Η έμπνευση αποτελεί το κύριο μέλημα και την κύρια αναζήτηση όλων μας μέσα στην καθημερινότητα. Όλοι αναζητούμε ένα νέο στοιχείο, ένα ελκυστικό στοιχείο, που θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη, που θα φέρει περισσότερη ευτυχία και θα καλύψει τις ανάγκες μας, πρακτικές, συναισθηματικές και πνευματικές. Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε ανακάλυψη οφείλεται σε μια έμπνευση, σε μια αχτίνα φωτός που φώτισε ξαφνικά το νου μας και γεννήθηκε κάτι νέο. Μετά όλοι απολαμβάνουμε τους καρπούς της ανακάλυψης, αλλά όλοι ξεχνάμε ότι η τιμή πηγαίνει στην έμπνευση και σε αυτόν που έδωσε την έμπνευση. Αν λοιπόν για τα αγαθά που προκύπτουν από μια ανακάλυψη αποδίδουμε τιμή στον άνθρωπο που έκανε την ανακάλυψη, είναι προφανές ότι μεγαλύτερη τιμή ανήκει σε αυτόν που έδωσε την έμπνευση, σε αυτόν που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να έλθει η έμπνευση. Και αυτόν πρέπει να ανακαλύψουμε και να του αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό.

Η καθημερινότητα μας κουράζει. Η επανάληψη καταντά ρουτίνα χωρίς ενδιαφέρον.  Η έλλειψη νέου ορίζοντα στενεύει τα όρια της ζωής μας και οδηγεί σε απογοήτευση και μαρασμό, τόσο για τα ενδιαφέροντά μας όσο και για τις πράξεις μας. Όλοι έχουμε ανάγκη ανανέωσης. Όλοι θέλουμε μια νέα αρχή. Όλοι θέλουμε να ξεχαστεί το παλιό και να έρθει το καινούργιο, στις ιδέες μας, στις σχέσεις μας, στα όνειρά μας, παντού να φυσήξει άνεμος ανανέωσης και ανασχεδιασμού της ζωής και των στόχων μας. Όλοι ψάχνουμε για το καλύτερο, για το ανώτερο, για το τέλειο που θα φέρει ξανά το ενδιαφέρον για ζωή, ενδιαφέρον για νέους δρόμους, στις σκέψεις, στις πράξεις, στην παραγωγικότητά μας. Όλοι αυτό θέλουμε γιατί αυτό είναι το καλό, το ευάρεστο, το τέλειο. Και όσο δεν το πετυχαίνουμε, ο αγώνας μας στην καθημερινότητα εξακολουθεί να είναι ο ίδιος, κουραστικός, χωρίς αποτέλεσμα. Και η Ελπίδα μένει πάντα εκεί και περιμένει τις σωστές και αποτελεσματικές κινήσεις μας για να κατακτήσουμε τους στόχους μας.

Έργο, αποτέλεσμα, κρίση. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας σε όλα τα ζητήματα, απλά ή σύνθετα, σπουδαία ή ασήμαντα.

Εργαζόμαστε και κοπιάζουμε γιατί έχουμε ένα σχέδιο, μικρό ή μεγάλο, σύντομο ή μακροχρόνιο, και το σχέδιό μας αυτό περιλαμβάνει σε κάθε περίπτωση και ένα προσδοκώμενο αποτέλεσμα, ένα κέρδος, ένα όφελος, μια θετική εξέλιξη σε κάθε υπόθεσή μας. Αυτό συμβαίνει στις απλές αλλά και στις σύνθετες σκέψεις μας, συμβαίνει στα καθημερινά αλλά και στα μελλοντικά σχέδιά μας.

Κοπιάζουμε γιατί περιμένουμε ένα καλό και θετικό αποτέλεσμα στον κόπο μας και όχι για να ζημιωθούμε και να χάσουμε από τα κεκτημένα. Και ο Χριστός στα ζητήματα αυτά ήταν απόλυτος και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ανάγκη όχι μόνο να εργαζόμαστε αλλά και να παρακολουθούμε την υπόθεσή μας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που θα πρέπει να είναι θετικό, σταθερό, επικερδές, συντονισμένο στο σκοπό για τον οποίο κοπιάσαμε.