Η συνείδηση ότι ζούμε μέσα στην ύλη και με την ύλη, μας κάνει πιο σοφούς κατά την διαχείριση της καθημερινότητας. Διότι δεν πρέπει να αγνοούμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο – και δια του οποίου – ζούμε, αλλά να είναι επικερδές, να αναγνωρίζουμε την ύπαρξή του, αλλά και τον ρόλο του στην καθημερινή μας ζωή.

Κανείς ποτέ δεν υπερέβη κατά τον επίγειο βίο του τους νόμους της ύλης, και κανείς δεν επιβίωσε χωρίς ή εκτός αυτής. Αυτό βέβαια ακούγεται ως απόλυτο, ωστόσο, κανείς δεν πέρασε από αυτό τον βίο χωρίς την σύμπραξη της ύλης. Διότι μπορεί κανείς να λέει ότι δεν έχει ανάγκη την ύλη, αλλά στην πραγματικότητα αγνοεί ή παραβλέπει την ουσία όλων των πραγμάτων μέσα στα οποία διάγουμε τον βίο, μηδέ ενός εξαιρουμένου.

Επειδή, λοιπόν, αυτός ο ορισμός δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση, είναι χρήσιμο να κατανοούμε αυτή την αλήθεια και να αξιοποιούμε τις δυνατότητες που η γνώση αυτή μας προσφέρει, ώστε να υπερβαίνουμε τα λάθη, τα οποία μας οδηγούν προς την δουλεία της ύλης, ενώ θα έπρεπε να μας οδηγούν προς την ελευθερία από αυτήν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την αποποιούμαστε και θα ζήσουμε χωρίς αυτήν.

Η βάση για την επίγνωση αυτή βρίσκεται στην διδασκαλία του Χριστού και στα Ιερά Γράμματα γενικότερα, στα οποία περιγράφεται η δημιουργία της ύλης, ορατής και μη ορατής, αισθητής και μη αισθητής, από τον ίδιο τον δημιουργό.

Αυτή η επίγνωση, δηλαδή η αναγνώριση της δημιουργίας της ύλης και του κόσμου γενικότερα, μας φέρνει πιό κοντά στην κατανόηση και στην παράλληλη πορεία του δημιουργού, ο οποίος έκανε τα πάντα “λίαν καλά” και ολοκληρωμένα.

Και όσο βαθύτερα κατανοούμε και ορθότερα εφαρμόζουμε τις αρχές λειτουργίας της ύλης, τόσο πιο αποτελεσματική θα γίνεται η καθημερινή διαχείριση των θεμάτων που μας απασχολούν, διότι κανένα θέμα δεν είναι άσχετο και μη συνδεδεμένο με την ύπαρξη και λειτουργία της ύλης και του υλικού κόσμου.

Ο Χριστός δεν δίδαξε να αποποιηθούμε τον ρόλο της ύλης, αλλά να κατανοήσουμε τους νόμους με τους οποίους θα την διαχειριστούμε αποτελεσματικότερα προς το συμφέρον μας, το εφήμερο αλλά και του μέλλοντος.

Ο όρος “υλισμός” – από την λέξη “ύλη” – δηλώνει την προσήλωσή μας στον υλικό κόσμο, δηλαδή σε όσα εμπίπτουν στις πέντε αισθήσεις μας. Και φυσικά αυτό είναι κατανοητό, αφού ζούμε και κινούμαστε μέσα στον κόσμο της ύλης, μιας και όλοι έχουμε ως βάση της ζωής την εκπλήρωση των καθημερινών υλικών μας αναγκών.

Και μπορεί αυτές οι ανάγκες να είναι απλές ή σύνθετες, ωστόσο πάντοτε αφορούν την παρούσα καθημερινότητα και καμιά από αυτές τις ανάγκες δεν λύνει τα προβλήματα του μέλλοντος, ιδιαίτερα του απώτερου. Η σύνδεση, συνεπώς, της ατομικής μας συνείδησης με τον υλισμό, δηλαδή την κάλυψη αυτών των καθημερινών αναγκών, δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένη, αφού δεν μπορεί να επεκταθεί πέραν των ανθρωπίνων – τουλάχιστον προς το παρόν – απαιτήσεων.

Ωστόσο, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος δεν περιορίζεται στις δικές μου ανάγκες – δηλαδή στις ανάγκες κάθε φυσικού προσώπου, αλλά επεκτείνεται και πέραν των σημερινών μας αναγκών. Δηλαδή, υπάρχουν αποθέματα υλικού κόσμου και για το μέλλον, και για τις επόμενες γενιές των ανθρώπων και των έμβιων όντων γενικότερα.

Άρα, είναι προφανές ότι ζούμε και κινούμαστε σε ένα πλούσιο υλικό κόσμο, από τον οποίο καθένας από τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων βιώνει την δική του καθημερινότητα, χωρίς να μπορεί κάποιος να πει ότι έχει εξαντλήσει τα αποθέματα της δημιουργίας.

Διότι, ο κόσμος μέσα στον οποίο βιώνουμε την καθημερινότητα, δεν περιορίζεται στις προσωπικές μας ανάγκες, αλλά είναι ανεξιχνίαστος, παρά τις σύγχρονες επιτυχίες στην γνώση του φυσικού κόσμου που μας περιβάλλει.

Και η μόνη απάντηση που μπορούμε να βρούμε, όσοι αναζητούμε τον δημιουργό μας, βρίσκεται μέσα στην διδασκαλία του Χριστού και στα Ιερά Γράμματα γενικότερα. Διότι, όταν περιγράφεται η δημιουργία του κόσμου, εκεί ο ουρανός ονομάζεται “στερέωμα”, δηλαδή δεν πρόκειται για κενό, αλλά για ύλη, μη κατανοητή από εμάς, αλλά πρακτικά λειτουργική στην καθημερινότητα και στις δραστηριότητές μας.

Ο δημιουργός δεν έχει κτίσει τον κόσμο στα δικά μας μίζερα μέτρα, αλλά έδωσε απεριόριστες διαστάσεις, τις οποίες καλούμαστε να κατανοήσουμε και να λειτουργούμε με βάση αυτή, την πραγματική, εικόνα και όχι τις δικές μας πεποιθήσεις, οι οποίες έχουν ως αφετηρία μόνον τις πέντε αισθήσεις μας και εξαντλούνται στις προσωπικές μας και μόνον ανάγκες.