Και στην σύγχρονη εποχή, όπως πάντοτε, όλοι οι άνθρωποι πάσχιζαν για ένα καλύτερο αύριο, είτε αυτό ήταν αντικειμενικά ορθό είτε όχι. Καθένας, δηλαδή, απέβλεπε σε ένα καλύτερο προσωπικό αύριο, είτε ήταν αυτοκράτορας και κυβερνήτης είτε ήταν απλός εργαζόμενος για την επιβίωσή του. Αυτό ήταν ανέκαθεν το κίνητρο κάθε ανθρώπου, άσχετα από τα τελικά αποτελέσματα που εμείς μπορούμε να κρίνουμε εκ των υστέρων.

Κοινός, δηλαδή, παρονομαστής ήταν ανέκαθεν η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο δρόμο που θα φέρει στην ζωή μου μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα στην κατανόηση του εαυτού μας πρώτα, έπειτα της κοινωνικής πραγματικότητας και τέλος της δημιουργικής πραγματικότητας του σύμπαντος κόσμου, γιατί αυτοί είναι οι κύριοι άξονες πάνω στους οποίους υφαίνεται η καθημερινή μας ζωή.

Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε σκέψη και απόφασή μας, άσχετα από τον τρόπο που καθένας κατανοεί το μη ορατό υπόβαθρο της προσωπικής του ζωής. Το κύριο, δηλαδή, κίνητρο δεν είναι αποκομμένο από την εσωτερική μου λειτουργία, η οποία αποβλέπει όχι μόνο στο στιγμιαίο καλό και συμφέρον, αλλά και στο μακροπρόθεσμο ή ακόμη και το αιώνιο καλύτερο.

Διότι, καθένας που ζει πάνω στη γη όχι μόνο δεν θέλει να πεθάνει – αν και είναι η μόνη αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει ακόμη και αν είναι βασιλιάς -, αλλά εργάζεται και επενδύει σε ένα καλύτερο αύριο, σε ένα καλύτερο δρόμο που θα τον φέρει πιό κοντά στο προσωπικό του όραμα, στην δική του τελική ελπίδα. Λαμβάνοντας δε υπόψη μας ότι η αλήθεια της δημιουργίας μάς διδάσκει την υπαρκτή αφθονία και τον πλούτο που υπάρχει για όλους – άσχετα από τον τραγικό τρόπο που εμείς διαχειριζόμαστε τον υφιστάμενο φυσικό πλούτο – οδηγούμαστε στο φυσικό συμπέρασμα ότι αυτή η αλήθεια της αφθονίας και του υφιστάμενου φυσικού πλούτου είναι ο οδηγός για την επιλογή του καλύτερου προσωπικού μας δρόμου.

Ενός δρόμου του οποίου την είσοδο μας υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός και ο ίδιος μας δίδαξε με το πιό ξεκάθαρο μήνυμα τον τρόπο που πρέπει να περπατάμε και να ταξιδεύουμε πάνω σε αυτό το δρόμο, αποφεύγοντας απάτες και αδιέξοδα, τα οποία είτε μας οδηγούν στην προσωπική μας καταστροφή, είτε μας οδηγούν σε καθυστερήσεις στην απόλαυση αγαθών που έχουν ετοιμαστεί για μας, και τα προσωπικά μας λάθη μας εμποδίζουν στον στόχο μας.

Ο δρόμος είναι ανοιχτός και αναμένει τον ενδιαφερόμενο περιπατητή να κάνει το δικό του μίλι για να κερδίσει το σήμερα, αλλά και το διαχρονικό παρόν της δημιουργίας.

Οι δρόμοι είναι στατικές κατασκευές που χρησιμοποιούνται για την μετακίνηση και μεταφορά ανθρώπων και άλλων πραγμάτων. Οι δρόμοι ποτέ δεν μετακινούνται, αλλά μετακινούνται πάνω σ’ αυτόν όσοι τον χρησιμοποιούν. Ο δρόμος ποτέ δεν εκβιάζει κανένα να περπατήσει ή να τον χρησιμοποιήσει.

Η χρήση είναι στην επιλογή του ανθρώπου. Οι σύγχρονοι δρόμοι έχουν κανόνες χρήσης και η ευθύνη για την τήρηση των κανόνων δεν ανήκει στον δρόμο αλλά στον εκάστοτε χρήστη. Και, φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος υφίσταται, αλλά όλα εξαρτώνται από το καθένα άτομο: αν θέλει να τον περπατήσει ή να τον ταξιδέψει είναι δική του απόφαση και ο δρόμος δεν έχει αντίρρηση, φτάνει ο ενδιαφερόμενος να τηρεί τους κανόνες.

Δρόμος δεν υπάρχει χωρίς σημείο εκκίνησης και άφιξης. Και καθένας μπαίνει στον δρόμο από την θέση που βρίσκεται και φτάνει στον προορισμό τον οποίο ο ίδιος έχει αποφασίσει. Ο δρόμος δεν εκβιάζει κανένα να φτάσει στο τέλος του. Ειδικά στην σύγχρονη εποχή που χρησιμοποιείται και ο ουρανός και η θάλασσα, οι υφιστάμενοι δρόμοι είναι πρακτικά άπειροι και καθένας αποφασίζει από ποιό σημείο θα μπει στον συγκεκριμένο δρόμο για να φτάσει στον προορισμό που ο ίδιος έχει επιλέξει. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό δεν φτάνει ποτέ κανείς πουθενά.

Οι θολές εικασίες, τα μυθεύματα που εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, και η άγνοια της αλήθειας και της σύγχρονης πραγματικότητας, είναι οι κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Το μήκος του δρόμου, η αυστηρότητα των κανόνων κυκλοφορίας μέσα στην καθημερινότητα, φέρνει στο άτομο την κούραση και την απογοήτευση. Και ενώ κατά βάση επιθυμεί να φτάσει με ασφάλεια στον προορισμό που έχει επιλέξει, στην πορεία πέφτει σε παγίδες από άγνοια και αδυναμία, παρασύρεται από ψεύδη,φαντασιώσεις και μυθεύματα ανώνυμων και ανεύθυνων οδηγών που μας οδηγούν πολλές φορές στην λάθος έξοδο ή το αδιέξοδο.

Η φράση του Χριστού “εγώ είμαι η οδός και κανένας δεν φτάνει στην παρουσία του δημιουργού παρά μόνο αξιοποιώντας τον δικό μου δρόμο”, σημαίνει ότι καθένας οδοιπόρος προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να χρησιμοποιεί την δική μου υποδομή και τις δικές μου οδηγίες, προκειμένου ο δικός του σύγχρονος δρόμος να είναι ασφαλής, ευχάριστος και παραγωγικός μέσα στην καθημερινή του ζωή.

Η σύγχρονη πραγματικότητα μας υποχρεώνει να αναπροσαρμόσουμε τις αναζητήσεις μας στις δικές μας τις ανάγκες και τις δικές μας συνθήκες ζωής.

Διότι, από την εποχή του Χριστού η ζωή παραμένει η ίδια, αλλά μόνο ως προς τα ουσιαστικά της στοιχεία και όχι ως προς τους παράγοντες που δημιουργούνται κατά την διάρκεια του βίου μας. Η ζωή, δηλαδή, παραμένει ίδια ως προς τα βασικά της στοιχεία – αναπνοή, τροφή, νερό, προστασία, κλπ, – ωστόσο οι πηγές που τροφοδοτούν αυτές τις βασικές λειτουργίες της ζωής έχουν μεταβληθεί σε απίστευτο βαθμό, με αποτέλεσμα να χανόμαστε μέσα στο πλήθος των θεμάτων που αφορούν τις επιλογές μας πάνω στα προσφερόμενα αγαθά – ιατρική, φαρμακολογία, διεθνές εμπόριο καταναλωτικών αγαθών, κοινωνική προβολή, κλπ – με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να μην επαρκούν οι ώρες της ημέρας για να επιλέξουμε και να καταναλώσουμε τα αγαθά που μας προσφέρονται. Και μπορεί αυτό να μην είναι εκ προοιμίου κακό, ωστόσο, επιβαρύνει την καθημερινότητά μας με αμέτρητες δυνατότητες, άρα και χρόνο και δαπάνες για να τα αποκτήσουμε και να ωφεληθούμε – υποτίθεται – από όλα αυτά.

Διότι, απαιτούνται περισσότερες δυνάμεις αντίστασης στην πλεονεξία και την φιλαργυρία, όταν αυτά τα δυο δηλητηριώδη στοιχεία είναι καμουφλαρισμένα μέσα σε μυριάδες επιλογές ακόμη και για απλά πράγματα, όπως είναι η τροφή, η ενδυμασία και η κοινωνική προβολή και αναγνώριση. Διότι, όταν έλεγε ο Χριστός να φυλάγεστε από κάθε πλεονεξία, ήξερε ότι αυτό το σαράκι της πλεονεξίας και της φιλαργυρίας, συνυφασμένο με τις βασικές λειτουργικές ανάγκες της καθημερινότητας – τροφή, καθημερινής ανάγκης υλικά στοιχεία – ήταν δύσκολο να τα διακρίνει κάποιος και να μην υποπέσει στο τραγικό αμάρτημα του μη χορτασμού. Για τον λόγο αυτό είπε και την παραβολή του άφρονα πλούσιου, ο οποίος θα γέμιζε τις αποθήκες του με σιτηρά και γεωργικά προϊόντα της εποχής εκείνης – που δεν υπήρχαν καν ψυγεία – για τις – φανταστικές – ανάγκες της καλύτερης επιβίωσής του, χωρίς να έχει εξασφαλίσει πρώτα την διάρκεια της ίδιας της ζωής του.

Και αυτό είναι ένα βαθύ μάθημα για την δική μας πρακτική καθημερινότητα, που δεν γνωρίζουμε πού σταματά η ικανοποίηση μιας πραγματικής ανάγκης σε τροφές, σκεπάσματα, κοινωνική καταξίωση και προβολή, και πού αρχίζει το πεδίον της πλεονεξίας και του αχόρταγου πλουτισμού που δεν έχει – κατά κανόνα – καλό τέλος. Διότι, προσθέτοντας υλικά αγαθά που δεν είναι απολύτως απαραίτητα για την καθημερινότητα, ανοίγουμε θύρες σε μάταιους ατομικούς σύγχρονους αδιέξοδους δρόμους αυτοκαταστροφής. Και αυτό επιφέρει ζημία και κανένα όφελος.

Οι σύγχρονοι δρόμοι, δηλαδή ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν έχει την ίδια εικόνα με αυτή της εποχής του Χριστού. Σήμερα ο τρόπος ζωής μας είναι απόλυτα διαφορετικός, τόσο ως προς τους δρόμους επικοινωνίας, όσο και ως προς το τί ακριβώς μεταφέρεται μέσα από αυτούς τους δρόμους.

Διότι ένας δρόμος είναι ο “αγωγός” μέσω του οποίου μεταφέρονται όλα τα ζητήματα, από υλικά αγαθά μέχρι ιδέες και πιστεύω, άρα δεν είναι μόνο η διαφορετική εικόνα των σημερινών δρόμων από εκείνης της εποχής του Χριστού, αλλά είναι και το υλικό που μετακινείται και μεταφέρεται μέσω αυτών των σύγχρονων δρόμων. Άρα, δεν είναι μόνο η διαφορετική εικόνα την οποία πρέπει να προσέχουμε για να μην φτάνουμε στα αδιέξοδα, αλλά είναι και το τί μεταφέρουμε μέσα από αυτόν τον σύγχρονο δρόμο. Διότι ο δρόμος είναι διαθέσιμος για να τον χρησιμοποιήσουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για την δική μας ευθύνη.

Καθένας που θέλει να περπατήσει στον δρόμο που άνοιξε ο ίδιος ο Χριστός, ένα δρόμο που οδηγεί προς τον δημιουργό θεό, πρέπει να γνωρίζει, όχι μόνο τον δρόμο και τους κανόνες που διέπουν μια ασφαλή, ειρηνική και χαρούμενη πορεία, αλλά πρέπει να έχει και αγαθό περιεχόμενο μέσα στην ατομική του συνείδηση, προκειμένου το εφόδιο της πίστης να βρίσκει καλή τροφή και να αναπτύσσεται σε όλη την προσωπική διαδρομή ανάλογα με τις ατομικές ανάγκες κάθε αναζητητή.

Το παράδειγμα του Ιούδα και του Ανανία και της Σαπφείρας, αποδεικνύουν ότι η επιφανειακή διάθεση και η εξωτερική εικόνα δεν επαρκούν, αλλά μαζί με την επίγνωση και το εξωτερικό ενδιαφέρον πρέπει στο βάθος της συνειδήσεως να υπάρχει και η αλήθεια των πραγμάτων. Χωρίς αγαθό περιεχόμενο στο όχημα της συνειδήσεώς μας, η παρέκκλιση από την ασφαλή οδό είναι βεβαία, και το αδιέξοδο στις διαδικασίες αύξησης της πίστης είναι μονόδρομος, ακριβώς, γιατί ο εσωτερικός μας κόσμος δεν τροφοδοτείται από αγαθούς καρπούς, αλλά παρασύρεται από την ανασφαλή επιφάνεια και τα έωλα συναισθήματα.

Ο Ιούδας πίστευε στο Χριστό, αλλά είχε μέσα του το σαράκι της φιλαργυρίας. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα πίστευαν στον έργο του Χριστού, αλλά η πλεονεξία και η εξωτερική εικόνα που επεδίωκαν δεν βοήθησε στην σωτηρία τους. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, ο βομβαρδισμός των πληροφοριών που έχουμε για όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας μέσω των μέσων ενημέρωσης, καθιστά τον ατομικό σύγχρονο δρόμο πιό ευάλωτο, άρα και πιό επικίνδυνο.

Συνεπώς, όχι μόνο η γνώση της αλήθειας των πραγμάτων πρέπει να είναι πλήρης – ανάλογα με τις προσωπικές μας ανάγκες -, αλλά και η τροφοδοσία του εσωτερικού μας κόσμου με καθαρά και σύγχρονα υλικά από την διδασκαλία του Χριστού πρέπει να είναι δημιουργικά παρόντα σε κάθε επιλογή και απόφαση της προσωπικής μας καθημερινότητας.

Η καθημερινή μέριμνα για τις ανάγκες επιβίωσης αποτελεί μια βασική λειτουργία της ζωής όλου του πληθυσμού της γης. Κανείς δεν εξαιρείται από αυτό τον κανόνα, άσχετα με το πού κατοικεί, ή ποιό είναι το εισόδημά του. Η εξασφάλιση δηλαδή των αναγκαίων για την επιβίωσή μας δεν είναι παρωνυχίδα, αλλά είναι ένας υποχρεωτικός δρόμος, ανεξάρτητα από την ταχύτητα ή τον τρόπο που καθένας αντιμετωπίζει αυτή την πραγματικότητα.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι κανένας άνθρωπος επί γης δεν παραβαίνει τον κανόνα του ύπνου και της ανάπαυσης, διότι αυτό είναι αδύνατο από την φυσική μας κατασκευή. Καθένας, δηλαδή, εργάζεται και δραστηριοποιείται ανάλογα με τις προσωπικές του ανάγκες και τις κοινωνικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες διάγει τον βίο του. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, αν κατανοηθεί ορθά και ισορροπημένα.

Διότι, πόσο, πώς και πότε θα εργαστεί κάποιος είναι ένα δεδομένο, και ανάλογα με αυτό καθορίζεται και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο ημερήσιος τρόπος δράσης του. Ωστόσο, κανείς δεν αποφεύγει την ανάπαυση και τον ύπνο, γιατί αυτό αποτελεί την υποχρέωση για την ατομική μας επιβίωση. Με λίγα λόγια, όλοι έχουμε δραστηριότητες, αλλά όλοι έχουμε και χρόνο διακοπής, ανάπαυσης και ύπνου.

Και αυτό ακριβώς συνιστά κανόνα μελέτης για την φυσική μας ευεξία, αφού κανείς δεν μπορεί να ζήσει και να επιβιώσει με διαφορετικό τρόπο. Το σώμα μάς αναγκάζει να είμαστε δραστήριοι, και το σώμα μάς αναγκάζει να διακόπτουμε τις δραστηριότητές μας για να μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις και να ανανεώνεται.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, γιατί η καθημερινή δραστηριότητα, η οποία αφορά συνήθως τις ενέργειες επιβίωσης, είναι πολύτιμη και απαραίτητη, αλλά αποδεικνύεται ότι εξίσου απαραίτητη και πολύτιμη είναι και η περίοδος της παύσης και της ανάπαυσης από τις δραστηριότητές μας. Και επειδή η πίεση για τις ανάγκες της καθημερινότητας είναι συνεχής, ο δημιουργός της φυσικής ζωής μας, έχει μεριμνήσει καθένας να υποχρεώνεται σε παύση και ανάπαυση, διότι διαφορετικά θα αυτοκαταστραφεί.

Και αυτή η φυσική ανάγκη του σώματος αντανακλά και την ανάγκη του εσωτερικού μας κόσμου, των σκέψεων και των συναισθημάτων, σε μια αντίστοιχη παύση και ανανέωση μέσα στο 24ωρό μας, διότι διαφορετικά επέρχεται κόπωση και δημιουργείται μέσα μας κορεσμός, μια κατάσταση επικίνδυνη για την ψυχική αλλά και την σωματική μας ευεξία.

Η ισορροπία, λοιπόν, ανάμεσα στην δράση και στην παύση, στην κούραση και την ανάπαυση, είναι η ασφαλής προϋπόθεση για μιά καλύτερη πορεία στο δρόμο του μέλλοντος. Και η ανανέωση των προσωπικών μας ενδιαφερόντων είναι το στοιχείο που τροφοδοτεί τον εσωτερικό μας κόσμο με ελπίδα και προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και για την προοπτική της αιώνιας ζωής.

Ο Χριστός δεν τιμώρησε κανένα για τα λάθη του. Καθένας αυτο-τιμωρείται από τις επιβλαβείς επιλογές του, όταν αυτές δεν επιφέρουν βελτίωση, αλλά αυξάνουν το βάρος της καθημερινότητας.