Υπάρχει διαφορά μεταξύ του σχεδιασμού και του προγραμματισμού υλοποίησης κάθε δημιουργίας, είτε αυτή είναι απλή καθημερινή, είτε πρόκειται για σύνθετη προσέγγιση του μέλλοντος. Πολύ περισσότερο, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο αρχικό σχέδιο και στην εξελικτική διαδικασία υλοποίησης του αρχικού σχεδίου.

Διότι, οι λεπτομέρειες ρυθμίζονται κατά την εκτέλεση και όχι κατά την φάση του αρχικού σχεδιασμού. Αυτό εφαρμόζουμε όλοι για κάθε δημιουργία μας, για την οποία έχουμε την ευθύνη εμείς. Και επειδή οι λεπτομέρειες ρυθμίζονται αποσκοπώντας στο τελικό αποτέλεσμα, είναι φυσικό όλα να έχουν ένα τελικό στόχο, ο οποίος, βεβαίως, έχει περιγραφεί κατά τον αρχικό σχεδιασμό.

Αυτό σημαίνει ότι ο επιστάτης που έχει την ευθύνη της υλοποίησης του αρχικού σχεδίου, είναι και εκείνος που καθορίζει όλες τις λύσεις των επιμέρους ερωτημάτων που προκύπτουν κατά την φάση της υλοποίησης του αρχικού σχεδίου. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι όλες οι δυνάμεις και όλη η υφιστάμενη ενέργεια καθώς και όλα τα εφόδια ενός έργου, είναι στην διάθεση του επιστάτη, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του μέσα στα όρια που έθεσε ο αρχικός σχεδιαστής.

Με αυτή την κοινή λογική και πρακτική κατανοούμε και την παραβολή του Χριστού με την άμπελο, όπου παρουσιάζει τον εαυτό του ως όχημα, μέσα από το οποίο διοχετεύεται η ενέργεια της αναστάσεως στα μέλη που εξαρτώνται από τον ίδιο και μόνον από τον ίδιο. Καθοριστικό δε ρόλο παίζει ο γεωργός, ο δημιουργός εν προκειμένω, ο οποίος καθορίζει, τόσο τα λειτουργικά μέλη, όσο και την πορεία της εξέλιξης του έργου, ώστε να φτάσει στην υλοποίηση του αρχικού σχεδιασμού.

Με λίγα λόγια, το έργο του Χριστού, κατά την δική του διδασκαλία, δεν είναι έργο ενός ανθρώπου, αλλά είναι έργο συλλογικό, και καθένας που συμμετέχει σε αυτό, καλύπτει ένα συγκεκριμένο ρόλο κατά την φάση της υλοποίησης. Διότι, εκείνο που μπορεί να αλλάξει δεν είναι, βέβαια, το αρχικό σχέδιο, αλλά η λειτουργική του εφαρμογή, ώστε να αντιστοιχεί στον αρχικό σχεδιασμό, και να αντανακλά τον αρχικό στόχο του δημιουργού.

Επομένως, όλη η διδασκαλία του Χριστού αποσκοπούσε – και αποσκοπεί και σήμερα – στην υλοποίηση ενός αρχικού σχεδίου του δημιουργού, και όσο βαθύτερα κατανοούμε αυτή την αλήθεια, τόσο πιο καλύτερη συμμετοχή θα έχουμε, γεγονός που θα αποτυπώνεται τόσο στην καθημερινή μας πρακτική, όσο και στην προοπτική του μέλλοντος.

Βασικό στοιχείο της καθημερινής μας δραστηριότητας ήταν – και είναι πάντοτε – ο σχεδιασμός. Από τα απλούστερα έως τα πιο σύνθετα, όλοι τα σχεδιάζουμε όλα, πριν προβούμε στην εκτέλεση των πράξεων που έχουμε αποφασίσει. Από την μετακίνησή μου από το ένα δωμάτιο στο άλλο, έως τις μεγάλες αποστάσεις και τα μεγαλόπνοα όνειρα, όλα προϋποθέτουν ένα σχέδιο, το οποίο υπάρχει στο νου και στη συνείδησή μας, άσχετα αν το υπολογίζουμε ως τέτοιο εμείς.

Πολλές φορές, δηλαδή, κάνουμε πράγματα από συνήθεια και μηχανικά, ωστόσο αυτό δεν είναι πλήρες. Διότι, ακόμη και η συνήθεια προϋποθέτει μια προγενέστερη εμπειρία σχεδίων και δράσεων, και η εμπειρία αυτή παραμένει στον οργανισμό μας ως απόθεμα, το οποίο μας βοηθά να κάνουμε νέα πράγματα, αξιοποιώντας την προγενέστερη πράξη μας. Τόσο, λοιπόν το υφιστάμενο απόθεμα από την εμπειρία μας, όσο και το σχέδιο που κάνουμε κάθε φορά, είναι τα “όργανα” με τα οποία βιώνουμε την καθημερινότητά μας.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος επί γης που να μην σχεδιάζει τα πάντα στην ζωή του, άσχετα από το μήκος και τις διαστάσεις του στόχου του. Διότι, σε αυτή την περίπτωση, το άτομο θα γυρίζει χωρίς επίγνωση γύρω από τον εαυτό του, χωρίς σκοπό και χωρίς λειτουργικό και παραγωγικό μέλλον. Με βάση αυτή την κοινή, λοιπόν, εμπειρία όλων των ανθρώπων θα πρέπει να κατανοούμε και την διδασκαλία του Χριστού, η οποία περιλαμβάνει στοιχεία ζωής από την προ της δημιουργίας εποχή μέχρι την τελευταία στιγμή που βιώνουμε προσωπικά.

Διότι, τίποτα δεν μπορεί να προκύψει άξιο λόγου, χωρίς την κοινή λογική και τον προγραμματισμό, ο οποίος συνυπάρχει με το αρχικό σχέδιο, άσχετα αν εμείς βλέπουμε κάθε φορά μόνον την εικόνα της στιγμής και όχι όλο το σχέδιο, το οποίο υπάρχει, είναι εδώ, θα το βιώσουμε στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός αρχικού σχεδίου, βάσει του οποίου εξελίσσονται όλες οι επιμέρους λεπτομέρειες της εξέλιξής μας.

Και στην διδασκαλία του Χριστού ενυπάρχουν όλες οι κρίσιμες στιγμές του σχεδίου του δημιουργού, τον οποίο καλούμαστε να γνωρίσουμε μέσα από την εφαρμογή της προσωπικής μας καθημερινής πρακτικής, όχι θεωρητικά, αλλά μέσα από την εμπειρία της εκτέλεσης του δικού μας τμήματος μέσα στην σημερινή εικόνα της εξέλιξης της δημιουργίας του σύμπαντος κόσμου.