Από την καθημερινή μας παρατήρηση προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι δράσεις μας είναι ανάλογες με τις ικανότητές μας, δηλαδή με την ενέργεια που διαθέτουμε εκείνη την στιγμή ή εκείνη την περίοδο. Αυτό είναι στοιχείο πρωταρχικής σημασίας, στο να κατανοήσουμε τόσο τις πηγές από όπου αντλούμε την ενέργεια, όσο και τις αποθήκες, τις “μπαταρίες” μας, όπου αποθηκεύουμε αυτή την ενέργεια για την ώρα της δικής μας ανάγκης και απαίτησης έργου.

Και φυσικά το σώμα μας είναι το μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής και αποθήκευσης ενέργειας, μάλιστα με τρόπο που ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους αυτών των ζητημάτων. Πολύ περισσότερο είναι άγνωστες οι πηγές της ψυχικής μας ενέργειας, δηλαδή εκείνων των δυνάμεων που κατοικούν μέσα μας και ανορθώνουν το ηθικό μας όταν βρισκόμαστε σε θλίψη ή αδιέξοδα. Η προσωρινή απόλαυση των τροφών, της συντροφικότητας, της ελεύθερης κίνησης κλπ, προσφέρει φυγή αλλά όχι λύτρωση. Προσφέρει ανακούφιση, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα της εσωτερικής μου ανέχειας, ακριβώς γιατί η φυγή δεν λύνει, αλλά μεταθέτει το πρόβλημα.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστός συνιστά μόνιμες λύσεις τροφοδοσίας ενέργειας στον εσωτερικό μας κόσμο, και όχι μόνον περιστασιακή λύση ενός προβλήματος. Στόχος του δηλαδή δεν ήταν – και δεν είναι – η μετάθεση του προβλήματος που προκύπτει από την ανεπάρκεια της τροφοδοσίας του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά η οριστική λύση ή μάλλον η οριστική κατανόηση του προβλήματος και η αναζήτηση κάθε φορά των εφικτών λύσεων που απαιτούνται. Άλλωστε αυτό απαιτεί και συνιστά η σύγχρονη επιστήμη, η οποία αποσκοπεί στην μόνιμη επίλυση των προβλημάτων και όχι στην μετάθεσή τους στο μέλλον. Και στον τομέα αυτό η διδασκαλία του Χριστού είναι διαφανής και λογικά κατανοητή.

Οι πηγές της ενέργειας που έχουμε ανάγκη βρίσκονται στην δημιουργική ικανότητα του δημιουργού και όχι μέσα στα δημιουργήματά του. Ο ίδιος είναι η κύρια και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, όχι μόνον για τις καθημερινές μας ανάγκες, αλλά και για τις ανάγκες της προοπτικής μιας άλλης διάστασης, της διάστασης της επέκεινα του φυσικού κόσμου ζωής. Από την άλλη, η πορεία στην εξεύρεση αυτής της πηγής δεν είναι χαώδης, αλλά καθορίζεται από την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού, η οποία έφτασε σε μας μέσα από την προσωπική εφαρμογή των μαθητών του, άρα υπάρχει και το περιεχόμενο της διδασκαλίας, αλλά υπάρχει και η περιγραφή των εμπειριών όσων πρώτοι την εφάρμοσαν.

Η πίστη στον δημιουργό ως πορεία καθημερινής ζωής διαθέτει διαγράμμιση από τον ίδιο τον Χριστό, και οι υπερβάσεις ή παραβάσεις των δικών του κανόνων κυκλοφορίας, οδηγούν αναπόφευκτα σε προσωπικά ατυχήματα, τα οποία επιφέρουν απώλειες δυνάμεως και ενέργειας, όχι μόνον στο δικό μας όχημα, αλλά και σε άλλων, που επιμένουν από άγνοια των συνεπειών να συγκρούονται με την αλήθεια των πραγμάτων.

Οι προεκτάσεις της ζωής είναι απροσδιόριστες. Όσο ανακαλύπτουμε, τόσο περισσότερες άγνωστες φαίνεται να υπάρχουν και να μας προκαλούν να τις εξερευνήσουμε με την ενέργεια που διαθέτουμε, προκειμένου να έχουμε μια καλύτερη καθημερινότητα και όχι μόνον.

Και αυτή η διάθεση του ανθρώπου να ανακαλύπτει τις νέες κάθε φορά προεκτάσεις της ζωής, είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης των πραγμάτων στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η διάθεση είναι πηγαία, είναι ταυτισμένη με το ανθρώπινο DNA, είναι κομμάτι του χαρακτήρα και της ζωτικότητάς μας. Αν αφαιρεθεί αυτή η προδιάθεση για ανακαλύψεις των προεκτάσεων της ζωής, τότε η κοινωνία των ανθρώπων ισοπεδώνεται, χάνει το νόημά της, και η αυτοκτονία είναι η μόνη φυγή από την ρημαγμένη καθημερινότητά μας.

Αυτό ήταν και το βασικό και ουσιώδες μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία διαχρονικά, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Δεν χρειαζόταν ο Χριστός να μας διδάξει πως να κρίνουμε το καλό από το κακό, γιατί αυτό ήταν ήδη γνωστό, ανεξάρτητα αν εμείς, στα πλαίσια των ατομικών μας στρεβλώσεων και συμφερόντων, παραβλέπουμε την ολοφάνερη αλήθεια των πραγμάτων.

Ο Χριστός ήλθε να ανοίξει ένα νέο διάλογο με τον δημιουργό, ώστε οι άνθρωποι να υπερβαίνουν τους σκοπέλους που θέτει η ανθρώπινη κοινωνικότητα με τις αγκυλώσεις και την απάτη, και να ατενίσουν μια νέα πραγματικότητα, όχι μέσα από την βελτίωση ή την ανέφικτη τελειοποίηση των σχέσεων του ανθρώπου με την καθημερινότητα, αλλά να ανοίξει ένας νέος διάλογος με την αλήθεια. Διάλογος προσωπικός, διάλογος με φόντο την αυτογνωσία, διάλογος με φόντο την ουσία και όχι το εφήμερο συμφέρον μόνον, διάλογος με τον δημιουργό για τις προεκτάσεις της ζωής που δεν είναι ακόμη ορατές αλλά γνωρίζουμε ότι είναι εδώ, έρχονται, και καθένας καλείται να είναι προετοιμασμένος και οχυρωμένος όσο γίνεται καλύτερα απέναντι σε κάθε είδους “κορωνοϊούς” που απειλούν τους προσωπικούς μας ορίζοντες ζωής. Διάλογος με αναζήτηση και όχι κατάκριση, με δημιουργική σαφήνεια και όχι καταστρεπτικό μένος, διάλογος με στόχο το καλύτερο και όχι το χειρότερο σενάριο ζωής.

Το υπόδειγμα του Χριστού ως δική του ανθρώπινη εμπειρία, τόσο ως προς τις πράξεις του, όσο και ως προς την διδασκαλία του, είναι η ασφαλής επιταγή που εξαργυρώνεται προσωπικά μέσα από την δική του μίμηση. Μέσα από την κατανόηση της δικής του ορολογίας αξιών, οι οποίες δεν πεθαίνουν μαζί μας, αλλά ευδοκιμούν ες αεί μέσα στο δικό του άχρονο αλλά ανθρώπινο παρόν.

Οι ανακαλύψεις για την ύπαρξη και λειτουργία της ενέργειας μέσα στις καθημερινές μας δράσεις, αυτές δηλαδή που δηλώνουν ότι είμαστε ζωντανοί και όχι νεκροί, δεν είναι καινούριες.

Μπορεί σήμερα να έχουμε καλύτερα εργαλεία για τις μετρήσεις της ενέργειας, αλλά η ύπαρξη και συμβολή της στην καθημερινή λειτουργία όλων των ανθρώπων, ήταν γνωστή από την αρχαιότητα. Μάλιστα, ο απόστολος Παύλος κάνει σύγκριση, και θέτει τα αποθέματα της προσωπικής ενεργειακής μας αποθήκης στην πρώτη προτεραιότητα των αποκαλύψεων που ο άνθρωπος της πίστης πρέπει να αναζητήσει, από την πρώτη στιγμή που μπαίνει στην διαδικασία της πίστης στην ανάσταση. Διότι με αυτά τα αποθέματα θα ζήσει, και αυτά τα αποθέματα θα παρατείνουν την ζωή του και πέραν του φυσικού ορίου ζωής.

Αναζητά δηλαδή όχι μόνον τον ρόλο της ενέργειας στην καθημερινότητα, αλλά και στην διάσταση της αιωνιότητας, ακριβώς γιατί αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στις ενεργειακές δυνάμεις που τροφοδοτούν τις σωματικές μας ανάγκες, και στις ενεργειακές δυνάμεις που τροφοδοτούν τις ψυχικές μας ανάγκες για την επέκεινα του φυσικού ορίου ζωής. Και μπορεί σήμερα, δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα, να έχουμε εντοπίσει τον ρόλο της φυσικής τροφοδοσίας του σώματος για να καλύπτονται οι ανάγκες μας απέναντι στις επιθέσεις, ακόμη και του κορωνοϊού, ωστόσο, στις ανακαλύψεις για την τροφοδοσία των ψυχικών μας αναγκών για τις μη ορατές επιθέσεις που δέχεται ο εσωτερικός μας άνθρωπος, είμαστε ακόμη πολύ μακριά.

Αυτή ήταν και η αιτία που ο Χριστός επικέντρωσε την διδασκαλία του στο εσωτερικό και όχι στο εξωτερικό, στο μη φαινόμενο και όχι στο φαινόμενο. Διότι αυτά που μπορούμε να ελέγξουμε με τις πέντε αισθήσεις μας, είναι πράγματα που εξαρτώνται από εμάς, άρα μπορούμε να τα κατανοήσουμε και να τα λειτουργήσουμε με γνώμονα το συμφέρον μας. Όμως τα μη ορατά και μη αισθητά με τις πέντε αισθήσεις, είναι ζητήματα που απαιτούν άλλου είδους “μικροσκόπια” και “τηλεσκόπια”, ακριβώς γιατί το σώμα μας δεν διαθέτει αυτά τα όργανα εξελιγμένα εκ φύσεως.

Αντίθετα, στον τομέα αυτό, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την καλλιέργεια των πρώτων στοιχείων, της πίστης και της αρετής, και με την πάροδο του χρόνου της προσωπικής μας ζωής, να βλέπουμε τα όργανα της ψυχής που βρίσκονται εν υπνώσει να ανασταίνονται και να βρίσκουν τον δικό τους ρόλο μέσα στην καθημερινότητα, όχι μόνον για την υπέρβαση των απλών προσβολών, αλλά και για την καλλιέργεια των ζητημάτων που συνιστούν το μη ορατό μέλλον και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η διδασκαλία του Χριστού ενώ έχει ως βάση την λογική και την πληροφορία από τον φυσικό κόσμο, δεν αυτοπεριορίζεται σε αυτά, αλλά διδάσκει και αναδεικνύει τα μη ορατά στοιχεία του παρόντος και μέλλοντος, ως στοιχεία πρώτης ανάγκης για την προοπτική της αιωνιότητας.

Κοινή συνισταμένη και κοινή προϋπόθεση των δραστηριοτήτων της ημέρας μας είναι η ύπαρξη και η επάρκεια της προσωπικής μας ενέργειας, του αποθέματος δυνάμεων δηλαδή, που ο καθένας μας διαθέτει στην καθημερινότητά του.

Και αυτή η κοινή συνισταμένη και προϋπόθεση είναι ο στόχος της διδασκαλίας του Χριστού για την καθημερινότητα, αλλά και με τις προεκτάσεις που εκείνος ήθελε να επισημάνει στους ακροατές του. Στόχος δηλαδή της διδασκαλίας του Χριστού δεν ήταν η επεξήγηση των ιστορικών φαινομένων του μέλλοντος, αλλά ήταν η ενημέρωση των ακροατών, τότε και από τότε μέχρι και σήμερα, για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους μας η προμήθεια και η αποθήκευση της απαιτούμενης για την καθημερινότητά μας ενέργειας, δυνάμεως εσωτερικής, που θα μας δίνει την ικανότητα να υπερβαίνουμε τις καθημερινές απαιτήσεις με επιτυχία, ενώ παράλληλα θα προσεγγίζουμε και τις πηγές της ζωής της επέκεινα του φυσικού μας ορίου.

Και μπορεί εμείς να θυμόμαστε τα θαύματα που έκανε ο Χριστός, τους λεπρούς και τους τυφλούς που είδαν το φως και την θεραπεία τους, αλλά αυτό ήταν ένα επικουρικό έργο για τις τότε ανάγκες των χωριανών του. Διότι ο βασικός στόχος του Χριστού ήταν πάντοτε η διδασκαλία και η παράδοση του μηνύματος σε άξιους συνεχιστές και ερμηνευτές. Δεν ήταν δηλαδή μόνον να θρέψει τους ανθρώπους της εποχής του, αλλά και να αφήσει δρόμους, να αφήσει υποδείγματα και παρακαταθήκες και για τους ανθρώπους των επόμενων γενεών, προκειμένου να μπορεί να γίνει κτήμα η εμπειρία από την εφαρμογή της διδασκαλίας του στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων της οικουμένης.

Για τον λόγο αυτό και τα μαθήματά του δεν αφορούσαν μόνον επαγγελματίες ψαράδες ή άλλου είδους επαγγέλματα, αλλά αφορούσαν κάθε φυσικό πρόσωπο ανεξάρτητα από το επάγγελμα, την μόρφωση, την οικονομική και κοινωνική του θέση. Ήταν – και είναι – μαθήματα ζωής, και καθένας καλείται να σκύψει μέσα σε αυτά για να πάρει τα προσωπικά του μαθήματα για την βελτίωση της καθημερινότητας, αλλά και την κατανόηση του μη ορατού ακόμη κόσμου, ο οποίος όμως είναι εδώ και μας εξουσιάζει ή και μας καταδυναστεύει όταν δεν γνωρίζουμε τους δικούς του νόμους και κάνουμε τραγικά λάθη στην καθημερινότητά μας.

Στόχος και αποδέκτες της διδασκαλίας του Χριστού δεν ήταν τα δένδρα και τα ψάρια, αλλά ήταν η καλλιέργεια του εσωτερικού μας ανθρώπου, η βελτίωση μέσα από την γνώση και την κατανόηση των λειτουργιών της αιώνιας ενέργειας, η οποία έχει ως λειτουργικό κέντρο το εσωτερικό του φυσικού προσώπου, και ως πηγή τον ίδιο τον δημιουργό του σύμπαντος.

Βασικό χαρακτηριστικό της δράσης – δραστηριότητας είναι η ενέργεια που διαθέτουμε. Και βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη και λειτουργίας της ενέργειας είναι η ύπαρξη ζωής. Κανένα από τα τρία δεν υπάρχει χωρίς τα άλλα δύο. Διότι κάθε άνθρωπος δραστηριοποιείται στην καθημερινότητά του ανάλογα με την ενέργεια που διαθέτει, και φυσικά για όσο χρόνο είναι εν ζωή, ακριβώς γιατί μετά το όριο της φυσικής ύπαρξής μας κανένα από τα τρία αυτά στοιχεία δεν έχει ενδιαφέρον.

Ωστόσο είναι προφανές ότι ακόμη και για την περίοδο της φυσικής ζωής μας των 30, των 50 ή των 100 χρόνων, τόσο η ενέργεια που διαθέτουμε όσο και οι δραστηριότητες που την διοχετεύουμε, παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωής μας, και οι καθημερινές αποφάσεις μας αποτελούν το κριτήριο της πορείας της ζωής μας. Και επειδή αυτό είναι προφανές στην περίπτωση κάθε φυσικού προσώπου, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, ή περιοχή του πλανήτη πάνω στον οποίο βιώνει τον σύντομο βίο του, η διδασκαλία του Χριστού έρχεται να προσθέσει μια ακόμη διάσταση ζωής με τις τρεις αυτές συνισταμένες.

Έρχεται ο Χριστός να επιβεβαιώσει ότι η ζωή του φυσικού προσώπου μπορεί να μεταμορφωθεί με την παρουσία μιας άλλης δραστικής ενέργειας, της ενέργειας που χορηγεί η παρουσία και λειτουργία του λόγου της διδασκαλίας του Χριστού, όταν αυτή είναι αναμεμειγμένη με την πίστη στον δημιουργό μας.

Όταν δηλαδή η πίστη, που προϋπάρχει ως εφόδιο σε κάθε φυσικό πρόσωπο, λειτουργεί όχι με τις προσωπικές μας αόριστες γνώμες περί θεού δημιουργού, αλλά λειτουργεί με βάση την διδασκαλία του Χριστού, τότε η καθημερινότητα του φυσικού προσώπου αποκτά με την πάροδο του χρόνου μια άλλη εμπειρία, την εμπειρία της δύναμης της αναστάσεως. Μιας δύναμης που δεν καταστρέφει, αλλά μεταμορφώνει, ενισχύει και ελευθερώνει τις εσωτερικές μας δυνάμεις για μια άλλη πορεία δραστηριοτήτων, με γνώμονα όχι μόνον την βελτίωση της καθημερινότητας, αλλά και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η λειτουργία δηλαδή του λόγου της διδασκαλίας του Χριστού επιφέρει στην συνείδηση του φυσικού προσώπου μια άλλη συνισταμένη πίστεως, όχι απλά για ενίσχυση στην υπέρβαση των καθημερινών αναγκών του φυσικού προσώπου, αλλά και για την προοπτική μιας άλλης διάστασης, εκείνης του μη ορατού ακόμη, αλλά υπαρκτού κόσμου. Ενός κόσμου που έχει ως πρώτη κοιτίδα την εσωτερική μας υπόσταση και τον εσωτερικό μας χώρο, ένα χώρο της αποκλειστικής μας αρμοδιότητας και ευθύνης. Σε εκείνο τον εσωτερικό μας χώρο, στον εσωτερικό μας άνθρωπο, δοκιμάζονται όλες οι πλευρές των καθημερινών μας απαιτήσεων σε ζωή, δράση και ενέργεια.

Η άρτια κατοίκηση και επίγνωση της αλήθειας του λόγου του Χριστού μέσα στην ατομική μας συνείδηση, και η αθόρυβη ενέργεια που απελευθερώνει με στόχο την ομαλή απόλαυση αλλά και υπέρβαση της προσωπικής καθημερινότητας, είναι ο καθρέπτης της προσωπικής μας προοπτικής για το εγγύς και το απώτερο μέλλον.