Η επίγνωση, δηλαδή η εφαρμοσμένη γνώση, είναι ο ασφαλέστερος οδηγός στην διαχείρηση των θεμάτων της καθημερινότητας. Αντίθετα, η άγνοια είναι ο παράγοντας που υποσκάπτει την αλήθεια, και οδηγεί στην απόγνωση. Αυτό αποτελεί κοινό τόπο για όσους αναζητούν όχι μόνον μια βελτιωμένη καθημερινότητα, αλλά και μια προοπτική του μέλλοντος, εγγύς και απώτερου.

Συνεπώς, η γνώση που διαθέτουμε σήμερα για τις διάφορες μορφές της ύλης, είναι μια νέα πραγματικότητα που δεν υπήρχε σε παλιότερες εποχές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εμπειρία εκείνων των ανθρώπων σε σχέση με μας τον 21ο αιώνα.

Και είναι προφανές ότι σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αισθητές μορφές της ύλης, αυτές δηλαδή που υποπίπτουν στις πέντε αισθήσεις μας, αλλά υπάρχουν και άλλες μορφές ύλης που δεν γίνονται αντιληπτές με τις αισθήσεις μας, ωστόσο, είναι εδώ, επιδρούν στην λειτουργία της ζωής μας και η περιγραφή τους είναι δύσκολη ή αδύνατη με την ορολογία της καθημερινότητας.

Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι εμείς τις ανακαλύπτουμε σήμερα, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι μορφές αυτής της ύλης δημιουργήθηκαν χθες ή τον περασμένο χρόνο. Υπάρχουν από καταβολής κόσμου, λειτουργούν χωρίς την δική μας συγκατάθεση και γνώση, άρα πρόκειται για κάτι που είχε προβλέψει ο δημιουργός από την αρχή της δημιουργίας, άσχετα αν εμείς τον μαθαίνουμε σήμερα.

Και αυτή η παράμετρος είναι ένα πολύτιμο στοιχείο, τόσο για την κατανόηση της ύλης, όσο και για την πορεία προς την αναζήτηση του ίδιου του δημιουργού, ακριβώς γιατί εκεί βρίσκεται η πηγή της ζωής, όπως τουλάχιστον το εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.

Ο εμπλουτισμός της γνώσης μας για τις διάφορες μορφές της ύλης είναι ένα πολύτιμο εφόδιο, γιατί μας οδηγεί στην κατανόηση των θεμάτων που μας απασχολούν κάθε ημέρα, αλλά και από την άλλη μας δείχνει τον πλούτο της δημιουργικής σαφήνειας, με την οποία ο δημιουργός έθεσε τα θεμέλια και τις προϋποθέσεις για την δημιουργία και την διατήρηση της ζωής στο διηνεκές.

Η ανακάλυψη της Αμερικής το έτος 1492 από τον Χριστόφορο Κολόμβο μας διδάσκει ότι υπάρχουν υλικά πράγματα που εμείς απλά δεν τα έχουμε ανακαλύψει ακόμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ήπειρος της Αμερικής δεν υπήρχε πριν το 1492. Απλά εμείς το μάθαμε τότε, αν και βρισκόταν στην ίδια θέση εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι η δική μας άγνοια δεν συνιστά μια μόνιμη αλήθεια, αλλά μια στιγμιαία εικόνα, η οποία μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου και τις δικές μας ανακαλύψεις, και αυτό ισχύει για όλες τις μορφές της ύλης, είτε πρόκειται για αισθητή ύλη, δηλαδή κάτι που υποπίπτει στην προσωπική μας αντίληψη, είτε πρόκειται για μη αισθητή από εμάς ύλη, την οποία στην συνέχεια θα ανακαλύψουν οι ειδικοί σε βάθος χρόνου.

Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Αμφισβητούμε την ύπαρξη πραγμάτων που δημιουργήθηκαν κάποια στιγμή στο παρελθόν, και εμείς καλούμαστε να τα ανακαλύψουμε μέσω της πίστης στον δημιουργό, και να τα κατανοήσουμε για ένα καλύτερο αύριο.

Μάλιστα, στις περιγραφές της Βίβλου ρητά αναφέρεται ότι ο δημιουργός έκτισε, δηλαδή δημιούργησε, και άλλες μορφές της ύλης, τις οποίες εμείς αγνοούμε ακόμη, και, φυσικά, αυτό μας καθιστά σήμερα φτωχότερους, ακριβώς γιατί μας λείπει κάτι που υπάρχει και θα έπρεπε να το έχουμε ήδη ανακαλύψει και αξιοποιήσει στην καθημερινότητά μας, προκειμένου να υπάρξει ένα νέο μέλλον, διαφορετικό από αυτό που βιώνουμε σήμερα.

Και αυτό είναι ένα μάθημα, το οποίο καλούμαστε να στοχαστούμε, ώστε το αύριο να είναι πλουσιότερο σε γνώση των πραγμάτων της συνολικής δημιουργίας, αλλά και να πλησιάσουμε τον ίδιο πλέον τον δημιουργό μέσα από την κατανόηση της δημιουργίας της ύλης.

Διότι η ύλη μεταβάλλεται, φθείρεται και ανανεώνεται κάθε στιγμή, και αυτό δείχνει πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε στις απόψεις μας, ακριβώς γιατί στηρίζονται στην σημερινή και όχι την μελλοντική ή την πλήρη γνώση των πραγμάτων.

Ο Χριστός άνοιξε την θύρα και υπέδειξε την οδό προς την πηγή της ζωής, αλλά οι αποφάσεις και η πορεία είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση για το κάθε φυσικό πρόσωπο πάνω στη γη.

Η παρουσία και οι διαδικασίες λειτουργίας της ύλης είναι μια αδήριτη πραγματικότητα στην καθημερινή μας ζωή. Από την ύλη του σώματος έως την μη ορατή ύλη που μας περιβάλλει, όλη η ζωή μας πραγματώνεται μέσα στην ύλη και δια της ύλης, αδιακρίτως ηλικίας ή περιοχής στην οποία βιώνουμε την καθημερινότητα, και αυτό αφορά όχι μόνον εμάς, αλλά και το σύνολο του πληθυσμού της γης.

Αυτή η πίστη, δηλαδή ότι είμαστε ύλη και κινούμαστε μέσα στην ύλη της συνολικής δημιουργίας, μας κάνει πιο ικανούς να αντιλαμβανόμαστε τις λεπτομέρειες – όσες μπορούμε να αντιληφθούμε – και να αποφεύγουμε την δουλεία στην ύλη, αξιοποιώντας τις άλλες επιλογές που μας προσφέρονται από την ίδια την δημιουργία.

Διότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ένα μηχανικό όν, αλλά διαθέτει σκέψη, κρίση, και δυνατότητες πολλαπλών επιλογών για κάθε σχεδόν ζήτημα που μπορεί να τον απασχολεί. Ωστόσο, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό απαιτεί γνώση και εμπειρία, διότι οι πρώτες εικόνες και οι πρώτες εκτιμήσεις δεν είναι πάντοτε και το άριστον για την προσωπική μας ζωή. Διότι εκείνο που μπορεί για σένα να είναι τέλειο, για μένα μπορεί να είναι επικίνδυνο και μη παραγωγικό.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι ένα χαπάκι για κάθε ασθένεια – χωρίς και αυτό να αποκλείεται, αλλά είναι συνεχής αναζήτηση της καλύτερης επιλογής για κάθε ζήτημα που μπορεί να με απασχολεί.

Ο δρόμος, δηλαδή η οδός, και η αλήθεια μπορεί να μας καθοδηγούν, αλλά η δύναμη δεν προέρχεται από αυτές. Η δύναμη πηγάζει από την ζωή, και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από την εικόνα που έχουμε όλοι από τα νεκροταφεία.

Διότι κανένας νεκρός δεν χρειάζεται πλέον δύναμη, αφού σε λίγο δεν θα υπάρχει η υλική του υπόσταση. Την δύναμη την χρειάζονται και την αξιοποιούν οι ζώντες και μάλιστα όσοι συμμετέχουν στις διαδικασίες της καθημερινότητας.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν μας έδωσε μόνον ένα χάπι για κάθε ασθένεια και ανάγκη μας, αλλά μας είπε να διδάσκουμε και να διδασκόμαστε από το σύνολο των δικών του οδηγιών, προκειμένου οι άνθρωποι που αναζητούν τον δημιουργό τους να μην είναι έρμαια των τυχοδιωκτών, αλλά να βαδίζουν με βάση τον λόγο, την λογική, διότι μόνον μέσα από αυτή την διαδικασία – της λογικής αναζήτησης και συμπεριφοράς – μπορεί ο άνθρωπος της ύλης να γίνει κοινωνός της δημιουργικής δύναμης, τόσο κατά τις ανάγκες της καθημερινότητας, όσο και για την διαδικασία της ανάστασης.

Επειδή είμαστε ύλη, δημιουργία, και ζούμε μέσα στην ύλη και την λοιπή δημιουργία, είναι προφανές ότι, όσο πιο βαθιά κατανοούμε αυτή την αλήθεια, τόσο πιο δημιουργική θα είναι η καθημερινότητά μας, αλλά και η προοπτική του μέλλοντος θα είναι παρούσα και όχι απούσα.

Με λίγα λόγια, αν αντιληφθούμε ορθά τον συλλογισμό του δημιουργού και κατανοήσουμε την δική μας έλλειψη μελλοντικής προοπτικής ως μιας προσωπικής ανευθυνότητας, τότε έχουμε περιθώρια να αυξήσουμε τις δυνάμεις του εσωτερικού μας κόσμου προς την κατεύθυνση της κατανόησης και γνωριμίας του ίδιου του δημιουργού.

Αν δηλαδή εγκαταλείψουμε την συνήθη αδιαφορία και στραφούμε με υπευθυνότητα προς την αναζήτηση του ίδιου του δημιουργού και μέσα από αυτή την προσπάθεια γίνουμε πιό δυνατοί στον εσωτερικό μας κόσμο και στις πεποιθήσεις μας, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να βελτιωθεί η καθημερινή μας πρακτική, αλλά και να αντιληφθούμε την ανοικτή πύλη που μας οδηγεί από την μιζέρια της δικής μας αντίληψης για τον κόσμο και την δημιουργία, στην εξερεύνηση του υλικού κόσμου – της δημιουργίας, αλλά και να κατανούσουμε την έννοια της αιωνιότητας.

Διότι, η προσωπική μας αντίληψη για τον κόσμο και την ύλη περιορίζεται μόνον στην περιοχή της καθημερινής μας απασχόλησης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε περιοχές της δημιουργίας που υφίστανται αλλά δεν μας απασχολούν.

Και φυσικά αυτό έχει ως συνέπεια τον εγκλωβισμό στην δική μας φτωχή αντίληψη για τον κόσμο και την συνολική δημιουργία, μέσα στην οποία, ωστόσο, διάγουμε την καθημερινή μας ζωή, αναπαράγοντας τα αδιέξοδα και τις αδυναμίες μας, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.

Και αυτό δηλώνει από την μια άγνοια του υλικού κόσμου, αλλά και από την άλλη μας στερεί την αναζήτηση των αιωνίων δυνάμεων και της ανάστασης, μέσω της οποίας μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα όργανα που έχει στην διάθεσή μας ο δημιουργός.

Ο περιορισμός των αντιλήψεών μας για την παρέμβαση του δημιουργού στο επίπεδο μόνον των επιτακτικών και έκτακτων αναγκών μας δεν συνιστά ισχυρή βάση για μια πιθανή επόμενη επιτακτική ανάγκη της καθημερινότητας.

Ο υλισμός είναι μια διφορούμενη έννοια. Από την μια περιγράφει την απληστία μας για τα καθημερινά αγαθά, από την άλλη υποδεικνύει την αναγκαιότητα να συνειδητοποιήσουμε το περιβάλλον, εγγύς και απώτερο, μέσα στο οποίο διάγουμε τον επίγειο βίο μας. Η πρώτη εικόνα, της απληστίας μας, είναι φανερή σχεδόν σε κάθε σκέψη και επιθυμία μας, αφού το ανθρώπινο μάτι δεν χορταίνει και η ψυχή δεν ικανοποιείται με ό,τι έχει.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτή η εικόνα-του λάθους της απληστίας μας – δεν εξαντλεί το περιεχόμενο και την ουσιαστική αλήθεια του υλικού κόσμου, γιατί αυτό είναι ελλιπές και λάθος, όταν δεν υπολογίζεται και η αλήθεια των πραγμάτων εκ της δημιουργίας των.

Ενώ, δηλαδή, τα πάντα είναι δημιουργήματα για το καλό και την καθημερινή μας επιβίωση, η δική μας λάθος εκτίμηση διαστρεβλώνει την αλήθεια και μας αποκρύπτει πολύτιμες πλευρές της δικής μας ευθύνης στην καθημερινότητα.

Διότι, όσο απαραίτητη είναι η ύλη και τα υλικά αγαθά για την λειτουργία της καθημερινής μας ζωής – κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τροφή και νερό, άλλο τόσο είναι είναι πολύτιμη και η κατανόηση της δημιουργικής ακρίβειας, με την οποία όχι μόνον συντίθεται η ύλη σε χρήσιμα σχήματα, αλλά και μας βοηθά στην κατανόηση της λογικής – του λόγου – του δημιουργού, ο οποίος σχεδίασε τον κόσμο συνολικά, προκειμένου να μην διαρκεί μόνον για λίγο, αλλά να συντηρείται εις το διηνεκές.

Η παρεμβολή, δηλαδή, του παράγοντα χρόνου στην διαδικασία και λειτουργία της ζωής επιφέρει ένα στοιχείο προβληματισμού για το τί και το πώς ήθελε ο δημιουργός να κτίσει την ζωή πάνω στον πλανήτη και μέσα σε ένα ανεξερεύνητο – ακόμη- σύμπαν.

Στόχος του δημιουργού ήταν η κατοχύρωση της αιωνιότητας με τους δικούς μας όρους αντίληψης των πραγμάτων, αλλά και με την δική του αλήθεια, την οποία πολλές φορές δεν κατανοούμε με την πρόχειρη προσέγγισή μας.

Η ύλη και ο υλικός κόσμος είναι εδώ, και εμείς καλούμαστε να διαχειριστούμε την καθημερινότητα με τρόπο που να αφήνει περιθώρια χρόνου και ανάπτυξης της ζωής στο διηνεκές.