Η αφθονία των σύγχρονων επιλογών μάς επιβάλλει έμμεσα και μια αυξημένη ευθύνη ως προς τις προσωπικές μας επιλογές και αποφάσεις.

Διότι, τις συνέπειες που θα προέλθουν δεν θα τις υποστεί κάποιος τρίτος, αλλά θα τις υποστεί πρώτα ο κάθε δραστήριος άνθρωπος, αφού το κοινωνικό σύνολο συνήθως δεν αντιλαμβάνεται τις προσωπικές μας επιλογές, εάν πρόκειται για θέματα της προσωπικής μας ζωής. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας έχει ακέραιη την ευθύνη για οτιδήποτε αποφασίσει για τον εαυτό του, εφόσον οι συνέπειες θα αφορούν το δικό του άτομο και όχι κάποιους τρίτους. Με λίγα λόγια, καθένας αποφασίζει για τα προσωπικά του θέματα και ο ίδιος θα πληρώσει ή θα απολαύσει τις συνέπειες των πράξεών του.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού ξεκινά και αφορά πρώτα το ένα άτομο, την ατομική του συνείδηση και τον δικό του εσωτερικό κόσμο ο οποίος θα πρέπει να έρθει σε επίγνωση του εαυτού του, και στην συνέχεια στην επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων που αφορούν το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο περνάει την δική του καθημερινότητα.

Διότι, εάν δεν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας, αλλά και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, τότε κινδυνεύουμε να ζούμε ως μωρά, μη κατανοώντας την πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου με τις άπειρες δυνατότητες επιλογών που μας προσφέρει. Και αυτό είναι το πρώτο αλλά όχι το τελευταίο βήμα.

Πρώτα, δηλαδή, θα κατανοήσουμε τον εαυτό μας και το περιβάλλον, ιδιαίτερα το κοινωνικό που μεταβάλλεται συνεχώς και μας επηρεάζει, και στην συνέχεια, αφού πάρουμε τις σωστές για μας αποφάσεις, θα απαιτηθεί και η αντίστοιχη δύναμη στον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις και να κατακτήσουμε τους σκοπούς μας.

Και εδώ βρίσκεται ένα σοβαρό πρόβλημα. Διότι, συνήθως, υπερβάλλουμε ή υποτιμούμε τις δυνάμεις μας σε σχέση με τους στόχους, με αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα να μην έχουμε τις αναγκαίες δυνάμεις στον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να πράξουμε το ορθό και με σωστό τρόπο για να κατακτήσουμε τους στόχους μας. Διότι, καλό το θέλω, αλλά εάν δεν μπορώ να το φτάσω, τότε θα πρέπει ή να χαμηλώσω τους στόχους μου, ή να αναζητήσω έξτρα δύναμη, ώστε να μπορώ και να γνωρίζω το καλό για μένα, αλλά να έχω και την δύναμη να το κατακτήσω.

Και όσο μεγαλύτερη ανάγκη για δύναμη ζωής έχω, τόσο καλύτερα πρέπει να είμαι εξασκημένος εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού στην καθημερινότητα, ώστε την κρίσιμη στιγμή να διαθέτω την απαραίτητη κατάρτιση και επίγνωση της καλής λειτουργίας των θεμάτων της πίστης, ώστε να έχω και τα ανάλογα αποτελέσματα.

Οι άπειρες διαδρομές που μπορεί σήμερα να κάνει ένας άνθρωπος στους σύγχρονους δρόμους είναι μια ελευθερία αλλά και μια πρόκληση για σοβαρή σκέψη και προβληματισμό.

Διότι, κάθε είδους ανθρώπινη ελευθερία συνεπάγεται και μεγαλύτερη ατομική ευθύνη στις επιλογές, στις αποφάσεις και στις πράξεις. Αυτό σημαίνει ότι η σοβαρότητα πρέπει να προϋπάρχει σε κάθε άτομο που θέλει να βελτιώνεται η ζωή του στην καθημερινότητά του και όχι να μπαίνει σε κίνδυνο. Αυτό, για τους αναζητητές της αλήθειας της ζωής είναι ένα θέμα έρευνας και κατανόησης, τόσο του εαυτού μας, όσο και του περιβάλλοντος, φυσικού και κοινωνικού, μέσα στο οποίο βιώνουμε την προσωπική μας καθημερινότητα με τις πράξεις και τις διαδικασίες που αυτές οι πράξεις προβλέπουν στο δικό μας περιβάλλον.

Αυτός είναι και ο λόγος που όσοι αναζητούν την αλήθεια των πραγμάτων αξιοποιώντας τις οδηγίες της διδασκαλίας του Χριστού πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας, ώστε να μην είμαστε αναχρονιστές προσπαθώντας να εφαρμόσουμε πρακτικές των προηγούμενων εποχών, αλλά να είμαστε μέσα στους σύγχρονους δρόμους της σύγχρονης ζωής, ώστε να μπορούν να υπάρχουν απτά αποτελέσματα, τόσο στην πρακτική μας καθημερινότητα, όσο και στις προοπτικές του μέλλοντος και της αιωνιότητας. Διότι, στόχος δεν είναι μόνο μια καλύτερη καθημερινότητα – πράγμα για το οποίο όλοι κοπιάζουμε – αλλά και οι καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος και – για όσους ενδιαφέρονται – και της αιωνιότητας.

Και η διδασκαλία του Χριστού ακριβώς εκεί εστιάζει, δηλαδή, στην ισορροπία μεταξύ μιας καλύτερης καθημερινότητας – με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει για τον καθένα μας – αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος και της αιωνιότητας.

Είναι λάθος και πλάνη να αποκλείουμε ή να υποτιμούμε μια από τις δυο αυτές πλευρές της διδασκαλίας του Χριστού, δηλαδή, τόσο την βελτίωση της καθημερινότητας, όσο και την προοπτική του μέλλοντος. Διότι, τίποτα δεν είναι μόνο προσωρινό.

Κάθε τι που γίνεται σήμερα είναι κομμάτι της ζωής μας, άρα οι συνέπειες από τις απλές ή τις σύνθετες πράξεις μας θα φέρουν και μακροπρόθεσμα την συμβολή τους στην γενική πορεία της προσωπικής μας ζωής. Διότι, ο Χριστός δεν ξεχώρισε τις εσωτερικές μας σκέψεις και αποφάσεις από την πρακτική μας βαθμολογία των αξιών, αλλά συνέδεσε την θεωρία με την πρακτική ζωή και τις καθημερινές πράξεις, οι οποίες πρέπει να έχουν ως πρότυπο τον ίδιο το δημιουργό, δηλαδή να αντέχουν στην δική του κριτική με βάση τις δικές του πρακτικές και όχι μόνο στην ατομική μας ικανοποίηση ή των ανθρώπων που ωφελούνται από εμάς.

Η απώλεια των αισθήσεών μας όταν ολοκληρώνεται ο κύκλος της επίγειας ζωής μας σημαίνει ότι παύουμε να επικοινωνούμε – αμφίδρομα – με τον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, και αυτό σημαίνει ότι παύει να λειτουργεί το αποτύπωμα του κόσμου πάνω μας και το δικό μας πάνω στον κόσμο. Αυτό είναι το όριο των δραστηριοτήτων και των σχέσεων που έχουμε με τον κόσμο και τις δραστηριότητες που εμπλέκονται μεταξύ μας.

Και, φυσικά, αυτό που απομένει είναι το ερώτημα εάν υπάρχει μετά θάνατο ζωή. Διότι εάν δεν υπάρχει, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για το μέλλον. Εάν όμως υπάρχει και λειτουργεί και ένας άλλος κόσμος μετά τον δικό μας θάνατο, τότε τα πράγματα είναι περίπλοκα, διότι πρέπει να έχουμε λάβει τα μέτρα μας, τόσο για να τον κατανοήσουμε εκείνο τον κόσμο, όσο και να αντιληφθούμε τις σημερινές μας ευκαιρίες για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο Χριστός

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν απέκλεισε την επέκεινα του τάφου ζωή, αν και έδωσε λίγες πληροφορίες στην διδασκαλία του για το θέμα αυτό, αφού έδωσε την πλήρη εικόνα της σύγχρονης κάθε μέρα ζωής και τις διαστάσεις που αυτή μπορεί να περιλαμβάνει, όχι για να περνάμε στερημένα, αλλά για να κατανοούμε την αλήθεια των πραγμάτων και να κάνουμε επιλογές που από την μια θα βελτιώνουν την προσωπική και κοινωνική μας καθημερινότητα, αλλά και από την άλλη δεν θα αποκλείουν και τις μελλοντικές συνέπειες στην επέκεινα του τάφου ζωή.

Και αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο καθένας έχει τις δικές του ευθύνες στην προτίμηση των καθημερινών του επιλογών. Διότι, καλές επιλογές δεν σημαίνει μόνο καλύτερη καθημερινότητα σήμερα και αύριο, αλλά σημαίνει και επελευθέρωση χώρου στην ατομική μας συνείδηση και στην πρακτική καθημερινότητα, προκειμένου να εμβαθύνουμε στην εξερεύνηση και κατανόηση του κόσμου, όχι μόνο της απλής καθημερινότητας, αλλά και στον μη ορατό κόσμο, ένα κόσμο που γίνεται κατανοητός μόνο μέσα από την καλλιέργεια του εφοδίου της πίστης που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε μέσα στο υπαρξιακό μας σύστημα.

Διότι πίστη δεν είναι το αντικείμενο της πίστης, αλλά είναι η λειτουργία της πίστης η οποία παράγει το υλικό και τα όργανα που μας συνδέουν με τον μη ορατό κόσμο, τον έσω και τον επέκεινα του προσωπικού μας εαυτού. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επαίνεσε την λογική της πίστης του Εκατόνταρχου και αντάμειψε την αναζήτηση της Σαμαρείτισσας που αναζητούσε την αλήθεια του δημιουργού της.

Επίλογος

Η πίστη δεν είναι θέμα μόνο αντικειμένου στο οποίο απευθύνεται, αλλά είναι θέμα δομικής εσωτερικής λειτουργίας του κάθε ατόμου, το οποίο και επιλέγει το προσωπικό αντικείμενο της πίστης του και τον τρόπο που θα συνδέεται και θα συνδιαλέγεται μαζί του.

Τα σημάδια και τα αποτυπώματα που υπάρχουν στο σώμα μας είναι οι μάρτυρες για τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες κατά την διάρκεια της ζωής μας. Και όλα αυτά τα “παίρνουμε μαζί μας” όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής μας και τίποτα δεν μένει στη γη, γιατί αν συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή είτε να τα παίρναμε μαζί μας είτε να έμεναν ως “δώρο” στην επόμενη γενιά θα ήταν τραγικό, γιατί κανείς δεν θα ήξερε από πού να φυλαχθεί.

Και όσο προχωρούν οι αιώνες της ζωής της ανθρωπότητας, τόσο πιο αποκαλυπτική και κατανοητή από όλους είναι η εικόνα της αλήθειας των πραγμάτων. Μπορεί εμείς να παραβλέπουμε ή να μην θέλουμε να κατανοήσουμε την αλήθεια των πραγμάτων που μας περιβάλλουν – με την γενικότερη έννοια, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Απλά εμείς την αγνοούμε, ενώ υπάρχει και επηρεάζει την προσωπική αλλά και την ζωή γενικότερα.

Αυτό αποδεικνύει ότι δεν εξαρτώνται όλα από την δική μας γνώμη, γιατί δεν έχουμε όλη τη γνώση, ώστε να κατανοούμε τα πάντα, δηλαδή οι αποφάσεις μας να έχουν πεδίο επίγνωσης όλων των παραμέτρων. Άρα, η άγνοια, μερική ή ολική μας υποχρεώνει, από τη μια να είμαστε προσεκτικοί, και από την άλλη να εντείνουμε κάθε μέρα τις προσπάθειές μας να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας όσο γίνεται καλύτερα, γιατί αυτό θα αποβεί προς όφελός μας και όχι προς ζημία.

Διότι, όποιος πει ότι τα ξέρει όλα ψεύδεται, γιατί ακόμη και στα επιμέρους ζητήματα που μπορεί να είμαστε εξειδικευμένοι, κάθε μέρα αποκαλύπτονται και νέοι ορίζοντες που αλλάζουν την εικόνα, άρα και την αλήθεια των πραγμάτων, όπως, τουλάχιστον μπορούμε εμείς να την περιγράψουμε και να την κατανοήσουμε.

Αυτό δίνει περιθώρια βελτίωσης, δηλαδή μέσω της ταπείνωσής μας ότι δεν τα ξέρουμε όλα – (αμφιβάλλω και αν όσα λέμε ότι ξέρουμε τα ξέρουμε ορθά και σωστά στις πραγματικές τους διαστάσεις) – και από την άλλη μας οδηγεί στην αναζήτηση, καθημερινή και συνεχή, στο να ανακαλύπτουμε κάθε τι νέο που μπορεί να ανοίξει τους ορίζοντές μας, προσωπικούς και κοινωνικούς.

Και αυτό είναι η μεγάλη αλήθεια, δηλαδή ότι έχουμε την δυνατότητα να βελτιώνουμε τις γνώσεις και την εμπειρία από την επαφή μας με τον κόσμο και τον βαθύτερο εαυτό μας, ώστε να σκεφτόμαστε καλύτερα, να  επιλέγουμε το καλύτερο και να αποφασίζουμε το ωφέλιμο για την δική μας περίπτωση και ανάγκη. Άλλωστε, ο ορισμός της αιώνιας ζωής, όπως μας τον εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, δεν είναι τίποτα άλλο από την συνεχή βελτίωση της γνώσης μας για τον δημιουργό και τον ίδιο τον Χριστό μέσα από τις πληροφορίες της Βίβλου αλλά και την προσωπική μας εμπειρία μέσα στην καθημερινότητα.

Η κοσμοσυρροή γύρω μας δεν είναι πάντα ο καλύτερος δείκτης ευημερίας.

Αντίθετα, για να αξιοποιηθεί το φαινόμενο της κοσμοσυρροής στην προσωπική μας καθημερινότητα, πρέπει να καταβάλλουμε μεγαλύτερες προσπάθειες κατανόησης του κόσμου, τόσο των προσωπικών μας δυνατοτήτων και αναγκών, όσο και των αρνητικών για την προσωπική μας ζωή επιδράσεων. Όλα όσα λέγονται ή γράφονται, δεν είναι όλα προς το δικό μας συμφέρον, αλλά υπάρχουν και πράγματα τα οποία μπορεί να προκαλέσουν ζημιά στην δική μας περίπτωση.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επισημαίνει ότι πρέπει ο καθένας να προσέχει πρώτα τον εαυτό του, αλλά και τα “δώρα” που προσφέρονται από το κοινωνικό μας περιβάλλον, διότι αυτά μπορεί να είναι επίπλαστα, δηλαδή χωρίς ωφέλιμο για μένα περιεχόμενο, και πρέπει να τα κρατήσω σε απόσταση ή και να τα απορρίψω ως επικίνδυνα ή ανώφελα για μένα προσωπικά. Για τον λόγο αυτό και η οδηγία της διδασκαλίας του Χριστού είναι τα πάντα δοκιμάζετε το καλόν κρατείτε, για να το αξιοποιήσετε στην δική σας προσωπική ζωή.

Και το καλόν και ωφέλιμο στο σύγχρονο κόσμο δεν είναι πάντα εύκολα ανιχνεύσιμο, διότι μπορεί να καλύπτεται με ένα κάλυμμα που δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια της ουσίας των πραγμάτων. Και αυτό ονομάζεται στην γλώσσα της πίστης Φαρισαϊσμός, δηλαδή άλλο φαίνεται και άλλο είναι στην ουσία και στην πραγματικότητα. Διότι, αυτό που ενδιαφέρει καθένα μας δεν είναι μόνο το καλό και όχι το αποκρουστικό φαινόμενο – απαραίτητο και αυτό στην καθημερινή μας διαχείριση των πραγμάτων – αλλά το ενδιαφέρον πρέπει να είναι η αλήθεια στην ουσία του πράγματος, ώστε να μπορεί να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα στην δική μας προσωπική και κοινωνική μας ζωή.

Το δεύτερο σε σειρά αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνο είναι το θέμα της πλεονεξίας, δηλαδή η ακατάσχετη συσσώρευση πραγμάτων τα οποία υποτίθεται ότι χρειάζομαι, ωστόσο, στην πράξη δεν έχουν και τόση σημασία. Μάλιστα, στην πλεονεξία η διδασκαλία του Χριστού αποδίδει τον όρο “ειδωλολατρία”, και αυτό αποτελεί ένα σήμα κινδύνου για όλους που ζούμε στη σύγχρονη εποχή με τους ατέρμονες δρόμους επιλογών μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Διότι, μπορεί οι σύγχρονοι δρόμοι να είναι χωρίς όριο, ατέρμονες, ωστόσο, αυτό δεν έχει αξία, γιατί η προσωπική μου ζωή περιβάλλεται από πραγματικά φυσικά όρια, άρα η απεραντοσύνη του σύμπαντος και της γης δεν ανταποκρίνεται στην δική μου πρακτική αναζήτηση και διεκδίκηση, διότι είναι ανωφελές και μάλλον επιζήμιο για τον ψυχικό και σωματικό μου κόσμο.

Τα προσωπικά μας όρια και εφόδια είναι το μέτρο για την κατάκτηση των ατομικών μας στόχων στην καθημερινότητα και όχι οι θεωρητικές δυνατότητες που μπορεί να αφορούν άλλους και όχι εμάς προσωπικά.