Η αλήθεια είναι το αντίθετο του ψεύδους. Η αλήθεια είναι το στοιχείο που γίνεται φανερό, δεν είναι σκεπασμένο, δεν λανθάνει, δεν διαφεύγει, ακριβώς γιατί η αλήθεια είναι το φως και το φως, όπου και όταν υπάρχει, πάντοτε φέγγει. Η αλήθεια είναι προσφιλής, αλλά και μισητή. Προσφιλής όταν μας βολεύει, μισητή όταν είναι ενάντια στα συμφέροντά μου. Και όλοι θέλουμε την αλήθεια, φτάνει να μην είναι εις βάρος μου. Αυτή όμως η προσέγγιση δεν είναι η ορθή, γιατί όταν χάνω την αλήθεια, χάνω και τον δρόμο μου, γιατί το ένα ψέμα θα φέρει και το επόμενο και αυτό θα είναι εις βάρος μου πολλαπλασιαστικά. Για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν είπε μόνο ότι “εγώ είμαι η αλήθεια”, αλλά πρόσθεσε και κάτι πολύ σημαντικό: είμαι και η οδός και η ζωή. Πίσω από την πικρή αλήθεια κατά κανόνα, κρύβεται ο δρόμος και η ζωή. Πίσω από το γλυκό ψέμα, κρύβεται κατά κανόνα το αδιέξοδο και ο θάνατος. Και μπορεί στην αρχή να φαίνεται ότι η αναζήτηση και η εφαρμογή της αλήθειας είναι προσωρινά εις βάρος μου, αργότερα όμως αποδίδει καρπούς ειρηνικούς δικαιοσύνης. Αντίθετα το ψέμα και η απάτη, στην αρχή προσφέρουν ελευθερία, αργότερα όμως οδηγούν σε αιχμαλωσία και κόλαση.

Η πίστη στον αναστημένο Χριστό δεν είναι νεφελώδης, αλλά είναι λογική. Δεν στηρίζεται στον αέρα αλλά στηρίζεται στην πρακτική εφαρμογή των αληθειών. Για τον λόγο αυτό και όλη η διδασκαλία αλλά και η πρακτική ζωή που εφάρμοζε ο ίδιος ο Χριστός είναι ρεαλιστική και έχει λογική ακολουθία. Στηρίζεται σε θεμέλια, αυξάνεται στις απαιτούμενες διαστάσεις, έχει διάρκεια μόνιμη και οδηγεί – σταδιακά και σε βάθος χρόνου – προς την τελειότητα. Πυλώνες στην νεοελληνική γλώσσα είναι τα μεγάλα στηρίγματα, οι κολώνες. Οι πυλώνες χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν κάτι ουσιαστικότερο, κάτι πιο πολύτιμο από τον εαυτό τους. Το ζητούμενο δηλαδή και ο σκοπός δεν είναι οι πυλώνες, αλλά εκείνο που στηρίζεται πάνω στους πυλώνες, στα υποστηρίγματα. Αυτό το μάθημα ήθελε ο απόστολος Παύλος να δώσει και στον μαθητή του Τιμόθεο, όταν του γράφει στην Β΄επιστολή του ότι τα Ιερά Γράμματα μπορούν, έχουν την ικανότητα και την ιδιότητα, να σε οδηγήσουν στην οδό της σοφίας, δηλαδή να σε εφοδιάσουν με ένα εργαλείο, το οποίο θα χρησιμοποιείς στην ζωή σου. Όχι δηλαδή μόνο η πίστη στον αναστημένο Χριστό, που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της ζωής του ζωντανού θεού, αλλά και η γνώση των Ιερών Γραμμάτων και επιπλέον η σοφία που βρίσκεται μέσα σε αυτά, θα πρέπει να αποτελέσουν τους πυλώνες της καθημερινότητάς σου. Σε διαφορετική περίπτωση η πίστη μένει ανενεργής, αδρανής, χωρίς αποτελέσματα και ο πιστός δεν έχει τον προσδοκώμενο καρπό που υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός.

Από την βρεφική ηλικία ο ανθρώπινος οργανισμός ασκείται. Πρώτα για να επιβιώσει και αργότερα για να κατακτήσει. Όσο η ηλικία μεγαλώνει, τόσο και οι ασκήσεις στις οποίες υποβαλλόμαστε είναι πιο σύνθετες, είναι πιο απαιτητικές, είναι κρίσιμες, όχι μόνον γιατί η άσκηση αυτή καθαυτή απαιτεί κόπο, αλλά γιατί υπεισέρχεται και ο παράγοντας ανταγωνισμός, συναγωνισμός με άλλους ανθρώπους ή τις αρχές και τις εξουσίες και αυτό απαιτεί μεγαλύτερες αλλά και πιο στοχευμένες ασκήσεις. Οι ίδιες αρχές ισχύουν και στην περίπτωση του εσωτερικού μας ανθρώπου. Όσο είμαστε σε μικρή ηλικία, τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι απλά και εύκολα κατανοητά. Όσο όμως περνούν τα χρόνια, οι απαιτήσεις οι κοινωνικές και οι επαγγελματικές απαιτούν σύνθετες προσπάθειες, όχι μόνον για να τονώσουμε τον εσωτερικό μας μηχανισμό, αλλά και για να κατανοούμε το καλό από το κακό, την αλήθεια από το ψέμα, το σκοτάδι από το φως, δηλαδή να διακρίνουμε τα ερεθίσματα και να ενεργοποιούμε τον κατάλληλο εσωτερικό μηχανισμό μας για την αντιμετώπιση κάθε επίθεσης που αποσκοπεί είτε στην απώλεια των προσωπικών μας κατακτήσεων είτε στην παρεμπόδιση της πορείας που ήδη έχουμε χαράξει.

Πώρωση ονομάζεται η σκλήρυνση. Και όταν πρόκειται για την καρδιά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αποτέλεσμα της πώρωσης είναι η αναισθησία, δηλαδή δεν υπάρχει αίσθηση της πραγματικότητας. Αυτό βεβαίως δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού, αλλά γίνεται αντιληπτό από την εξωτερική μας συμπεριφορά. Ο αναίσθητος είναι σκληρός, ο αναίσθητος κάνει τραγικά λάθη, ο αναίσθητος ζει μια άλλη δική του πραγματικότητα που απέχει από την αλήθεια. Μόνο η σύγκριση με την αλήθεια μπορεί να επιβεβαιώσει τη λανθασμένη συμπεριφορά του αναίσθητου. Και οι σύγχρονοι άνθρωποι του 21 ου αιώνα καλούμαστε να είμαστε ευαίσθητοι και όχι αναίσθητοι, καλούμαστε να είμαστε μέσα και όχι έξω από τα γεγονότα, να είμαστε ενεργοί και όχι νωθροί και αδρανείς, καλούμαστε να πράττουμε το ορθό με ευαισθησία σύγχρονου ανθρώπου και όχι με σκληρότητα φανατικού θρησκευόμενου, ο οποίος έχει την θρησκεία ως προκάλυμμα του εσωτερικού μίσους για τον άνθρωπο, την δημιουργία και τον ίδιο τον δημιουργό. Η πώρωση απομακρύνει από την ζωή και σταδιακά φέρνει προς τον θάνατο. Η ευαισθησία παράγεται και προάγεται από την καθημερινή ανανέωση και την δοκιμή της παρουσίας του ζωντανού Θεού στην καθημερινή μας ζωή και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Και οι τρεις αυτές λέξεις περιέχουν την έννοια του έχω και αναφέρονται σε εμπράγματη και όχι θεωρητική κατάσταση. Έχω ανοχή στις πράξεις του άλλου εναντίον μου, έχω αντοχή στις προσβολές και τις δυσκολίες, αλλά σε κάθε αποτυχία μου έχω ενοχή γιατί δεν κατάφερα αυτό που ήθελα. Ξεκίνησα καλά, αλλά απέτυχα και η ενοχή διακατέχει τον εσωτερικό μου άνθρωπο, την συνείδησή μου, και φέρνει την απογοήτευση, φέρνει την οπισθοδρόμηση και την λύπη. Και ενώ θα έπρεπε να έχω ανοχή και αντοχή στην υγιαίνουσα  διδασκαλία, ώστε καθημερινά να αυξάνομαι κατά τον έσω άνθρωπο, και ενώ θα έπρεπε να είμαι δραστήριος και όχι νωθρός, αξιοποιώντας την εξουσία που μου προσφέρει η μέχρι σήμερα γνώση των δικαιωμάτων μου, στην πραγματικότητα έχω παραδοθεί άνευ όρων και το μόνο που έχει απομείνει μέσα μου είναι το αίσθημα της αποτυχίας, η ενοχή της ακαρπίας, η ενοχή της απώλειας των μεγάλων χάριν των ευτελών και ασήμαντων πραγμάτων που επέλεξα ως πρώτη προτεραιότητα της καθημερινής μου ζωής. Πόσο αντέχω, φαίνεται στην καθημερινή μου ζωή από τις αντιδράσεις μου στην πράξη. Πόσο ενισχύεται ο εσωτερικός μου άνθρωπος φαίνεται από τις αλήθειες που λέω και από τα ψέματα που δεν λέω. Πόσο η πίστη μου στον ζωντανό θεό είναι υγιής και ακμαία φαίνεται και αποδεικνύεται από τα καλά μου έργα που δεν αφορούν μόνο εμένα, αλλά και τους άλλους που δέχονται την ευεργετική παρουσία του αναστημένου και ζωντανού θεού.