημερινότητα η οποία δεν θα έχει θετικά αποτελέσματα στην δική μας σύγχρονη ατομική πορεία.

Η εμπειρία μας από την οδήγηση στον δρόμο είναι ένα καλό παράδειγμα για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλα τα γεγονότα, τα οποία μπορεί να συμβαίνουν γύρω μας, αλλά δεν μας αφορούν στην πραγματικότητα. Αντίθετα, η απασχόληση με τους διπλανούς συνοδοιπόρους μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος κινήσεις, για τις οποίες εμείς πρώτοι θα πληρώσουμε το τίμημα των λαθών μας.

Η ατομική ευθύνη – σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού – προέχει κάθε συλλογικής ευθύνης, γιατί το σύνολο δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά μπορούμε να ανακαλύψουμε τον δικό μας ρόλο στην πορεία προς μια ατομική καθημερινότητα με επιτυχίες στο παρόν αλλά και στο μέλλον.