Η τελειότητα υπάρχει μόνον στην θεωρία και όχι στην πράξη. Αυτό που σήμερα θεωρείται τέλειο και αποτελεί κατάκτηση, αύριο γίνεται παλιό, γερασμένο και ατελές. Αυτό μας διδάσκει η σύγχρονη πραγματικότητα της ζωής.
Και μέσα από αυτή την προφανή αλήθεια, καλούμαστε να διατηρήσουμε την ζωή μας σε δράση και να βρίσκουμε τρόπους βελτίωσης της καθημερινότητας. Και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι η προσφερόμενη εικόνα της τελειότητας είναι απατηλή και μάταιη, αφού λίγο αργότερα κάτι άλλο, καθιστά την προηγούμενη εικόνα ανωφελή και πεπερασμένη.
Αυτή η αλήθεια, αυτή η πραγματικότητα, μας αναγκάζει να καταφύγουμε σε άλλες διαστάσεις ζωής, και να ανακαλύπτουμε όχι μόνον νέες εικόνες και βελτιωμένες αλήθειες της πραγματικότητας, αλλά και να εξερευνούμε τις πηγές της ζωής. Τις πηγές από τις οποίες πηγάζει η ζωή. Και οι μεταμορφώσεις, που εμείς αντιλαμβανόμαστε, είναι εκδηλώσεις περιοδικού χαρακτήρα ζωής και εγγύς αφανισμού, αφού νέες θα τις αντικαταστήσουν σύντομα μέσα στον χρόνο.
Και αυτή ακριβώς είναι η δυναμική της ζωής και η προοπτικής της αιωνιότητας. Όχι η εικόνα που εμείς προσλαμβάνουμε σήμερα, αλλά οι προοπτικές που παράγουν τις νέες εικόνες, εκείνες που θα προβληθούν στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον. Και αυτή η μεταμορφωτική δύναμη της ζωής είναι ένα στοιχείο που μας οδηγεί στην αναζήτηση του δημιουργού της ζωής, ακριβώς γιατί μόνον μέσα από αυτή την αναζήτηση και εξερεύνηση μπορούμε να απορρίπτουμε το καλό για το καλύτερο, το πρόσκαιρο για το μακρόβιο και το ορατό για το αόρατο μέλλον.
Αυτή είναι η διδασκαλία της πίστεως στην ανάσταση. Δεν πρόκειται για στιγμιαία δράση, αλλά για ανανέωση ζωής, σε προοπτική που προσπερνά τα όρια του φυσικού χρόνου των μηνών και των ετών, και ταυτίζεται με τα κύτταρα του δημιουργικού πνεύματος. Του πνεύματος που δεν κουράζεται και δεν κοιμάται, δεν αποκάμνει και δεν διακόπτει το έργο του ποτέ, όπως συμβαίνει και με τις λειτουργίες της ζωής που λαμβάνουν χώρα μέσα μας σε όλη την διάρκεια της φυσικής μας ζωής.
Διότι από την ώρα της σύλληψης μέχρι την γέννηση και σε όλη την διάρκεια του επίγειου βίου μας, η ζωή που υπάρχει μέσα μας, δεν παύει να ενεργείται, άσχετα από την δική μας θέση και διάθεση, τόπο ή χρόνο, εποχή του έτους ή το κοινωνικό περιβάλλον. Η ζωή εξελίσσεται, βιώνεται μέσα μας και ανανεώνεται μέχρι την τελευταία στιγμή του επίγειου βίου μας. Και αυτή είναι η ουσιαστική εικόνα της ζωής. Από την στιγμή που ξεκινά δεν σταματά μέχρι να ολοκληρώσει το σύνολο της λειτουργίας που της έχει ανατεθεί και υλοποιείται μπροστά στα μάτια μας κάθε λεπτό.
Πρόσκαιρη διακοπή (pause) της επίγειας ζωής μας δεν υπάρχει, και αυτό αποδεικνύει ότι αυτός είναι ο κανόνας της ζωής. Και οι πηγές της ζωής, που βρίσκονται μέσα στον υπαρξιακό χώρο του δημιουργού, εγγυώνται όχι μόνον την φυσική και αέναη λειτουργία κατά την διάρκεια του επίγειου βίου μας, αλλά και την επέκεινα του φυσικού ορίου λειτουργία. Μια λειτουργία που δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από τον ίδιο τον δημιουργό που δίνει την ζωή αλλά δεν την αφαιρεί. Αφαίρεση κάνει μόνον ο κλέπτης που δεν ξέρει να οικοδομεί και να παράγει αλλά μόνον να διαλύει και να καταστρέφει ό,τι έχει ήδη δημιουργήσει ο δημιουργός.
