Ο καταιγισμός των πληροφοριών που φτάνουν στον καθένα μας σήμερα μοιάζει με κύματα μιας θαλασσοταραχής, γιατί, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάθε πληροφορία και γνώση επιφέρει ένα βάθος και μια ποικιλία επιλογών, στοιχεία τα οποία δεν είναι απαραίτητα για τον καθένα στο μεγαλύτερο σύνολό τους. Υφιστάμεθα, δηλαδή, ένα ιδιότυπο bullying από μύριες πλευρές, το οποίο μπορεί να μας παρασύρει σε σκέψεις, απόψεις, επιλογές και αποφάσεις ή και τελικές πράξεις, για τις οποίες, κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν διαφορετικές.

Και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, από το οποίο κανείς δεν εξαιρείται, γιατί τα μηνύματα φτάνουν σε όλους μας μέσα από τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, χωρίς πολλά από αυτά να τα έχουμε αναζητήσει εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν, δηλαδή, καλοθελητές που μέσα από την δυνατότητα επικοινωνίας που διαθέτουμε – κινητό, ηλεκτρονικός υπολογιστής, τηλεόραση, κλπ, – μας στέλνουν μηνύματα με δική τους πρωτοβουλία, και εμείς θα πρέπει να είμαστε ενήμεροι και με εσωτερική δύναμη, ώστε να επιλέγουμε τις προσωπικές μας επιλογές και όχι κατ’ ανάγκη όσα εκείνοι μας προτείνουν.

Αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι καθένας πρέπει να προσέχει τον εαυτό του, ώστε να θωρακίζεται με δυο αποφασιστικούς παράγοντες. Ο πρώτος είναι η πρακτική αυτοπροστασία – αν δεν θέλω εγώ δεν μπορεί κανείς άλλος να ανοίξει την τηλεόρασή μου ή τον υπολογιστή μου ή το τηλέφωνό μου – και ο δεύτερος είναι η εσωτερική μου επάρκεια και επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, τόσο του εαυτού μου όσο και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζω, ώστε οι σκέψεις, οι επιλογές και οι αποφάσεις – και τελικά οι ατομικές μου πράξεις – να συμφωνούν με τις δικές μου ανάγκες και όχι τις ανάγκες κάποιων άλλων έξω από μένα και το στενό μου περιβάλλον.

Αυτό προϋποθέτει μια ατομική διαδικασία ενίσχυσης του εσωτερικού μου κόσμου, εκεί, δηλαδή, όπου γίνονται οι σκέψεις, οι επιλογές και οι προσωπικές μου αποφάσεις. Διότι, κάθε πράξη μας, από την απλούστερη ως την πιό σημαντική, έχει ένα βάθος εσωτερικής διεργασίας, μέσω της οποίας φτάνουμε στις επιλογές και τις αποφάσεις, αλλά και στον τρόπο και στον χρόνο που θα εκτελέσουμε μια πράξη με την δική μας ευθύνη. Αυτό το τελευταίο στοιχείο, δηλαδή η ενίσχυση του εσωτερικού μας κόσμου, προϋποθέτει μια κυρίαρχη απόφαση και ένα συνεχές στάδιο δοκιμών και ατομικού διαγωνισμού, ώστε να προκύπτει η πείρα – η έξις – η οποία και θα ενισχύει την διάκρισή μου, ως προς όλα τα γεγονότα που έγιναν ήδη ή που πρόκειται να κάνω την επόμενη στιγμή ή το απώτερο μέλλον.

Χωρίς αυτή την προϋπόθεση κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί με επιτυχία στην καθημερινή θαλασσοταραχή που μας χτυπάει από παντού μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει στενή θύρα και θλιμμένη οδός κατά την διδασκαλία του Χριστού.

Οι σύγχρονοι δρόμοι παρουσιάζουν σήμερα πολλές και πρωτόγνωρες προκλήσεις. Από τους χωματόδρομους του παρελθόντος, στα καλντερίμια των τελευταίων αιώνων και σήμερα στους δρόμους των αεροπλάνων στην ατμόσφαιρα και στους δρόμους επικοινωνίας και μεταφορών του internet, το θέμα των προκλήσεων και των ατομικών επιλογών κάθε στιγμή στην διακίνησή μας είναι ένα επείγον ζητούμενο.

Δεν αρκεί πλέον η παλιά πρακτική, αλλά κάθε φορά πρέπει να επιλέγουμε το δρόμο που αντιστοιχεί στην προσωπική μας ανάγκη και στα προσωπικά μας δεδομένα. Άλλος, που διαθέτει μεγάλα κεφάλαια, έχει ιδιωτικό αεροπλάνο, άλλος έχει ιδιωτικό αυτοκίνητο, αλλά τελικά όλα τα μέσα μεταφοράς και μετακίνησης έχουν το ίδιο σκοπό: την επικοινωνία και την μεταφορά πραγμάτων και ιδεών, ώστε να έχουμε μια ευκολότερη καθημερινότητα.

Και αυτός ακριβώς ο όγκος των διαθέσιμων δρόμων αποτελεί πρόκληση κάθε μέρα για κάθε κάτοικο πάνω στη γη που ζει και κινείται για ένα καλύτερο σήμερα, αλλά και για ένα μέλλον με ανοιχτούς ορίζοντες, χωρίς τεχνικούς ή ιδεολογικούς περιορισμούς. Καθένας καλείται να οργανώνει την ατομική του ζωή με βάση τις προσωπικές του πεποιθήσεις και τα ατομικά εφόδια που διαθέτει, προκειμένου να κατακτήσει τους σημερινούς του στόχους, αλλά και να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο για ένα καλύτερο αύριο και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Εκείνο που συνήθως όλοι παθαίνουμε είναι το γεγονός ότι μας παρασύρει η κινητικότητα του σήμερα σε μια πορεία που – συνήθως – αφήνει ελάχιστα περιθώρια ελπίδας ή και ακόμη κανένα αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον. Ενώ όλοι ξέρουμε ότι όλα θα μείνουν εδώ και τίποτα δεν μπορεί να έλθει μαζί μας μετά την ταφή, ωστόσο, εξαντλούμε τις δυνάμεις που διαθέτουμε μόνο στην καθημερινή ανάγκη, παραβλέποντας τις ανάγκες που μπορεί ή σίγουρα θα έλθουν στο μέλλον.

Και εδώ η διδασκαλία του Χριστού ήλθε να δώσει τους νέους ορίζοντες. Χωρίς να παραβλέπει τις ανάγκες του σήμερα, οποιεσδήποτε και αν είναι αυτές (από τροφή, ενδυμασία, μέχρι κοινωνικότητα, οικονομία, κλπ), ανοίγει ένα παράθυρο στο μέλλον, όχι με αυστηρούς κανόνες απαγορεύσεων, αλλά με καλλιέργεια της ατομικής συνείδησης, ώστε οι καθημερινές μας επιλογές να μην περιορίζονται μόνο στις ανάγκες του σήμερα, αλλά να αφήνουν περιθώρια επέκτασης και προβολής στο μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Η ανταποδοτικότητα ή μισθαποδοσία όπως την ονόμασε ο ίδιος ο Χριστός είναι η εγγύηση, η οποία μέσα από την ατομική μας εμπειρία μπορεί να ενισχύσει την πίστη στον δημιουργό του κόσμου και να κατεβάσει τις δικές του ανεξάντλητες δυνάμεις ενέργειας στο ατομικό μας καλάθι του κάθε νοικοκύρη.

Η προσαρμογή μας στους σύγχρονους κάθε μέρα καιρούς και δρόμους είναι απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση, εάν, βεβαίως, θελήσουμε να ζούμε το “σήμερα” και όχι ένα φανταστικό παρελθόν, ή ένα αυτοσχέδιο αλλά ανύπαρκτο μέλλον. Αυτό μάς υποχρεώνει, από τη μια να προσέχουμε τον εαυτό μας ως την πρώτη βασική υποχρέωση, και από την άλλη, να αναγνωρίζουμε την αλήθεια των πραγμάτων και όχι μόνο την εικόνα την εξωτερική.

Αυτοί οι δύο παράγοντες συνιστούν τις βασικές αρχές, πάνω στις οποίες οικοδομείται το οικοδόμημα της προσωπικής μας καθημερινότητας, και από το οποίο εμείς προσδοκούμε ότι θα προκύψει ένα καλό “σήμερα” και ένα καλύτερο μέλλον. Δηλαδή, το “γνώθι σ’ αυτόν” και η επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων που βρίσκονται γύρω μας και μάς απασχολούν κάθε στιγμή είναι οι δύο περιοχές του προσωπικού μας κόσμου τις οποίες πρέπει να κατακτήσουμε και να αξιοποιήσουμε για ένα καλύτερο μέλλον, εγγύς και απώτερο.

Και βέβαια, αυτό δεν μπορεί να γίνει από την μια στιγμή στην άλλη, ακόμη και ως ουράνια αποκάλυψη, διότι η στιγμιαία εικόνα δεν αντανακλά και την δική μας επίγνωση, πολύ περισσότερο δεν αποφέρει τα φανταστικά αποτελέσματα, εάν δεν προηγηθεί η προσωπική εμπλοκή και εμπειρία, απο τις οποίες θα προκύψει η σοφία και η κατανόηση της αλήθειας, προκειμένου να “λύσουμε τους κάβους” των εσωτερικών μας δεσμών και να μετακινηθούμε στο επόμενο στάδιο της προσωπικής μας ζωής.

Διότι, όσο παραμένουμε δεσμευμένοι σε μια εικόνα είναι προφανές ότι τίποτα νέο δεν μπορεί να μάς ανανεώσει. Αντίθετα, εάν η επίγνωση της αλήθειας μας ελευθερώσει, τότε υπάρχουν καλές προοπτικές να κατακτήσουμε τον επόμενο στόχο της προσωπικής μας ζωής, στόχο που δεν περιορίζεται στο στιγμιαίο ή το εφήμερο, αλλά έχει δυνατότητες επέκτασης προς την διαχρονικότητα και την αιωνιότητα.

Διότι, εάν επιχειρούμε μόνο με βάση τις φυσικές προσωπικές μας δυνάμεις, τότε είναι φυσικό να κατακτούμε πράγματα με περιορισμένο ορίζοντα, ορίζοντα που εκτείνεται ως το ορατό ή το πιθανό μέλλον μας. Εάν, όμως, μαζί με τις δικές μας φυσικές δυνάμεις θέσουμε σε ενέργεια και τις δυνάμεις του δημιουργού που είναι και αυτές διαθέσιμες για κάθε ενδιαφερόμενο, τότε το αποτέλεσμα των επιλογών και των πράξεών μας θα έχει ορίζοντα πέραν του ατομικού μας οράματος και δυνατότητας κατανόησης των πραγμάτων που βρίσκονται γύρω ή απέναντί μας.

Και αυτό είναι το κύριο συστατικό της διδασκαλίας του Χριστού: χωρίς να υποτιμούμε τις προσωπικές μας δυνάμεις, να θέσουμε σε λειτουργία την πίστη στις δυνάμεις του δημιουργού, δυνάμεις που θα βελτιώσουν και την καθημερινότητά μας, αλλά θα ανοίξουν και νέους ορίζοντες προς το διαχρονικό και το αιώνιο.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής προκαλεί νέες ανάγκες τις οποίες και πρέπει να αντιμετωπίσουμε σε καθημερινή προσωπική βάση. Κανείς δεν ζει στις συνθήκες των προηγούμενων αιώνων και κανείς δεν έχει τις ανάγκες εκείνων των εποχών. Καθένας που ζει το σήμερα, με συντηρητικό ή νεωτεριστικό τρόπο, υποχρεώνεται να αντιμετωπίζει την δική του καθημερινότητα και τις προκλήσεις που αυτή δημιουργεί με τις ανισότητες και τις ανατιμήσεις σε όλα τα δεδομένα και στοιχεία με τα οποία καλύπτουμε τις προσωπικές μας ανάγκες.

Από την στιγμή που ξυπνάμε μέχρι που να επιστρέψουμε για ύπνο όλοι προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες και να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις για τα θέματα που θα προκύψουν σήμερα ή στο μέλλον. Αυτό σημαίνει ατομική προσοχή και εγρήγορση, διότι κανείς δεν γνωρίζει τί μπορεί να συμβεί την επόμενη στιγμή. Και επειδή οι αλλαγές και οι εναλλαγές στην δική μας εποχή είναι ταχύτατες ή και αστραπιαίες, η προσοχή μας είναι αυξημένη σε σχέση με τους προηγούμενους αιώνες, όταν τα γεγονότα εξελίσσονταν με πιο αργούς ρυθμούς.

Δηλαδή, όλα όσα μάς εξήγησε ο Χριστός για τον τρόπο που μπορούμε να βιώσουμε την δική του διδασκαλία και τους καρπούς που προβλέπονται από αυτήν, έχουν αποκτήσει μια άλλη δυναμική, και οι παλιές συνταγές δεν μπορούν τώρα να φέρουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, τόσο για το σήμερα, όσο – πιθανόν – και για το απώτερο άγνωστο μέλλον. Για τον λόγο αυτό και οι ενδιαφερόμενοι για το μέλλον αλλά και για ένα καλύτερο σήμερα, δεν πρέπει να μένουν σε στείρες πρακτικές, αλλά θα πρέπει να αναζητούν τους νέους δρόμους της ανανέωσης, ώστε να δοκιμάζουν τον δρόμο που έχει προετοιμάσει ο δημιουργός για την ατομική τους ζωή σήμερα.

Ζητούμενο, δηλαδή, δεν είναι μόνο η τήρηση κάποιων δεδομένων, αλλά η αναζήτηση του τρόπου καλύτερης κατανόησης της λειτουργίας του δημιουργού και του τρόπου που ο ίδιος έχει προβλέψει για την ατομική μας ζωή σήμερα και όχι στους προηγούμενους αιώνες. Διότι, αλλάζουν οι συνθήκες και το κοινωνικό μας περιβάλλον, συνεπώς, πρέπει να αλλάξει και το τρόπος που κατανοούμε την αλήθεια των πραγμάτων σήμερα, προκειμένου να κατακτήσουμε τον προσωπικό μας στόχο σήμερα με την προοπτική του διαχρονικού μας μέλλοντος.

Καθένας βαθμολογείται και υφίσταται τις συνέπειες από τις δικές του πράξεις σήμερα, στον σύγχρονο κάθε φορά κόσμο, και δεν βαθμολογείται για τα λάθη ή τις επιτυχίες των παλαιότερων ανθρώπων για όσα έκαναν εκείνοι στην δική τους εποχή. Ο θεός ζει σήμερα και είναι διαθέσιμος για εξηγήσεις σε όλα τα ζητήματα που μπορεί να μας απασχολήσουν κάθε στιγμή.

Η προσωπική μας καθημερινότητα το έτος 2022 είναι μια πολυσύνθετη και πολυδαίδαλη πραγματικότητα, η οποία απαιτεί επαγρύπνηση και προσοχή σε κάθε βήμα, αλλά ακόμη και σε κάθε σκέψη και απόφαση την οποία θα θελήσουμε να υλοποιήσουμε. Από το αναγκαίο βήμα για να μπούμε στο μετρό, μέχρι την στιγμή που πρέπει να στρίψουμε το τιμόνι του οχήματος που οδηγούμε – για να πω δυο απλά παραδείγματα της καθημερινότητας – απαιτείται αυξημένη προσοχή, γιατί οι λάθος κινήσεις μπορεί να φέρουν ζημιά και όχι κέρδος.

Αυτό ισχύει για όλες μας τις κινήσεις, συνεπώς, ισχύει και για τις σκέψεις και αποφάσεις που παίρνουμε πριν από κάθε κίνησή μας. Και αυτό σημαίνει ότι ο τρόπος που σκέφτομαι, που λογαριάζω και υπολογίζω την επόμενη κίνησή μου, δεν μπορεί να είναι ίδιος σε κάθε στιγμή, γιατί αλλάζουν τα δεδομένα κάθε δευτερόλεπτο στη ζωή μας.

Κάθε άνθρωπος που ζει και κινείται πάνω στη γη, κάνει τα ίδια βήματα, προκειμένου να κατακτήσει τον στόχο του. Εκείνο που αλλάζει κάθε φορά και σε κάθε πρόσωπο είναι οι επιμέρους διαφορές, τα επιμέρους δεδομένα, σύμφωνα με τα οποία η κίνηση που κάνω θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Και, προφανώς, το ζήτημα δεν είναι μόνο της μηχανικής προσοχής, δηλαδή στην κίνηση του σώματός μου μόνο, αλλά είναι στοιχείο που εμπεριέχεται σε κάθε σκέψη και απόφασή μας πριν κάνουμε μια πράξη, η οποία θα έχει συνέπειες στην καθημερινή αλλά και στην μελλοντική μας προσωπική ζωή.

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός είχε τονίσει – και τονίζει και σήμερα – ότι πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας για όλα τα καθημερινά – και όχι μόνο – ζητήματα που καλούμαστε να διαχειριστούμε με την δική μας ευθύνη. Διότι, δεν είναι μόνο οι σωματικές μου κινήσεις, αλλά είναι και οι κινήσεις των σκέψεων και των διαλογισμών, μέσα από τις οποίες θα προκύψουν οι αποφάσεις για τις πράξεις μας.

Διότι, καμιά πράξη δεν γίνεται χωρίς την προηγούμενη σκέψη και προσωπική μας απόφαση. Το σώμα μας δεν ενεργεί χωρίς την δική μας θέληση και απόφαση. Αντίθετα, οι προσωπικές μας αποφάσεις θα κινήσουν τα μέλη του σώματος ή των σκέψεών μας, προκειμένου να πάρουμε μια απόφαση την οποία και θα υλοποιήσουμε.

Άρα, η κρίσιμη στιγμή δεν είναι η στιγμή της δράσης (εκεί μετρά ο σωστός χρόνος και ο σωστός τρόπος), αλλά είναι ο χρόνος που δαπανώ για τις σκέψεις και τις αποφάσεις μου, από τις οποίες θα προκύψει η εξωτερική μου δράση. Στην ανανέωση, λοιπόν, των σκέψεών μου πρέπει κατ’ αρχήν να επενδύσω, προκειμένου ο νους μου να δώσει την σωστή εντολή για την υλοποίηση της κάθε απόφασής μου.

Η οδηγία του Χριστού είναι να προσέχουμε τους εαυτούς μας, γιατί δεν θα δώσουμε λόγο για τις αποφάσεις και πράξεις των άλλων, αλλά κάθε στιγμη δίνουμε λόγο και υφιστάμεθα τις καλές ή τις κακές συνέπειες των ατομικών μας πράξεων.