Ίκαρος ονομάστηκε το πιο μακρινό αστέρι που έχει μέχρι σήμερα φωτογραφηθεί με τηλεσκόπιο και απέχει από την γη 9 δισ. έτη φωτός.

Πρόκειται για ένα μπλε υπεργίγαντα, πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος, σε μάζα, σε θερμοκρασία και φωτεινότητα από τον δικό μας ήλιο, ίσως ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες φορές πιο λαμπρό από το δικό μας άστρο. Και είναι προφανές ότι μέσα από μια τέτοια πρόσφατη ανακάλυψη – η επιστημονική ανακοίνωση έγινε πριν μερικές εβδομάδες – μετακινούνται τα όρια, οι εικόνες και οι εκτιμήσεις μας για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε την καθημερινότητάς μας.

Είναι ακόμη πιο προφανές ότι η εικόνα που έχουμε για τον δημιουργό αυτού του κόσμου, του υπέρλαμπρου και ασύλληπτα μεγάλου και έξω από τις ικανότητές μας να τον περιγράψουμε, θα πρέπει να αναπροσαρμοστεί και από τον αδύναμο “θεούλη” να αντικατασταθεί με τον θεό της δημιουργίας, ένα θεό που έχει την εξουσία και την δύναμη να δημιουργεί και να διατηρεί σε λειτουργία για δισεκατομμύρια χρόνια την δημιουργία του. Και η εξουσία και η δύναμή του – μας αποδεικνύουν οι επιστήμονες της φυσικής – δεν έχουν τρόπο να περιγραφούν.

Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και πάντα όσα βρίσκονται μέσα σε αυτόν – στο σύμπαν και στον μικρόκοσμο – και κατά συνέπεια η δύναμή του την οποία το Ευαγγέλιο του Χριστού μας καλεί να ανακαλύψουμε και να θέσουμε σε λειτουργία στην καθημερινότητά μας, είναι πολύ πέρα από όσα εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε και να αναζητήσουμε.

Στην γνώση αυτού του θεού μας καλεί ο Χριστός να περπατήσουμε και να μεταμορφώσουμε τον εαυτό μας κατά την δική του εικόνα, κατά τα δικά του μεγέθη και όχι μένοντας ικανοποιημένοι από την δική μας μικροπρέπεια και φθορά.

Στην εποχή της γνώσης, το να λέει κάποιος ότι υπάρχει “άγνωστος θεός” είναι πρόκληση.

Πρόκληση γιατί κάθε τι άγνωστο σήμερα είναι και ένα αντικείμενο, στο οποίο όλοι στρέφουμε την προσοχή μας, ώστε να πάψει να είναι άγνωστο και να γίνει γνωστό. Και αυτό δεν είναι μια μάταιη προσπάθεια, δεν στερείται περιεχομένου και κέρδους, όπως όλα τα ζητήματα τα οποία μας είναι άγνωστα και τα ερευνούμε μέχρι να τα κατανοήσουμε και να τα αξιοποιήσουμε.

Διότι αν ψάχνεις και ερευνάς, θα βρεις και θα ικανοποιηθείς. Αν δεν ψάχνεις, ποτέ δεν θα βρεις, ακόμη και αν πέσει μπροστά σου. Διότι όλοι εμείς καθημερινά ερευνούμε τον φυσικό κόσμο, ωφελούμαστε από τις ανακαλύψεις και όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς τις εξερευνήσεις και όλοι ωφελούμαστε από αυτό. Φανταστείτε πόσο περισσότερο μπορούμε να κερδίσουμε αν εξερευνούμε τον άγνωστο θεό.

Διότι τον γνωστό θεό όλοι τον ξέρουν, αφού είναι γνωστός. Τον άγνωστο όμως, όποιος τον εξερευνήσει, έχει και ο ίδιος να ωφεληθεί, αλλά και οι άλλοι θα ωφεληθούν από τις ανακαλύψεις του. Αν λοιπόν είσαι σύγχρονος άνθρωπος, αν είσαι άνθρωπος που δεν ικανοποιείσαι μόνο με ό,τι έχεις και γνωρίζεις αλλά θέλεις να μάθεις και να εξερευνήσεις περισσότερα, ο άγνωστος θεός παραμένει στην διάθεσή σου. Μην ασχοληθείς με τις ανακαλύψεις των άλλων.

Μην ικανοποιείσαι μόνον με τις οικοδομές που άλλοι έκτισαν. Κτίσε το δικό σου οικοδόμημα. Ανακάλυψε και μάθε εσύ όσο μπορείς περισσότερα στοιχεία για τον άγνωστο θεό. Διότι η άγνοια φέρνει φόβο και ο φόβος φέρνει θάνατο. Έτσι θα φύγει ο φόβος που είναι και το μεγαλύτερο εμπόδιο. Διότι όποιος φοβάται είναι δειλός και όχι πρωτοπόρος ερευνητής της ζωής.

Κάθε δημιουργός προστατεύεται από το νόμο για την δημιουργία του και οι παραβάτες τιμωρούνται με αυστηρές ποινές.

Κάθε δημιουργία σύγχρονου ανθρώπου, εφόσον είναι επίσημα δηλωμένη, περιφρουρείται από το Νόμο με σκοπό την προστασία, αλλά και την διατήρηση της αυθεντικότητας. Διότι το γνήσιο έχει αξία και ευθύνη. Το αδήλωτο, το ανώνυμο, μπορεί να είναι εύκολο και φθηνό, αλλά δεν έχει εγγύηση και ευθύνη δημιουργού.

Διότι κάθε δημιουργία που είναι γνωστός ο δημιουργός της, ο κατασκευαστής κατά την σημερινή ορολογία,  δεν απολαμβάνει τα προνόμια της γνησιότητας μόνον, αλλά περιλαμβάνει και την ευθύνη που έχει κάθε δημιουργός για το δημιούργημά του.

Και μπορεί εμείς στην καθημερινότητα να βλέπουμε μόνο την δόξα και την τιμή που απολαμβάνει ένας δημιουργός, εφόσον η δημιουργία του τιμάται με υψηλή αξία, αλλά υπάρχει και η πλευρά του δημιουργού που έχει την ευθύνη, αν η δημιουργία του δεν είναι αληθής και δεν πληροί όσα υπόσχεται.

Και κάτι πολύ σημαντικό: η αναγραφή και αναγνώριση της ταυτότητας του δημιουργού, από την μια είναι εγγύηση, αλλά από την άλλη είναι και μια πρόσκληση και πρόκληση σε κάθε χρήστη που μπορεί και διαβάζει την ετικέτα που φέρει το όνομα του δημιουργού.

Πρόκληση και πρόσκληση να απευθυνθεί στον δημιουργό για κάθε ελάττωμα που παρουσιάζει το δημιούργημά του. Κακή χρήση του δημιουργήματος αποδεσμεύει τον δημιουργό από την ευθύνη του. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η παράμετρος έχει σπουδαία αξία, ύψιστη αξία στα ζητήματα της πίστης.

Η άγνοια για τον δημιουργό μας και πολύ περισσότερο η κακή χρήση της δημιουργίας, δεν έχει σχέση με τον δημιουργό, αλλά με τον χρήστη. Εμένα που αγνοώ τόσο το δημιούργημα, όσο και τους κανόνες καλής λειτουργίας που έχει θέσει ο δημιουργός. Και για τις κακές συνέπειες της λάθος καθημερινότητάς μου, δεν φταίει ο δημιουργός μου, αλλά η άγνοια και επιμονή  στις λάθος επιλογές μου.

Η έμφαση και ο τονισμός του θέματος που ήθελε να δώσει ο Χριστός είναι προφανής, όταν χρησιμοποιεί το νερό ως στοιχείο για την έρημο μέσα στην οποία βρίσκονταν τότε οι ακροατές του και βρισκόμαστε και πολλοί από μας σήμερα. Όπως η έλλειψη του νερού συνεπάγεται θάνατο για τον άνθρωπο, αλλά και τα ζώα που βρίσκονται στην έρημο, έτσι και η απουσία του δικού του νερού έχουν τα ίδια αποτελέσματα: στέρηση και τελικά θάνατο. Όμως η παρουσία και ο λόγος του Χριστού δεν είναι στα δικά μας τα μέτρα, αλλά ξεπερνά κατά πολύ τις προσωπικές μας ανάγκες, ξεπερνά κατά πολύ τα δικά μας χρονικά και ηλικιακά όρια, ξεπερνά κατά πολύ όλα όσα εμείς ονειρευτήκαμε στη ζωή μας. Για τον λόγο αυτό εξηγεί στους ακροατές του – θρησκευόμενους της εποχής εκείνης – αλλά και σε μας σήμερα που μοιάζουμε με εκείνους τους θρησκευόμενους, ότι το νερό το δικό του δεν ικανοποιεί απλά τις προσωπικές μας ανάγκες, αλλά επεκτείνεται πολύ πέρα από αυτές, τοπικά, χρονικά και εμπορικά. Το δικό του νερό είναι μια πηγή που τρέχει συνέχεια, αλλά έχει ένα ακόμη γνώρισμα. Μπορεί να γίνει πηγή από τον άνθρωπο που το πίνει και μια νέα πηγή να δημιουργηθεί, η οποία θα βοηθά άλλους ανθρώπους να πιουν, να πάρουν κουράγιο για την πορεία τους μέσα στην έρημο και τελικά και οι ίδιοι να φτάσουν στην πρώτη πηγή, τον ίδιο τον Χριστό, και να γίνουν και εκείνοι πηγές που θα ποτίζουν περισσότερους “κοπιώντες και πεφορτισμένους” μέσα στην καθημερινή πορεία της ερήμου.

Για όποιον βρίσκεται στην έρημο χωρίς νερό, το πολυτιμότερο πράγμα είναι ένα ποτήρι κρύο νερό. Το νερό στην έρημο αξίζει περισσότερο από όσο αξίζει σε μια περιοχή με πολύ νερό, ακριβώς γιατί η έλλειψή του συνεπάγεται σύντομα θάνατο. Αυτό το παράδειγμα χρησιμοποίησε ο Χριστός για να δείξει στους ακροατές και οπαδούς του την αξία του νερού που εκείνος προσφέρει. Όπως το νερό είναι το στοιχείο που μας συνδέει με την ζωή, ενώ η απουσία του συνεπάγεται θάνατο και μάλιστα οδυνηρό, έτσι και η απουσία του δικού του νερού συνεπάγεται εσωτερικό θάνατο, απομάκρυνση από την πηγή της αιώνιας ζωής και όχι μόνο της πρόσκαιρης καθημερινής. Για τον λόγο αυτό και η φωνή του Χριστού δεν ήταν η συνήθης όταν μίλησε για το θέμα αυτό, αλλά μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ότι έκραξε, δηλαδή έβγαλε κραυγή όσο γίνεται πιο δυνατή. Και η κραυγή αυτή διαπερνά και ξεπερνά τους ακροατές της στιγμής εκείνης και εκτείνεται δυο χιλιάδες χρόνια σε όλους τους κατοίκους πάνω στη γη. Είναι η κραυγή κάθε δημιουργού που σέβεται, αγαπά και εκτιμά τη δημιουργία του. Είναι η κραυγή κάθε γονιού που βλέπει το παιδί του να χάνεται χωρίς να μπορεί να το βοηθήσει. Είναι μια κραυγή πριν πλησιάσουμε στον τάφο χωρίς επιστροφή. Είναι η κραυγή της ζωής που μπορεί να νικήσει το θάνατο, όταν ο ακροατής επιστρέψει και βρει την αλήθεια που έχασε μετά την παιδική αθωότητα.