Η εξαπάτηση του εαυτού μου ονομάζεται αυταπάτη. Δεν με απατά κάποιος άλλος, αλλά εγώ ο ίδιος εξαπατώ τον εαυτό μου. Και αυτή είναι η χειρότερη μορφή απάτης, γιατί εγώ ο ίδιος τρώγω τις σάρκες μου, αυτοκαταστρέφομαι.

Ενώ δηλαδή γνωρίζω την αλήθεια των πραγμάτων, προσποιούμαι, υποκρίνομαι ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, προκειμένου να αποφύγω κάποιο κόστος της αλήθειας. Αργότερα βέβαια έρχεται ο λογαριασμός και οι τραγικές συνέπειες. Διότι η απάτη, η αυταπάτη και η παραγνώριση της αλήθειας δεν συντελούνται, δεν τελειώνουν εκεί που άρχισαν αμέσως, αλλά γεννούν διαδοχικά παρενέργειες που οδηγούν όλο και μακρύτερα από την αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι η επιστροφή στον αρχικό τόπο του λάθους και της απάτης είναι οδυνηρή και σε άγνωστο βάθος χρόνου.

Για τον λόγο αυτό και η απάτη, πολύ περισσότερο η αυταπάτη, δεν πρέπει να χρονίζει στην καθημερινότητά μας. Η ανακάλυψη του λάθους πρέπει να συνοδεύεται με αποκατάσταση το ταχύτερο δυνατόν, ώστε και οι ζημιές να είναι λιγότερες. Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός. Η αλήθεια ελευθερώνει, ενώ η απάτη και η αυταπάτη οδηγεί σε πιο σκληρή δουλεία. Με την αλήθεια κτίζονται οικοδομές και όχι με αυταπάτες. Με την αλήθεια ατενίζουμε το αύριο με μεγαλύτερη ασφάλεια και όχι με τις αυταπάτες.

Η απάτη και η εξαπάτηση είναι έργο του εχθρού. Η αλήθεια και η παραμονή στην αλήθεια είναι έργο του καλού εργοδότη που αυξάνει τα κέρδη και τις επιχορηγίες, ενώ παράλληλα προβλέπει, φροντίζει και αποκαλύπτει και το μέλλον.

Για την κυκλοφορία στους δρόμους υπάρχουν δυο προϋποθέσεις: η μία αφορά την ικανότητά μου να βαδίζω ή να οδηγώ και η άλλη αφορά τη γνώση μου για το που πηγαίνει – και μέχρι που πηγαίνει – αυτός ο δρόμος.

Και οι δυο αυτές προϋποθέσεις είναι κρίσιμες και όλοι μας καθημερινά τις εφαρμόζουμε με ευλάβεια, αφού χωρίς την μια από τις δυο δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Προφανώς ένα κρίσιμο θέμα είναι το να γνωρίζω που πηγαίνει αυτός ο δρόμος και κυρίως μέχρι πιο σημείο φτάνει αυτός ο δρόμος. Και τούτο διότι μπορεί στην αρχή όλα να φαίνονται καλά, ωστόσο θα πρέπει στο τέλος να φτάσω στον προορισμό για τον οποίο ξεκίνησα και όχι να μείνω κάπου ενδιάμεσα, γιατί ο δρόμος δεν φτάνει ως τον δικό μου προορισμό.

Πάντα στο ξεκίνημα οι δρόμοι που φαίνονται είναι πολλοί. Στο τέλος βέβαια ξέρουμε ότι μόνο ένας δρόμος είναι ο δικός μου δρόμος, εκείνος που θα με φέρει γρήγορα και με ασφάλεια στον δικό μου προορισμό και όχι στους προορισμούς άλλων. Και αυτό είναι κρίσιμο, γιατί η ζωή μας είναι η δική μας η ζωή και όχι των άλλων και εμείς πρέπει να ζούμε την προσωπική μας ζωή και όχι την ζωή των άλλων.

Ο Χριστός άνοιξε τον δρόμο για να επιστρέψουμε στον δημιουργό μας. Και ο στόχος είναι σαφής και η διαδρομή είναι επίσης σαφής. Οι πολλοί δρόμοι που νομίζουμε ότι ανοίγονται μπροστά μας είναι η μεγάλη παγίδα στην οποία όλοι πέφτουμε, γιατί αγνοούμε τόσο τον στόχο, όσο και την κυκλοφοριακή αγωγή που θα μας φέρει με ασφάλεια στον τελικό προορισμό μας.

 Η πυξίδα είναι συνώνυμο της ορθής πορείας και ασφαλούς κατεύθυνσης. Μάλιστα σήμερα με τις τεχνολογικές εξελίξεις, ακόμη και αυτό το πολύτιμο μέχρι πρόσφατα όργανο, θεωρείται ξεπερασμένο.

Διότι μέσω των δορυφόρων οι πληροφορίες για ασφαλή πορεία σε όλα τα μέρη πάνω στη γη και κάτω από όλες τις καιρικές συνθήκες, είναι πλέον όχι μόνον ασφαλής αλλά και ακριβής με προσέγγιση εκατοστού του μέτρου.

Κατά συνέπεια η απώλεια της ορθής πορείας στη ζωή μας, μόνον εκ της αδιαφορίας ή των κακών επιλογών μας μπορεί να προέλθει και όχι από έλλειψη οργάνων. Και είναι γεγονός ότι ο δημιουργός μας έχει τοποθετήσει μέσα μας ένα αντίστοιχου τύπου όργανο, την συνείδησή μας. Αυτή δέχεται τόσο τις εσωτερικές όσο και τις εξωτερικές επιδράσεις. Κάθε μήνυμα, κάθε πληροφορία που φτάνει σε μας, επεξεργάζεται από την συνείδησή μας και τελικά εμείς αποφασίζουμε και όχι κάποιος άλλος.

Αυτή ακριβώς η λειτουργία που έχει εγκαταστήσει ο δημιουργός μέσα μας είναι η καλή προϋπόθεση για την πορεία της καθημερινότητάς μας. Λάθη πάντα γίνονται, αλλά η αξία έγκειται στην εμπειρία που έρχεται μετά την αναγνώριση του λάθους και την διόρθωση. Κανείς δεν γίνεται σοφός και έμπειρος παρά μόνον μέσα από την πρακτική εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού.

Στην πορεία που χάραξε ο ίδιος ο Χριστός και περπάτησαν πρώτοι οι μαθητές του, υπάρχουν άφθονες πινακίδες και σήματα πορείας για τον στόχο που ο ίδιος μας υπέδειξε ως το μόνο μόνιμο και αναφαίρετο αγαθό. Αυτό μας συνδέει με την σημερινή αλλά και την αιώνια ζωή. Όλα τα άλλα ή είναι πρόσκαιρα ή αξίζουν λιγότερο.